ஈழமும் பழைய நூல்களும் – பகுதி 4
இனி தமிழ் நாட்டில் (இந்தியா) மூன்று சங்கங்கள், இருந்தனவன்றோ? அவை முதற் சங்கம், இடைச் சங்கம், கடைச் சங்கம் என்பன. முதன் முதலாகத் தொடங்கப் பட்ட ஒரு சங்கம் தொடர்ந்து இருக்குமானால் சங்கங்கள் மூன்றாவதற்கில்லை. சங்கங்கள் மூன்றாகக் கூறப்படுவதினால் இடையிடையே இடையீடுபட்டு சங்கங்கள் மூன்றானமை கடல் கோள்களின் அழிவினால் ஏற்பட்ட மாற்றமேயாகும் என்பதில் ஐயமே இல்லை. எனவே கடல் கோள் காரணமாக இலங்கை இந்தியாவினின்றும் பிரிந்து தற்போதிருக்கும் நிலையில் ஒரு தனித் தீவாக மாறியது.
இலங்கை இந்தியாவோடு ஒன்றாய் இருந்த ஆதிகால வரலாற்றை அறிதற்குத் தெளிவான ஆதாரங்கள் கிடைத்தில. ஆனால் குமரிகண்ட ஆராய்ச்சி முடிபுகள் அதற்கோர் ஒப்பற்ற சான்றாகும். குமரிகண்ட முடிபுகள் பற்றிய ஈழநாட்டு வரலாறு பின்னர் விபரிக்கப்படும்.
தமிழ் நாட்டைப்பற்றி (இந்தியா, இலங்கை) அறிதற்குரிய மிகப் பழைய வரலாற்று நூல்கள் கந்தபுராணம், இராமாயணம், பாரதம், சங்க நூல்கள் என்பனவே. இவை யாவும் இலங்கையும் இந்தியாவும் பிரிந்த பின்னர் உள்ள வரலாற்றையே கூறுகின்றன. என்றாலும் இவற்றின் மூலம் ஆதி வரலாற்று நிலையை ஒருவாறு அறிய முடியும்.
இவற்றுள் கந்தபுராண வரலாறே மிகமிகப் பழமையானது. அதனை எவரும் ஒப்புக்கொள்வர். இதன் உதவி கொண்டு சில உண்மைகளை அறிய முடியுமானால் அஃது இலங்கை இந்தியாவினின்றும் துண்டிக்கப்பட்ட பின்னர் உள்ள ஆதி வரலாறு என்றே கொள்ள வேண்டும். சூரன் ஆட்சிக்கால முடிவிலும் ஓர் பெரிய கடல் கோள் நடைபெற்றதாகக் கந்தபுராணம் கூறும். அக் கடல் கோளினால் முன்னிருந்த இலங்கையின் பெரும் பகுதி, சூரன் ஆட்சி நகர் வீருமகேந்திரம் உட்படகடல்வாய்ப்பட்டன. அக்காலத்திலேயே இராமேஸ்வரத்துக்கும், இந்தியாவுக்கும் இடையேயுள்ள பகுதி கூடுதலாகச் சிதைவுற்று இடையே சிறு கால்வாயாக மாறி இருக்கலாம் என ஊகிக்க இடமுண்டு. சூரன் வரலாற்றுக்கு வெகுகாலம் பிற்பட்டதே இராமர் வரலாறு ஆகும். எனவே இராமேஸ்வரம் என்னும்பெயரும் இராமர் காலத்திலோ பின்போ ஏற்பட்ட பிற்கால வழக்கேயாகும். அவ்விடத்தின் பழைய பெயர் அறிய வேண்டியதாகும்.
கந்தபுராண வரலாற்றின்படி சூரன் ஆட்சிக்காலத்தில் இராமேஸ்வரமும் இந்தியாவும் ஒன்றாய் இருந்ததாக அறிகிறோம். வீரவாகு தேவர் சூரனிடம் தூதாக வீரமகேந்திரம் சென்ற போது இராமேஸ்வரத்தின் வடகோடி கந்தமாதனத்தில் இருந்தே கடலைத் தாவி இலங்கைக்குச் சென்றதாக அறிகிறோம். எனவே கந்தமாதனம் வரையும் வீரவாகுதேவர் தரைமார்க்கமாகவே சென்றார் என்பது துணிபொருள். அன்றியும் பிற்பட்ட இராமர் காலத்தில் அணைகட்டிச் செல்லத்தக்கதான சிறுகால்வாயாக இருந்தமை இராமாயண வரலாற்றில் இருந்து அறிகிறோம். எனவே வீரவாகுதேவர் சென்ற காலத்தில் தரையாக இருந்து சூரன் ஆட்சி முடிவில் ஏற்பட்ட கடல் கோளினால் அத்தரைப் பகுதி சிறு கால்வாயாக மாறியது என்பதே தெளிவான உண்மை.
ஆதலின் எவ்வாற்றானும் இலங்கையும், இந்தியாவும் ஒருகாலத்தில் ஒன்றாய் ஒரே நாடாய் ஒரே தேசமாய் இருந்ததென்பதை மறுக்கமுடியாது. ஒன்றாய் இருந்த அக்காலத்தில் இலங்கையின் பூர்வ குடிகளும், இந்தியாவின் பூர்வ குடிகளும் ஒரே நாட்டு மக்களே என்பதில் ஐயமே இல்லை. அப்பொழுது ஒரே மொழி ஒரே கடவுட் கொள்கை. ஒரே பண்பாடு உடையவர்களாக இருந்திருப்பார்கள். அதற்குச் சான்றாக எத்தனையோ பல்லாயிரம் ஆண்டுகளுக்குப் பின்னரும் இந்தியாவின் தென்பகுதியும், ஈழமும் இன்றும் ஒரே மொழி (தமிழ்) ஒரே கடவுட் கொள்கை (சைவம்) ஒரே பண்பாடு உடையதாக இருத்தலை அறிக. ஒரே பண்பாடு உடையதாக இருத்தலை மொகஞ்சதாரோ ஆராய்ச்சி முடிபும் வலியுறுத்துவதாகும். ஆரிய மொழி, சிங்களமொழி புத்தமதம், கிறீஸ்தவ மதம். இஸ்லாம் மதம் இவை இடைக்காலத்தே வந்து புகுந்தனவன்றோ? இவைபற்றிப் பின்னர் விபரிப்போம்.
அன்றியும் ஆரியர் இடைக்காலத்தே இந்தியாவினுட் புகுந்தமையினாலும், அவர்கள் இந்தியப் பூர்வ குடிகளோடு (தமிழர்) உறவாடிக் கலந்தமையினாலும், பல மொழித்தோற்றம் ஏற்பட்டுப் பல இன மக்களாக இந்தியாவில் வாழ்ந்த போதிலும், எல்லோரும் ஒரே கடவுட் கொள்கையும், பண்பாடும் உடையவர்களாக இற்றை வரைக்கும் இருந்துவருதலே. ஆரியர் வருகைக்கு முன் இந்தியா முழுமையும் தமிழர்களே வாழ்ந்தார்கள் என்பதற்குப் போதிய சான்றாகும். ஆரியர்கள் இந்தியாவுக்கு வந்த காலம் கி; மு. 1600 – 2000 வரையிலென வரலாற்றாசிரியர் கருதுவர். அஃதாவது இற்றைக்கு 3588 – 3988 ஆண்டுகளுக்கு முன்னாகும்.
எனவே கி. மு. 1600 – 2000 க்கு முன் இலங்கையின் தென்கோடி அம்பாந்தோட்டை தொடக்கம் இமயமலை பரியந்தம் வாழந்த மக்களினம் தமிழர்களே என்பதில் யாதாமொரு ஐயப்பாடும் இல்லையே. இலங்கையில் சிங்கள மொழியும் புத்த மதமும் ஏற்படுவதற்கான காரண கருத்தாவாக இருந்தவன் தேவநம்பியதீசன் ஆவான். இவன் காலத்திலேயே புத்த மதம் இலங்கைக்கு வந்தது.
ஆரியர் வருகைக்கு முன் இந்தியா முழுமையும் தமிழினமே வாழ்ந்தார்கள் என்பதற்கு 1922ல் மொகஞ்சதாரோ, கரப்பா என்னும்சிந்துநதிப் பள்ளத்தாக்கில் புதையுண்ட நகரங்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு ஆய்வு நடத்தியபோது அங்கு வாழ்ந்த மக்கள் தமிழ் இனமே என ஆய்வாளர்கள் முடிபு செய்துள்ளனர். அப்பகுதியின் நாகரீக மக்கள் கி. மு. 3300 – 2900 என்பர். அஃது இற்றைக்கு 5288 – 4888 ஆண்டுகள் முன்னாகும். எனவே துவாபரயுகத்தின் இறுதிக் காலம் ஆகும். எனவே துவாபரயுகத்தில் இந்தியா, ஈழத்தில் வாழ்ந்த மக்கள் தமிழர்களே. சமயம் இந்து சமயம்.
எனவே ஆரியர் வருகைக்குப்பல நூறு வருடங்களுக்கு முன்னாகவே தமிழர்கள் அங்கு வாழ்ந்தார்கள் என்பது வெளிப்படை. இவ்வாறாயின் இத்தகைய தமிழினத்தின் முன்னோர் எத்தனை பல்லாயிரம் ஆண்டுகள் பாரம்பரியமாக வாழ்ந்திருக்க வேண்டும். உணர்மின்!
இன்னும் “பஃறுளி ஆற்றுடன் பன்மலை அடுக்கத்துக் குமரிக்கோடும் கொடுங்கடல் கொள்ள” எனச் சிலப்பதிகாரம் கூறுகின்றது. இதனை ஆழ்ந்து சிந்திக்க வேண்டும். இந்தியாவும் இலங்கையும் ஒரே நாடாய் குமரி நாட்டின் ஒரு பகுதியாய் இருந்த காலத்திலேயே இக் கடல் கோள் நடைபெற்றிருக்கிறது. அப்போது குமரிக்கோடும் அதனின்றும் ஊற்றெடுத்துப் பாயும் பஃறுளியாறும் கடல் வாய்ப்பட்டுக் கடலானது என்பது பெற்றாம் அக்கடலின் தென்கரையில் உள்ளதே இலங்கை. வடகரையில் உள்ளதே இந்தியா. இதனால் ஒரே நாடாயிருந்த இந்தியாவும் இலங்கையும் இக்கடல் கோளினால் வேறு வேறு நாடாகப்பிரிக்கப்பட்டு இடையே கடல் புகுந்ததன்றோ? எனவே அக்கடலாகிய நீரிணையின் ஆழமான பகுதியே பஃறுளியாற்றுப் படுக்கையாக அமையலாம் அல்லவா? அந் நீரிணைப் பகுதியின் இரு கரைப் பகுதிகளும் குமரிமலையின் சாரலாக மக்கள் வாழ்ந்த நாடுகளாக இருக்க வேண்டும். இதற்கு ஆதாரமாக இறையனார் களவியலுரையில் 49 நாடுகள் கடல்வாய்ப்பட்டன எனக் கூறப்பட்டிருத்தலை உணர்க. ஏனைய உரையாசிரியர்களும் இக்கூற்றை ஆங்காங்கே வலியுறுத்தியுள்ளனர்.
குமரிக்கோடு கடல் வாய்ப்பட்ட தென்பதனை குமரிமுனை, குமரியங்கடல் என்னும் இன்றைய வழக்கில் இருந்து வரும் பெயர்களே சான்று பகருகின்றன. குமரிமுனையில் குமரித் தெய்வம் குடிகொண்டிருக்கின்றது. குமரியங்கடல் ஓர் புண்ணிய தீர்த்தமாக மிளிர்கின்றது. இதனால் குமரி மலை இருந்த காலத்தில் அம் மலைமீது குமரிக்கோயில் ஒன்று இருந்திருக்க வேண்டும் என்பதும் மக்கள் அதனை வழிபட்டு அம்மலையினின்றும் ஊற்றெடுத்துப் பாய்ந்த பஃறுளியாற்றிலே தீர்த்தமாடி வந்தனர் என்பதும் அறிய முடிகின்றதல்லவா? அவை கடல்வாய்ப்பட்ட பின்னர் அக் கடலின் வடகரையும். இந்தியாவின் தென்கோடியும் ஆகிய அம்முனையில் குமரிக்கோயிலும் வழிபாடும் தீர்த்தமாடுதலும் நடைபெற்று வருகின்றதென்றே கொள்ள வேண்டும்.
இன்னும் அக்கடலின் (பாக்குநீரிணை) தென்கரையை நோக்குவோம். அஃது இலங்கையின் வட கரையாகும் இங்கே கீரிமலை எனப்படும் குன்றும் நன்னீருற்றுமுடைத்தாய் அறியாத பண்டைக்காலம் தொட்டுப் புண்ணிய தீர்த்தமாக இன்றும் விளங்கி வருகின்றது. இத் தீர்த்தத்தில் கீரிமுகம் உடைய ஒர் முனிவர் தீர்த்தமாடி அக் குன்றில் தவஞ் செய்து தமக்கிருந்த கீரிமுகம் மாறப் பெற்றார் என்பதும் அதனால் அக்குன்று அன்று தொட்டு கீரிமலை என அழைக்கப்பட்டு வருகிறது என்பதும் கர்ண பரம்பரைக் கதையாகும்.
இன்னும் கி. பி 8ம் நூற்றாண்டிலே குதிரை முகம் உடைய மாருதப்புரவீகவல்லி என்னும் சோழ அரசன் மகளானவள் கீரிமலை நன்நீரூற்றில் தீர்த்தமாடித் தனக்கிருந்த குதிரை முகம் மாறப் பெற்றாள் என்றும் அதனால் மாவிட்டபுரம் எனப் பெயர்சூட்டி ஒரு முருகன் ஆலயத்தை அமைத்து ஆனி உத்திரத்தில் கொடியேற்றி ஆடி அமாவாசையில் தீர்த்தவிழா எடுப்பித்தாள் என்றும் வரலாறு கூறுகின்றது. இதனால் அத் தீர்த்தத்தின் மகிமை புலனாகிறது. எனவே கீரிமலை எனப்படும் இக் குன்று குமரி மலையின் ஒரு பகுதியென்றே கொள்ளக் கிடக்கின்றது.
இனி குமரிமலைச் சாரலும் பஃறுளியாற்றின் இரு கரைநாடுகளும் செழிப்புள்ள வளம் நிறைந்த மக்கள் நெருங்கிய இடங்களாக அமைய வேண்டும். குமரிக்கோடு கடல்வாய்ப்பட்டபோது 49 நாடுகள் கடல்வாய்ப்பட்டன என சிலப்பதிகாரமும் இறையனார் களவியலுரையும் கூறுகின்றன. 49 நாடுகளாவன: ஏழ் தெங்கு நாடு, ஏழ் மதுரை நாடு, ஏழ் முன்பாலை நாடு, ஏழ் பின்பாலை நாடு, ஏழ் குன்ற நாடு, ஏழ் குணகாரை நாடு, ஏழ் குறும்பானை நாடு, குமரி, கொல்லம் முதலிய பன்மலை நாடு என்பனவாம்.
இனி குமரி என்பது மலையைக் குறித்ததா? அன்றி ஆற்றைக் குறித்ததா? என்னும் ஐயப்பாடும் உண்டாகலாம். சிலப்பதிகாரம், குமரிக்கோடு (மலை) என்றே கூறுகின்றது. இக்கூற்றைச் சிகனடியார் கூற்றும் வலியுறுத்துகின்றது. என்னை?
“வேங்கடங்குமரி தீம்புனற் பௌவம் என்றும்
இந்நான் கெல்லை தமிழது வழக்கே”
என்பது வடக்கு வேங்கடமும் தெற்கு குமரி இரண்டையும் ஒரே இயல்பாக “வேங்கடம்குமரி” வேங்கட மலையோடு குமரியைச் சேர்த்துக் கூறி மேற்கும் கிழக்கும் “தீம்புனற் பௌவம்” என விதந்து கடலைக் கூறுதலின் குமரிமலை என்பதே ஆசிரியர் கருத்தாகும்.
ஆசிரியர் காலத்துக் குமரிமலை இருக்கவில்லையேயெனின் ஆம், குமரிமலை கடல்வாய்ப்பட்ட பின் அதனின் முனைப்பாகிய எஞ்சிய பகுதியை ஆசிரியர் குறித்தனர் ஆதல் வேண்டும். எனவே குமரிமுனையைக் குறிப்பதாகும் என்க. எனவே குமரி என ஒர் மலையிருந்து, அது கடல் வாய்ப்பட்டபின் அதன் ஞாபகார்த்தமாக தென்கோடி முனையை குமரி முனையென வழங்கி வரலாயினர் என்பதே வரலாற்றுண்மையாகும். குமரி என்பது ஆற்றைக் குறித்தது என உரையாசிரியர்கள் கூறுவதற்கு அவர்கள் கூற்றேயன்றி வேறு சான்றுகள் கிடைத்தில. தொல்காப்பிச் சிறப்புப் பாயிரச் செய்யுளும் “வடவேங்கடம் தென் குமரி” என்றே கூறும். கடல் என்றோ யாறென்றோ சுட்டவில்லை. இதனாலும் குமரி மலையைக் குறிக்கிறது என்பதே வலியுறுத்தல் காண்க.
இனி இந்தியாவும் இலங்கையும் குமரிமலைத் தொடரை உடையதாய் ஒன்றாய் இருந்துபின் கடல் கோளினால் இடையே 49 நாடுகள் கடல்வாய்ப்பட்டன என்றால் எஞ்சியிருந்த இன்றைய இலங்கையே (ஈழம்) ஐம்பதாவது நாடாம் என்பது துணிபாம். இக்கடல் கோள் எப்போது நடைபெற்றிருக்கலாம் என்பது பற்றிப் பின்னர் கூறுவாம்.
ஆரியர் இந்தியாவுக்கு வந்த காலத்தில் தமிழ் மக்களைத் தென்பக்கம் நோக்கிக் குடிபெயரச்செய்தும், அவர்களுள் ஒரு பகுதியாரோடு உறவாடிக் கலந்தும் இந்தியாவின் வடபகுதியில் குடியேறி வாழ்ந்து வரலாயினர்.
தற்போது உள்ள இந்தியாவில் சங்கம் ஆரம்பித்த காலத்தில் தெற்கே குமரியும், வடக்கே வேங்கடமும் ஆகிய எல்லைக்குட்பட்ட இடம் தமிழ் மொழி வழங்கிய செந்தமிழ் நாடாம். பண்டைய சங்க காலத் தமிழ் நூல்கள் யாவும் அதனைவலியுறுத்துகின்றன. இன்றுள்ள தமிழ் நூல்களுள் மிகவும் பழமையானதும், யாவற்றுக்கும் முதனூலாக விளங்கும் பெருமையுடையதுமான ஒல்காப் பெரும் புகழ்த் தொல்காப்பியத்தின் பாயிரத்திலே பனம்பாரனார் என்பவர் தமிழ் வழங்கும் நாட்டின் எல்லையை வரையறுத்து “வட வேங்கடந் தென்குமரி ஆயிடைத் தமிழ் கூறும் நல்லுலகத்து” எனக் கூறுகின்றார். காக்கை பாடினியாரும்,
“வடக்கும் தெற்கும் குடக்கும் குணக்கும்
வேங்கடங் குமரி தீம்புனற் பௌவமென்று
அந்நான் கெல்லை ஆவயிற் கிடந்த
நூலதின் முறையே வாலிதின் விரிப்பின்”
எனக் கூறியிருப்பது காண்க சிகண்டியார் கூற்று முற்கூறப்பட்டது. இவைகள் மாற்றவோ மறைக்கவோ முடியாத பெருஞ் சாசனங்களாகும்.
தெற்கே குறிப்பிட்ட எல்லை குமரி. அக் குமரிக்குத் தெற்கே உள்ளது பாக்கு நீரிணை. ஆகவே வடக்கே வேங்கடம் தொடக்கம் தெற்கே கடல் எல்லையாகத் தமிழ் வழங்கிய நாடாகும். இவ்வெல்லை சங்ககாலத்திலே தொல்காப்பியர் காலத்துத் தமிழ் நாட்டின் விரிவை எடுத்துக்காட்டுகின்றது. சங்க காலமாவது மூன்று சங்கங்களும் நிலவிய காலமாகும். இவ்வெல்லை வேங்கடம் வரையும் வரையறுக்கப்பட்டமையினால் தொல்காப்பியர் காலத்தில் ஆரியர் வேங்கடத்துக்கு வடக்கே குடியமர்ந்திருந்தமை புலப்படுவதாகும். எனவே ஆரியர் வருகை தொல்காப்பியர் காலத்துக்குப் பல நூற்றாண்டுகள் முற்பட்டதாக வேண்டும் என்பது தெளிவு.
இக்காலத்தில் வேங்கடத்துக்கு அப்பாலும் பரந்த நிலப்பரப்பும் மக்கள் சமுதாயமும் இருக்கவும் வட வேங்கடத்தை எல்லையாக வரையறுத்தமை, அப்பால் வேற்று மொழி மக்கள் வசித்தனர் என்பதை எடுத்துக் காட்டுவதன்றோ? இங்கே நாம் ஒருவரலாற்று உண்மையை அறிய முடிகின்றது. என்னை?
தொல்காப்பியனார் தொல்காப்பியம் செய்கின்ற காலத்தில் ஆரியர் வடபகுதியில் குடியமர்ந்து வாழ்ந்தனர் என்பதேயாகும். எனவே ஆரியர் வருகை கி. மு. 1600 – 2000 என வரலாற்றாசிரியர் கூறுவதினால் தொல்காப்பியம் செய்யப்பட்ட காலம் கி. மு. 1600 க்கும் சில நூற்றாண்டுகள் பின்னாகக் கொள்ளலாம்.
இனி தென்குமரியை எல்லையாகக் கூறுவதினால் தெற்கே அதற்கு அப்பாலும் வேற்று மொழிநாடாம் எனின்? அற்றன்று. ஏன்? குமரிக்குத் தெற்கே கடல் இருந்து இந்தியாவையும், இலங்கையையும் வேறு வேறு நாடாகப் பரித்தலின் அது கடாவன்மை அறிக. தெற்கே கடலால் வரையறுக்கப்பட்ட தமிழ் மக்கள் வாழ்ந்த இந்தியாவின் தென் பகுதியை முக்குலத் தமிழ் மன்னர் ஆட்சி புரிந்து வரலாயினர். அவர்கள் சேரன், சோழன், பாண்டியன் ஆவர். அம் மூவரும் தமிழ் மொழியை வளர்ப்பான் கருதியும் கற்று வல்ல பெரியோரை ஒன்று கூட்டிச் சங்கம் அமைத்து, சங்கத்தில் தாமும் அங்கம் வகித்து சங்கத்தை வளர்த்த தமிழ் மொழியையும், தமிழ் மக்களையும் வளம் படுத்தினர் ஆதலின் அம்மூவர் நாடும் அகப்படத் தமிழ் வழங்கிய இடத்துக்கு எல்லை கூறுவாராயினர். அதனால் குமரிக்குத் தெற்கே கடலுக்கு அப்பாலுள்ள நாடாகிய இலங்கை வேற்று மொழி நாடெனப்படாமை காண்க.
எனவே, இலங்கை இந்தியாவினின்றும் பிரிபட்ட பின்னர் ஆரியர் வருகைக்குப் பின்னர், தமிழ் வழங்கிய எல்லை இதுவானால் இரு நாடுகளும் ஒன்றாய் இருந்த காலத்தில் இலங்கையும் அகப்படத் தமிழ் நாடே என அறிக. அன்றியும் பிரிபட்ட பின்னும், ஆரியர் வருகைக்கு முன் இலங்கையும் சேர இமயமலை பரியந்தம் தமிழ் வழங்கிய தமிழ் மக்கள் வாழ்ந்த இடமேயாகும்.
இனி, குமரிக்குத் தெற்கேயும் கடல் இன்றி நிலப்பரப்பும் மக்கள் கூட்டமும் இருக்க அதனை வேறு பிரித்து குமரியையே தமிழ் நாட்டின் எல்லையாக வரையறுத்திருந்தால் வேங்கடத்துக்கு அப்பாலுள்ள வடபகுதியே போன்று இலங்கையும் வேற்று மொழி நாடாம் எனக் கோடல் தகும். ஆதலின், கடல் தோன்றுவதற்கு முன் இரு நாடுகளும் ஒன்றாய் இருந்த காலத்தில் இலங்கையின் தென்கோடி அம்பாந்தோட்டை தொடக்கம் இமயமலை பரியந்தம் தமிழ் வழங்கிய தமிழ் நாடே என்பது தெளிவு. இதுபற்றி முன்னரும் கூறியுள்ளாம்.
இதுவரை யாம் கூறியவற்றில் இருந்து பிறிதோர் வரலாற்றுண்மை வலியுறுத்தப்படுகின்றது. என்னை? சங்க கால எல்லை வடவேங்கடம்@ அதற்கப்பால் உள்ளது. சிந்துவெளி, அங்குள்ள மொகஞ்சதாரோ, கரப்பா நாகரீகம் தமிழர் நாகரீகம் என்பது ஆய்வாளர் கருத்து என்பதனை முன் உணர்த்தியுள்ளேன். எனவே சங்ககாலத்துக்கு முன்னர் தமிழர்கள் இலங்கை அகப்பட இமயமலை பரியந்தம் வாழ்ந்தார்கள் என்பதும், வேறு எந்த ஒரு இன மக்களோ வாழவில்லை என்பதும் ஆகும்.
ஆரியர் வருகைக்குப்பின்னரே இடைச்சங்கம் இருந்த காலமாகும். அதனாலேயே தொல்காப்பியர் வடஎல்லை வேங்டமாகக் கூறியதுமன்றி, வடமொழிச் சொற்கள் தமிழ் மொழியில் வந்து விரிவாதிருத்தற் பொருட்டும் பொது எழுத்தாலாய வடமொழிகள் தமிழில் வழங்குதற்கும் வரையறுத்து இலக்கண வரம்பும் செய்துள்ளார்.
இனி, தென் எல்லையாகக் கூறப்பட்ட குமரி என்பது மலையன்று@ யாறும் அன்று@ கடலும் அன்று@. அஃது குமரி மலை கடல் வாய்ப்பட்டபோது எஞ்சிய குமரிமலையின் முனைப்பே என்பதை முன் கூறியவற்றில் இருந்து நாம் உணருகிறோம். இவ்வுண்மையை இன்னும் அகல நோக்கித் துணிவாம்.
“வடா அத பனிப்படு நெடுவரை வடக்கும்
தெனா அது உருகெழு குமரியின் தெற்கும்
குணாது கரைபொரு தொடுகடற் குணக்கும்
குடா அது தோன்று முதிர் பௌத்தின் குடக்கும்”
எனப் புறநானூறு கூறுவதில் இருந்தும் அவ்வுண்மையை அறியலாம். இப்பாட்டு பல்யாகசாலை முது குடுமிப் பெருவழுதி மேற் பாடப்பட்டது. பாடியவர் புலவர் காரிகிழார் என்பவர். இவ்வரசன் புகழ் தமிழ்நாட்டில் மாத்திரமன்று. அதற்கப்பாலும் பரவியது என்பதைப் புலவர் எடுத்துக் காட்டுகின்றார். இப் பாட்டில் கிழக்கும், மேற்கும் கடல் என விதந்து கூறி, குமரியை வாளா உருகெழு குமரி எனக் கூறுதலினால் அஃது கடலும் அன்று@ மலையும் அன்று என்பது பெற்றாம். எனவே குமரி என்னும் பெயர் குமரிமலையின் நினைவுச் சின்னமாக இந்தியாவின் தென்கோடி முனையைச் சுட்டி உணர்த்துவதாகும். புறம் 17வது செய்யுளில்,
“தென்குமரி வடபெருங்கல்
குணகுட கடலா வெல்லை” எனக் கூறப்பட்டுள்ளது.
குமரியாற்றைக் குறிப்பதென வைத்துக்கொண்டு அதுபற்றிச் சிந்திப்போம். குமரிநாடு கடல்வாய்ப்பட்டு அழிவெய்திய பின்னர் தமிழ்நாட்டின் தென்எல்லை குமரி என்பது இது யாறானால் இப்போதும் அப்படி ஓர்யாறு ஓடிக் கொண்டிருக்கிறதா? அழிவெய்த முன்னர் குமரி என்பது யாறு எனக் கூறின் அதற்கு எவ்வித ஆதாரமும் இன்று.
புறம் 67ஆவது செய்யுள் குமரி கடற்கரையிலுள்ள ஓர் இடம் என்பதைச் சுட்டிக்காட்டுகின்றது. அது “குமரியம் பெருந்துறை அயிரை மாந்தி” என்பதுஇதில் துறை என்பது கடற்றுறை எனக்கோடலே பெரு வழக்கும் இயல்பாய பொருள் கோளுமாம். அன்றி வலிந்து யாதொரு ஆதாரமும் இன்றி யாற்றுத்துறை எனக் கொள்வார் சிலர். அங்கேயோர் யாற்று முகத்துவாரம் இல்லாமையே அவர் கூற்றுப் பொருந்தாமையை வலியுறுத்துவதாகும்.
எனவே சிலப்பதிகாரம் தெளிவாக “பஃறுளியாற்றுடன் பன்மலையடுக்கத்துக் குமரிக்கோடும் கொடுங்கடல் கொள்ள” எனக் கூறியிருப்பதனால் கடல்கோள்ப்பட்ட பின்னர் குமரிமலையின் நினைவாக இன்றும் அழிவின்றி நிற்கும் அம்மலைப் பகுதியின் முனைப்பையே குமரிமுனை, குமரி எனக் கூறிவரலாயினர் எனத் தொல்லாசிரியர் கூற்றில் இருந்து நாம் அறியக்கூடிய உண்மையாகும்.
குமரிகோடு என்பது குமரி மலையின்உச்சி என்று கொள்ளலாம். ஏன்? “பன்மலையடுக்கத்துக் குமரிக்கோடு” என்றலின் அஃது பல மலை அடுக்குகளைக் கொண்ட குமரி மலையின் உச்சி எனப்பொருள்படும்.
இக் குமரிக்கோடு அக்காலத்தில் தற்போது இமயமலை இருப்பது போன்று தெய்வீகம் நிறைந்த பலவகையான பெருமைகளை உடையதாக அக்கால மக்களால் போற்றப்பட்டு வந்திருக்க வேண்டும். அக் குமரிக்கோட்டின் உச்சியில் குமரித்தெய்வம் வீற்றிருந்து அருள்பாலித்திருக்க வேண்டும். அதனால் அம்மலை குமரிமலை என மக்களால் போற்றப்பட்டதாக வேண்டும். அதனாலேயே அம்மலை கடல்வாய்ப்பட்ட பின்னும் அவ்விடத்திலே குமரிக் கோயிலும், அம்பாள் தரிசனமும் தீர்த்தமாடுதலும் பண்டுதொட்டு இன்று காறும் நடந்துவருகின்றது.
இத்தகைய தெய்வீகம் நிறைந்த குமரிமலை இமயமலைக்குக் கங்காநதி போன்ற பஃறுளியாற்றைக் கொண்டிருந்தது எனக் கொள்ள இடமுண்டு. இவ்வாற்றையே குமரி ஆறு என வழங்கி இருக்கலாம். ஏன் குமரிமலையினின்றும் ஊற்றெடுத்துப் பாய்ந்த காரணத்தால் அவ்வாறு அழைத்தலும் சாலும். அன்றிப் பிறிதோர் குமரியாறு இருந்தமைக்கு எவ்வித ஆதாரமும் இன்று. அக்காலத்தில் குமரி மலை கொண்டிருந்த சிறப்பால் அம்மலையுடைய நாட்டையும் குமரிநாடென அழைக்கலாயினர் என்பது போதரும். குமரிமலை முழுமையும் கடல்வாய்ப்பட்டதன்று. வடக்குத் தெற்காக நீண்டிருந்த குமரிமலைத் தொடரின் வடபகுதியாகிய குமரிக்கோடும், பஃறுளியாறும், அவற்றைச்சார்ந்த இடங்களுமே கடல்வாய்ப்பட்டன. அப்பகுதியே தற்காலம் பாக்குநீரிணை எனக் கூறப்படும் கடற் பகுதியும் மன்னார்க் குடாக்கடலுமாகும்.
இனி, குமரி மலையை மொழியாளர் மகேந்திரமலை என்பர். சைவ உபாகமமாகிய சிவதருமோத்திரத்தில் பெரியமலைக்குத் தெற்கே மகேந்திரமலை உண்டென்றும். அது தெற்கு வடக்காக நீண்டு பரந்து உயர்ந்திருந்ததென்றும், அதன் அடிவாரத்தில் கனகமயமான இலங்கை உள்ள தென்றும் கூறப்படுகிறது. அன்றியும் அஃது ‘உன்னதத் தென்மகேந்திரம்’ எனவும் கூறப்படுகிறது. இம் மகேந்திரமலையின் தென்கோடியிலேயே (ஈழம்) சூரனுடைய இராசதானியாகிய வீரமகேந்திரம் இருந்திருக்கிறது.
எனவே மகேந்திர மலையின் அடிவாரத்தில் கனக மயமான இலங்கை உள்ளது எனக் கூறப்படுவதாலும் இலங்கையின் தென்கோடியில் மகேந்திர மலையில் சூரனது இராசதானி வீர மகேந்திரம் இருந்ததாகக் கூறப்படுவதாலும், குமரிமலைத் தொடர் (மகேந்திரம்) தற்போதுள்ள இந்தியாவின் தென்கோடியில் இருந்து ஆரம்பமாகி பாக்கு நீரிணை மன்னார்க் குடாக்கடலை உள்ளடக்கித் தெற்கு நோக்கிச் சென்று இலங்கையின் மத்தியில் மலை அடுக்குகளாய்ப் பரந்து உயர்ந்து இருக்கும் காலத்தில் அம்மலையின் மத்திய பகுதியே ஈழமாகும். (இலங்கை) இம் மகேந்திரமலை பலவிதமான அற்புத நிகழ்ச்சிகளைக் கொண்டுள்ளது. இம் மகேந்திரமலையிலேயே (குமரிமலை) இறைவன் எழுந்தருளியிருந்து நான்கு தமிழ் முனிவர்களுக்கு ஆகமங்களை உபதேசஞ் செய்தருளினார் என்பது புராண வரலாறு. அம்மலை தற்போது தெய்வீகம் நிறைந்த இடமாகக் காணப்படுவதும் சிவன் நாமத்தினால் அழைக்கப்படுவதுமான சிவனொளிபாதமலை என்றே கருத இடமுண்டு.
“மன்னுமாமலை மகேந்திரமதனில்
சொன்ன ஆகமம் தோற்றுவித்தருளியும்”
எனக் கீர்த்தித் திருஅகவலிலும் “மந்திர மாமலை மேவினாய் போற்றி” எனப் போற்றித் திரு அகவலிலும் மாணிக்கவாசக சுவாமிகள் கூறியிருப்பது காண்க. மந்திரமாமலை எனக் கூறப்படுவது மகேந்திரமலையே. மகேந்திரமலையின் அடிவாரத்தில் உள்ள இலங்கையைத் திருமூலநாயனார் சிவ பூமி எனக் கூறுவர். அவர் கூறுவதற்கு ஆதாரமாக இன்றும் நின்று காட்சி அளிப்பது சிவனொளி மலையே இது பிற்காலம் சிவனொளிபாதமலை என வழங்குவதாயிற்று. இஃது எல்லா மதத்தினராலும் போற்றப்பட்டுவரும் தெய்வீகச் சக்தி நிறைந்தது இம் மலை பண்டைக்காலம் தொட்டு சிவனின் உறைவிடமாக மக்களால் போற்றப்பட்டு வருகிறது. அதனாலேயே பின் வந்தவர்களான புத்தர்களும், கிறிஸ்தவர்களும், இஸ்லாமியரும் அம் மலையைத் தத்தம் கடவுளின் இருப்பிடமாகக் கருதி வழிபட்டு வருகின்றார்கள். வழிபடுவது மாத்திரமல்ல, தத்தம் சமய கோட்பாட்டுக்கும், மொழிக்கும் ஏற்ப வேறுவேறு பெயர் சூட்டியும் வணங்குவாராயினர்.
எனவே இலங்கையின் மத்தியில் அதன் தென்கோடி வரை பரந்து உயர்ந்திருக்கும் மலைத்தொடர்கள் யாவும் மகேந்திர மலையின் பகுதிகளேயாகும். இதனை சிவதருமோத்திரத்தில் “மகேந்திர மலையின் அடிவாரத்தில் கனக மயமான இலங்கை இருக்கிறது” எனக்கூறப்பட்டிருத்தலினாலும் தென்கோடியில் சூரன் ஆட்சி நகர் வீரமகேந்திரம் இருந்ததெனக் கூறப்படுவதாலும் அறியலாம். எனவே மகேந்திரமலை இந்தியாவின் தென்கோடியில் இருந்து ஈழநாட்டை ஊடறுத்துத் தெற்கு நோக்கிச் சென்றது என்பது புலனாகும். அம் மலையின் அடிவாரமே ஈழம். எனவே இந்தியாவோடு இணைந்து தென்புறமாகப் பரந்திருந்த நாடே குமரிநாடென்பதும், அந்நாட்டில் கடல்கோட்பட்டவை போக எஞ்சியுள்ள குமரி நாடே ஈழம் என்பதும், குமரி நாடு இருந்த காலத்தில் வழங்கி வரப்பட்ட ஒரு உள்நாட்டின் பெயரே ஈழம் என்பதும், எனவே ஈழம் என்னும் பெயர்குமரி நாடு இருந்த காலத்தில் வழக்கில் இருந்த தென்பதும் அவ்வீழமே தற்போது இலங்கை என அழைக்கப்படும் தீவு என்பதும் குமரி நாட்டில் உள்நாடாய் இருந்த ஈழம் குமரி நாட்டைக் கடல்கொண்டதால் தீவானது என்பதும் நாம் தெளிவாக அறியும் உண்மைகளாகும்.
இனிக் குமரிமலை பல அடுக்க மலைகளைக் கொண்ட ஒருதொடர் என்பதனை இளங்கோவடிகள் கூற்று உறுதிப்படுத்துகின்றது. “பன்மலை அடுக்கத்துக் குமரிக்கோடு” என்கிறார். ஆதலின் குமரிமலைத் தொடரின் வடபால் உள்ள உயர்ந்த மலையும் அதனின்று ஊற்றெடுத்துப் பாய்ந்த பஃறுளியாறு கடல்வாய்ப்பட்டன என்பது உண்மையாகும்
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.