22 ஏ (இப்போது 21 ஏ) மற்றொரு அரசியலமைப்பு மற்றும் அரசியல் நெருக்கடிக்கு வழிவகுக்கும்
மஹிந்த பத்திரன (தலைவர், இலங்கை செய்தியாளர் மன்றம்)
அரசியலமைப்பின் 22 வது திருத்தம் 21 ஒக்தோபர் 2022 அன்று நாடாளுமன்றத்தால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது, ஆதரவாக 179, எதிராக 1 மற்றும் 40 க்கும் மேற்பட்ட நாடாளமன்ற உறுப்பினர்கள் வாக்களிக்கவில்லை. சனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேனவின் வெற்றியைத் தொடர்ந்து 2015 இல் நிறைவேற்றப்பட்ட கருத்துமாறுபாட்டுக்குரிய 19ஏ வது திருத்தத்தின் மாதிரியாக, 22ஏ, நிறைவேற்று அதிகாரங்களைக் குறைப்பதற்கு உயர் நீதிமன்றத்தினால் விதிக்கப்பட்ட சில கட்டுப்பாடுகளைத் தவிர, அதன் நோக்கத்திலும் கணிசமான அளவு வேறுபட்டதல்ல. 2015 இல் உயர் நீதிமன்றத்தின் பார்வைக்கு முரணாக, இம்முறை உயர் நீதிமன்றம் மக்களால் வழங்கப்பட்ட சனாதிபதி அதிகாரங்கள் தொடர்பான சட்டமூலத்தின் அரசியலமைப்புத் தன்மையை தீர்மானிக்கும் போது மிகவும் பகுத்தறிவுடன் செயல்பட்டதாகத் தெரிகிறது.
அரசியலமைப்பின் 19ஏ மற்றும் 22வது திருத்தங்களை அறிமுகப்படுத்துவதன் நோக்கம், 78 அரசியலமைப்பின் மூலம் சனாதிபதியின் அதிகாரங்களை மட்டுப்படுத்துவது அல்லது கட்டுப்படுத்துவது ஆகும். இந்த நோக்கத்தை அடைவதற்காக, சபாநாயகரால் நியமிக்கப்பட்ட நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் மற்றும் சிவில் சமூக உறுப்பினர்கள் அடங்கிய அரசியலமைப்பு சபையை (CC) அமைக்க இரண்டு திருத்தங்களும் முன்மொழியப்பட்டுள்ளன. அந்த வகையில், அது நாடாளுமன்றத்திற்கு அதிகாரத்தை வழங்கவில்லை, மாறாக நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் அல்லாதவர்களை உள்ளடக்கிய ஒரு குழுவிற்கு வழங்கப்பட்டுள்ளது. இந்தக் கூடுதல் நாடாளுமன்றச் சபை, சட்டமன்றத்திற்கும் நிர்வாகத்திற்கும் இடையில் அமைந்து, இரண்டு உறுப்புகளுக்கு இடையில் இடைத்தரகராக செயல்படும் விதத்தில் உருவாக்கப்பட்டது.
தொடக்கத்திலேயே, “அரசியலமைப்பு சபை” என்ற பெயரே அதன் ஆணையின் அடிப்படையில் தவறாக வழிநடத்துகிறது என்பது கோடிட்டுக் காட்டவேண்டும். உலகில் பல நாடுகளின் அரசியலமைப்புடன் இணைக்கப்பட்டுள்ள அரசியலமைப்பு சபைகளை நாம் காண்கிறோம். எடுத்துக்காட்டாக, ஐந்தாவது குடியரசு என அழைக்கப்பட்ட பிரான்சில், அத்தகைய சபை 1958 முதல் செயல்பட்டு வருகிறது. கமரூன் மற்றும் கம்போடியா குடியரசிலும் அதே பெயரில் இதே போன்ற வழிமுறைகள் உள்ளன. இந்த அரசியலமைப்பு சபைகளின் நோக்கமும் இலங்கையில் உள்ள அரசியலமைப்பு சபை முன்மொழிந்தவற்றிலிருந்து முற்றிலும் வேறுபட்டது. இலங்கையின் உயர் நீதிமன்றம் என்ன செய்கிறது, அதாவது அரசியலமைப்பை விளக்குவது, அவ்வாறு செய்யுமாறு கோரும்போது, அரசாங்கத்திற்கும் சட்டமன்றத்திற்கும் இடையிலான சட்ட மோதல்களைத் தீர்ப்பதில் அவர்கள் பங்கு வகிக்கிறார்கள். ஆணைக்குழுக்களை நியமித்தல் போன்ற சிறிய விடயங்களை நிறைவேற்றுவதற்கு இலங்கையின் அரசியலமைப்பு செய்வது போன்று எந்தவொரு அரசியலமைப்பு சபையும் நிறைவேற்று அதிகாரத்தில் தலையிடுவதில்லை. எனவே இந்த பொறிமுறையின் பின்னால் காணப்படும் யோசனை அடிப்படையில் குறைபாடுடையது.
அப்படிச் சொல்லிவிட்டு, இப்போது சட்டம் உருவாக்கும் முக்கிய முரண்பாடுகளுக்குச் செல்வோம். நிர்வாகத்திற்கும் சட்டமன்றத்திற்கும் இடையிலான அதிகாரப் பிரிவினைக் கோட்பாட்டை திரிப்பது சிதைப்பதில் சபையின் முக்கிய சிக்கல் ஆகும். அதிகாரப் பிரிப்புக் கோட்பாட்டைக் கடைப்பிடிப்பதில், உலகில் எங்கிருந்தும் அரசியலமைப்பை உருவாக்குபவர்கள் ஒதுக்கப்பட்ட அதிகாரங்களை மற்றொன்றிலிருந்து புத்திசாலித்தனமாகப் பிரிக்க முயல்கிறார்கள், இதனால் சனநாயகத்தின் ஒவ்வொரு தூணும் மற்றொன்று தேவையில்லாமல் தடையின்றி தனது கடமையைச் செய்ய முடியும். 1978 அரசியலமைப்பிலும், இந்த விதி பயபக்தியுடன் பின்பற்றப்பட்டு, 2020 இல் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட 20 வது திருத்தம் வரை நடைமுறையில் இருந்தது. விதிவிலக்கு 19ஏ மூலம் சிறிதுகாலம் சீர்குலைக்கப்பட்டது. புறஎல்லைக்கு அதிகாரப் பகிர்வு மூலம் மாகாண சபையை அறிமுகப்படுத்திய 13வது திருத்தச் சட்டம் கூட சமநிலையைச் சீர்குலைக்க விரும்பவில்லை. இந்தக் கோட்பாட்டை அரசியலமைப்பை உருவாக்குபவர்கள் நெருக்கமாகப் பின்பற்றுகிறார்கள், ஏனெனில் இதை மீறுவது அரசியலமைப்புக்கு முட்டுக்கட்டை அல்லது முட்டுக்கட்டையை உருவாக்கலாம். அத்தகைய முட்டுக்கட்டை அரசியலமைப்பு நெருக்கடிக்கு வழிவகுக்கிறது.
2015 இல் 19வது திருத்தம் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட பின்னர், இலங்கையில் இதுவே நடந்தது. இந்தத் திருத்தம் சனாதிபதி சிறிசேனவையும் பிரதமர் விக்ரமசிங்கவையும் ஒரு மோதல் போக்குக்கு இட்டுச் சென்றது. தொடர்ச்சியான அசிங்கமான அரசியல் சண்டைகளைத் தொடர்ந்து சனாதிபதி சிறிசேனா பிரதமர் விக்கிரமசிங்கவை பதவியில் இருந்து நீக்கினார். இரு தலைவர்களும் நாட்டை ஆள்வதில் தங்களுக்குத்தான் நிறைவேற்று அதிகாரம் உண்டு என சொல்லிக் கொண்டதே இத்தகைய தோல்விக்குக் காரணம் ஆகும். நன்கு அறியப்பட்ட ஜெர்மன் தத்துவஞானி சரியாகச் சொன்னது போல், அதிகாரத்திற்கான விருப்பம் மனிதனின் உள்ளார்ந்த குணமாகும். இந்த விருப்பத்தால் தூண்டப்பட்டு, சனாதிபதியும் பிரதம மந்திரியும் இரண்டு இணை அரசாங்கங்களை நடத்த முற்பட்டனர். இதனால் ஏற்பட்ட மோசமான விளைவுகளை இருவரும் சந்திக்க வேண்டியிருந்தது. ஒரு தரப்பினர் மற்றைய கட்சி அதிகாரத்தை உறுதிப்படுத்தும் முயற்சியின் பின்னணியில், ஆட்சியின் சுமூகமான செயல்பாடுதான் பாதிக்கப்பட்டது. பொருளாதாரம் அதிகமாகப் பாதிக்கப்பட்டது. வளர்ச்சி விழுக்காடு 2015 இல் 5.01% என்ற விகிதத்தில் இருந்து 2019 க்குள் 2% ஆகக் குறைந்தது. மந்தமான வளர்ச்சி விழுக்காடு நாட்டின் பொருளாதார நெருக்கடியிலிருந்து தெளிவாகக் கண்டறியப்பட்டது. தொற்றுநோயால் உருவாக்கப்பட்ட அதிர்ச்சிகளை பொருளாதாரம் தணிக்க முடியாத நிலையில் உள்ளது.
அரசியல் உறுதித்தன்மை மற்றும் ஒத்திசைவான பொருளாதாரக் கொள்கையின் தேவையினால் பொருளாதாரம் பாதிக்கப்பட்ட நிலையில், தேசியப் பாதுகாப்புத் துறை ஏற்கனவே சீர்குலைந்து, இரண்டு பிரிவுகளாகப் பிரிந்ததன் காரணமாக, உறுதியான பொறுப்பை யாருக்கும் வழங்கத் தவறியது. காவல்துறை மற்றும் புலனாய்வு அமைப்புகள் உட்பட பாதுகாப்புப் படைகள் அரசாங்கத்தின் இரு பிரிவினரிடமிருந்தும் வழிகாட்டுதல் மற்றும் கட்டளையைப்பெறுவதில் தோல்வியடைந்தன. நெருக்கடி படிப்படியாக பாதுகாப்பு இயந்திரத்தின் அனைத்து தொடர்புடைய பிரிவுகளிலும் ஊடுருவியது. பாதுகாப்பு எந்திரங்களுக்கிடையில் நிலவிய நிச்சயமற்ற தன்மை, தீவிரவாதிகள் மற்றும் பிற தேச விரோத சக்திகளுக்கு நாட்டில் எந்த வகையான தாக்குதலையும் திட்டமிட்டு செயல்படுத்துவதற்கான வாய்ப்பை வழங்கியது. இதன் விளைவாக 2019 ஏப்ரல் மாதத்தில் ஈஸ்டர் ஞாயிறு தற்கொலைத் தாக்குதலில் 250 பேர் கெட்டகாலத்துக்கு இறந்தனர்.
தாக்குதல் குறித்து விசாரித்த அமைக்கப்பட்ட ஆணையம், உள்நாட்டு வெளிநாட்டு உளவுத்துறையால் 95 க்கும் மேற்பட்ட எச்சரிக்கைகள் (தாக்குதல்பற்றி) வந்ததாகக் கூறியது. அண்டை நாட்டில் உள்ள ஒரு பிரபலமான உளவுத்துறை தாக்குதலுக்கு 10 நிமிடங்களுக்கு முன்பு எச்சரிக்கை செய்தது. எந்த எச்சரிக்கையும் கவனத்தில் எடுத்துக் கொள்ளப்படவில்லை. அரசு மற்றும் பாதுகாப்பு இரண்டிலும் உயர் பதவிகளில் இருந்தவர்கள் பழியை மற்றவர் மீது சுமத்தினர்.
19வது திருத்தத்தின் மூலம் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட சனநாயக சீர்திருத்தங்கள் என்று அழைக்கப்படுவதன் நேரடி விளைவுகள் இதுவாகும். 2015 முதல் 2019 வரையிலான காலகட்டத்தில் ஏற்பட்ட பொருளாதாரத் தேக்க நிலை, ஈஸ்டர் தாக்குதலைத் தொடர்ந்து சுற்றுலாத் துறையின் முழுமையான இழப்பு, நாட்டுக்கு பில்லியன் கணக்கான டொலர்கள் இழப்பு மற்றும் சில 2 மில்லியன் மக்களின் வாழ்வாதார இழப்பு ஆகியவற்றை கணக்கிட்டால் மட்டுமே இந்த அரசியலமைப்புத் தவறுக்கான மொத்த வாய்ப்புச் செலவைக் கண்டறிய முடியும்.
மீண்டும் 22வது திருத்தத்திற்கு வரும்போது, உயர் நீதிமன்றம், 2015ல் எடுத்த நிலைப்பாட்டில் இருந்து இம்முறை விலக முடிவெடுத்துள்ளது. பிரதமருக்கு இருக்கும் அதிகாரங்களோடு ஒப்பிடும்போது சனாதிபதியின் நிறைவேற்று அதிகாரங்களை நீர்த்துப்போகச் செய்வதன் மூலம், 2019 ஆம் ஆண்டு போல் மீண்டும் ஒரு அரசியலமைப்பு நெருக்கடிக்கு – உயர்நீதிமன்றத்தின் தலையீட்டுக்கு – நாடு திரும்பலாம் என நினைத்தனர். எனவே அவர்கள் 22ஏ மீதான தீர்மானத்தில் அரசியலமைப்பின் செயல்பாட்டின் நடைமுறை அர்த்தத்தில் செயல்பட்டிருக்கிறார்கள். அந்த நடைமுறை உணர்வுக்கு ஏற்ப, அமைச்சர்கள் மற்றும் துணை அமைச்சர்களை நியமிப்பது தொடர்பான 22ஏ மசோதாவின் முன்மொழியப்பட்ட வார்த்தைகளை நீதிமன்றம் “பிரதமரின் ஆலோசனையின் பேரில்” என்பதை “பிரதமருடன் கலந்தாலோசித்து” மாற்றியது. சனாதிபதி தனது விருப்பத்தின் பேரில் பிரதமரை பதவி நீக்கம் செய்யலாம் என்றும், அந்த அதிகாரத்தை நிறைவேற்று அதிகாரத்தின் இன்றியமையாத அங்கமாக மறைமுகமாக தீர்ப்பளிக்கலாம் என்றும் உயர் நீதிமன்றம் கூறியது.
அரசியலமைப்பின் பரிந்துரையின் பேரில் சுயாதீன ஆணைக்குழுக்களுக்கு சனாதிபதி நியமனம் செய்வதை கட்டாயமாக்காததன் மூலம் அரசியலமைப்பு சபையின் அதிகாரங்களை நீர்த்துப்போகச் செய்ய நீதிமன்றம் தலையிட்டது. வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், சனாதிபதி அத்தகைய நியமனங்களை காலவரையின்றி தாமதப்படுத்தலாம் அல்லது நிறுத்தலாம். 19வது திருத்தத்தில் காணப்பட்ட 22ஏ இன் அசல் சட்டமூலத்தின்படி, குறிப்பிட்ட காலத்திற்குள் அரசியலமைப்பு சபையின் பரிந்துரைத்த நபர்களை சனாதிபதி நியமிக்காவிட்டால், நியமனங்கள் செய்யப்பட்டதாகக் கருதப்படும். மேற்கூறிய அனைத்து மாற்றங்களுக்கும் சிறப்புப் பெரும்பான்மை மற்றும் மக்கள் வாக்கெடுப்பில் ஒப்புதல் தேவை என்று நீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்தது.
உயர் நீதிமன்றம், நிர்வாகத்தின் அதிகாரங்களை அதன் பழைய புகழுக்கு மீட்டெடுத்து, “இறையாண்மை மக்களிடம் உள்ளது மற்றும் பிரிக்க முடியாதது” ( அரசியலமைப்பின் உறுப்பு 3) நமது அரசியலமைப்பின் அடிப்படை மதிப்பை மீண்டும் ஒருமுறை உணர்ந்துள்ளது பாராட்டத்தக்கது.
“சனாதிபதியிடம் ஒப்படைக்கப்பட்ட மக்களின் பிரிக்க முடியாத அதிகாரம்” மீதான உயர் நீதிமன்றத்தின் தீர்மானத்திற்கு எதிரான வாதம் என்னவென்றால், சுயாதீன ஆணைக்குழுக்களுக்கு அமைச்சர்கள் அல்லது உறுப்பினர்களை நியமிக்கும் முடிவை முறையே பிரதமரும், அரசியலமைப்பு சபையும் எடுத்தாலும், இறுதி முடிவு சனாதிபதியால் எடுக்கப்படும். அதாவது மக்கள் மூலம் சனாதிபதிக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள நிறைவேற்று அதிகாரம் அவரிடமிருந்து பறிக்கப்படமாட்டாது. . இப்படி சிந்திப்பதில் கடுமையான சிக்கல் உள்ளது. இது மக்கள் அதிகாரத்தை ஏமாற்றும் செயல். குடியரசுத் தலைவரிடம் ஒப்படைக்கப்பட்ட மக்களின் இறையாண்மை என்பது குடியரசுத் தலைவரின் கையொப்பம் மற்றும் முத்திரை இடல் போன்ற செயலுக்கு அப்பாற்பட்டது என்ற உண்மையைப் புரிந்து கொள்ள ஏவுகணையை வானில்செலுத்தும் தொழில்நுட்ப அறிவியல் தேவையில்லை.
நீதித்துறை மறு ஆய்வு மூலம் சரியான திசையில் 22ஏ இன் வரைவில் அனைத்து மாற்றங்களும் செய்யப்பட்ட போதிலும், சனாதிபதியின் அதிகாரத்தைக் குறைக்க உயர் நீதிமன்றம் விதித்துள்ள கட்டுப்பாடு, நீதிமன்றத்தால் இடைநிறுத்தப்பட்ட தண்டனை போன்றது என்பதை யாரும் மறந்துவிடக் கூடாது. ஒருவர் சிறையில் தண்டனையை அனுபவிக்காவிட்டாலும், அவன்/அவள் குற்றவாளியாகவே பார்க்கப்படுவார். அதே வழியில் சிந்தித்துப் பார்த்தால், அரசியலமைப்பு சபை பரிந்துரைத்த நியமனங்கள், உண்மையில் இல்லாவிட்டாலும், சமூகத்தால் சரியான ஒன்றாகவே பார்க்கப்படுகின்றன, சனாதிபதியால் தனது சொந்த விருப்பப்படி தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட நபர்களுக்கு மாறாக. அப்படியானால், ஆணையங்களின் நிர்வாகத்தின் வழியே சமூகம் துருவப்படுத்தப்பட்டு, இந்த நிறுவனங்களை மக்களுக்கு நம்பமுடியாததாக மாற்றும்.
மேலும், நியமனங்களை மேற்கொள்வதில் அரசியலமைப்பு சபையின் பரிந்துரைக்கு இணங்காதது சனாதிபதிக்கும் பாராளுமன்றத்திற்கும் இடையில் மோதலுக்கு வழிவகுக்கும். இரண்டு உறுப்புகளுக்கும் இடையே உள்ள ஒருவருக்கு ஒருவர் நம்பிக்கை இழக்கப்பட்டு சண்டைகள் தொடர்ந்து வருகின்றன. நீண்ட காலத்திற்கு முன்பு முன்னாள் சனாதிபதி சிறிசேன 19ஏ இன் கீழ் தனது காலத்தின் அரசியலமைப்பு சபை நிறைவேற்று சனாதிபதியின் கவலைகளை புறக்கணிப்பதாக குற்றம் சாட்டினார். இந்த நிலை சட்டமன்றத்திற்கும் நிர்வாகத்திற்கும் இடையே மோதலாக மாறியது என்றும் அவர் கூறினார். அரசியலமைப்பு சபையின் பரிந்துரைக்கு இணைக்கப்படாத நிலையில் புதிய சுற்றிலும் இதுவே நிகழலாம்.
மொத்தத்தில், சட்டமன்றத்திற்கும் நிர்வாகத்திற்கும் இடையில் அமைக்கப்பட்ட அரசியலமைப்பு சபையின் செயல்பாடுகள், இரு நிறுவனங்களின் சுமூகமான செயல்பாட்டை உள்ளே இருந்து சீர்குலைக்கும் – ஒருவரின் உண்மையான நோக்கம் அல்லது நோக்கங்களை மறைத்தல் – அவை பயன்படுத்தப்படுகின்றன. மசோதா மீதான விவாதத்தின் போது நா.உறுப்பினர்கள் பரிந்துரைத்த சனநாயகத்தின் கற்பனையான சொல்லாட்சி அல்ல. குடியரசுத் தலைவர் மதிப்பு அல்லது அவமதிப்பு அரசியலமைப்பு சபையின் பரிந்துரைகள் முக்கியமற்றவை. இரண்டு சந்தர்ப்பங்களிலும், மோதல் விதியாக மாறக்கூடும்.
வரவிருக்கும் நெருக்கடியிலிருந்து வெளியேறுவதற்கான ஒரே வழி, தற்போதுள்ள அரசியலமைப்பை முற்றிலுமாக அகற்றுவதுதான். அதன் ஓட்டை ஒடிசலை அடைப்பது அல்ல. சனாதிபதி முறைமையை நாம் தக்கவைத்துக் கொள்கின்றோமா அல்லது நாடாளுமன்ற முறைமைக்கு செல்கிறோமா என்பதையிட்டு நாம் சிந்திக்கலாம்.
1978 இல் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட தற்போதைய அரசியலமைப்பின் ஓட்டை ஒடிசலை அடைப்பதில் உள்ள ஆபத்து, அதன் வடிவமைப்பு அடிப்படையில் சனாதிபதி முறைமை என்பதே. மக்களால் நேரடியாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட சனாதிபதிக்கு அரசாங்கத்தின் செயல்பாட்டைச் செயல்படுத்தும் அதிகாரம் இருக்கும் வகையில் இது வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது. மற்ற இரண்டு உறுப்புகளும் சனாதிபதியை ஆதரிப்பதற்கும் அதைச் சரிபார்க்கவும் உருவாக்கப்பட்டுள்ளன. நிறைவேற்று அதிகாரத்தை பலவீனப்படுத்த முயற்சிப்பது சனாதிபதியின் விருப்புரிமையை சரியான முறையில் நிறைவேற்றுவதற்குத் தடையாக உள்ளது. இது இன்றுள்ள அரசியல்முறைமையை திரித்து, எதிர்பாராத விளைவுகளுக்கு வழிவகுக்கும். (இந்தக் கட்டுரை ஆங்கிலத்தில் Colombo Telegraph இணையதளத்தில் வெளிவந்தது. ஆங்கில மூலத்தை https://www.colombotelegraph.com/index.php/the-22nd-a-now-21a-could-lead-to-another-constitutional-cum-political-crisis/ என்ற இணையதள முகவரியில் படித்துக் கொள்ளலாம். தமிழாக்கம் நக்கீரன்) Canada Uthayan – October 27, 2022
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.