சம்பந்தன் உட்பட அனைத்து தமிழ் தேசிய தலைவர்களும் உடன் பதவி விலக வேண்டும்

யாருடைய நிலம், யாருடைய வரலாறு?

 அஷ்வின் சங்கி

பாலஸ்தீனிய சிக்கலுக்கு யார் காரணம் என அதன் மிகவும் உரத்த ஆதரவாளர்களிடம் கேளுங்கள்.  இஸ்ரேல் ஒரு காலனித்துவவாத நாடு, பாலஸ்தீனியர்களின் நிலங்களைப்  பறித்த நாடு என்று அவர்கள் உங்களுக்குச் சொல்வார்கள். முதலாம் உலகப் போர் வரை இப்பகுதி உதுமானியன் ஆட்சியின் கீழ் இருந்ததாகவும்,  1917 ஆம் ஆண்டின் நியாயமற்ற பால்ஃபோர் பிரகடனத்தால் (Balfour Declaration of 1917) யூதர்கள் முஸ்லீம் நிலங்கள் மீது திணிக்கப்பட்டனர் என்றும் அவர்கள் வாதிடுகின்றனர். பால்ஃபோர் பிரகடனம் “யூத மக்களுக்கு ஒரு தேசிய தாயகம் தேவை”  எனக் கற்பனை செய்ய வைத்தது.

ஆனால் குடியேற்றவாதிகள் கூறுவது உண்மை என்று நாம் கருதினால், உதுமானியன்களுக்கு முன்பு யார் ஆட்சி செய்தார்கள் என்ற கேள்வியையும் நாம் கேட்க வேண்டும். கிறிஸ்தவ சிலுவைப்போர் வீரர்கள் 1099 ஆம் ஆண்டில் ஜெருசலேமைக் கைப்பற்றினர். 1187 இல் சலாடின் இந்த நகரத்தை முஸ்லிம்களுக்காக மீண்டும் கைப்பற்றினார்.

உதுமானிய சுல்தான் முதலாம் செலிம் (Ottoman Sultan Selim I)  1517 இல் பொறுப்பேற்கும் வரை கிறித்தவ மற்றும் முஸ்லிம் கட்டுப்பாட்டில் மாறி மாறி காலங்கள் தொடர்ந்தன. அடுத்த 400 ஆண்டுகளுக்கு, இந்தப் பகுதி உதுமானிய சிரியா என்ற நிர்வாக அலகின் ஒரு பகுதியாக இருந்தது, இதில் முஸ்லிம்கள், கிறிஸ்தவர்கள் மற்றும் யூதர்கள் இருந்தனர்.

1800 களின் பிற்பகுதியிலிருந்து கிழக்கு அய்ரோப்பா மற்றும்  உருசியாவிலிருந்து யூதர்களின் தொடர்ச்சியான வரவு இருந்தது என்பது உண்மைதான்.  ஆமாம், யூதர்களின் வருகை  அதிகரித்தது. உள்கட்டமைப்புத் திட்டங்களில் பணியாற்ற எகிப்து மற்றும் சிரியாவிலிருந்து அரேபியர்களின் வருகையும் இருந்தது என்பது பெரும்பாலும் கவனிக்கப்படவில்லை. இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு, நாசி ஜெர்மனி மற்றும் ஆஸ்திரியாவிலிருந்தும் புதிய அலைகளாக  யூதர்களின் வருகை இருந்தன.

ஐ.நா. இப்பகுதியை தனித்தனி யூத மற்றும் அரபு நாடுகளாகப் பிரித்தது.  அத்துடன் அனைத்துலக  அளவில் நிர்வகிக்கப்படும் ஜெருசலேமுடன்,  யூதர்கள் இந்தத் தீர்வை ஏற்றுக்கொண்டனர்.  ஆனால் அரேபியர்கள் அதை நிராகரித்தனர். இஸ்ரேல் பிறந்தவுடனே ( May 14,1948) எகிப்து, சிரியா, ஜோர்டான், ஈராக், லெபனான் ஆகிய நாடுகளால் இஸ்ரேல் தாக்கப்பட்டது.

முரண்பாடாக, போர் இஸ்ரேல் நிலப்பரப்பை ஒருங்கிணைக்க உதவியது, ஆனால் ஆயிரக்கணக்கான பாலஸ்தீனியர்கள் இடம்பெயர்ந்தனர். ஏமன், ஈராக் போன்ற அரபு நாடுகளில் இருந்து பல்லாயிரக்கணக்கான யூதர்கள் வெளியேற்றப்பட்டு இஸ்ரேலில் குடியேற வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்தனர் என்பது மீண்டும் மறக்கப்படுகிறது.

யூத மனநிலையில், அவர்கள் இப்போதுதான் வீடு திரும்பிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஆதியாகம புத்தகத்தின்படி, கடவுளுக்கும் ஆபிரகாமுக்கும் (கிமு 2000 வாக்கில்) இடையே ஒரு உடன்படிக்கை இருந்தது, அதில் கடவுள் தனது சந்ததியினருக்கு கானான் (Canaan ) நாட்டை (தோராயமாக இன்றைய இஸ்ரேல், பாலஸ்தீன பகுதிகள், லெபனான், சிரியா மற்றும் ஜோர்டான்) வழங்குவதாக வாக்களித்தார். அந்த வகையில், யூதர்கள் வெறும் 400 ஆண்டுகள் அல்ல, 4,000 ஆண்டுகள் பூர்வீகக் குடிமக்களாக இருந்தனர். எருசலேம் என்ற பெயர் பழைய ஏற்பாட்டில் பல நூறு முறை வருகிறது.

இந்தப் பகுதியிலிருந்து யூதர்கள் நாடுகடத்தப்படுவதும் திரும்புவதும் வரலாறு முழுவதும் ஒரு தொடர்ச்சியான நடைமுறையாக இருந்தது. எடுத்துக்காட்டாக, ஆபிரகாமின் பேரன் யோசேப்பு காலத்தில் பஞ்சம் ஏற்பட்டது. பலர் வேலைக்காக எகிப்துக்குச் சென்றனர், ஆனால் ஒரு புதிய எகிப்திய பாரோ (pharaoh  அவர்களின் வருகையால் எழும் அச்சுறுத்தலை உணர்ந்தார். அதனால் அவர்களை அடிமைப்படுத்தத் தொடங்கினார். மோசேயும் அவருக்குப் பின் வந்த யோசுவாவும் இறுதியில் 12 கோத்திரக்  குழுவை தங்கள் சொந்தத் தாய்நாட்டிற்கு அழைத்துச் சென்று அந்தப் பகுதியை 12  கோத்திரங்களுக்கு இடையில் பிரித்துக் கொடுத்தனர்.

கி.மு. 1000 ஆம் ஆண்டு வாக்கில் தாவீது அரசர் (King David ) பழங்குடியினரை ஒன்றிணைத்து எருசலேமைத் தலைநகராக நிறுவினார். அவரது மகன் சாலமோன், கோவில் மலையில் முதல் கோவிலைக் கட்டினார். கிமு 586 இல் பாபிலோனியர்களால் இந்த ஆலயம் அழிக்கப்பட்டபோது, பல யூதர்கள் பாபிலோனியரால்  (இன்றைய ஈராக்) சிறைபிடிக்கப்பட்டனர்.

பல பத்தாண்டுகளுக்குப் பிறகு அக்கேமெனித் (Achaemenid)  மன்னன் இரண்டாம் சைரஸ் (Cyrus II) பாபிலோனியர்களைத் தோற்கடித்து, திரும்பி வந்த யூதர்களால் இரண்டாவது கோவிலைக் கட்ட அனுமதித்தபோதுதான் அவர்கள் விடுவிக்கப்பட்டனர். 1978 இல் போனி-எம் (Boney-M) இயக்கிய அந்தப் படத்தின் பாடல் வரிகள் நினைவிருக்கிறதா? “பாபிலோன் நதிகளின் அருகே” என்பது பைபிளின் சங்கீதம் 137 ஐ உள்ளடக்கியது.  மற்றும் யூதர்கள் தங்கள்  தாயகத்தில் இருந்து பிரிக்கப்பட்டதில் உள்ள வேதனையை அது வெளிப்படுத்தியது.

அடுத்து, யூதர்கள் ஹெலனிஸ்டிக் (Hellenistic) படைகளின் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வந்தனர். கி.பி. 312 இல் உரோமப் பேரரசர் கான்ஸ்டன்டைன் (Roman Emperor Constantine) கிறித்தவ மதத்திற்கு மாறியபோது, எருசலேமில் கிறிஸ்தவ புனிதத் தலங்கள் கட்டப்பட்டன. கி.பி. 637 இல் யூதர்களும் கிறித்தவர்களும் ரஷீதுன் கலீபாவால் (Rashidun Caliphate)  நசுக்கப்பட்டபோது, மலைக் கோயில் பாறைக் குவிமாடம் இரண்டும்  (Dome of the Rock) மற்றும்  அல்-அக்ஸா மசூதி ஆகியவற்றின் தளமாக மாறியது. யூதர்கள் மீண்டும் தங்கள் புனித இடத்தை இழந்தனர், இப்போது மேற்குச் சுவரில் பிரார்த்தனை செய்ய மட்டுமே அனுமதிக்கப்பட்டனர்.

இந்தக் கதையை காஷ்மீரின் கண்ணோட்டத்தில் பார்க்காமல் இருக்க முடியாது. காஷ்மீர் ஒரு காலத்தில் செழிப்பான சைவ மற்றும் பவுத்த  நாகரிகமாக இருந்தது. 1990 களில் காஷ்மீர் பண்டிட்டுகளின் வெளியேற்றத்தைப் பற்றி நாங்கள் விவாதிக்கிறோம், ஆனால் மக்கள்தொகை மாற்றங்கள் 14 ஆம் நூற்றாண்டில் சிக்கந்தரின் கீழ் தொடங்கின என்பதை மறந்துவிடுகிறோம், அவர் இந்து பண்டிகைகள், சடங்குகள் மற்றும் மரபுகள் ஆகியவற்றிற்கு  முழுமையான தடையை விதித்தார்.

இந்துக்கள் சிறுபான்மையினராக மாறும் வரை அடுத்தடுத்து வந்த மன்னர்கள்  இந்துக்களை மதம் மாற்றுவதை  அல்லது வெளியேற்றுவதை உறுதி செய்தனர். 1947 வாக்கில், பெருமளவில் மக்கள்தொகை சமநிலையில் ஏற்பட்ட மாற்றம் மற்றும் ஏற்றத்தாழ்வு காஷ்மீரை உரிமை கோர பாகிஸ்தானுக்குத் தைரியம் அளித்தது. காஷ்மீர் இந்துக்கள் இப்போது பெரும்பான்மையாக இல்லை என்பதற்காக விலகி இருக்க வேண்டுமா? அவர்களுக்கு பூர்வீக உரிமை இல்லையா?

ஆனால், ஐரோப்பியக் குடியேற்றக்காரர்களால் அவர்களிடமிருந்து திருடப்பட்ட நிலங்களுக்கு பூர்வீக அமெரிக்கர்கள் பொறுப்பேற்கவில்லையா என்று ஒருவர் கேட்கலாம். அவுஸ்திரேலியாவின் பழங்குடி சமூகத்தின் நிலை என்ன? கனடா, தென்னாப்பிரிக்கா, நியூசிலாந்து, இலத்தீன் அமெரிக்கா மற்றும் உலகின் பல பகுதிகளில் இடப்பெயர்வுக்கான எடுத்துக்காட்டுகள் ஏராளமாக உள்ளன.

‘ஆதி’க் குடியிருப்பாளர்களைக் கண்டுபிடிக்க எத்தனை அடுக்குகளைத் தோண்ட வேண்டும்? ‘அசல்’ என்பதற்கு முந்தைய அடுக்கு எழுதப்பட்ட வரலாற்றுப் பதிவின் ஒரு பகுதியாக இல்லாவிட்டால் என்ன செய்வது? உறுதியான பதில் இல்லை, மேலும் கேள்விகள் மட்டுமே உள்ளன.

கட்டுரையாளர் பல புனைகதைகளின் ஆசிரியர் ஆவார். ( ஆங்கில மூலம் https://www.msn.com/en-in/news/world/whose-land-and-whose-history-is-it-anyway/ar-AA1iIYT5. தமிழாக்கம் நக்கீரன்)
 

Over the years BRI projects have also been accused of creating wasteful “white elephants”, fuelling local corruption, exacerbating environmental problems, exploiting workers, and failing to live up to promises of bringing jobs and prosperity to local communities.

One recent study by research lab Aid Data found more than a third of the projects face such problems. A growing backlash has prompted some countries like Malaysia and Tanzania to cancel BRI deals.

“Poor risk management and a lack of attention to detail and cohesion” from Chinese lenders and companies are partly to blame, according to the Council on Foreign Relations.

But other observers point out the borrowing countries are also to blame, like in the Hambantota case which was partly caused by Sri Lanka’s own financial mismanagement.

They also say China gives resources with fewer strings attached, which is less onerous than offers from global lenders or the West.

“China shows up with a ‘one-stop shop’ approach: ‘Here are our banks and companies and we do everything from start to finish, and if you sign today we will finish that railway, and it will be done in time just as you campaign for your next election’,” pointed out Mr Gunter.

“It’s a huge selling point to say that you can do it in one to three years with very little paperwork. Maybe it’ll be a bit dirty and there may be labour rights violations, but your railway will be done.”

Yet China has met one of its biggest goals – extending its influence.

It is not just through railways and highways that China has created connections. Beijing projects soft power and positions itself as a leader in the Global South, paying for thousands of Chinese university scholarships, cultural exchange programmes and Confucius Institutes. The expansion of the Brics trading bloc too has been credited to China.

Pew Research found that in the past decade many middle-income countries have increasingly favourable attitudes towards China, including Mexico, Argentina, South Africa, Kenya and Nigeria.

Mr Gunter noted that increasingly, countries in the Global South do not wish to choose sides in the US-China rivalry. “China hasn’t flipped many countries from a Western orientation, but the fact it has moved the needle to a middle ground – that is already a huge diplomatic victory for Beijing,” he said.

But observers have also raised concerns of possible economic coercion, where foreign governments feel pressured to follow Beijing’s agenda or risk China pulling out investment.

One Aid Data study of Chinese state-owned entities’ loans to foreign governments found contract clauses that “potentially allow the lenders to influence debtors’ domestic and foreign policies”.

In the UN, China has “corralled other states into temporary coalitions” to oppose measures critical of Beijing, while participation in the BRI has led several EU members to block or water down policies critical of China, pointed out the IISS.

The think tank also said the BRI has become one of China’s “main instruments” in its diplomatic isolation of Taiwan. Many nations that have shifted recognition from Taiwan to China in the past decade are BRI funding recipients, it noted.

In South East Asia, Cambodia has consistently resisted condemnation of China’s actions in the South China Sea, while Laos and Thailand have been criticised for arresting or allowing the abduction of Chinese activists wanted by Beijing.

China now recognises some things need to change.

Beijing preaches the mantra of “small and beautiful” where, through low-investment, high-yield projects, the BRI can have more relevance.

Examples given by state media include bamboo and rattan-weaving programmes in Liberia, biogas technology projects in Tonga and Samoa, and promoting mushroom-growing technology in Fiji, Papua New Guinea and Rwanda.

China has also announced a new “digital silk road” focused on telecommunication and digital infrastructure. Analysts say this would be a more sustainable stream of profits for Chinese companies, while lessening the impact of Western bans on Chinese 5G equipment.

With this new strategy, China has cut down financing. It has imposed limits on external lending by Chinese banks, and investment deals are now nearly 50% smaller than they were five years ago, according to a GFDC analysis. It has also moved away from being the only creditor in the BRI, and started a platform where other countries can lend money.

But Beijing has even grander plans for the BRI, which it now touts as the foundation of “the global community of shared future”.

In two white papers released this month, Beijing said its form of globalisation would be fairer, more inclusive and less judgmental than the one led by “hegemonic” Western powers which seek a “zero-sum game”.

“The BRI is a public road open to all, not a private path owned by any single party,” it said. Far from seeking domination as critics say, China claimed it is “helping others to succeed while seeking our own success”.

The view from China is that “now globalisation is in danger. The West, in the name of ‘de-risking’, is actually ‘de-China-risking’,” said Wang Yiwei, a professor who studies the BRI at Renmin University of China. The main challenge “is how can the BRI build mutual connectivity and avoid a new Cold War”.

Beijing’s trillion-dollar experiment has created a powerful tool to wield influence. But the question is whether the world wants a Chinese-led world order.

(BBC)