STATEMENT BY FOREIGN MINISTER DINESH GUNAWARDENA IN PARLIAMENT ON UNHRC RESOLUTION 30/1 ON 20 FEBRUARY 2020
In May 2009, following the end of the 30 year-long internal armed conflict with the defeat of the LTTE, a terrorist organization proscribed by 32 countries, the government led by the then President Mahinda Rajapaksa, of which the current President GotabayaRajapaksa was the Secretary to the Ministry of Defence, initiated a sustainable reconciliation process in Sri Lanka to bring about ‘healing and peacebuilding’, taking due cognizance of the ground realities at that time. This incremental process made considerable progress in all aspects of the post-conflict restoration of civilian life and in the country’s return to normalcy. The citizens in the Northern Province were able to use their franchise after a lapse of 25 years, in 2013 strengthening democracy. In parallel, several local mechanisms/commissions were established to address the post-conflict issues of concern, including those related to accountability, rule of law and human rights. More importantly, the end of the brutal conflict restored one of the fundamental human rights – the ‘right to life’ to all Sri Lankans.
Notwithstanding the inclusive and locally designed measures/actions, a group of UNHRC members, failing to recognize the GoSL’s endeavours in defeating terrorism and bringing about stability, humanitarian relief and lasting peace through a carefully balanced reconciliation process, enforced consecutive country-specific resolutions at the UN HRC on Sri Lanka in 2012, 2013 and 2014.
30/1 UNHRC Resolution
The government elected in January 2015 jettisoned the home-grown reconciliation process progressing at the time, and in an unprecedented move in the Human Rights Council, and in contrary to Sri Lanka’s foreign policy stance on country-specific resolutions, co-sponsored the UNHRC resolution 30/1 on the situation of the country. This was done without the approval of the Cabinet of Ministers, the Parliament and the people of Sri Lanka, overruling the reservations expressed by professional diplomats, academia, media and the general public. The then President Maithripala Sirisena also stated that he was not consulted on the matter at that time.
Resolution 30/1 conceded a false narrative of both the circumstances of the 30-year separatist conflict and also the number of causalities. This was done despite an abundance of evidence to the contrary contained in domestic reports such as of the Lessons Learnt and Reconciliation Commission (LLRC) and the Presidential Commission of Inquiry into complains of abductions and disappearances (Paranagama Commission) and those produced in the UK Parliament by Lord Naseby, reports of other States, the UN and other international agencies, including the ICRC, as well as exposed diplomatic cables.
It undermined national interest, compromised national security including weakening national intelligence operations and related safeguards, which may be deemed to have contributed to the lapses that resulted in the Easter Sunday attacks. It also placed Sri Lanka under a host of international obligations which could not be delivered on due to constitutional and institutional limitations. Sri Lanka’s co-sponsorship of Resolution 30/1 remains to date a blot on the sovereignty and dignity of the country.
Implementation of Resolution 30/1
The ensuing period (2015-2019) saw little progress being made on the pledges to the HRC by the previous government. The operationalization of resolution 30/1 was extended (roll-over) twice, through Resolution 34/1 in March 2017 and through Resolution 40/1 in March 2019, in order not to expose the misjudgment and low delivery of the previous Government that co-sponsored it.
Through Resolution 30/1, severe impositions were cast and the Sri Lankan State and particularly its security forces were vilified to appease the extremist sections of the Sri Lankan Tamil diaspora and certain media, INGOs/CSOs with vested interests. It also negatively affected ethnic and religious harmony, already challenged by the ravages of the divisive conflict.
However, during the UNHRC session in March 2019, belatedly, the former Government itself sought to qualify the parameters of co-sponsorship. It questioned the Resolution 30/1’s characterization of the nature of the conflict and the estimated number of deaths, pushed back on the alleged culpability of the security forces, curtailed the effect of security sector reform demanded and asserted that the Sri Lanka Constitution precludes the involvement of foreign judges and prosecutors in the judicial mechanism proposed. Notwithstanding this admission, the former Government continued its co-sponsorship, which fully supported the operationalization of Resolution 30/1.
New Mandate given by the people of Sri Lanka
During the November 2019 election, President Gotabaya Rajapaksa received an overwhelming mandate to charter a sustainable path for the country, to follow a non-aligned, neutral foreign policy and to find home-grown solutions to overcome contemporary challenges. Accordingly, the government will forge ahead with its agenda as envisaged in the National Policy Framework ‘Vistas of Prosperity and Splendour’, ushering for the country an era of security and development in the interest of all Sri Lankans.
Recommendations for the approval of the Cabinet of Ministers
In view of the foregoing, the approval of the Cabinet of Ministers is sought for the following, in relation to the GOSL’s approach to the upcoming 43rd Session of the Human Rights Council and to undertake diplomatic initiatives necessary to realise this strategy:
To announce Sri Lanka’s decision to withdraw from co-sponsorship of Resolution 40/1 of March 2019 on ‘Promoting reconciliation, accountability and human rights in Sri Lanka’, which also incorporates and builds on preceding Resolutions 30/1 of October 2015 and 34/1 of March 2017.
To continue to work with the UN and its agencies, including the regular human rights mandates/bodies and mechanisms and seek as required, capacity building and technical assistance, in keeping with domestic priorities and policies.
To declare the Government’s commitment to achieving sustainable peace through an inclusive, domestically designed and executed reconciliation and accountability process, including through the appropriate adaptation of existing mechanisms, in line with the Government’s policy framework. This would comprise the appointment of a Commission of Inquiry (COI) headed by a Justice of the Supreme Court, to review the reports of previous Sri Lankan COIs which investigated alleged violations of Human Rights and International Humanitarian Law (IHL), to assess the status of implementation of their recommendations and to propose deliverable measures to implement them keeping in line with the new Government’s policy.
Through due democratic and legal processes, address other outstanding concerns and to introduce institutional reforms where necessary, in a manner consistent with Sri Lanka’s obligations including the 2030 Sustainable Development Agenda (SDGs). Demonstrate in good faith the policies rooted in the Government’s commitment to the people by advancing individual and collective rights and protections under the law, ensuring justice and reconciliation and addressing the concerns of vulnerable sections of society.
To announce the intention of the GoSL to work towards the closure of the Resolution, in cooperation with the members of the UN.
https://www.mfa.gov.lk/tam/statement-by-foreign-minister-dinesh-gunawardena-in-parliament-on-unhrc-resolution-301-on-20-february-2020/
ஐ.நா.வின் 30/1ஆம் தீர்மானம் இலங்கைக்கு பாதிப்பா?
இலங்கை ஐ.நா.வின் ஓர் அங்கத்துவ நாடாகும். எனவே, அதன் எல்லா விதிமுறைகளுக்கும் கட்டுப்படக் கடமைப்பட்டிருக்கின்றது. பொதுவாக எந்த நாடும் சர்வதேச நீதிநியாயங்களுக்கு முரண்படுமாயின், அந்த நாடு தனிமைப்படவே செய்யும். 1939 ஆம் ஆண்டு முதல்1944 ஆம் ஆண்டு வரை நிகழ்ந்த இரண்டாம் உலக மகாயுத்தத்தை தொடர்ந்துதான் யுத்தத்தையும் அதன் அழிவுகளையும் தவிர்க்கும் பொருட்டு சர்வதேச நாடுகள் ஐ.நா.சபையை உருவாக்கின.
எனவே, அதில் அங்கத்துவம் வகிக்கும் இலங்கை தனது உள்நாட்டு யுத்தத்தில் ஐ.நா. தலையிடுவதாகக் கூறமுடியாது. அது விதித்திருக்கும் யுத்த விதிமுறைகளை மீறவும் முடியாது. இலங்கை தனியாக இருந்து கொண்டு சர்வதேச நாடுகள் அங்கம் வகிக்கும் ஐ.நா.வை சவாலுக்குட்படுத்தவும் முடியாது.
பாதுகாப்பு வலயம் தாக்கப்படக்கூடாது. நிராயுதபாணிகளான குடிமக்கள் தாக்கப்படக்கூடாது. உணவு, தண்ணீர், மருந்து ஆகியவற்றை தடைசெய்யக்கூடாது. வெள்ளைக்கொடி தூக்கியோரைக் கொல்லக்கூடாது. கொத்தணிகுண்டுகளைப் பயன்படுத்தக்கூடாது என்பன போன்ற இன்னும் சில சட்டவிதிகளும் இருக்கின்றன. இவை இலங்கைக்கென்றே ஐ.நா. உருவாக்கியவை அல்ல. அதன் பொதுவான சட்டங்களாகும். 2009 ஆண்டு யுத்தம் முடிவுற்றதும் ஐ.நா.வின் செயலாளர் பான் கீ மூன் இலங்கைக்கு வந்து முன்னாள் ஜனாதிபதி மஹிந்த ராஜபக் ஷவிடம் விசாரித்தபோது போர்க்குற்றம் நிகழவில்லை. விசாரிக்கலாம் என உத்தரவாதம் அளித்தார். எனினும் அவர் இதை நிச்சயப்படுத்திக் கொள்ள விசாரணைக்கு ஒரு குழுவை நியமித்தபோது இவர் பல்வேறு முட்டுக்கட்டைகளையும் போட்டார்.
ஆக, மஹிந்த ராஜபக் ஷ மூன்று வகைகளில் ஐ.நா.வின் தலையீட்டுக்கு வழி வகுத்து விட்டார்.
1. யுத்தவிதிகளை மீறியமை.
2. போர்க்குற்றம் நிகழவில்லை என்பதை பான் கீ மூனிடம் உத்தரவாதப்படுத்தி விசாரிக்கலாம் எனக் கூறியமை.
3. ஐ.நா.வின் விசாரணைக்குத் தடைகளை ஏற்படுத்தியமை எனலாம்.
உண்மையில் தான் உருவாக்கப்பட்ட நோக்கத்தைத்தான் ஐ.நா. செய்கிறது. அதுதானாக வந்து இலங்கைக்குள் தலையிடவும் இல்லை. மஹிந்த தொடர்ந்தும் ஆட்சியில் இருந்திருந்தால் இலங்கைக்குள் அதன்பிடி கடுமையாக இறுகியிருக்கும். 2015 இல் இலங்கையில் ஆட்சிமாற்றம் ஏற்பட்டு மைத்திரி அரசு போர்க்குற்றத்தை ஏற்றுக்கொண்டு பொறுப்புக் கூறலையும் ஒப்புக்கொண்டு இணை அனுசரணையையும் பெற்றுக்கொண்ட பின்பே ஐ.நா.வின் பிடி இலங்கை விடயத்தில் சற்று தளர்ந்தது.
முன்பு பான் கீ மூன் ஒரு விசாரணைக்குழுவை நியமித்தபோது, மஹிந்த ராஜபக் ஷவும் அதற்குப் போட்டியாகவும் தனக்குச் சார்பாகவும் ஒரு விசாரணைக்குழுவை நியமித்திருந்தார். ஐ.நா.வின் விசாரணைக் குழுவில் மர்சூகி தருஸ்மனின் தலைமையில் யஸ்மின் சூக்காவும் ரட்னரும் இடம்பெற்றிருந்தார்கள். அதை முற்றிலும் மஹிந்த நிராகரித்திருந்தார்.
அது மனிதாபிமான யுத்தம். தமிழ் மக்களை பயங்கரவாதிகளிடமிருந்து காப்பாற்றிய யுத்தம் என்றெல்லாம் கூறினார். எனினும், காணொளிக் காட்சிகள் அதன் கொடூரத் தன்மையை வெளிப்படுத்தின. தருஸ்மன் அறிக்கையும்கூட அக்காட்சிகளை நிஜப்படுத்தியது. இவற்றின்மூலம் யுத்தவிதிமுறைகள் மீறப்பட்டமை அம்பலத்துக்கு வந்துவிட்டது.
தடை செய்யப்பட்ட ஆயுதங்கள் இருந்தனவா? பாதுகாப்பு வலயம் தாக்கப்பட்டதா? வெள்ளைக்கொடி தூக்கினோர் கொல்லப்பட்டனரா? பொது மக்களின் குடியிருப்புகள் அழிக்கப்பட்டனவா? நிராயுதபாணிகளான மக்கள் கொல்லப்பட்டனரா? உணவு, உடை, தண்ணீர், மருத்துவ வசதிகள் தடுக்கப்பட்டனவா? கண்கண்ட சாட்சி இல்லாமலாக்கப்பட்டதா என்பன பற்றியெல்லாம் ஐ.நா. சபை ஆராய்ந்தே போர்க்குற்றம் எனும் முடிவுக்கு வந்திருக்கிறது.
மஹிந்த ராஜபக் ஷ பயங்கரவாதிகளிடமிருந்து அப்பாவித் தமிழ்மக்களை விடுவிக்கும் மனிதாபிமான யுத்தத்தையே புரிந்தேன் என்றார் அல்லவா? பாதுகாப்பு வலயம் ஏன் தாக்கப்பட்டது. சாதாரண மக்களின் குடியிருப்புகள் ஏன் அழிக்கப்பட்டன, நிராயுதபாணிகள் ஏன் கொல்லப்பட்டார்கள், உணவு, தண்ணீர், மருத்துவம் ஏன் தடுக்கப்பட்டன. இதுவா மனிதாபிமான யுத்தம் என ஐ.நா. கேட்கிறது.
2009 ஆம் ஆண்டு யுத்தம் முடிந்ததும் வீடுகளிலிருந்த அப்பாவித் தமிழ் மக்கள் அழைத்துச் செல்லப்பட்டார்கள். விசாரித்து விட்டு விடுகிறோம் எனக்கூறப்பட்டே அழைத்துச் செல்லப்பட்டார்கள். சிலரைக் குடும்பத்தினரே ஒப்படைத்திருந்தார்கள். சிலர் வீதிகளில் மறிக்கப்பட்டு, வாகனங்களில் ஏற்றிச்செல்லப்பட்டிருந்தார்கள். இத்தகையோர்தான் காணாமற்போனோர் என இப்போது கூறப்படுகிறார்கள்.
தமிழ் அரசியல்கைதிகள் எவரும் இல்லை எனவும் கூறப்படுகிறது. இது பாதுகாப்பு இடம் எனக்கூறி, பாதுகாப்பு வலயத்தை வைத்துவிட்டு அதையே தாக்குவது, நிராயுதபாணிகளான அப்பாவிகளை திருப்பியனுப்புவோம் எனக்கூறி அழைத்துச்சென்று விட்டு காணவில்லை எனவும், தமிழ் அரசியல் கைதி இல்லை எனவும் கூறுவது, வெள்ளைக்கொடியோடு வருமாறு கூறிவிட்டுத்தாக்குவது என்றெல்லாம் இருக்குமாயின் ஐ.நா. விசாரிக்காது இருக்குமா?
தற்போது வரவு–செலவில் 1200 கோடி ரூபாவை ஒதுக்கிக் காணாமற் போனோரைத் தேடும் அலுவலகத்தை அரசு நிறுவியிருக்கிறது. அரசசார்பற்ற எழுவரை இதற்கென நியமித்ததற்காகவும் நஷ்டஈடு வழங்குவதுபோன்ற தொகையை ஒதுக்கியதற்காகவும் மைத்திரி குற்றம் சுமத்தப்படுகிறார். இந்த அலுவலகம் நீதிமன்றமல்ல. ஆறுதல் வழங்கும் ஏற்பாடு என அமைச்சர் மங்கள சமரவீர குறிப்பிடுகிறார். பணத்தால் ஆறுதல் வழங்கும் முயற்சியா? ஆறுதல்படுத்தி நஷ்டஈடு வழங்கினால் போர்க்குற்றத்தை ஒப்புக்கொள்ளும் செயற்பாடேயாகும். அரசசார்பானோரை நியமித்தால், பாதிக்கப்பட்டோரை இணங்கவைக்க முடியாது என்பதற்காகத்தான் அரச சார்பற்றோரை நியமிக்க அரசு ஐ.நா.வுக்கு இணை அனுசரணை வழங்கியிருக்கிறது.
சர்வதேசத்திலோ, உள்நாட்டிலோ போர் வீரர்களை விசாரிக்கவோ, தண்டிக்கவோ விடமாட்டேன் என மைத்திரி இதுவரை கூறிவந்திருந்தபோதும் இதுவும் சர்வதேச விசாரணை போன்றதேயாகும். காரணம் இந்த ஏழு அதிகாரிகளும் போர்க்குற்றத்துக்கு எதிரான நிலைப்பாட்டில் இருந்தவர்கள் என்பதேயாகும். இவர்களின் நியமனத்தை ஐ.நா. இலங்கைக்குள் வலிந்து திணித்திருப்பதன் மூலம் தனது நிகழ்ச்சி நிரலை ஆரம்பிக்கிறதா?
இதுபற்றிப் பேரினவாதிகள் என்ன சொல்கிறார்கள்? எவரையும் பலாத்காரமாகக் காணாமலாக்கப்படுவதற்கு எதிரான சர்வதேச ஒப்பந்த சட்டமூலக் குறிப்புகள் ஆகியவை போர் வீரர்மீது போர்க்குற்றத்தைச் சுமத்துவதற்கான பின்புலத்தை ஏற்படுத்திவிடும் என்கிறார்கள். பாதுகாப்பு சட்டமூலத்தால் நினைத்தவாறு கோள், அவதூறு, வீண்பழி ஆகியவற்றின் மூலமும் சாட்சியளித்து காணாமல்போனோரின் அலுவலக சட்டமூலத்தால் அறிக்கை வெளியிடமுடியும் எனவும் கூறுகிறார்கள்.
அமைச்சர் மங்கள சமரவீர கூறுவதுபோன்று இந்த அலுவலகத்தால் தண்டனை வழங்கமுடியாத போதும் வேறொரு நாட்டில் இதை முன்வைத்து அந்த நாட்டிலோ, வேறு சர்வதேச நீதிமன்றத்திலோ வழக்கு போட முடியும் எனவும் கூறுகிறார்கள். குறிப்பிட்ட நாடு ரோம தீர்மானத்துக்கு அமைய உருவாக்கப்பட்ட சர்வதேச போர்க்குற்ற நீதிமன்றத்தை ஏற்றுக்கொண்டிருக்குமாயின், அந்த நாடு இலங்கைப் போர் வீரர்களையும் தனது விசாரணைக்கு உட்படுத்தும் அதிகாரம் இருப்பதாக கூறுகிறார்கள்.
எவரையும் பலாத்காரமாக அரசு காணாமலாக்குமாயின் அதற்கெதிரான சர்வதேச தீர்மானம் சட்டபூர்வமாக ஆக்கப்பட்டிருக்கிறது. எனவே, அந்த குற்றச்சாட்டுகளுக்கு உள்ளாகும் போர் வீரர்களை சர்வதேச விசாரணைக்காக அனுப்பிவைக்கும் ஐ.நா.வின் இந்த நிகழ்ச்சிநிரல் அதன் 30/1 ஆம் இலக்க தீர்மானத்தின்படியே அமைந்திருக்கிறது. போர்க்குற்றத்தையும் பொறுப்புக்கூறலையும் இணை அனுசரணையையும் இலங்கை ஏற்றுக்கொண்டதாலேயே அந்த தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்ட இருமுறை தவணைகளும் வழங்கப்பட்டிருந்தன என்கிறார்கள்.
எனினும், தொடர்ந்து மூன்று வருடங்களாக வாக்குறுதிகளைக் காப்பாற்றும் சூழல் அரசுக்கு அமையவில்லை. காரணம் இது இராணுவத்தின் போர்க்குற்ற விடயம் என்பதால் அதனிடம் தங்கிநிற்கும் அரசு செயலிழந்து நிற்கிறது. சிங்கள நாட்டை சிங்கள இராணுவமே காப்பாற்றியது எனப் பெரும்பான்மை சிங்கள மக்கள் நம்புவதால், அவர்களின் ஏக ஆதரவு அதற்கே இருக்கிறது. இந்நிலையில், அரச சார்பற்ற அதிகாரிகள் காணாமல் போனோரின் அலுவலகத்தில் கடமை ஏற்பதையும்கூட அவர்கள் எதிர்க்கிறார்கள். இது போர் வீரர்களை போர்க்குற்றத்தில் சிக்கவைப்பதற்கான முதற்படி என்றே அவர்கள் கூறுகிறார்கள். மொத்தத்தில் 30/1 ஆம் இலக்கச் சட்டத்தின்மூலம் போர் வீரர்களை போர்க்குற்றத்துக்கு உட்படுத்தும் திட்டமே முன்னெடுக்கப்படுவதாகக் கூறுகிறார்கள்.
பாதிக்கப்பட்டோரையும் சாட்சியாளர்களையும் பாதுகாக்கும் சட்டமூலமும்,
காணாமற் போனோரின் விவரம் அறியும் அலுவலக சட்டமூலமும் அதில் இருக்கின்றனவாம்.
ஆக, மைத்திரி அரசு உடனடியாக 30/1 லிருந்து விலக வேண்டும் என்பதே பெரும்பான்மை சிங்கள மக்களின் கோரிக்கையாக இருக்கிறது. இவ்வாறு செய்வதாயின் போர்க்குற்றத்தை மறுத்து பொறுப்புக்கூறலை நிராகரித்து இணை அனுசரணை வழங்கமுடியாது எனவும் கூறவேண்டும்.
இதுவரை மைத்திரி ஐ.நா. வுக்கு முற்றிலும் இணங்கியதால்தான் அவரும் தற்காத்து மஹிந்தவையும் காப்பாற்றி நாட்டுக்கு பாதிப்பும் ஏற்படாமல் வைத்திருக்கிறார். எனவே கட்சிரீதியில் இவ்விடயத்தில் பிளவுபடாது சர்வகட்சியாக இணைந்து செயற்பட்டாக வேண்டும்.
காணாமல் ஆக்கப்பட்டோருக்கான அலுவலகச் சட்டம் 2016 ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்ட மாதம் ஓர் ஆணைக்குழுவின் நியமனம் மூலம் பாராளுமன்றத்தில் நிறைவேற்றப்பட்டிருந்தது. நியமிக்கப்பட்ட 7 ஆணையாளர்களதும் பதவிக்காலம் 3 வருடங்களாகும். காணாமல் போனோரைத்தேடி முடிவு செய்வதே இந்த அலுவலகத்தின் பொறுப்பாகும்.
1. ஜனாதிபதி சட்டத்தரணி சாலிய பீரிஸ்
2. ஜெயதீபா புண்ணிய மூர்த்தி
3. மொஹந்தி என்டொனன்ட் பீரிஸ்
4. கலாநிதி நிமல்கா பெர்னாண்டோ
5. மிராக்ரஹீம்
6. சோமசிறி லியனகே
7. கணபதிபிள்ளை வேந்தன்
ஆகியோரே தெரிவு செய்யப்பட்டிருந்தனர். இதற்கென 2018 ஆம் ஆண்டின் வரவு–செலவுத் திட்டத்தின் மூலம் 1200 கோடி ரூபாவை அரசு ஒதுக்கியிருந்தது. இது பாராளுமன்றத்துக்கு பொறுப்பான சுயாதீன நிறுவனமாகும். இது பற்றி பேரின முனைவர் குணதாச அமரசேகர என்ன சொல்கிறார் தெரியுமா? மைத்திரி இதற்கு சுயாதீன உறுப்பினர்களைத் தெரிவு செய்யத்தவறி விட்டாராம். புலம்பெயர் தமிழ் அமைப்புகளுக்கு ஆதரவளித்து அவர்களின் கட்டளைகளை நிறைவேற்றுவோருக்கே நியமனம் வழங்கியுள்ளாராம். இவர்கள் மஹிந்தவுக்குப் பாதகமாகவும் மைத்திரிக்கும் புலம்பெயர் தமிழ் அமைப்புகளுக்கும் சாதகமாகவும் நடந்துகொள்ளுவார்களாம். தமிழரோடு சிங்க ளவரும் யுத்த பாதிப்புக்கு உள்ளாகியிருக்கையில், மேற்குலக நாடுகள் யுத்த விவகாரத்தில் தமிழ் மக்களுக்கு சாதகமாகவே இலங்கைக்கு அழுத்தம் கொடுக்கின்றனவாம். அந்த வகையில் மைத்திரி காணாமல் போனோரின் விடயத்தில் மேற்குலக நாடுகளின் விருப்பத்தையே நிறைவேற்றியுள்ளாராம்.
இதிலொரு ஆச்சரியம் என்னவென்றால், இறுதிக்கட்ட யுத்தத்தில் தமிழ் மக்கள் பெரு மளவில் பாதிக்கப்பட்டதோடு பலர் காணாமலும் போயுள்ளனர் எனும் விடயம் ஏற்றுக் கொள்ளக்கூடியதாகவே இருக்கிறது. பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்கு நியாயம் கிடைக்கவேண்டும் என்றும் இவர் கூறுவதேயாகும். கடந்தகாலங்களில் குறித்த அலுவலகத்தின் செயற்பாடுகள் மந்தகரமாகவே காணப்பட்டன. அதனால், மனித உரிமை ஆணையாளரின் இலங்கைக்கெதிரான அதிருப்தியின் பின்பே இந்த அலுவலகத்துக்கான உறுப்பினர்கள் நியமிக்கப்பட்டனர் எனவும் கூறுகிறார்.
இவர் முன்வைக்கும் குற்றச்சாட்டு என்ன தெரியுமா? தற்போது நியமிக்கப்பட்ட வர்கள் சுயாதீனமாகச் செயற்படமாட்டார் கள். அந்தவகையில் நாட்டைக் காட்டிக்கொடுக்கவும் விட்டுக்கொடுக்கவும் முடியாது என்பதேயாகும். அத்தோடு, இவர்கள் புலம்பெயர் தமிழரின் விருப்புக்கு ஏற்பவே விசாரிக்க காலவரையறை பெற்றுள்ளதால் பொய்விசாரணை மூலம் சாட்சிகளை உருவாக்கலாம் எனவும் இவர் கூறுகிறார். இறுதி விசாரணை அறிக்கையை மேல்நாடுகளின் விருப்புக்கமைய உருவாக்கி சர்வதேச ரீதியில் இலங்கையைக் காட்டிக் கொடுத்து நாட்டை சர்வதேச நீதிமன்றம் கொண்டு சொல்வார்கள் எனவும் கூறுகிறார். இவர் தேசப்பற்றுள்ள தேசிய இயக்கத்தின் தலைவராக தன்னைக் குறிப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்.
உண்மையான தேசப்பற்று எது? இலங்கை எல்லா இன, மத, மொழி மக்களுக்கும் தாய்நாடாகும். எனவே எல்லா மக்களையும் சமமாக மதித்து சம உரிமைகளையும் வழங்குவதே இலங்கைக்கு வழங்கப்படும் உண்மையான கௌரவமாகும். பற்று என்பது வேறு, வெறி என்பது வேறு. பற்றுள்ளவன் இலங்கையின் பல்லினத் தன்மைக்கு மாறுசெய்யமாட்டான். இனப்பெருக்கத்தால் மேலாதிக்க உயர்வுச் சிக்கல் ஏற்பட்ட பேரினவாதியிடம் பற்று இருக்காது. வெறியே இருக்கும். பல்லினம் வாழும் இலங் கையில், சிறுபான்மைகளின் தேசஉரிமையை மறுப்பதா, பெரும்பான்மைச் சமூகத் தின் தேசப்பற்று. ஒன்றாக வாழமுடியாது எனும் நிலைக்கு தமிழரைத் தள்ளியது இந்தப் பேரின தேசப்பற்றாளர்களே! இவர்களு க்கு மட்டுமா தேசம் சொந்தம்? தமிழரும் முஸ் லிம்களும் காக்காய் போட்ட முள்ளுகளா?
2014 ஆம் ஆண்டு முதல் இற்றைவரை இரு ஆட்சிக் காலங்களிலும் நிராயுதபாணிகளாக முஸ்லிம்களை பிக்குகள் உட்படப் பேரி னவாதிகள் கொடுமைப்படுத்துகிறார்கள் வியாபாரக் கடைகள், வீடுகள் மட்டுமல்ல, பள்ளிவாசல்களும் மத்ரஸாக்களும் உடைக் கப்படுகின்றன. குர்ஆன் எரிக்கப்படுகிறது. போர்க்குற்றத்தை ஏற்றுக்கொண்டு பொறுப் புக்கூறலையும் ஒப்புக்கொண்டு இணை அனுசரணையையும் பெற்றுக்கொண்டு 30/1 தீர்மானத்தையும் சம்மதமாக்கிக் கொண்ட பின்பும் கூட முஸ்லிம்களுக்கெதிரான அட்டூ ழியங்கள் தொடரவே செய்கின்றன. முஸ்லிம் களுக்கு பாதுகாப்பும் இல்லை. விசாரணை யும் இல்லை. இந்நிலையில், உள்நாட்டு விசாரணையையும் தண்டனையையும் ஐ.நா. ஏற்குமா? ஆக, 30/1 எனும் ரீதியில் காணாமற் போனோர் விவரத்தை அனுப்பி வைக்கும் பொறுப்பு சர்வதேச சட்டம்மூலம் அரசுக்கு வழங்கப்பட்டிருக்கிறது. அதன்படி உள் நாட்டு, வெளிநாட்டு நீதிபதிகளைக் கொண்டோ, இல்லாமலோ ஹைபிரிட் நீதி மன்றத்தை அமைக்காது குறித்தபோர் வீரனை சர்வதேச போர்க்குற்ற நீதிமன்றத் தில் ஒப்படைக்கவேண்டும். 30/1 தீர்மானம் இதுவேயாகும். (திவய்ன 05.03.2018) ஆகவே, 30/1 எனும் தீர்மானத்துக்கு இலங்கை இணை அனுசரணை வழங் கியிருப்பதன்மூலம் சர்வதேச ரீதியில் பாரிய நெருக்கடிக்குள் சிக்கிவிட்டதாகவே கூறுகிறா ர்கள். இதனால், இலங்கைக்கு ஆதரவ ளித்த நாடுகளும் தலைகுனிய வேண்டியேற் பட்டுவிட்டது எனவும் குறிப்பிடுகிறார்கள். ரோம உடன்படிக்கைப்படி அதில் அங்கத் துவம் பெறாத நாட்டுக்கும் கூட, எதிராக யுத்தக்குற்றத்தை விசாரிக்க சர்வதேச போர்க் குற்ற நீதிமன்றத்தில் ஒப்படைக்கும் அதிகா ரம் பாதுகாப்பு சபைக்கு இருக்கிறது என்கி றார்கள் சியாரா லியோன் அரசுக்கும் இதுவே தான் நிகழ்ந்ததாம்.
எனவே, ஐ.நா.வின் 30/1 தீர்மானத்தை இலங்கைக்கு எதிராக போர்க்குற்ற நீதி மன்றை நிறுவ பாதுகாப்புச் சபையால் முடி யும் என்கிறார்கள். (திவய்ன 05.03.2018) போர்க் குற்றத்தையும் பொறுப்புக்கூறலையும் இணை அனுசரணையையும் இலங் கையே ஏற்றுக்கொண்டு 30/1க்கும் இணங்கியிருப்பதால் சீனாவினதும் ரஷ்யாவினதும் வீட்டோ அதிகாரங்களையும்பெற முடியா தாம் என்கிறார்கள் சிங்களப் பேரினவாதிகள்.
http://epaper.virakesari.lk/newspaper/Daily/main/2018-03-10#page-4
ஈழத் தமிழர் பிரச்சினை: இலங்கை – இந்திய அரசுகளின் துரோகம்!
விடுதலை இராசேந்திரன்
முள்ளி வாய்க்கால் இனப்படுகொலை நடந்து 10 ஆண்டுகள் உருண்டோடி விட்டன. அய்.நா.வின் தலையீட்டுக்குப் பிறகும் இலங்கை அரசு தமிழர் உரிமைக்கான எந்த முன்னெடுப்பையும் செய்ய வில்லை. இப்போது என்ன நடக்கிறது என்பதை விளக்கி ஈழத் தமிழர் வாழ்வுரிமைக் கூட்டமைப்பு விடுத்துள்ள அறிக்கை:
இந்திய வான்படை வீரர் அபிநந்தன் வர்த்தமான் பாகிஸ்தானிடம் மாட்டிக் கொண்டு அவரது புகைப்படமும் காணொளியும் வெளிவந்தபோது ஜெனீவா உடன்படிக்கையின்படி போர் கைதிகளின் புகைப்படத்தை வெளியிடக் கூடாதென்று இந்தியா தெரிவித்தது.
மேலும் ஐ.நா. மனித உரிமை அமைப்பில் இதுபற்றி முறையிடப் போவதாகவும் சொன்னது. அதே சர்வதேச சட்டவிதிகள் மீறப் பட்டே ஈழத்து இசைப்பிரியாக்களும் பாலசந்திரன் களும் அரசியல் பிரிவைச் சேர்ந்தவர்களும் சிறிலங்கா இராணுவத்தால் கொல்லப்பட்டனர்.
தன்னாட்டு வீரர்கள் பொருட்டு ஜெனீவா மன்றத்தில் முறையிடப் போவதாக சொல்லும் இந்திய அரசு, ஈழத் தமிழர் களின் பொருட்டோ குற்றமிழைத்த இலங்கையை ஆதரித்து நிற்கிறது. அபிநந்தன் வர்த்தமான்களுக்கு ஒரு நீதி? பாலசந்திரன்களுக்கு ஒரு நீதியா?
ஐ.நா. மனித உரிமை அமைப்பின் கூட்டத் தொடர் பிப்ரவரி 25 இல் தொடங்கியது, மார்ச் 25 வரை நடக்க இருந்தது. மார்ச் 20 அன்று இலங்கை மீதான விவாதம் நடக்க இருந்தது.
2015 அக்டோபரில் அமெரிக்கா வுடனும் பிற நாடுகளுடனும் சேர்ந்து சிறிலங்கா கூட்டாக முன்மொழிந்த தீர்மானம் (30/1) மனித உரிமை அமைப்பில் ஒருமனதாக நிறை வேறியது.
அத்தீர்மானம் காமன்வெல்த் உள்ளிட்ட பன்னாட்டு நீதிபதிகள் பங்கேற்புடன் கூடிய சிறப்புத் தீர்ப்பாயம் அமைக்க வேண்டும் என வலியுறுத்தியது.
பின்னர், 2017 மார்ச் மாதம் 34/1 தீர்மானத்தில் சிறிலங்காவிற்கு இரண்டு ஆண்டு கால அவகாசம் கொடுக்கப்பட்டு அதுவும் நிறைவடைந்துவிட்டது.
2019 பிப்ரவரி 18ஆம் நாள் பிரதமர் இரணில் விக்கிரமசிங்கே பின்வருமாறு பேசினார்: “மனிதவுரிமை தொடர்பான குற்றம் புரிந்தவர் களுக்குப் பொது மன்னிப்பு வழங்க வழிவகை செய்யும்படியான உண்மை மற்றும் மீளிணக்க ஆணையம் அமைக்க சிறிலங்கா பணியாற்றி வருவதாகவும், தமிழர்கள் கடந்த காலத்தை மறந்துவிட வேண்டும்” என்றும் கூறினார்.
மார்ச் 6 அன்று அதிபர் சிறிசேனா, “பழைய புண்களைத் நோண்ட தாம் விரும்பவில்லை” என்று சொல்லி இத்தீர்மானத்தை ஒரே அடியாக ஊற்றி மூடும் நோக்கில் காலநீட்டிப்பைக்கூட எதிர்த்துப் பேசியுள்ளார்.
வெளியுறவு அமைச்சகம் கால நீட்புக்கான தீர்மானத்தை தாம் முன்மொழியப் போவதாகவும் கடந்த காலத்தில் அப்படி முன்மொழிந்ததன் பயனாகத்தான் வெளிநாடுகளில் அமைதி காப்புப் பணிகளில் சிறிலங்கா படையினர் ஈடுபட முடிந்தது என்று படை வீரர்களின் பாதுகாப்பைத் தாமே உறுதி படுத்தியுள்ளோம் என்று சொல்கிறது.
மொத்தத்தில் தமிழர்களுக்கு எதிரானப் போர்க்குற்றங்கள், மானுட விரோதக் குற்றங்களுக்கானப் பொறுப்புகூறலில் இருந்து படைவீரர்களைப் பாதுகாப்பதில் யார் சிறந்தவர்கள் என்பதுதான் சிங்களப் பேரினவாத ஆற்றல்களான இராசபக்சே முகாமுக்கும் இரணில் முகாமுக்கும் இடையே நடந்துவரும் போட்டியாக இருக்கிறது
போர்க் குற்றங்களுக்காகவோ அன்றி மானுட விரோதக் குற்றங்களுக்காகவோ படைவீரர்களில் ஒருவர்கூட புலனாய்வுக்கு உட்படுத்தப்படவில்லை.
மாறாக பொறுப்பேற்க வேண்டியவர்கள் எல்லாம் பதவி, பட்டங்கள் (சரத் பொன்சேகா, மேஜர் ஜெனரல் சவேந்திர செல்வா) பரிசளிக்கப்பட்டு பாதுகாக்கப்பட்டு வந்துள்ளனர்.
தமிழ்ப் பகுதிகளில் இருந்து சிங்களப் படை விலக்கிக் கொள்ளப்பட வில்லை. ஆறு தமிழர்களுக்கு ஒரு சிங்களப் படை வீரர் என்ற தகவைப் பேணி வருகின்றது சிறிலங்கா அரசு. கண் துடைப்புக்காக காணாமற்போனோர் அலுவலகம் ஒன்றைத் திறந்து வைத்துள்ளது சிறிலங்கா அரசு.
செம்மணிப் புதைக்குழி போல் மன்னாரிலும் ஒரு கூட்டப் புதைக்குழி கண்டு பிடிக்கப்பட்டுள்ளது. இப்படி கண்டுபிடிக்கப்படும் புதைக்குழிகளுக்கு எவரும் பொறுப்புக்கூற வைக்கப்படவில்லை. எலும்புக்கூடுகள்கூட உரிய வகையில் பாதுகாக்கப்படவும் இல்லை.
உண்மை மற்றும் நீதித் திட்டக் குழுவினர் (ITJP) அளித்த அறிக்கை தமிழ்ப் பெண்களைக் கொண்டு சிறிலங்காப் படை நடத்திய “வல்லுறவு முகாம்கள்” பற்றிய தரவுகளை 2017 பிப்ரவரி வெளியிட்டது. நாட்கணக்கில், மாதக்கணக்கில் தமிழ் மக்கள் நடத்தியப் போராட்டங்களின் அழுத்தத்தால் சிலவிடங்களில் பறிக்கப்பட்ட நிலங்கள் திரும்பக் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன.
ஏற்கெனவே வழங்கப்பட்ட இரண்டு ஆண்டுகள் கால அவகாசம் உருண்டோடிவிட்டது. பன்னாட்டு நீதிபதிகள் பங்கேற்புடனான கலப்பு நீதிமன்றத்தை அமைப்பதில் ஓரங்குலம்கூட முன்னேறாத நிலையில் மீண்டுமொரு ஈராண்டு கால அவகாசம் என்பது எவ்வித மாற்றத்தையும் கொண்டுவரப் போவதில்லை.
இங்கு சிக்கல் காலம் போதவில்லை என்பதல்ல, நடைமுறைப்படுத்துவதற்கு இலங்கை அரசிடம் அரசியல் மனத்திட்பம் இல்லை என்பதே. எனவே, இலங்கைக்கு கால நீட்டிப்பு தருவதென்பது 2009 க்குப் பின்பு இலங்கை செய்துவரும் கட்டமைப்பு ரீதியான தமிழின அழிப்புக்குத் துணை செய்வதே,
இந்திய அரசின் தொடர் துரோகம்
1) 2009 க்கு முன்பு இன அழிப்புப் போருக்கு துணைநின்றது இந்திய அரசு. விடுதலைப் புலிகள் முற்றாக அழிக்கப்பட வேண்டும் என்று இலங்கைக்கு அடுத்தபடியாக விரும்பிய முதல் அரசு இந்திய அரசே
2) 2009 இல் இலங்கையில் நடந்த மனித உரிமை மீறல்களை விசாரிக்க வேண்டும் என்று கோரிய சுவிட்சர்லாந்து முன்மொழிவை முடக்கியதில் முதன்மைப் பங்கு வகித்தது இந்தியா. இலங்கையைப் பாராட்டி கொண்டுவரப்பட்ட தீர்மானத்தை ஆதரித்து அகமகிழ்ந்தது.
3) 2012 இல் கற்ற பாடங்கள் மற்றும் நல்லிணக்க ஆணையக் குழுவின் பரிந்துரைகள் நடைமுறைப் படுத்தப்பட வேண்டும் என்று ஐ.நா. மனித உரிமை அமைப்பில் வேண்டுகோள்விடப்பட்ட போது இலங்கை அரசின் அனுமதியுடன் மட்டுமே ஐ.நா. அதிகாரிகள் ஆலோசனை வழங்க வேண்டுமென அதில் இலங்கைக்கு ஆதரவாக மாற்றம் கொண்டு வந்தது இந்தியா.
4) 2013 இல் பன்னாட்டு மனித உரிமை சட்ட மீறல் குற்றச்சாட்டுகள் குறித்து இலங்கை அரசே தற்சார்புள்ள நம்பகமான புலனாய்வை மேற்கொள்ள வேண்டும் என்று தீர்மானம் கொண்டுவரப்பட்ட போது ஐ.நா. அதிகாரிகள் இலங்கைக்கு செல்ல கட்டுப்பாடற்ற அனுமதி, இலங்கை அரசின் மீதான அதிருப்தி வாசகங்கள் உள்ளிட்டவைகளை தீர்மானத்தில் இருந்து நீக்க வைத்தது இந்தியா. மேலும் ஐ.நா. மனித உரிமை அமைப்பு செப்டம்பர் 2013 இல் இலங்கை குறித்து அறிக்கை தாக்கல் செய்ய வேண்டும் என்பதை மார்ச் 2014 என மாற்றியது இந்தியா.
5) 2014 இல் இலங்கையில் நடைபெற்ற மனித உரிமை மீறல் மற்றும் தொடர்புடைய குற்றங்கள் குறித்த குற்றச்சாட்டுகள் மீது ஐ.நா. மனித உரிமை மன்ற ஆணைய அலுவலகத் தலைமையில் ஒரு விரிவான விசாரணை மேற்கொள்ள வேண்டும் என்ற தீர்மானம் கொண்டுவரப்பட்ட போது அதை மாற்றி உள்நாட்டு விசாரணை என திருத்தம் கொண்டுவர முனைந்தது இந்தியா. இறுதியில் பன்னாட்டுப் புலனாய்வு கோரிய தீர்மானத்தின் மீதான வாக்கெடுப்பில் இந்தியா கலந்து கொள்ளவில்லை.
6) 2015 அக்டோபரில் 30/1 தீர்மானத்தையும் 2017 மார்ச் 34/1 தீர்மானத்தையும் இந்தியா ஆதரித்து வாக்களித்தது.
2013 ஆம் ஆண்டு தமிழ்நாட்டு மாணவர் போராட்டத்தின் எழுச்சியின் பயனாய் பன்னாட்டுப் புலனாய்வுக் கோரியும் அரசியல் தீர்வுக்கு ஈழத் தமிழர் களிடையே பொதுவாக்கெடுப்பு நடத்தக் கோரியும் தமிழக சட்டமன்றத்தில் நிறைவேற்றப்பட்ட தீர்மானங்களை இந்திய அரசு எள்முனையளவும் மதிக்கவில்லை.
இதில் தமிழ்நாட்டு மக்களின் இறையாண்மையைக் காலில் போட்டு மிதித்து வருகிறது இந்திய அரசு. ஈழத் தமிழர்களுக்கு நீதி கிடைக்க வேண்டுமானால் தமிழ்நாட்டு மக்களின் எழுச்சியின்றி அது சாத்தியமில்லை. அத்தகைய எழுச்சிதான் பதவி அரசியல் கட்சிகளை நீதிக்கான நிலையெடுப்பில் நேர்க்கோட்டில் கொண்டு வரும்.
போராட்ட நெருப்பு மட்டுமே இந்திய அரசின் நிலைப்பாட்டை மாற்றியமைக்க முடியும் என்பதைக் கடந்தகால பட்டறிவும் சமகால கையறு நிலையும் நமக்கு காட்டி நிற்கிறது.
இப்போது கனடா, ஜெர்மனி, மாசிடோனியா, மாண்டிநீக்ரோ, பிரித்தானியா ஆகிய நாடுகளடங்கிய சிறிலங்கா தொடர்பான முதன்மைக் குழு சிறிலங்காவுக்கு மீண்டுமொருமுறை கால நீட்டிப்பு வழங்க வேண்டும் என்று பிப்ரவரி 13ஆம் நாள் நிலையெடுத்து அறிவித்துள்ளது.
மார்ச் 1 அன்று மேலும் ஈராண்டு காலம் நீட்டிப்புக் கொடுக்கும் பிரித்தானியாவின் தீர்மான வரைவு வெளிவந்துள்ளது. ஐ.நா. மனித உரிமை மன்ற ஆணையர் அலுவலகத்தின் அறிக்கையும் கால அவகாசம் தருவதற்கு பரிந்துரைத்துள்ளது. இத்தகைய கால நீட்டிப்பை உலகெங்கும் வாழும் தமிழர்கள் ஏற்கவில்லை.
Posted in இந்தியா, இலங்கை, விபரணக் கட்டுரை
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.