காகிதப் புலிகள் சொல்வது போல அயன் பய்ஸ்லி அரிச்சந்திரனா? அல்லது அவர் சிறீலங்கா அரசின் முகவரா?
நக்கீரன்
வெறும் வாயைச் சப்பிக் கொண்டிருக்கும் சில வேலைவெட்டி இல்லாதவர்களுக்கு ஒரு பிடி அவல் கிடைத்திருக்கிறது. விடுவார்களா?
சாம்பிராணி இல்லாமலேயே சன்னதம் ஆடுகிறவர்கள் அயன் பெய்ஸ்லி, நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் பிரித்தானிய நாடாளுமன்றத்தில் பேசிய பேச்சை வைத்து வானுக்கும் பூமிக்கும் எம்பி எம்பிக் குதிக்கிறார்கள். சம்பந்தரை சிலுவையில் அறைய ஆணி, சுத்தியலோடு வெளிக்கிட்டுள்ளார்கள்.
முதலில் அயன் பெய்ஸ்லி எப்போது? எங்கே? சம்பந்தரை கண்டு பேசினார் என்பதைக் கூறவில்லை. ஒரு வாதத்திற்கு அவர் சொன்னதை தெய்வ வாக்காகவே எடுத்துக் கொள்வோம். ஆனால் அயன் பெய்ஸ்லி அவர்களது பின்புலம் என்ன?
அயன் பெய்ஸ்லி சிறீலங்கா அரசின் தீவிர ஆதரவாளர். ஏன் அதன் முகவர், பரப்புரையாளர் என்று கூடச் சொல்லலாம். அதே சமயம் வி.புலிகளின் தீவிர எதிர்ப்பாளர்.
கடந்த ஏப்ரில் 03,2012 இல் அயன் பெய்ஸ்லி Commentator என்ற இணையதளத்தில் (http://www.thecommentator.com/article/1066/the_un_is_making_lasting_peace_in_sri_lanka_less_likely) ஒரு கட்டுரை எழுதியுள்ளார். அதில் அவர் ஜெனீவாவில் (சிறீலங்காவிற்கு எதிராக) நிறைவேற்றப்பட்ட தீர்மானம் ஆத்திரமூட்டுவதாக உள்ளது. அந்தத் தீர்மானம் சிறீலங்காவின் உள்நாட்டு அரசியலை வெற்றிகரமாக அனைத்துலக மயப்படுத்துவதின் தொடக்கமாகும். இதே போல் ஆப்பிரிக்காவில் இன்னொரு அமைப்பு தலையிட்டுள்ளது. பன்னாட்டு குற்றவியல் நீதிமன்றமே அந்த அமைப்பாகும். இது சீர்குலைவாகும். எதிர்மறைப் பயனை விளைவிக்கும். அப்படியான நடவடிக்கை, நல்லநோக்கத்தோடு செய்யப்பட்டாலும் ஏற்கனவே (நாடு) கண்டுள்ள அரிய முன்னேற்றத்தைப் பின்னடையச் செய்யும் வல்லமை உடையது.” (“The resolution passed in Geneva is provocative and effectively commences the internationalisation of the internal politics of Sri Lanka. As we have seen in Africa with similar intervention by another body, the International Criminal Court, this can be destabilising and counterproductive. Such a move, no doubt well intentioned, has the potential to set back the difficult progress that has already been made.” ) எனக் காட்டமாக கண்டித்திருந்தார்.
அய்.நா மனித உரிமை அவையில் சென்ற ஆண்டு மார்ச்சு மாதம் 23 ஆம் நாள் நிறைவேற்றப்பட்ட தீர்மானம் உறைப்பாக இல்லை என்பதுதான் ஒட்டுமொத்த தமிழர்களது கருத்தாகும். போதாக் குறைக்கு அமெரிக்காவின் தீர்மானத்தை இந்தியா மெலினப்படுத்தியது. அப்படிச் செய்ததற்கு இந்தியப் பிரதமர் மன் மோகன் சிங் இந்தியாவின் நிலைப்பாட்டை விளக்கி மன்றாடும் தொனியில் ஒரு கடிதத்தை மகிந்த இராசபக்சேக்கு அனுப்பியிருந்தது நினைவிருக்கலாம். ஆனால் அயன் பெய்ஸ்லியோ அந்தத் தீர்மானம் ஆத்திரமூட்டுவதாக உள்ளது என்றும் அது சிறீலங்காவின் உள்நாட்டு அரசியலை வெற்றிகரமாக அனைத்துலக மயப்படுத்துவதின் தொடக்கம் என்றும் சாடுகிறார். போர்க்காலத்தில் அடிக்கடி சிறீலங்காவின் அழைப்பின் பேரில் சென்று வந்த அரசியல்வாதிகளில் அயன் பெய்ஸ்லி ஒருவர். அப்படிப்பட்ட ஒருவரோடு சம்பந்தர் மனம் திறந்து பேசுவார் என எதிர்பார்க்க முடியாது.
வட அயர்லாந்தில் சிறுபான்மை கத்தோலிக்கரும் பெரும்பான்மை புரட்ரெஸ்தானியரும் பிரிந்து நின்று உள்நாட்டு மோதலில் ஈடுபட்ட போது அயன் பெய்ஸ்லியும் அவரது சனநாயக அய்க்கிய கட்சி புரட்ரெஸ்தானிய ஆயுதக் குழுக்களுக்கு ஆதரவு அளித்தன.
1921 இல் அயர்லாந்து சுதந்திரம் பெற்றபோது அல்ஸ்ரர் மாகாணத்தை சேர்ந்த ஒன்பது பிரதேசங்களில் ஆறு பிரதேசங்கள் அயர்லாந்து குடியரசில் இருந்து தவிர்த்து வைக்கப்பட்டன. இவை அய்க்கிய இராச்சியத்தின் பிரதேசமாகத் தொடர்ந்து இருந்து வந்தன. வட அயர்லாந்தில் புரட்ரெஸ்தானியர் பெரும்பான்மையராகவும் (62.2) கத்தோலிக்கர் சிறுபான்மையாகவும் (33.5) உள்ளனர். பெரும்பாலான புரட்ரெஸ்தானியர் பிரித்தானியா அரசால் வட அயர்லாந்தில் திட்டமிட்டு குடியேற்றப்பட்டவர்கள். தமிழீழத்தில் சிங்கள அரசுகள் நடத்திய திட்டமிட்ட சிங்களக் குடியேற்றத்தோடு இதனை ஒப்பிடலாம்.
இலங்கையில் எப்படி தேசிய சிறுபான்மை இனம் பெரும்பான்மை சிங்கள இனத்தவர்களால் ஒடுக்கப்படுகிறதோ அதே நிலைமைதான் வட அயர்லாந்திலும் உள்ளது. இந்த அடக்கு முறைக்கு தலைமை தாங்குபவர் அயன் பெய்ஸ்லி ஆவர். சிங்களவர்களுக்கு சிங்கள மேலாண்மை மனோபாவம் இருப்பது போல இவருக்கும் புரட்ரெஸ்தான மனோபாவம் இருக்கிறது. அதன் காரணமாகவே அயன் பிய்ஸ்லி நாடாளுமன்றத்தில் பேசும் போது:
“ஒரு சமயம் ஒரு தமிழ்க் கனவானும் சிங்கள கனவானும் எனது வழிகாட்டிகளாக இருந்தார்கள். இவர்கள் ஒருவரோடு ஒருவர் சண்டை பிடித்துக் கொண்டிருந்தவர்கள். எனது பயணம் முடிந்தபோது இந்த இருவரும் கண்ணீர் மல்க ஒருவரை ஒருவர் கட்டிப்பிடித்துத் தழுவிக் கொண்டார்கள். தாஙகள் இப்போது புதிய நாட்டில் புதிய சகோதரர்கள் எனச் சொன்னார்கள். எப்போதும் அய்க்கிய இராச்சியத்தில் நான் கேட்கும் பரப்புரைபற்றி அவர்களிடம் கேட்ட போது அதுபற்றி அவர்களுக்கு ஒன்றும் விளங்கவில்லை. அப்படியான பரப்புரைக்கும் கள நிலை யதார்த்தற்கும் எந்தமாதிரியான சாயலும் இல்லை. வட அயர்லாந்தோடு ஒப்பிடும் போது சிறீலங்கா மோதலுக்குப் பிந்திய காலத்தில் அளப்பரிய முன்னேற்றத்தைக் கண்டுள்ளது. அதுதான் நான் களத்தில் கண்ட உண்மை. அதனை நாம் ஒத்துக்கொள்ள வேண்டும். சிறீலங்காவின் கடந்த காலத்தை வைத்து அந்த நாட்டை மூச்சுத்திணற வைக்கக் கூடாது. மாறாக சிறீலங்கா ஒரு சிறந்த எதிர்காலத்தை நோக்கி முன்னேற நாம் உதவ வேண்டும்.”
அயன் பெய்ஸ்லி தான் யாழ்ப்பாணத்துக்குச் சென்றதாகவும் அங்கு தனக்கு ஏற்பட்ட அனுபவத்தை நாடாளுமன்றத்தில் பேசும்போது விரிவாகச் சொன்னார். சம்பந்தரைப் பற்றிச் சொன்னதை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு சிறீலங்கா பற்றியும் புலம்பெயர் தமிழர்கள் பற்றியும் சொன்னதை காகிதப் புலிகள் தங்களுக்கு வசதியாக இரட்டடிப்புச் செய்துவிட்டார்கள். அவரது பேச்சின் முக்கிய பகுதிகளின் மொழிபெயர்ப்பு கீழே கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. படித்துவிட்டு அயன் பிய்ஸ்லி காகிதப் புலிகள் சித்தரிப்பது போல் அவர் அரிசந்திரனா? அல்லது குறைந்த பட்சம் அரிச்சந்திரன் வீட்டுக்கு அயலில் குடியிருப்பவரா என்பதை அருள் கூர்ந்து சொல்லுங்கள்.
“நான் சிறீலங்காவுக்கு பலதரம் போயிருக்கிறேன். தனிப்பட்ட முறையிலும் அங்கு வணிகத்தில் ஈடுபட்டுள்ள எனது தொகுதி வாக்காளர்களோடும் போயிருக்கிறேன். மேலும் பல கட்சிகள் கொண்ட நாடாளுமன்றக் குழுக்களோடும் போயிருக்கிறேன். எனது அனுபவம் சிறீலங்காவுக்கு எதிரான பரப்புரையாளர்கள் கூறுவதற்கு முற்றிலும் மாறானது. அங்குள்ள மக்கள் கனடாவிலும் பிரித்தானியாவிலும் புலம்பெயர் தமிழர்கள் எனத் தங்களைத் தாங்களே நியமித்துக் கொண்டுள்ள யதார்த்தம் புரியாதவர்கள் சொல்வதற்கு முற்றிலும் மாறான செய்தியை என்னிடம் சொன்னார்கள்.
நான் வடக்கில் உள்ள யாழ்ப்பாணத்துக்குச் சென்றிருக்கிறேன். யாழ்ப்பாணம் சிறீலங்காவுக்குள் பேரளவு தகராறுக்குட்பட்ட பகுதியாகும். நான் அங்கு புதிய வீட்டுக் குடியிருப்புகளைப் பார்த்தேன். அதில் தமிழர்கள் குடியிருக்கிறார்கள். நான் சில குடும்பங்களோடு தேநீர் அருந்தினேன். அவர்கள் மீன்பிடி மற்றும் பயிர்த்தொழிலில் ஈடுபட்டுள்ளார்கள். அவர்கள் என்னிடம் தங்களது கடந்த காலத்தைப் பற்றிப் பேசவில்லை. அதற்கான வாய்ப்பிருந்தும் பேசவில்லை. உண்மையில் நான் கடந்த காலத்தைப் பற்றி பேசமுனைந்தபோது – அவர்கள் மத்தியில் நான் ஒருவனே நின்று கொண்டிருந்தேன் – அவர்கள் தங்கள் எதிர்காலம் பற்றி, அவர்களது பிள்ளைகள் பற்றி மற்றும் புதிய வீட்டுக் குடியிருப்புகள் பற்றிப் பேச விரும்பினார்கள். நாட்டைக் கட்டியெழுப்ப இந்த வீட்டுக் குடியிருப்புத் திட்டங்களுக்கு வேண்டிய நிதியை அய்ரோப்பிய ஒன்றியம் ஊடாக எனது நாடு கொடுத்து உதவியுள்ளது. அவர்கள் எதிர்காலத்துக்கு நகருவது பறறிப் பேச விரும்பினார்கள். நான் தமிழ் மற்றும் சிங்களக் குடும்பங்களை சந்தித்துள்ளேன். அவர்களது ஒட்டுமொத்த விருப்பம் என்னவென்றால் நாட்டின் எதிர்காலம் பற்றிய எதிர்பார்ப்புத்தான். நாட்டைப் பிரிக்கிற நோக்கமல்ல. இந்தச் சமூகம் முன்னேற விரும்புகிறது. அவர்கள் கடந்த காலத்தில் நடந்து முடிந்தவற்றைப் பற்றிப் பன்னாட்டு சமூகம் பேசுவதை கேட்க விரும்பவில்லை. அவர்கள் பன்னாட்டு சமூகம் ஒரு நல்ல எதிர்காலத்தை நோக்கி நகர்வதற்கு உதவ வேண்டும் என விரும்புகிறார்கள்.
ஒரு சமயம் ஒரு தமிழ்க் கனவானும் சிங்களக் கனவானும் எனது வழிகாட்டிகளாக இருந்தார்கள். இவர்கள் ஒருவரோடு ஒருவர் சண்டை பிடித்துக் கொண்டிருந்தவர்கள். எனது பயணம் முடிந்தபோது இந்த இருவரும் கண்ணீர் மல்க ஒருவரை ஒருவர் கட்டிப்பிடித்துத் தழுவிக் கொண்டார்கள். தாஙகள் இப்போது புதிய நாட்டில் புதிய சகோதரர்கள் எனச் சொன்னார்கள். எப்போதும் அய்க்கிய இராச்சியத்தில் நான் கேட்கும் பரப்புரைபற்றி அவர்களிடம் கேட்ட போது அதுபற்றி அவர்களுக்கு ஒன்றும் விளங்கவில்லை. அப்படியான பரப்புரைக்கும் கள நிலை யதார்த்தற்கும் எந்தமாதிரியான சாயலும் இல்லை. வட அயர்லாந்தோடு ஒப்பிடும் போது சிறீலங்கா மோதலுக்குப் பிந்திய காலத்தில் அளப்பரிய முன்னேற்றத்தைக் கண்டுள்ளது. அதுதான் நான் களத்தில் கண்ட உண்மை. அதனை நாம் ஒத்துக்கொள்ள வேண்டும். சிறீலங்காவின் கடந்த காலத்தை வைத்து அந்த நாட்டை மூச்சுத்திணற வைக்கக் கூடாது. மாறாக சிறீலங்கா ஒரு சிறந்த எதிர்காலத்தை நோக்கி முன்னேற நாம் உதவ வேண்டும். (http://www.asiantribune.com/news/2013/01/09/%E2%80%9Csri-lanka-has-made-more-gains-post-conflict-northern-ireland-we-will-give-our-exper)
இதுதான் புலி ஆதரவாளர்களால் அரிச்சந்திரன் என்று புகழப்படும் அயன் பெய்ஸ்லியின் நாடாளுமன்றப் பேச்சு. தீவிர காகிதப் புலி ஆதரவாளர்கள் அல்லது தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பை வசைபாடும் கூட்டம் அயன் பெய்ஸ்லி பேசிய பேச்சின் இந்தப் பகுதியை வசதியாக மறைத்துவிட்டார்கள். சம்பந்தர் மீது சேறு வாரிப் பூசுவதற்கு அது உதவாது என நினைத்துவிட்டார்கள்.
அயன் பெய்ஸ்லி பேசியதைப் படித்தால் சிறீலங்காவில் பாலும் தேனும் ஓடுகிறது, மானும் சிங்கமும் ஒரு குளத்தில் தண்ணீர் குடிக்கின்றன, எலியும் பூனையும் ஒளித்து விளையாடுகின்றன என்றுதான் யாரும் நினைப்பார்கள்.
யாழ்ப்பாணத்தில் உள்ள சில தமிழ்க் குடும்பங்களோடு பேசிவிட்டு அதன் அடிப்படையில் சிறீலங்காவின் கள நிலைபற்றி முடிவுக்கு வருவது கடைந்தெடுத்த முட்டாள்த்தனம். அங்குள்ள கள நிலைமையை அறிய வேண்டும் என்றால் கிழமைக் கணக்கில் வன்னி, சம்பூர், மட்டக்களப்பு பிரதேசங்களைச் சுற்றிப் பார்க்க வேண்டும். யாழ்ப்பாணத்தில் கூட வடமராட்சியில் கடந்த 25 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக இடம்பெயர்ந்த ஆயிரக்கணக்கான குடும்பங்கள் தங்கள் சொந்த வீடு வாசல்களுக்குப் போக முடியாமல் அல்லல்படுகின்றன. மயிலட்டி, மாதகல் போன்ற கிராமங்களை கடற்படை ஆக்கிரமித்துள்ளது. வன்னியில் 75,000 மக்கள் இன்னமும் தங்கள் சொந்தக் காணிகளில் குடியிருத்தப்படவில்லை. சம்பூரில் 4,000 ஏதிலிகள் தெருவோரங்களில் பிச்சைக்காரர்கள் போல் வாழ்கிறார்கள். காரணம் இராணுவம் அதியுயர் பாதுகாப்பு வலையம் என்ற திரைக்குப் பின்னால் அவர்களது காணிகளை ஆக்கிரமித்துள்ளது.
சிறீலங்கா இராணுவத்தில் 20 படைப்பிரிவுகள் இருக்கின்றன. இதில் 15 படைப்பிரிவுகள் வடக்கை ஆக்கிரமித்துள்ளன. இரண்டு படைப்பிரிவுகள் கிழக்கில் இருக்கின்றன. மூன்று எஞ்சிய பகுதிகளில் இருக்கின்றன. வடக்கில் 15 படைப்பிரிவுகள் இருந்தால் குறைந்தது 150,000 இராணுவத்தினர் வடமாகாணத்தில் நிலை கொண்டுள்ளனர் என்பது பொருளாகும். இது மிக மிகக் கூடுதலான எண்ணிக்கை கொண்ட இராணுவம் ஆகும். குறிப்பாக வடமாகாணத்தில் அண்ணளவாக 600,000 மக்கள் மட்டுமே வாழ்கிறார்கள். அதாவது நான்கு குடிமக்களுக்கு ஓர் இராணுவம் என்ற விழுக்காட்டில் படையினர் நிலைகொண்டுள்ளனர். இராணுவம் மக்களின் அன்றாட வாழ்க்கையில் தலையீடு செய்கின்றது. இராணுவத்தின் காட்டாச்சியே வடக்கில் நடைபெறுகிறது. சிவில் நிருவாகம் முடக்கப்பட்டுள்ளது. இறந்தவர்களுக்கு தீபம் ஏற்றினால் அது பயங்கரவாதம் என இராணுவம் உரகச் சொல்கிறது.
யாழ்ப்பாணத்தில் 551 வீடுகளில் இராணுவம் இன்னமும் நிலைகொண்டுள்ளது. யாழ்ப்பாணத்தில் தனியாருக்குச் சொந்தமான காணிகளில் 308 முகாம்கள் உள்ளன. வடக்கில் 153 கிராம சேவையாளர் பிரிவுகளில் இராணுவ முகாம்கள் உள்ளன.
இரணைமடுவுக்கு மேற்கே, ஏ-9 சாலைக்கு கிழக்கே 4,600 ஹெக்டர் – ஏறத்தாழ 12,000 ஏக்கர் – நிலத்தில் அண்ணளவாக 10,000 வீடுகள் இராணுவத்தினருக்கு கட்டப்படுகின்றன. இது இராணுவம் முகாம்களுக்குள் வைத்திருக்க வேண்டும் என்ற முறைமைக்கு மாறானது. பத்தாயிரம் வீடுகள் என்பது பாரிய வீடு கட்டும் திட்டம். இதில் குடியிருத்தப்படுகிறவர்கள் நாட்டின் ஏனைய பகுதிகளில் இருந்து வந்த பெரும்பான்மை இனத்தவராக இருக்கப் போகிறார்கள். அவர்கள் தங்கள் குடும்பத்துடன் வந்து தங்கப் போகிறார்கள். அவர்கள் அங்கு நிரந்தரக் குடியிருப்பாளர்கள் ஆக மாறப் போகிறார்கள். அவர்கள் நிரந்தர வாக்காளர்களாக வரப்போகிறார்கள்.
இரணைமடுவில் 25 ஏக்கர் நிலத்தில் இராணுவம் மரக்கறி செய்கை செய்கிறது. தேராவிலில் 150 ஏக்கர் நிலத்தில் இராணுவம் பழத்தோட்டச் செய்கை செய்கிறது. வெள்ளாங்குளத்தில் 600 ஏக்கரில் இராணுவம் காட்டுமுந்திரிகை செய்துள்ளது. முக்கோம்புவில் 100 ஏக்கர் நிலத்தில் தென்னம் செய்கையை இராணுவம் மேற்கொண்டுள்ளது. சுன்னாவிலில் 600 ஏக்கரில் இராணுவம் மரமுந்திரிகைச் செய்கையை முன்னெடுத்துள்ளது. இவை எல்லாம் வன்னியில் உள்ளன.
மேற்கூறியவற்றை எல்லாம் அயன் பிய்ஸ்லி கண்டு கொள்ளவில்லை. கண்டுகொண்டாலும் ஒப்புக்கொள்ளத் தயாராயில்லை. சிங்களவர்களிடம் எப்படியான மேலாண்மை மனோபாவம் நிலவுகிறதோ அதே மேலாண்மை மனோபாவம்தான் அயன் பிய்ஸ்லி இடமும் காணப்படுகிறது. தோலின் நிறத்தில்தான் வேற்றுமை.
அவசரத்தில் காகிதப் புலிகள் அயர்லாந்து குடியரசுக்கும் வட அயர்லாந்துக்கும் உள்ள வேற்றுமை தெரியாது இரண்டையும் ஒன்றாகப் போட்டுக் குழப்புகிறார்கள். எனக்கு வந்த மின்னஞ்சலில் அயன் பிய்ஸ்லியை உச்சி மீது வைத்து மெச்சியிருக்கிறார்கள்.
“அயர்லாந்தும் விடுதலைக்காகப் போராடிய ஒரு தேசம், அதற்கு மேலாக சு.ப தமிழ்ச்செல்வன் அவர்களை அயர்லாந்து அரசாங்கம் உத்தியோகபூர்வமாக அழைத்து மரியாதை செலுத்தியது. இந் நிலையில் இத் தேசத்தில் இருந்து வந்த எம்.பி ஒருவரிடம், இரா.சம்பந்தன் அவர்கள் போராட்டத்தைப் பற்றி இவ்வளவு கேவலமாகப் பேசியுள்ளார்….”
இப்படியான ஞானசூனியங்கள், அறிவுக் கொழுந்துகள் இருக்கும் வரை தமிழினம் உய்ய வழியே இல்லை! அயர்லாந்து குடியரசின் நாடாளுமன்ற உறுப்பினருக்கு பிரித்தானிய நாடாளுமன்றத்தில் என்ன வேலை என்று கூட எண்ணிப் பார்க்கும் குறைந்த பட்ச அறிவு கூட இவர்களுக்கு இல்லை.
அயன் பிய்ஸ்லி வட அயர்லாந்தைச் சேர்ந்த North Antrim தொகுதியில் இருந்து Democratic Unionist Party (DUP) கட்சி சார்பில் போட்டியிட்டு பிரித்தானிய நாடாளுமன்றத்துக்குத் தெரிவு செய்யப்பட்டவர்.
இப்போது சொல்லுங்கள் காகிதப் புலிகள் சொல்வது போல அயன் பய்ஸ்லி அரிச்சந்திரனா? அல்லது அவர் சிறீலங்கா அரசின் முகவரா?
மே 18 முடிவல்ல! மற்றொரு போராட்டத்தின் தொடக்கம்!
நக்கீரன்
மே 18 தமிழீழ மக்களது குருதி படிந்த நாள். நான்காவது தமிழீழப் போர் முடிவுக்கு வந்த நாள். வரலாற்றில் மறக்க முடியாத வலிகளைச் சுமந்த நாள்.
மே 18 தமிழீழ மக்களின் மனதில் ஏற்படுத்திய வலி காலத்தால் துடைக்க முடியாத ஒன்று. எங்களது மக்கள் குண்டு போட்டும் செல் அடித்தும் கொத்துக் கொத்தாகக் கொல்லப்பட்டார்கள். ஆண், பெண், குழந்தைகள் என எல்லோருமே கொல்லப்பட்டார்கள். பதுங்கு குழிகளில் பதுங்கியிருந்த மக்களை சிங்கள இராணுவம் புல்டோசர் கொண்டு மண்ணால் மூடியது. இறந்த குழந்தைகள், கர்ப்பிணிப் பெண்களின் உடல்கள் எங்கும் சிதறுண்டு கிடந்தன. அதனை நாய், நரிகள் சாப்பிட்டன. முள்ளிவாய்க்கால் முழுவதுமே பிணவாடை வீசியது. சரண் அடைந்தவர்களில் நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் சித்திரவதை செய்யப்படட பின்னர் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டார்கள்.
முள்ளிவாய்க்கால் மருத்துவமனைகள் பீரங்கி கொண்டு தாக்கப்பட்டன. மருந்துவமனைகள் தாக்குதலுக்கான இலக்குகளே என்று பாதுகாப்பு அமைச்சின் செயலர் கோத்தபாய இராசபக்சே கொக்கரித்தார். மக்களுக்கு போதிய உணவு, மருந்து வழங்கப்படவில்லை. அய்யன்னா அதிகாரிகளும் செஞ்சிலுவை ஊழியர்களும் வெளியேற்றப்பட்டார்கள்.
சாட்சியமில்லாத இந்த இனப்படுகொலையை உலக நாடுகள் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. உலக அமைதிக்காக உருவாக்கப்பட்ட அய்யன்னா மவுனம் காத்தது. அய்யன்னாவின் செயலாளர் நாயகம் பான் கி மூன் இனப்படுகொலை நடந்து முடிந்த பின்னர் முள்ளிவாய்க்காலை உலங்குவானூர்தியில் மேலே இருந்து சுற்றிப் பார்த்தாரேயொழிய அந்த இனப்படுகொலையைத் தடுத்து நிறுத்த முயற்சிக்கவில்லை.
மே 25, 2009 அன்று பான் கி – மூன் விடுதலைப்புலிகளுக்கு எதிராக சிறிலங்கா இராணுவம் இறுதித் தாக்குதல் நடத்திய இடத்தைப் உலங்கு வானூர்தியில் இருந்து பார்வையிட்ட பின்னர் இடம்பெயர்ந்து வாழும் மக்களின் நிலை கவலையளிப்பதாகக் கூறினார். ” நடைபெற்ற போரில் கனரக ஆயுதங்களின் பயன்பாடிற்கான தெளிவான ஆதாரங்களை நான் காணவில்லை. இடம்பெயர்ந்து வாழும் மக்களின் நிலைகண்டு மிகுந்த கவலை அடைந்துள்ளேன். உலகம் முழுவதிலும் உள்ள இதனை ஒத்த பகுதிகளுக்கு நான் பயணம் மேற்கொண்டுள்ளேன், ஆனால் இங்கு (சிறீ லங்கா) கண்டதை போல நான் எங்கும் கண்டதில்லை. பலர் தமது உறவுகளை இழந்துள்ளனர். இது ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத நிலைமை” என்று பாம்பும் சாக வேண்டும் தடியும் முறியக் கூடாது என்ற பாணியில் திருவாய் மலர்ந்தார்.
போரில் மொத்தம் 1,300 பேர் இறந்தார்கள் என்றும் அவர்கள் எல்லோரும் புலிகள் அமைப்பைச் சேர்ந்த தீவிரவாதிகள் என்றும் சிறிலங்கா அரசு கூறியது. மேலும் இந்தப் போரில் பொதுமக்களில் எவருக்கும் எந்த பாதிப்பும் ஏற்படவில்லை (”Zero Tolerance Casualties”) என்றும் கூசாமல் பொய் சொன்னது. ஆனால் அய்யன்னாவின் அப்போதைய அறிக்கை 7,000 பொதுமக்கள் இறந்ததாகக் கூறியது. பிரித்தானிய, பிரெஞ்சு ஊடகங்கள் 20,000 பொதுமக்கள் இறந்ததாகக் கூறின. போர்க் காலகட்டத்தில் அய்யன்னாவின் பிரதிநிதியாக இலங்கையில் இருந்த கோர்டன் வைசு 40,000 பொது மக்கள் இந்தப் போரில் கொல்லப்பட்டதாகக் கூறினார். அல்ஜசீரா தொலைக்காட்சி 70,000 பொதுமக்கள் இறந்ததாகக் கூறியது.
சனவரி 15, 2010 அன்று டப்ளின் மக்கள் தீர்ப்பாயம் “இலங்கையில் நடந்த இறுதிக் கட்டப் போரில் மனித உரிமை மீறல்களும் போர்க்குற்றங்களும் நிகழ்ந்துள்ளன. மேலும் இலங்கையில் இனப்படுகொலை நடைபெற்றதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் உள்ளன. இதை உறுதிப்படுத்த மேலதிக விசாரணைகள் தேவை” என்று மக்கள் தீர்ப்பாயத்தின் அறிக்கை கூறியது.
இதனைத் தொடர்ந்து 2010 மார்ச் மாதம் லூயிசு ஆர்ப்பர் தலைமையிலான பன்னாட்டு நெருக்கடி குழுமம் (International Crisis Group) தனது அறிக்கையை வெளியிட்டது. அதில் போர்க்குற்றம் தொடர்பான ஒரு விசாரணை தேவை என்ற கோரிக்கை முன்வைக்கப்பட்டது. இதைத் தொடர்ந்து மனித உரிமை கண்காணிப்பகம், பன்னாட்டு மனித உரிமை அமைப்புகள், பன்னாட்டு மன்னிப்பு சபை (Amnesty International) எல்லாம் தங்களிடம் உள்ள போர்க்குற்றம் தொடர்பான சாட்சியங்களை ஒவ்வொன்றாக வெளியிட்டன. இந்த அழுத்தங்கள் காரணமாக அய்யனாவின் செயலாளர் நாயகம் பான் கி – மூன் யூன் 3, 2010 அன்று சிறிலங்கவில் நடந்த போர்க்குற்றங்கள் தொடர்பாக விசாரிக்க மூன்று பேர் கொண்ட ஒரு வல்லுநர் குழுவை நியமித்தார்.
பான் கி–மூன் நியமித்த வல்லுநர் குழு சிறிலங்கா அரசு போர்க் குற்றங்கள், மானிடத்துக்கு எதிரான குற்றங்களை இழைத்துள்ளதற்கு நம்பத்தகுந்த சான்றுகள் உள்ளதாக கூறும் அறிக்கையொன்றினை மார்ச்சு 31 இல் சமர்ப்பித்தது. இந்தப் போர் எவ்வாறு மேற்கொள்ளப்பட்டது அதற்கான ஆயத்தங்களை சிறிலங்கா அரசு எப்படிச் செய்தது என்பதை அந்த அறிக்கை புட்டுக்காட்டியுள்ளது.
1) இந்தியாவின் தலையீடும், இந்திய கடல்பகுதியில் இந்தியா தனது போர்க்கப்பல்களை நிறுத்திப் புலிகளைக் கண்காணித்து வந்ததும் செய்மதி மூலம் கிடைக்கும் தகவல்களை சிறிலங்காவுக்குக் கொடுத்து உதவியது மிக முக்கியமான ஒன்றாகும்.
2) பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான போர் என்ற பெயரில் சிறிலங்கா இந்தப் போரைச் செய்ததால் உலக நாடுகளின் தலையீடுகள் இல்லாமல் இருந்தது.
இலங்கை அரசின் இறுதிகட்டப் போருக்கான தயாரிப்பு
1) பயங்கரவாதத்தை தடுக்கும் சட்டம் (Prevention of Terrorism Act)
2) அவசரகாலச் சட்ட விதிகள் (Emergency Regulations )
3) ஆட்சித்தலைவரின் அதிகாரத்தின் மூலமாக அவரது குடும்பத்தைச் சேர்ந்த 300 குடும்ப உறுப்பினர்கள் முக்கியமான அரச பதவிகளில் அமர்த்தப்பட்டார்கள் (எடுத்துக்காட்டு – கோத்தபயா இராசபக்சே பாதுகாப்பு அமைச்சுச் செயலராகவும் பசில் இராசபக்சே அதிபரின் ஆலோசகராவும் நியமிக்கப்பட்டது).
4) போர் நிறுத்த கால கட்டத்தில் 66 மனித உரிமை ஆர்வலர்கள் அரச படையால் படுகொலை செய்யப்பட்டார்கள்.
5) செப்தெம்பர் 8, 2008 அன்று யாருக்கும் பாதுகாப்பு வழங்க முடியாத காரணத்தினால் போர் நடைபெறும் பகுதியில் இருந்த அனைத்து மனித உரிமை அமைப்புகளும் வன்னிப்பகுதியை விட்டு வெளியேறுமாறு சிறிலங்கா அரசு கட்டாயப்படுத்தியது.
அய்யன்னா வல்லுநர் குழுவின் அறிக்கை இலங்கை அரசு மனித குலத்திற்கு எதிரான குற்றங்களைச் செய்துள்ளது என குற்றம் சாட்டியுள்ளது.
1) அப்பாவி பொதுமக்களைக் கொன்றது
2) வெள்ளைக் கொடி ஏந்தி சரணடைய வந்தவர்களைச் சுட்டுக் கொன்றது
3) கைது செய்த போர்க்குற்றவாளிகளைக் கொன்றது.
மேலும் இலங்கை அரசு பன்னாட்டுப் போர் விதிகளை மீறியுள்ளதாகவும் அய்யன்னா வல்லுநர் குழு குற்றம் சாட்டியுள்ளது.
1) இலங்கை அரசு பன்னாட்டு மனித உரிமை விதிகளையும் மீறியுள்ளது. சனவரி 29 வரை ஐ.நா அதிகாரிகள் இருவர் போர்ப்பகுதியில் இருந்தார்கள். அவர்கள் இறுதியாக போர்ப்பகுதியை விட்டு வெளியேறும் பொழுது நிலமெங்கும் மக்களின் பிணங்கள் இருந்ததால் வான் நோக்கி பார்த்தவாறே நடந்து வந்ததாகவும், ஆனால் மரங்களில் எல்லாம் வெடித்துச் சிதறிய குழந்தைகளின் உடல் பாகங்கள் இருந்ததாகவும் அவர்கள் கூறினார்கள்.
2) போரில்லாப் பகுதி என்று கூறிய இடத்தில் வந்து குவிந்த மக்களைக் கொன்றது
3) பொதுமக்கள் மீது கனரக ஆயுதங்கள் பாவித்தது.
4) மருத்துவமனையின் கழிவறை வாயில் முதற்கொண்டு நோயாளிகளால் நிரம்பிய மருத்துவமனைகளின் மீது குண்டுவீசியது.
இறுதிக் காலங்களில் மயக்கமருந்து கொடுக்கப்படாமல் 40,000 அறுவை வைத்தியம் அங்கு நடைபெற்றதாகவும் கையுறைகள் இல்லாததால் மருத்துவர்கள் வெறும் கைகளினாலேயே அறுவை வைத்தியம் செய்ததாகவும் மேலும் “blade” இல்லாததால் ஒருமுறை பயன்படுத்திய “blade” யையே மறுமுறை அவர்கள் பயன்படுத்தியதாகவும் கூறப்பட்டுள்ளது. இந்த மருத்துவர்கள் தங்களுக்கு மயக்க மருந்துகளும் சில முக்கியமான மருந்துகளும் தேவை என அரசிடம் கோரிக்கை வைக்க அரசோ இவர்களுக்கு தலைவலிக்கு கொடுக்கப்படும் சில மாத்திரைகளை மட்டுமே கொடுத்தது. மேலும் மனிதநேய அடிப்படையில் பணிபுரிந்த மூன்று மருத்துவர்களை இலங்கை அரசு கைது செய்தது. இவை எல்லாம் பன்னாட்டு மனித உரிமைகளை மீறிய செயல்களாகும் என அறிக்கை கூறுகின்றது.
மே 13, 2009 அன்று அய்யன்னா போர்ப் பகுதியில் 1,00,000 மக்கள் மட்டுமே இருப்பதாக கூறியது. இந்திய நாடாளுமன்றத்தில் பிரணாப் முகர்ஜி வெறும் 70,000 மக்கள் மட்டுமே போர்ப்பகுதியில் இருப்பதாகக் கூறினார். இன்னும் ஒரு படி மேலே போய் இலங்கை அரசோ வெறும் 10,000 பேர் மட்டுமே இருப்பதாகக் கூறியது. ஆனால் பன்னாட்டு செஞ்சிலுவைச் சங்கமோ காயமடைந்து இருந்த 14,000 பொதுமக்களைத் தனது கப்பல் மூலம் இலங்கையின் மற்றொரு பகுதிக்கு வைத்தியத்திற்காக கூட்டிச்சென்றதாகக் கூறியது. இவர்களில் 5,000 பொதுமக்கள் காலையோ, கையையோ இழந்தவர்களாவர். மேலும் இவர்களை எல்லாம் “போரில்லாப் பகுதி” என்று அரசு அறிவித்த பகுதியில் இருந்தே கொண்டு சென்றோம் என செஞ்சிலுவைச் சங்கம் கூறியது. உலக உணவுத் திட்ட அலுவலகம் போர்ப்பகுதியில் 4,20,000 பொதுமக்கள் இருக்கின்றார்கள் என்றும் அவர்களுக்கு தேவையான உணவை எடுத்துச் செல்லவும் அரசிடம் அனுமதி கோரியது. ஆனால் அரசு 1,00,000 மக்களுக்கு தேவையான உணவை எடுத்துச் செல்வதற்கு மட்டுமே அனுமதி அளித்தது. அதாவது ஒருவருக்குத் தேவையான உணவு நான்கு பேருக்கு கொடுக்கப்பட்டது. இதனால் ஆயிரக்கணக்கில் பொதுமக்கள் பசியால் இறந்தார்கள்.
ஐ.நா நிபுணர் குழுவின் கோரிக்கைகள்
1) போர்க்குற்றம், மனித குலத்திற்கு எதிரான குற்றங்கள் நடைபெற்றதற்கான ஆதாரங்கள் கிடைத்துள்ளதால் இவை பற்றி ஒரு சுயேட்சையான பன்னாட்டு விசாரணைக்குழு விசாரிக்க வேண்டும்.
2) தற்பொழுதும் அங்கு நடைபெற்றுக்கொண்டிருக்கும் வன்முறைகள் நிறுத்தப்படவேண்டும்.
3) விசாரணை பன்னாட்டு சட்ட விதிகளின்படி நடைபெற வேண்டும்.
4) அய்யன்னாவும் இந்தச் சிக்கலில் சில தவறுகளைச் செய்துள்ளது.
5) மனித உரிமை மீறல்களில் ஈடுபட்டவர்கள் சட்டத்தின் முன்பு நிறுத்தப்பட வேண்டும் என்ற வாதம் வலுப்பட்டுள்ளது.
புலம்பெயர் தமிழர்களும் மனித உரிமை அமைப்புக்களும் கொடுத்த அழுத்தம் காரணமாகவே பான் கி – மூன் மூவர் கொண்ட வல்லுநர் குழுவை அமைத்தார். இப்போது அந்தக் குழு கொடுத்த அறிக்கை சிறிலங்கா அரசு போர்க்குற்றங்கள், மானிடத்துக்கு எதிரான குற்றங்களை இழைத்துள்ளதாக் குற்றம்சாட்டுகிறது. அதற்கான சாட்சியம் இருப்பதாகச் சொல்கிறது. ஆனால் அந்த அறிக்கையையிட்டு மேலதிக நடவடிக்கை எடுக்கத் தனக்கு அதிகாரம் இல்லை என்று பான் கி – மூன் கையை விரித்துள்ளார். சிறிலங்கா அரசு, பாதுகாப்பு அவை, பொதுச் சபை, அய்யன்னாவின் மனித உரிமைக்கான சபை அல்லது பன்னாட்டு அமைப்பு ஆகியவற்றின் சம்மதம் இன்றி ஒரு பன்னாட்டு விசாரணை ஆணயத்தை அமைக்க முடியாது என்கிறார்.
சிறிலங்கா பன்னாட்டு குற்றவியல் நீதிமன்றத்தை உருவாக்கப்பட்ட அய்யன்னாவின் உடன்பாட்டில் கையெழுத்து இடவில்லை. அதனால் அந்த நீதிமன்றம் பாதுகாப்பு அவை சொன்னால் ஒழிய நடவடிக்கை எடுக்காது. மேலும் பாதுகாப்பு அவையில் உருசியா, சீனா இரண்டு நாடுகளின் வீட்டோ வாக்கு வேறு இருக்கிறது. (Without consent of Sri Lanka’s government or a decision by the U.N. Security Council, General Assembly, Human Rights Council or other international body, Ban will not move to set up a formal investigation of the civilian deaths. Sri Lanka is not a member of the International Criminal Court, which means the Hague-based court would require a referral by the U.N. Security Council to investigate any possible war crimes there. Veto powers Russia and China, as well as India, are among the council members opposed to formal Security Council involvement in the case of Sri Lanka, diplomats told Reuters.)
அதே சமயம் பல மனித உரிமை அமைப்புக்கள் ஒரு சுதந்திரமான விசாரணைக் குழுவை அமைக்க பான் கி – மூன் அவர்களுக்கு அதிகாரம் இருக்கிறதாகச் சொல்கின்றன.
போரின்போது சிங்கள இராணுவம் தடைசெய்யப்பட்ட இரசாயனக் குண்டுகள், கொத்துக் குண்டுகள் போன்றவற்றைப் பயன்படுத்தி குழந்தைகள், கர்ப்பிணித் தாய்மார், பெண்கள், ஆண்கள் என அகவை, பால் வேறுபாடின்றி 40,000 தமிழ்மக்களை மூன்று நாட்களில் கொன்றொழித்தது. சரண் அடைந்த தளபதிகளையும் போராளிகளையும் பொதுமக்களையும் சித்திரவதை செய்து சுட்டுக்கொன்றது. பெண்போராளிகளும், பெண்களும் கும்பல் வன்புணர்ச்சிக்கு உள்ளாக்கப்பட்டுக் கொலை செய்யப்பட்டார்கள்.
எனவே எதிர்வரும் மே 18 இல் அய்யன்னா தலைமையக முன்றலில் நடைபெற இருக்கும் கவன ஈர்ப்புப் போராட்டம் இரண்டு முக்கிய குறிக்கோள்களைக் கொண்டுள்ளது.
(1) முள்ளிவாய்க்காலில் கொல்லப்பட்ட மாவீரர்களையும் படுகொலை செய்யப்பட்ட மக்களையும் நினைவு கூர்ந்து அவர்களது கனவுகளை நினைவாக்குவோம் என உறுதிமொழி எடுத்தல்.
(2) சிறிலங்கா அரசுக்கு எதிராக அய்யன்னா வல்லுநர் குழு அறிக்கையின் அடிப்படையில் போர்க்குற்ற விசாரணை நடைபெற வேண்டும். மனித உரிமை மீறல்களில் ஈடுபட்டவர்கள் சட்டத்தின் முன்பு நிறுத்தப்பட வேண்டும் என அய்யன்னா பாதுகாப்பு அவை, பொதுச் சபை, அய்யன்னாவின் மனித உரிமைக்கான சபை, பன்னாட்டு குற்றவியல் நீதிமன்றம், பன்னாட்டு சமூகம் ஆகியவற்றை வற்புறுத்தல்.
தமிழீழ விடுதலைக்கு நாம் பாரிய விலை கொடுத்துள்ளோம். குறிப்பாக முள்ளிவாய்க்காலில் எமது உறவுகள் கொட்டிய குருதி வீண் போகக் கூடாது. அவர்களைக் கொன்றவர்களுக்குத் தண்டனை வழங்க வேண்டும்.
நாசி இட்லரது ஆட்சியில் 400,000 அப்பாவி யூதமக்கள் இனப்படுகொலை செய்யப்பட்டதற்குக் கழுவாய் தேடும் வகையில் பன்னாட்டு சமூகம் இஸ்ரேல் என்ற ஒரு தனிநாட்டை சரியாக 63 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் உருவாக்கியது.
பாசீச மகிந்த இராசபக்சே ஆட்சியில் 200,000 அப்பாவி தமிழ்மக்கள் கொல்லபட்டதற்குக் கழுவாய் தேடிட தமிழ்மக்களது நீண்ட நாள் கோரிக்கையான சுதந்திர தமிழீழத்தை மீள் உருவாக்கப் பன்னாட்டு சமூகம் முன் வரவேண்டும்.
இனியொரு விதி செய்வோம். நீதியின் கதவுகள் திறக்கு மட்டும் தொடர்ந்து போராடுவோம். விடுதலை நெருப்பை ஓயவிடாது வளர்ப்போம்.
மே 18 முடிவல்ல, மற்றொரு போராட்டத்தின் தொடக்கம்!
நம்மால் முடியுமா என்று மனத்தளர்ச்சி அடையாமல் முடியும் என்ற நம்பிக்கையுடன் பயணிப்போம்
நக்கீரன்
“இன்றைய சிறிலங்காவில் தமிழ் மக்களின் எதிர்காலமும், அதற்கான தீர்வுகளும்” என்ற தலைப்பில் நடைபெறும் இந்தக் கருத்தாடல் களத்தில் பங்குபற்றுவதில் மகிழ்ச்சி அடைகிறேன். இப்படியான கருத்தாடல்கள் நாம் எதிர்நோக்கும் சிக்கல்களையும் அதற்கான தீர்வுகளையும் குறைந்தது ஒரு அறிவுசெறிந்த (Academic) தளத்தில் இருந்து அலசிப் பார்ப்பது நல்லதென்றே நான் நம்புகிறேன்.
இந்தத் தலைப்பில் உள்ள சிறிலங்கா என்ற சொற்பதம் எனக்கு உடன்பாடில்லை. இலங்கைத் தீவு சிங்களத்தில் சிறிலங்கா என்று அழைக்கப்பட்டாலும் தமிழில் இலங்கை என்றே அழைக்கப்படுகிறது. அண்மைக் காலமாக சிறிலங்கா என்ற சொல் சிங்கள தேசத்தையும் தமிழீழம் என்ற சொல் தமிழர்களின் பாரம்பரிய தாயகமான வட– கிழக்கையும் இரண்டும் சேர்ந்தது இலங்கை என்ற தீவையும் குறிக்கும் பொருளில் கையாளப்பட்டு வருகிறது. இதே போல் தமிழர்கள் சிறுபான்மை இனம் என்பதற்குப் பதிலாக தமிழர்கள் சிறுபான்மைத் தேசிய இனம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. வரலாற்றைச் சற்றுப் பின்னோக்கிப் பார்த்தால் பிரித்தானியாவின் ஆட்சியின் கீழ் சிங்களவர் – தமிழர் இலங்கைத் தீவின் தொல் இனங்கள் (Founding Nations) என அழைக்கப்பட்டார்கள். பிரதேச வாரியான (territorial) பிரதிநித்துவம் ஒழிக்கப்பட்டு ஒருத்தருக்கு ஒரு வாக்கு என்ற அடிப்படையில் டொனமூர் யாப்பு நடைமுறைக்கு வந்த பின்னர்தான் தமிழர்கள் அரசியல் பலத்தை இழந்து சிறுபான்மையினர் என அழைக்கப்பட்டனர்.
இந்தக் கருத்தாடல் களத்தில் “இன்றைய சிறிலங்காவில் தமிழ் மக்களின் எதிர்காலமும், அதற்கான தீர்வுகளும்” என்ற பொருளில் நாம் பேசுவதே கடந்த 2009 மே மாதம் முள்ளிவாயக்காலில் எமது ஆயுதப் போராட்டம் சந்தித்த பேரழிவுதான் காரணமாகும். சிலர் எமது தோல்வியைப் பின்னடைவு என்று சொல்கிறார்கள். அது சரியாகாது. அது சாதாரண தோல்வி அல்ல பாரிய தோல்வி என்பதை நாம் ஒத்துக்கொண்டே ஆகவேண்டும்.
ஈழப்போர் 4 தமிழர்களது இராணுவ கட்டுமானங்களை மட்டுமல்ல அவர்களது அரசியல், சமூக, பண்பாட்டு கட்டுமானங்களையும் தகர்த்து விட்டது என்று கூடச் சொல்லலாம். தமிழ்த் தேசிய போராட்டத்தோடு இந்தக் கட்டுமானங்கள் ஒன்றுக்கு ஒன்று தொடர்பானவை. அவற்றை அழிப்பதில் சிங்கள அரசு முனைப்போடு இருந்தது. அது வெற்றியும் பெற்றது.
தமிழர் தரப்பு ஆயுத பலத்தை முற்றாகவும், அரசியல் பொருளாதார பலத்தை பேரளவும் இழந்து விட்டது. நான்கு இலட்சத்துக்கும் மேலான தமிழ் மக்கள் தங்கள் வாழ்வாதாரங்களை முற்றாக இழந்து அதல பாதாளத்துக்குத் தள்ளப்பட்டுள்ளார்கள். மரத்தாலே விழுந்தவனை மாடேறி மிதித்த கதையாக போர் முடிந்து இரண்டு ஆண்டுகள் கழிந்த பின்னரும் இடப்பெயர்வுக்கு உள்ளான மககள் இன்னமும் தகரக் கொட்டைகைக்குள்ளும் பள்ளிக் கூடங்களிலும் வாழ நிர்ப்பந்திக்கப் பட்டுள்ளார்கள். மீள் குடியமர்த்தப்பட்டவர்களிலும் ஒரு தொகை மக்கள் தங்கள் சொந்தக் காணிகளில் மீள்குடியமர முடியவில்லை. சிங்கள அரசு தமிழ் மக்களுடைய காணிகளை படைத்தளங்கள் நிர்மாணிப்பதற்கும் இராணுவத்தினருக்கு குடிமனைகள் கட்டுவதற்கும் அபகரிக்கத்துள்ளது.
சுருக்கமாகச் சொன்னால் தமிழர் தரப்பு இப்போது மீண்டும் தொடங்கின இடத்திலேயே திரும்பவும் வந்து நிற்கிறது. அறவழியில் அரசியல் போராட்டம், மறவழியில் ஆயுதப் போராட்டம் இன்று மீண்டும் அறவழியில் அரசியல் போராட்டம் என ஒரு சுற்றுச் சுற்றி வந்துவிட்டது.
எமது எதிர்காலத்தை கடந்த கால அனுபவங்களின் அடிப்படையில் புவிசார் அரசியல் காய் நகர்வுகளையும் புதிய உலக ஒழுங்கையும் மனதில் இறுத்தி முன்னெடுக்க வேண்டிய கட்டாயத்தில் உள்ளோம்.
எமது அரசியல், பொருளாதார, சமூகநலத் திட்டங்கள் குறுகியகாலம், இடைக்காலம், எதிர்காலம் என மூன்று கால கட்டங்களையும் தாய்நிலம், புலம், தமிழ்நாடு என்ற மூன்று தளங்களையும் மையப்படுத்தி அமைய வேண்டும். அப்படிச் செய்தால் புவிசார் அரசியலில் நாம் செல்வாக்குச் செலுத்துவதற்கு இலகுவாக இருக்கும்.
குறுகிய காலத்தில் வாழ்வாதாரங்களை இழந்து போன எமது மக்களின் வாழ்க்கை மீள் கட்டியெழுப்பப் பட வேண்டும். இதனை சிங்கள அரசு செய்யும் என எதிர்பார்க்க முடியாது. கடந்த இரண்டு ஆண்டு கால அனுபவம் அதைத்தான் காட்டி நிற்கிறது. இன்று தமிழ்மக்கள், குறிப்பாக வன்னி மற்றும் தென்தமிழீழ மக்கள் ஆகியோரது இருப்பிட வசதி, கல்வி, நல்வாழ்வு தொழில்வாய்ப்பு, வேளாண்மை பாரிய பின்னடைவைச் சந்தித்துள்ளது.
போர்க்காலத்தில் தமிழ்மக்களது பொருளாதார மேம்பாட்டுக்கு புலத்தில் இயங்கிய தமிழர் புனர்வாழ்வுக் கழகங்களே தோள் கொடுத்தன. சமாதான காலத்தில் தாய்நிலத்தில் இயங்கிய தமிழர் புனர்வாழ்வுக் கழகத்தில் 3,000 க்கும் அதிகமான முழுநேர ஊழியர்கள் பணியில் இருந்தார்கள் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. சிங்கள அரசு த.பு. கழகத்தை தடை செய்த பின்னர் இது தாய்நிலத்தில் இயங்க முடியாத ஒரு சூழ்நிலை உருவாகியது. அது இன்றுவரை நீடிக்கிறது. இதனால் புலத்தில் இயங்கி த.பு. கழகங்களின் செயற்பாடுகளும் முடக்கப்பட்டுள்ளன. எனவே த.பு. கழகத்தை ஒத்த ஒரு அமைப்பை மீள் உருவாக்கம் செய்ய இப்போது முயற்சி நடைபெறுகிறது. தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு மறுவாழ்வு என்ற பெயரில் ஒரு அறக்கட்டளையை பதிவு செய்யவுள்ளது. த.தே.கூட்டமைப்பின் தலைமை பணிமனையின் மேல்மாடி மறுவாழ்வு அமைப்புக்கு ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது. கனடாவிலும் அண்மையில் அதே பெயரில் ஒரு அமைப்பு உருவாக்கப்பட்டுள்ளது.
இடப்பெயர்வுக்கு ஆளான மக்களுக்கு உதவி செய்ய பல நாடுகளும், அரச சார்பற்ற தொண்டு நிறுவனங்களும், அய்யன்னா அமைப்புக்களும் அணியமாக இருந்தாலும் சிங்கள அரசு அதற்கு முட்டுக்கட்டை போடுகிறது. சிங்கள அரசு நடந்து கொள்கிற போக்கு வைக்கல்பட்டடை நாய் போன்றதாக இருக்கிறது. தானும் செய்யாது மற்றவர்களையும் செய்ய விடாது சிங்கள அரசு தடுக்கிறது. அல்லது முட்டுக்கட்டை போடுகிறது.
போரின்போது சிங்கள அரசு வி.புலிகளுக்கு எதிரான போரைப் பயங்கரவாதத்துக்கு எதிரான போர் என்றும் அது மேற்கொண்ட இராணுவ நடவடிக்கைகளை தமிழ்மக்களை வி.புலிகளின் பிடியில் இருந்து விடுவிக்க மேற்கொள்ளப்பட்ட மனிதாபிமான நடவடிக்கைகள் என்றும் பரப்புரை செய்தது. ஆனால் போர் முடிந்த பின்னரும் தமிழ்மக்கள் எதிர்கொள்ளும் பொருளாதார, சமூக, பண்பாட்டுச் சிக்கல்கள் பற்றி சிங்கள அரசு காட்டும் கரிசனை அது மேற்கொண்ட பரப்புரை கலப்படமற்ற பொய் என்பது வெட்ட வெளிச்சமாகியுள்ளது.
இன்னும் சொல்லப் போனால் போருக்குப் பின்னர் சிங்கள அரசு வட – கிழக்கை சிங்கள மயப்படுத்துவதிலும் இராணுவ மயப்படுத்துவதிலும் பவுத்தமயப்படுத்தலிலும் தமிழ்மக்களை அடக்கி ஆளுவதிலும் வீச்சாக இருக்கிறது என்பது மறுக்க முடியாத உண்மையாகும். இதனால் சிங்களத்துக்கும் தமிழர்களும் இடையிலான முரண்பாடு மேலும் கூர்மை அடைந்து வருகிறது.
ஆயுதப் போராட்டம் முடிவுக்கு வந்தாலும் அதற்கான காரணிகள் அப்படியே தொடர்கின்றன. சிங்களவர் – தமிழர் உறவில் ஏற்கனவே ஏற்பட்ட விரிசலில் எந்த மாற்றமும் ஏற்படவில்லை. மாறாக இரண்டு இனங்களுக்கு இடையிலான இடைவெளி குறைவதற்குப் பதில் நாளும் பொழுதும் கூடிக் கொண்டே போகிறது.
அதற்கான சான்றை அண்மைக்கால நிகழ்வுகள் படம்பிடித்துக் காட்டியுள்ளன.
சிறிலங்காவின் வெற்றியைக் கொண்டாடத் தெற்கில் சிங்களவா திட்டமிட்டிருந்தார்கள். ஆனால் சிறிலங்கா தோற்றபோது கொழும்பில் மயான அமைதி நிலவியது. அதே நேரம் யாழ்ப்பாணத்தில் தமிழர்கள் இந்தியாவின் வெற்றியை வெடி கொளுத்திக் கொண்டாடினார்கள். அப்படி இந்தியாவின் வெற்றியைக் கொண்டாடியவர்கள் இராணுவத்தினராலும் காவல்துறையினராலும் தாக்கப்பட்டுள்ளார்கள். வல்வெட்டித்துறையில் தாக்குதலுக்கு இலக்கானவர்கள் மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டுள்ளார்கள்.
உலகக் கிண்ண இறுதிப் போட்டியில் இந்திய அணியின் வெற்றியைத் தொடர்ந்து மலையக இந்திய வம்சாவளித் தமிழர்கள் வசிக்கும் குடியிருப்புக்களை சிங்களக் காடையர்கள் தாக்கினார்கள். இதனால் அட்டன், சமநலகம, கிஜ்ரா புர பகுதிகளில் பல வீடுகள் சேதமடைந்துள்ளன. தாக்குதலுக்குள்ளான இருபது தமிழ் இளைஞர்கள் டிக்கோயா மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டார்கள். தாக்கியவர்கள் மீது நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும் என்றும் அப்படி நடவடிக்கை எடுக்கத்தவறினால் கடை அடைப்புப் போராட்டத்தில் குதிக்கப்போவதாக அமைச்சர் ஆறுமுகம் தொண்டமான் அறிவித்துள்ளார்.
இலண்டனில் கூட குடிவெறியில் இருந்த சிங்களவர்கள் தமிழர்களைத் தாக்கியிருக்கிறார்கள். சிறிலங்கா அணி போட்டியில் வென்றிருந்தால் சிங்கள இனவெறியர்களைப் பிடித்திருக்க முடியாது.
சிங்கள ஆட்சியாளர்கள் தமிழர்களைத் தங்கள் பிறவி எதிரிகளாகவே பார்க்கிறார்கள். இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் சிறிலங்கா இராணுவம் வி.புலிகளின் பயங்கரவாதத்தைத் தோற்கடித்து வெற்றிவாகை சூடியது. அது போல உலகக் கிண்ணப் போட்டியிலும் சிறிலங்கா அணி இந்திய அணியைத் தோற்கடித்து வெற்றிவாகை சூடும். அந்த வெற்றி பிரபாகரனைத் தோற்கடித்தமைக்குச் சமமாகும் என முன்னாள் இராணுவ தளபதி சரத் பொன்சேகா சிறையில் இருந்தவாறு கூறியிருக்கிறார்.
சரத் பொன்சேகாவை மிஞ்சும் வண்ணம் அய்யன்னாவின் நிரந்தர வதிவிடப் பிரதிநிதியான மேஜர் ஜெனரல் சவேந்திர சில்வா துடுப்பாட்டப் போட்டியில் இந்தியாவைத் தோற்கடித்து விட்டால் புலிகளுக்கு எதிரான போரில் உயிர் தியாகம் செய்த படையினருக்கு அவர்கள் செலுத்தும் காணிக்கை, அது பயங்காரவாதத்தை வெற்றி கொண்டதற்கு ஒப்பாகும், அந்த வெற்றியை இராணுவத்தினருக்கு கவுரவமளித்து சமர்ப்பணம் செய்வோம் எனப் போர் வெறியூட்டும் தோரணையில் கூறி உள்ளார். அப்படியானால், இந்தியா ஒரு பயங்கரவாத நாடா? அல்லது இந்திய துடுப்பாட்டு வீரர்கள் வி. புலிப் பயங்கரவாதிகளா? என்று தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் செயலாளர் மாவை சேனாதிராசா கேள்வி எழுப்பியுள்ளார்.
நடந்து முடிந்த ஈழப் போர் 4 இல் தமிழர்கள் கொன்று குவிக்கப்பட்டார்கள். சரண் அடைந்த தளபதிகள் போராளிகள் சித்திரவதை செய்யப்பட்டு கொல்லப்பட்டார்கள். போர் முடிந்த பின்னரும் தமிழ் மக்கள் அடக்கி ஆளப்பட்டு அழித்தொழிக்கப் படுகிறார்கள்.
யாழ்ப்பாணத்தில் மட்டும் கடந்த ஒரு மாத காலத்தில் 50 பேர் காணாமல் போயுள்ளார்கள். யாழ்ப்பாணக் குடாநாட்டில் 50,000 இராணுவம் நிறுத்தப்பட்டுள்ளது. ஆனால் அதையும் மீறி கொலை, கொள்ளை, ஆட்கடத்தல் நடைபெறுகிறது.
மறுவாழ்வு முகாம்களில் இருந்து வெளியே செல்ல அனுமதிக்கப்படும் முன்னாள் வி.புலிப் போராளிகள் தொடர்ந்தும் இராணுவத்தால் கண்காணிக்கப்பட்டு வருகிறார்கள். அல்லது புலனாய்வுத் துறையில் சேருமாறு கட்டாயப்படுத்தப் படுகிறார்கள். இது தமிழ் இனத்துக்கும் சிங்கள இனத்துக்கும் இடையில் உள்ள அவநம்பிக்கையையே உறுதிப்படுத்துகிறது.
இலங்கையில் 17 பல்கலைக் கழகங்கள் இருக்கின்றன. இதில் 3 தவிர எஞ்சிய 14 பல்கலைக் கழகங்களும் தென்னிலங்கையில் இருக்கின்றன. சிங்கள அரசு தென்னிலங்கையில் உள்ள 14 பல்கலைக் கழகங்களில் 7 பல்கலைக்கழகங்களை பன்னாட்டுத் தரத்துக்கு மேம்படுத்த நடவடிக்கை எடுத்துள்ளது. ஆனால் வட – கிழக்கில் உள்ள ஒரு பல்கலைக் கழகம் தன்னும் இந்தப் பட்டியலில் இடம்பெறவில்லை.
வந்தாறுமூலை கிழக்கு பல்கலைக் கழகத்தில் 29.03.2011 ஆம் திகதி அன்று இரவு அங்கு கல்வி பயிலும் சிங்கள மாணவர்களுக்கும் தமிழ் மாணவர்களும் சிக்கல் ஏற்பட்டது. அந்தச் சிக்கல் ஓரளவு சுமுகமாக பல்கலைக் கழக நிருவாகத்தால் தீர்க்கப்பட்டது. ஆனால் அதன்பின் நடு இரவு வேளை பல்கலைக் கழக வளாகத்தில் நிலை கொண்டிருந்த காவல்துறை அரணில் இருந்த சிங்கள காவல்துறையினர் தமிழ் மாணவர்கள் மீது தாக்குதல் மேற்கொண்டார்கள். இதனைத் தொடர்ந்து பல்கலைக் கழகத்தை நிருவாகம் மூடிவிட்டது.
கடந்த ஆண்டு சிறிலங்கா நிருவாக சேவைக்கு நடத்தப்பட்ட தேர்வில் 250 பேர் நேர்முகத் தேர்வுக்கு தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டார்கள். இதில் ஒருவர் கூட தமிழர் இல்லை. இறுதியாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட 135 பேர்களில் ஒரேயொரு முஸ்லிம் மட்டும் தெரிவானார்.
முரண்பாடுகளை மேலும் அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம். ஆனால் இது போதும் என்று நினைக்கிறேன். நான் சொல்ல வருவது என்னவென்றால் இந்த முரண்பாடுகள் நீடிக்கும் வரை தீர்வுக்கு வாய்ப்பில்லை. இந்த அரசு இதுவரை ஆட்சிக்கு வந்த அரசுகளை விட மிகவும் தீவிர சிங்கள – பவுத்த இனவெறி பிடித்த அரசாகும். இதற்கு மகிந்த இராபக்சே சான்றாக இருக்கிறார். யாழ்ப்பாணத்தில் அவர் பேசும் போது அவரது கொச்சைத் தமிழை மக்கள் இரசிக்கவில்லை. உடனே போபம் தலைக்கேறிய இராசபக்சே சொன்னார் “ஆம் நான் சிங்களவன். இந்த நாடு சிங்கள நாடு. எனவே தெமிழர்கள் (தமிழர்கள்) ஆகிய நீங்கள் நான் சொல்வதைக் கேட்க வேண்டும்.” (“Yes, we are Sinhala. The country is also Sinhala. So listen you Demala (Tamil)” President tells the Tamil people in Jaffna. (http://www.lankanewsweb.com/news/EN_2010_04_03_003.html)
சரி நோயை ஒருவாறு சொல்லியாகி விட்டது. எமது விடுதலைக்கான மருந்து என்ன?
தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பும் அரசும் பேசிக் கொண்டிருக்கின்றன. 13 ஆவது சட்டம் அல்லது அதற்குச் சற்று கூடுதலான அதிகாரங்களைக் கொண்ட மாகாணசபையே தீர்வு என சிங்கள அரசு சொல்கிறது. மகிந்த இராசபக்ச மாகாண சபைகளுக்கு காவல் அதிகாரம் கொடுக்கப்பட மாட்டாது எனத் திட்ட வட்டமாகத் தொடர்ந்து சொல்லி வருகிறார். கடந்த ஏப்ரில் 09 இல் திருகோணமலை நகரசபை மண்டபத்தில் நடைபெற்ற உள்ளாட்சி சபை தலைவர்கள் துணைத் உபதலைவர்கள் ஆகியோரின் பதவி ஏற்பு விழாவிற்கு தலைமை தாங்கி உரையாற்றுகையில் த.தே.கூ இன் தலைவர் இரா.சம்பந்தன் வடகிழக்கில் தமிழ் மக்கள் அரசியல் சமூக கலாசார உரிமைகளை தாங்களே முடிவு செய்யக்கூடிய அதிகாரப்பரவலாக்கல் கொண்ட அரசியல் தீர்வையே நாம் சிறிலங்கா அரசிடம் கேட்கிறோம் எனத் தெரிவித்தார். அவரது பேச்சின் முக்கியத்துவம் கருதி அதன் சுருக்கம் கீழே தரப்படுகிறது.
“நியாயமான நீதியான சம உரிமைகளுடன் கூடிய அரசியல் தீர்வு ஒன்றையே தமிழ் மக்கள் கோரியிருக்கிறார்கள். 1956ஆம் ஆண்டு முதல் தமிழ் மக்கள் இதைத்தான் கோரிவந்திருக்கிறார்கள். தமிழ் மக்கள் வன்முறையை விரும்பவில்லை. வன்முறை அவர்கள் மீது திணிக்கப்பட்டது. சனநாயக அடிப்படையில் தமது உரிமைகளை பெற்றுக்கொள்வதற்காகவே கடந்த பொதுத்தேர்தலிலும் உள்ளுராட்சிசபை தேர்தலிலும் தமிழ் தேசியக்கூட்டமைப்புக்கு மக்கள் ஆணை தந்திருக்கிறார்கள். இந்த ஆணையின் அடிப்படையிலேயே நாம் இன்று சிறிலங்கா அரசுடன் பேச்சுவார்த்தைகளை நடத்திக்கொண்டிருக்கிறோம்.
நாங்கள் இந்த பேச்சுவார்த்தைகளில் எந்தவித விட்டுக்கொடுப்புக்களும் இன்றி கவுரவமான முறையிலேயே அரசுடன் பேசிக்கொண்டிருக்கிறோம்.
தமிழ் மக்களுக்கு நியாயமான நீதியான அரசியல் சமூக பண்பாட்டு வாழ்வியல் விடயங்களில் தாங்களே நிர்ணயம் செய்யக்கூடிய அதிகாரப்பரவலாக்கல் கொண்ட இணைப்பாட்சித் தீர்வு ஒன்றையே நாங்கள் கோரியிருக்கிறோம். வடக்கு கிழக்கில் தமிழ் மக்களின் பாதுகாப்பு உறுதிப்படுத்தப்படவேண்டும், அவர்களின் வாழ்விடங்களை உறுதிப்படுத்திக் கொள்ளவதற்கான காணி அதிகாரங்களை கோரியிருக்கிறோம், கல்வியில் சமவாய்ப்பை கோரியிருக்கிறோம். நடைமுறைச்சாத்தியமான விடயங்களையே நாங்கள் கோரியிருக்கிறோம்.
பல்லின சமூகங்கள் வாழும் நாட்டில் எவ்வாறு சகல இனங்களும் சமஉரிமைகளுடனும் கவுரவத்துடனும் வாழக்கூடிய இணைப்பாட்சி இருக்கிறதோ அதேபோன்றதொரு அதிகாரப்பரவலாக்கலையே நாங்கள் கோரியிருக்கிறோம்.
அதிகாரப்பகிர்வு என்பது தமிழ் மக்கள் இந்த நாட்டில் கவுரவமாக வாழ்வதற்கான ஒரு தீர்வு என்பதை அரசாங்கத்திற்கு எடுத்துக்கூறியிருக்கிறோம். தமிழ் மக்கள் வன்முறையை விரும்பவில்லை. நீதியான நியாயமான அரசியல் தீர்வு ஒன்று கிடைக்குமாக இருந்தால் வன்முறையை நாடவேண்டிய அவசியம் இருக்காது என்பதை இந்த பேச்சுவார்த்தைகளில் நாங்கள் கூறியிருக்கிறோம்.
எனவே தமிழ் தேசியக்கூட்டமைப்பு அரசுடன் நடத்தும் பேச்சுக்கள் வெளிப்படை தன்மை கொண்டது. நாம் அரசாங்கத்துடன் என்ன பேசுகிறோம், எதை கோருநிற்கிறோம் என்பதை நாங்கள் வெளிப்படையாக மக்களுக்கு சொல்லி வருகிறோம்.
அதிகாரப்பகிர்வு என்பது தமிழ் மக்கள் கௌரவமாக சுதந்திரமாக தங்கள் வாழ்வியலை தாங்களே நிர்ணயித்து கொள்வதற்காக தங்கள் பாதுகாப்பை உறுதிப்படுத்திக்கொள்ளவதற்காகவே அன்றி தனிநாடாக பிரிந்து செல்வதற்காக அல்ல என்பதை அரசாங்கம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். இதை நாம் அரசுக்கு தெளிவு படுத்தியிருக்கிறோம். தமிழ் மக்கள் தமிழ் தேசியக்கூட்டமைப்புக்கு வழங்கிய ஆணையிலிருந்து நாம் என்றும் விலகிச்செல்லமாட்டோம்.” (http://m.eelamtimes.com/eelam.php?subaction=showfull&id=1302343061&archive=&start_from=&ucat=6&)
ஆக இணைப்பாட்சி, சுதந்திரமும் இறைமையும் வாய்ந்த தமிழீழம் எனத் தொடங்கி இப்போது மீண்டும் தொடங்கிய இடத்திற்கு அதாவது இணைப்பாட்சிக்கு வந்திருக்கிறோம்.
முள்ளிவாய்க்காலோடு எமது விடுதலைப் பயணம் முடிந்து விடவில்லை. கடந்த இரண்டு ஆண்டு காலமாக மீண்டும் தாய்நிலத்திலும் புலத்திலும் எழுந்து நிற்க முனைந்துள்ளோம்.
தாய் நிலத்தில் தமிழ்மக்கள் ஆட்சித் தலைவர் தேர்தல், நாடாளுமன்றத் தேர்தல், உள்ளாட்சி தேர்தல் மூன்றிலும் பலத்த இராணுவ நெருக்குவாரம், அச்சுறுத்தல், ஆசை வார்த்தைகள் மத்தியிலும் துணிச்சலாக த.தே.கூ யை ஆதரித்ததன் மூலம் தமிழ் மக்கள் தமிழ்த் தேசியத்தின் பால் கொண்டுள்ள பற்றுறுதியை வெளிக்காட்டியுள்ளனர். இது அவர்களது அரசியல் வேட்கையையும் முதிர்ச்சியையும் காட்டுகின்றது. மக்களது இந்தத் தீர்ப்பே த.தே.கூ ஓடு சிங்கள அரசைப் பேச வைத்துள்ளது. தமிழர்களது அரசியல் சிக்கலை மீண்டும் முன்னிலைப்படுத்தியுள்ளது.
புலத்தில் 2009 ஆண்டு நடந்த வட்டுக்கோட்டைத் தீர்மானத்தின் மீதான நேரடிவாக்கெடுப்பு (referendum) நா.க.த. அரசுக்கான தேர்தல், மக்கள் அவைகளுக்கான தேர்தல் ஆகியவை எமது போராட்டத்தை மக்கள் மயப்படுத்தி மக்களாட்சி முறைமைக்கு அமைந்த கட்டுமானங்களை உருவாக்க உதவியுள்ளது.
எதிர்வரும் யு+லை மாதம் 20 ஆம் நாள் பிறப்பெடுக்கும் சுதந்திர தென் சூடான் நாட்டின் தொடக்க விழாவுக்கு நா.க.த. அரசு அழைக்கப்பட்டிருப்பதும் அந்த நாட்டில் ஒரு தூதரகத்தைத் தொடக்க அனுமதி வழங்கி இருப்பதும் வரவேற்கத்தக்க நல்ல முன்னேற்றமாகும்.
அமெரிக்கா, பிரித்தானியா, அய்ரோப்பிய ஒன்றியம் போன்றவற்றில் எமக்குச் சாதகமான அசைவுகள் தென்படுகின்றன. முள்ளிவாய்க்காலில் நடந்த போரின் இறுதிக்கட்டத்தில் இடம்பெற்றதாகக் கூறப்படும் பன்னாட்டு மனித உரிமைச் சட்டங்கள் மற்றும் மானிட உரிமைச் சட்டங்கள் மீறப்பட்டன என்று சொல்லப்படும் குற்றச்சாட்டுகள் (alleged violations of international human rights and humanitarian law during the final stages of the conflict in Sri Lanka) பற்றி அய்யன்னாவின் நிபுணர்கள் குழுவால் மேற்கொள்ளப்பட்ட விசாரணையையும் அவர்கள் சமர்ப்பித்துள்ள 220 பக்க அறிக்கையும் குறிப்பிடலாம்.
என்னைப் பொறுத்தவரையில் எமது மக்களுக்கான தீர்வு தாய்நிலம், புலம், ஏழு கோடி தமிழர்கள் வாழும் தமிழ்நாடு இந்த மூன்றும் ஒரே நேர்க்கோட்டில் வரும்போதுதான் ஏற்படும்.
வி.புலிகளின் ஆயுதப் போராட்டம் முறியடிக்கப்பட்டதற்கு இந்தியா சிறிலங்கா அரசுக்கு வழங்கிய ஆயுத, புலனாய்வு, நிதி, பயிற்சி போன்றவையே காரணமாகும். எனவே இந்தியாவின் வெளியுறவுக் கொள்கையில் மாற்றத்தைக் கொண்டு வர வேண்டும் என்றால் அதனைத் தமிழ்நாட்டு மக்களால்தான் செய்ய முடியும். தமிழ்நாட்டு அரசினால் மட்டுமே முடியும். இந்தியா என்ற பு+ட்டிற்கான திறவு கோல் தமிழ்நாட்டில்தான் உண்டு.
இந்தியா என்றதும் சன்னதம் கொள்பவர்கள் இருக்கிறார்கள். ஆனால் இன்றைய உலக ஒழுங்கில் இந்தியாவின் ஒத்துழைப்பின்றி, உதவியின்றி எமக்கு எந்தத் தீர்வும் சாத்தியமில்லை.
இந்தியாதான் தெற்காசியாவின் பெரியண்ணன் அல்லது சண்டியன். அந்த உண்மையை ஈழப்போர் 4 இல் கண்டோம். வி.புலித் தலைவர்களை முள்ளிவாய்க்காலில் இருந்து பத்திரமாக வெளிக் கொணர்வது, போர் நிறுத்தம் ஒன்றை அறிவிப்பது இந்த இரண்டையும் இந்தியாவே நிராகரித்தது.
எனவே ஆக்கபு+ர்வமாகவும் அறிவுபு+ர்வமாகவும் ஆழமாகச் சிந்தித்து ஒற்றுமையுடன் நாம் செயலாற்ற வேண்டும். எந்தக் கட்டத்திலும் எமது நம்பிக்கையை நாம் இழக்கக் கூடாது. முள்ளிவாய்க்கால் அழிவை நாம் விடுதலைக்குக் கொடுக்கப்பட்ட விலையாகப் பார்க்க வேண்டும். இரண்டு இலட்சம் மக்களது சாவும் முப்பதினாயிரம் போராளிகளது ஈகையும் வீண் போகக் கூடாது. காலம் ஒரு நாள் கனியும் எமது கவலைகள் யாவும் தீரும் என்ற நம்பிக்கையோடு பயணிப்போம். அய்ரிஷ் போராட்டம் 120 ஆண்டுகள் நீடித்தது என்பது வரலாறு. எனவே தொடர்ந்து போராடிக் கொண்டே இருப்போம். ஓடாத மானும் போராடாத இனமும் வாழ்ந்ததாக வரலாறு இல்லை.
அருமை உடைத்தென்று அசவாமை வேண்டும்
பெருமை முயற்சி தரும். (குறள் 611)
நம்மால் முடியுமா என்று மனத்தளர்ச்சி அடையாமல், முடியும் என்ற நம்பிக்கையுடன் முயற்சி செய்தால் அதுவே பெரிய வலிமையாக அமையும்.
வாய்ப்புக்கு நன்றி. வணக்கம்.
US Procedural Resolution Lacks Teeth!
V.Thangavelu
Last year President Rajapaksa despatched a jumbo delegation to Geneva to do battle with US-sponsored resolution against Sri Lanka. The delegation comprised of Ministers, Deputy Ministers, Diplomats, Ministry officials and Ulamas that added to more than 50 in all. Sri Lanka has to book 3 hotels to accommodate members of the delegation. There was heavy lobbying ahead of the US resolution and Ulamas were engaged in talking to delegates from Arab and Islamic countries.
This time around there is only a low profile delegation with only one Minister batting for the government. The decision to despatch Plantation Industry Minister and Special Advisor to the President on Human Rights Mahinda Samarasinghe to Geneva was taken by Mahinda Rajapaksa only 3 days prior to the commencement of UNHRC sessions on February 15, 2013. Last year too Mahinda Samarasinghe led the delegation after Foreign Minister G.L.Peiris was sidelined by the president. The UNHRC 2nd sessions end on March 22, 2013.
The original decision was only to send diplomats and officials of the Foreign Ministry headed by Permanent Representative of Sri Lanka to the UN Ambassador Ravinatha Aryasinha. President overturned the decision and globetrotting Foreign Minister G.L.Peiris was left in the cold. Last year he was forced to play second fiddle to Minister Samarasinghe sitting right behind him at Geneva. This was a slap in the face of G.L.Peiris and any other Minister with some backbone would have offered his resignation and walked away. But, G.L.Peiris who has crossed the floor many times is used to stomaching such insults notwithstanding his academic credentials. Not only Minister Peiris was left out other top officials in the Foreign Ministry like its Secretary, Additional Secretary, Director General, Directors both senior and junior, Deputy Directors were also ditched.
Mahinda Buddhadasa Samarasinghe, 57, entry to politics was via the Western Provincial Council in 1988. It was the first elections held under the Indo- Ceylon Accord which established the provincial councils. He contested and won on the UNP platform. In 1994, he entered Parliament from the Kalutara district, but the UNP lost the general elections after 17 years in power. When the UNP was returned to power in 2001 Samarasinghe was appointed Minister of Employment and Labour and as Chief Government Whip. But, in 2006 when Mahinda Rajapaksa was fishing for MPs with the lure of Ministerial posts Samarasinghe jumped ship. He was appointed Disaster Management and Human Rights which he held until the elections in 2010.
Samarasinghe who was a career diplomat before entry to politics was tipped to become the Foreign Minister, but the post went to G.L.Peiris. Samarasinghe was given the post of Minister of Plantation Industries. It is no secret that Samarasinghe harbours ambitions of becoming the country’s next External Affairs minister. That explains the rivalry between G.L. Peiris and Samarasinghe and both hardly are on speaking terms.
Sri Lanka’s human rights record has steadily deteriorated compared to last year and it is harder to defend even by a super Minister or a senior diplomat. That may be the reason for sending a low profile delegation to Geneva. The other reason is the reality that US resolution is certainly be adopted with a big majority.
At this stage, let me give some background information on the Human Rights Council since there is ignorance even among those who claim to be columnists and commentators. A good many think that TNA should go to Geneva and participate in the sessions by countering arguments placed by the Sri Lankan government. Unfortunately, the Human Rights Council sessions are only open to 47 member countries elected by the UN General Assembly.
The Human Rights Council is an inter-governmental body within the United Nations system responsible for strengthening the promotion and protection of human rights around the globe and for addressing situations of human rights violations and make recommendations on them. It has the ability to discuss all thematic human rights issues and situations that require its attention throughout the year. The Human Rights Council replaced the former United Nations Commission on Human Rights. It meets at the UN Office at Geneva.
The Council was created by the United Nations General Assembly on 15 March 2006 by resolution 60/251. Its first session took place from 19 to 30 June 2006. One year later, the Council adopted its “Institution-building package” to guide its work and set up its procedures and mechanisms.
Among them were the Universal Periodic Review (UPR) mechanism which serves to assess the human rights situations in all UNO Member States, the Advisory Committee which serves as the Council’s “think tank” providing it with expertise and advice on thematic human rights issues and the Complaint Procedure which allows individuals and organizations to bring human rights violations to the attention of the Council.
The Human Rights Council also works with the UN Special Procedures established by the former Commission on Human Rights and now assumed by the Council. These are made up of special rapporteurs, special representatives, independent experts and working groups that monitor, examine, advise and publicly report on thematic issues or human rights situations in specific countries.
UNHCR has more than 7,685 staff members working in 126 countries providing protection and assistance to millions of refugees, returnees, internally displaced people and stateless persons. More than 85 % of its staff work in the field, often in difficult and dangerous duty stations. UNHCR’s needs-based budget for 2012 was US$3.59 billion.
When creating the Human Rights Council in March 2006 the United Nations General Assembly decided that the Council’s work and functioning should be reviewed five years after it had come into existence at the level of the General Assembly.
Currently, Ms Navi Pillay is the High Commissioner for Human Rights and Remigiusz A. Henczel is the President of the Human Rights Council.
At the 19th sessions held in 2012, US-sponsored resolution on Promoting Reconciliation and Accountability called Sri Lankan government to speedily implement the recommendations of the LLRC and take credible steps to ensure accountability for alleged serious violations of international humanitarian laws committed during the final stages of the country’s civil war. The resolution was worded as follows:
Noting with concern that the report does not adequately address serious allegations of violations of international law,
1. Calls upon the Government of Sri Lanka to implement the constructive recommendations made in the report of the Lessons Learnt and Reconciliation Commission and to take all necessary additional steps to fulfil its relevant legal obligations and commitment to initiate credible and independent actions to ensure justice, equity, accountability and reconciliation for all Sri Lankans;
2. Requests the Government of Sri Lanka to present, as expeditiously as possible, a comprehensive action plan detailing the steps that the Government has taken and will take to implement the recommendations made in the Commission’s report, and also to address alleged violations of international law;
3. Encourages the Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights and relevant special procedures mandate holders to provide, in consultation with, and with the concurrence of, and the Government of Sri Lanka to accept, advice and technical assistance on implementing the above-mentioned steps and requests the Office of the High Commissioner to present a report on the provision of such assistance to the Human Rights Council at its twenty-second session.
This resolution which highlighted 9 major areas of reform was carried by a majority of 9 votes ( 24 for, 15 against and 8 abstentions) in Geneva.
It is obvious the Sri Lankan government never took this resolution seriously. Mahinda Rajapaksa had no intention to implement even the least problematic issue like delinking of the police force from the Defence Ministry.
But during the last 12 months Sri Lankan government made things worse and went on the opposite direction. For example, the government rammed Sinhala only anthem down the throats of the unwilling Thamils. With one stroke of the pen the practice of singing the national anthem in both Sinhala and Thamil was discontinued.
The worst blunder committed by the government is the politically motivated impeachment process against the Chief Justice Mrs Shirani Bandaranayke on trumped-up charges and the guilty verdict produced by the PSC packed with government MPs. The barbaric manner in which she was treated by the members of the PSC and the disgusting way she was chased from her official residence exposed Sri Lanka as the worst self-styled democracy in the world. This episode prompted US Assistant Secretary of State for South and Central Asian Affairs Robert Blake to remark that Sri Lanka is going back on democracy.
On February 28, 2013, Patrick Ventrell, Acting Deputy Spokesperson of U.S. Department of State said at the daily press briefing that the government of Sri Lanka to date has not initiated any kind of investigation into the alleged rights violations yet. “To date, the Government of Sri Lanka has not initiated a full, credible, or independent investigation into longstanding allegations of human rights abuses in Sri Lanka, including sexual assault.” He was responding to media inquiries about the reports released by the United Nations and the Human Rights Watch accusing Sri Lanka of human rights violations and violations of international humanitarian law. The Spokesperson, expressing strong concern about human rights violations and violations of international humanitarian law in Sri Lanka said the U.S. is still reviewing this lengthy and extensive report.”
Minister Mahinda Samarasinghe put up a spirited defence of his government, but unfortunately, he had a bad brief. While listing progress he failed to address substantive issues such as the devolution of power and power-sharing despite the government enjoying more than two-thirds majority in Parliament. Four years after the end of the war, there are still no credible answers provided to the issues raised such as why the Government is unwilling to share a list of all detainees. The statement also failed to explain the ongoing violations like disappearances, religious violence and threats to human rights defenders, lawyers and media activists. He waxed eloquence about the progress made in the development of the North by the government. He said as a result of development, a 27% growth rate has been recorded in the Northern Province, while Sri Lanka’s overall GDP recorded around 8% in 2011. The development the Minister spoke was about constructing roads, railways, hotels, holiday resorts, cantonments, houses for the military which will mostly serve the armed forces. There was not a single industry started in the North. The KKS cement factory, Paranthan Chemical factory, the Elephant Pass saltern all remain in ruins. But development is not the issue under debate. The issue is the implementation of the recommendations of the LLRC like demilitarization of North and East and handing over the administration to civilians, the delinking of the Police force from the Defence Ministry, the implementation of the recommendations of the 2005 Udalagama Commission in relation to the killings of 17 Thamil and Muslim Aid Workers of the ACF in August 2006, and the death of 5 students in Trincomalee in January 2006, systematically improved access of family members and so forth.
The Thamil National Alliance strongly refuted the claims by Mahinda Samarasinghe concerning military occupation, resettlement, land issues, rehabilitation and reconciliation in the North and East.
An examination of the statements made by Samarasinghe at the UNHRC in 2012 and 2013 and pledges by other Government officials attest to the fact the Government is repeating ad nauseam the same promises and assurances without any substantive progress made on the ground.
One of the insulting statement made by Samarasinghe is in regard to the resettlement of IDPs. He said “With this last batch of IDPs, the Government has resettled a total of 242,449 IDPs. A further 28,398 have chosen to live with host families in various parts of the country. A batch of about 200 families living with host families has been resettled with their consent in their original habitat in Mullaitheevu in September 2012. At the conclusion of resettlement, 7,264 IDPs had left the camps on various grounds and did not return while a further 1,380 sought admission to hospitals. Their settlement of the final batch of IDPs marks a day of historic significance as the resettlement is now complete and there’re no more IDPs or IDPs camps in the island.”
The audacious claim that there are no more IDPs or IDP Camps in Sri Lanka is a barefaced lie. Based on Government statistics compiled by UNHCR as of 31 December 2012 there were 93,447 displaced persons. Several IDP camps remain open including the Killiveddi, Paddithidal and Manichchennai Welfare Centres in the Eastern Province and NilavanKudiyiruppu and Chunnakam Welfare Centres in the Northern Province. The statement that 28,398 IDPs who have “chosen to live with host families” is misleading. These IDPs still wait for resettlement since their lands are occupied by the armed forces.
Another lie is the statement “I must re-emphasize that the military is in no way engaged in civil administration which is the sole responsibility of civilian officials in the Northern Province” but the reality is just the opposite. The military is in charge of the administration and it plays a key role in local affairs including project implementation and registration of civilians. The 2 Governors of the North and East and the Government Agent of Trincomalee are retired military personnel. Major General Mahinda Hathurusinghe is virtually controlling everything in the North, including law and order. He is using army intelligence personnel to break up meetings and attack media personnel. He says the army needs lands for security reasons and same will not be returned to the rightful owners.
Another farce is the finding by the Court of Inquiry established by the Commander of the Sri Lanka Army to inquire into the observations made by the LLRC in its report as to alleged civilian casualties during the final phase of the Humanitarian Operation. The Court of Inquiry has concluded that the army did not kill single civilians and all the killings were carried out by the LTTE. The government little realises the absurdity of such a tall claim.
The Sri Lankan military continues to occupy significant areas of both public and private land. The Government has merely changed the nomenclature of HSZs to cantonments. It is estimated that at least 26,000 persons cannot return and reclaim their land due to military occupation. (See Internal Displacement Monitoring Centre, “Sri Lanka: A hidden displacement crisis”, p.9)
In Valigamam North about 30,000 people are living in welfare centres and with relatives since 1990. Likewise in Sampur 4,000 IDPs are awaiting resettlement. Ten thousand acres of their land had been appropriated to create an HSZ in 2006.
The government closed the Menik Farm officially on 24 th September amid protests by 1,186 IDPs belonging to 361 families from the village of Keparpilavu. They were forcibly loaded in buses by the army from Menik Farm and dumped in Mullaitheevu jungles instead of their own homes. In an adjoining village, 10 km from Puthukudieruppu called Sooriyapuram, the army has constructed a large base on land in extent of 1,200 acres after demolishing the houses previously occupied by 500 Thamil families. Sooriyapuram was once a model village with basic facilities like drinking water, toilets and farming plots for cultivation. Such examples can be multiplied many times over. The Sri Lankan government cannot dismiss the appropriation of private land for military purposes as propaganda by LTTE rumps and remnants!
Human Rights organization like the HRC, ICG and AI have in one voice blasted the Sri Lankan government for lack of progress towards reconciliation and accountability. Especially, the HRC in a damning report titled “We Will Teach You a Lesson” has published testimony from victims, doctors and others who describe how Sri Lankan security forces use violence, torture, arbitrary detention and rape against Thamils in custody. The Report focuses on rape and other sexual violence committed by members of the Sri Lankan armed forces from 2006 – 2012 against women and men in state custody. It documents 75 cases of rape – 31 men, 41 women and 3 boys under age 18 which the evidence strongly suggests were perpetrated by the members of the state security forces. The preliminary government response to the new report and video by Human Rights Watch (HRW) on Sri Lanka has been discouraging according to South Asia Director for Human Rights Watch Meenakshi Ganguly. She said that they hoped the government would take the allegations seriously and issue a strong message to its security forces.
The International Crisis Group’s new report “Sri Lanka’s Authoritarian Turn: The Need for International Action” highlights how the dismantling of the independent judiciary and Mahinda Rajapaksa’s authoritarian rule will inevitably feed the already growing ethnic tension resulting from the absence of power sharing and the denial of minority rights. The ICJ report highlights the devaluation of the rule of law and the proliferation of official killings, kidnappings and disappearances.
The Bar Human Rights Committee of England and Wales has published a report on the impeachment of Chief Justice Shirani Bandaranayke exonerating Sri Lanka’s legal Chief Justice and indicating the Sri Lankan government of political vindictiveness.
The climax at the UNHRC sessions is the screening of the Ch. 4 TV documentary “No Fire Zone, the Killing Fields” despite protest by Sri Lankan government. The documentary showed images of LTTE leader Prabhakaran’s son Balachandran looking pensive and eating a snack before the Sinhalese soldiers shot him dead at point blank range in cold blood. According to some sources Balachandran had been killed after surrendering to the army on the direct order of Defence Secretary, Gotabhaya Rajapaksa.
According to Lanka News Web Balachandran had been killed under the supervision of the Commander of the 53rd Brigade Brigadier Kamal Gunaratne. Balachandran had surrendered to the army near the Nanddikadal Lagoon at 7.30 a.m. on May 19, 2009. He had surrendered to a group of eight soldiers led by Sergeant Mutubanda from the 4th Vijayaba Infantry Regiment. Lalantha Gamage had then personally taken charge of Balachandran and taken him to Gunaratne.
Gunaratne had then personally interrogated Balachandran and relayed all the details he had learnt from Balachandran to the Defence Secretary on his mobile phone. The Defence Secretary had informed all the details to Karuna Amman.
Karuna Amman had told the Defence Secretary that Balachandran should be killed since there was a possibility that he would become the next LTTE leader if he survived and because he would be released from courts since he was underage. The Defence Secretary had then ordered Gunaratne to personally supervise Balachandran’s killing and to destroy his body. (http://www.lankanewsweb.com/english/index.php?option=com_content&view=article&id=1989:major-general-kamal-gunaratne-had-murdered-balachandran-on-gotabhayas-order&catid=46:exclusive&Itemid=113)
Balachandran’s brutal killing while in army’s custody has sent shock waves throughout the Thamil world. There is simmering outrage in Thamil Nadu triggering a wave of protests.
In fact, last year’s screening of Ch.4 TV documentary showed the picture of Balachandran with 5 bullet wounds to his chest. But, this time Mr Callum Macrae the Director of the documentary “No Fire Zone” claimed that Balachandran was first photographed at 7.30 am on the morning of 29th and then photographed again at 9.30 am, that is, within 2 hours with the same camera. The Director also said it was two former soldiers of the 53rd Division who gave the photographs and information relating to Prabhakaran’s younger son’s execution. These two soldiers had fled the country after the war and given the relevant information. Sri Lanka’s preferred solution to the Thamil National questions is to kill as many Thamils as possible.
President Mahinda Rajapaksa has denied that the Army killed Balachandran without even bothering to inquire into the veracity of the shooting. Ever since May 19, Mahinda Rajapaksa is in perpetual denial mode. “if the army did it, he would have known. Since he does not know, it could not have happened!” is his logic. But, what if Gotabhaya gave orders to the army to kill Balachandran as alleged?
Chief Minister Ms Jayalalithaa has reiterated that New Delhi must join hands with the U.S. to initiate action to bring the culprits of Sri Lanka before an international criminal court. She has also announced that Thamil Nadu will not host the 20th Asian Athletic Championships (20th AAC) scheduled to be held in July 2013 as “there was no place for Sri Lankan athletes in the State.” She has also reiterated the call for an economic embargo on Ceylon. The subject was also raised in the Lok Sabha both by the DMK and AIADMK MPs. One DMK MP told parliament that the time has come for the Congress government to choose between the people of Thamil Nadu and Sri Lanka.
US resolution against Sri Lanka will receive majority of votes in the UNHRC. While that is welcome, it is foolhardy to expect Sri Lanka will implement the core recommendations of the LLRC at any time soon. Mahinda Rajapaksa simply does not have the honesty and the sincerity to implement the LLRC recommendations. He does not have the political will to resolve the national question that has plagued the country for six decades. The Rajapaksa government could have easily avoided being under siege if it had set about implementing the LLRC recommendations honestly and sincerely from the outset. As rightly pointed out by Robert Blake, Rajapaksa is moving backwards on democracy. Mahinda Rajapaksa is easily the worst president when it comes to observance of human rights, rule of law, media freedom and independence of judiciary.
US resolution against Sri Lanka is benign and does not call for any punitive action. The procedural resolution lacks teeth. It merely reiterates the call for the constructive recommendations of the LLRC including the need to credibly investigate widespread allegations of extra-judicial killings and enforced disappearances, demilitarize the north of Sri Lanka, implement impartial land dispute resolution mechanisms, re-evaluate detention policies, strengthen formerly independent civil institutions, reach a political settlement on the devolution of power to the provinces, promote and protect the right of freedom of expression for all and enact rule of law reforms. Going by past experience Sri Lanka is likely to come back again next year with empty rhetoric, promises and lies!
There is Irresistible Evidence Senior LTTE Cadres Have Been Summarily Executed by the Army
Veluppillai Thangavelu (Canada)
On July 10, 2010 a senior cabinet Minister unwittingly provided the first hint that top leaders of the LTTE V.Balakumaran and Yogaratnam Yogi have been killed after they surrendered to the army on May 18, 2010. The Minister involved is D.E.W. Gunasekera who is in charge of Rehabilitation and Prison Reforms. On a visit to the North in July, he met groups of war widows that included wives of Balakumaran and Yogaratnam Yogi. (http://www.jdslanka.org/2010/07/sri-lankan-minister-confirms-killing-of.html)
Ironically Minister Gunasekera is the General Secretary of the Ceylon Communist Party, a coalition partner of the ruling UPFA. Among his former comrades are Alaveddy V. Ponnampalam, Udupiddy Pon Kandiah, Urumpirai Vaithilingam and Jaffna Karthigesu. If these comrades were alive today, they would have suffered heart attack seeing him among some of the worst Sinhala supremacists who have outperformed the Bandaranaikas, Jeyawardena and Premadasa combined! This writer also knows Comrade Gunasekara personally.
Balakumaran and Yogi
Yogaratnam Yogi was a member of the LTTE negotiating team which held talks with the then President Ranasinghe Premadasa’s government and Balakumaran was formerly the leader of the Eelam Revolutionary Organisation of Students (EROS) and joined the LTTE in the early 1990s and emerged as one of its ideologues.
Earlier there were rumours floating that many senior LTTE surrenders have been summarily executed or put to death after torturing them when they refused to play ball by the government. Although, Minister Gunasekera stung by a barrage of criticism tried to wriggle out of the quackmire by stating Balakumaran and Yogi must have died during the last phase of the war there were no takers. Sri Lanka’s Child Development and Women’s Affairs Ministry has said that some 89,000 women in North (49,000) and East (40,000) have become widows due to the three-decade-long armed conflict. This Ministry has included the wives of Balakumaran and Yogi among the of 89,000 war widows!
Revelation by Lankafast.com
On May 31, 2009, Lankafirst.com website quoting Government Information Department sources, reported that some top Tiger leaders who were in military custody were going through series of serious investigation by the security forces. The web site reported that “Former eastern province political wing leader and subsequently in charge of the economic division Karikalan, former spokesman of the LTTE Yogaratnam Yogi , former EROS MP turned advisor to the LTTE V. Balakumaran, a former spokesman of the LTTE Lawrence Tilagar, former Deputy political section leader Thangan , former head of the political section for Jaffna district Ilamparithi, former Trincomalee political wing leader Elilan, former head of the LTTE sports division Papa , former head of the administrative division of the LTTE Puvannan and deputy international head Gnanam is in custody,” it said.
Asian Tribune
On June 12, 2009, The Asian Tribune, a mouthpiece of Mahinda Rajapakse’s government, reported that “LTTE Senior V.Balakumar and seven other hardcore Tigers are in the police net, Asian Tribune learns. They are Yogaratnam Yogi, former LTTE spokesman, Baby Subramaniam, LTTE stalwart of long years, Lawrence Thilakar, a former head of the LTTE’s International Secretariat, Ilamaparithi, Jaffna political leader, Karikalan of the Eastern Province and three others whose names are not immediately available. (http://wannioperation.com/news/2009/06/ltte-seniors-balakumaran-8-other-hardcore-in-police-custody/)
Nabbed hours before the Elam War ended, they are detained under the Prevention of Terrorism Act. Informed sources said that Balakumaran and his colleagues
were initially kept at an army camp in Anuradhapura. They were flown to Colombo and presented before a Police Magistrate at his residence who has ordered their
detention at Anuradhapura itself. Accordingly, they were flown back to the army camp.” (Colombo, 12 June, (Asiantribune.com)
Asked by The Island today whether among the detained terrorists were Yogaratnam Yogi, one-time LTTE negotiator and Balakumaran of the EROS, who threw his weight behind Velupillai Prabhakaran, Rehabilitation Commissioner Brig. Ranasinghe said that he did not have them.
Media reports confirm arrests LTTE seniors
On June 11, 2009, a media report posted in state-owned Sinhala daily The Dinamina said that Balakumaran was arrested while hiding in a refugee camp in Vavuniya. (http://www.lankanewspapers.com/news/2010/7/58890_space.html)
In December 2009 a report by the University Teachers for Human Rights (Jaffna) also said Balakumaran and his son teenaged Sooriyatheepan surrendered to the 53 army Division near Irattaivaykkal along the Nanthikadal lagoon on May 16.
The UTHR-J report mentioned the following top leaders as having surrendered: Karikalan (former eastern province political wing leader and subsequently in charge of the economic division), Yogaratnam Yogi (former spokesman of the LTTE), Lawrence Thilagar (a former spokesman of the LTTE, a one time head of LTTE office in Paris and
later in charge of the Tamil Rehabilitation Organisation), Thangan (former Deputy political section leader), Ilamparithi (former head of the political section for Jaffna district), Elilan (former Trincomalee political wing leader), Papa (former head of the LTTE sports division), Puvannan (former head of the administrative division of the LTTE), Gnanam (deputy international head) and Tamilini head of the Women’s political wing. (http://www.lankanewspapers.com/news/2010/7/58890_space.html)
BBC reports surrenders “tortured and beaten”
On July 15, 2010, Swaminathan Natarajan BBC (Tamil Oosai) correspondent in a report said “In letters and phone calls to the BBC, some ex-militants claimed that they
had been “tortured and beaten” in the detention centres.”Military officers often call us dogs – even if we don’t shave for a day we are beaten up badly,” the BBC report said
quoting one of the detainees’ letters as saying. “Some are hanged upside down,” she wrote. “Some are made to lie down in the floor and beaten with belts and sticks. They don’t take the injured to hospital. “Others accuse the authorities of providing no information on the whereabouts of their loved ones and of orchestrating “disappearances” from the detention centres. They say that detainees taken away for questioning have not returned and no-one knows what has happened to them.
One letter written by a woman from the eastern town of Trincomalee said some young detainees had been “beaten black and blue”. “Some are hanged upside down. Some are
made to lie down in the floor and beaten with belts and sticks. They don’t take the injured to hospital,” the woman told the BBC.
Questioned by the BBC (Tamil Oosai) correspondent Minister Gunasekara strenuously denied the claims. He said, “I have visited Jaffna, Kilinochchi and Vavuniya where I met
many people – including wives and relatives of the detainees, no one made any complaints to me.” With a tinge of sarcasm, he suggested that “Instead of writing letters to the BBC in London, ask them to write to me and I will look into it.” (http://www.bbc.co.uk/news/world-south+asia-10647108)
Lanka Guardian published photographs of Balakumar and son
On August 06, the Lanka Guardian published a photograph taken in the army controlled area detention centre showing V. Balakumaran and his son seated on a bunk under a tree. The background of the photograph shows army soldiers moving around the area. According to Lanka Guardian, V. Balakumaran came to surrender to the Army with white flags together with other senior leaders of the LTTE. The photograph was taken in the army-controlled area. (http://www.lankanewspapers.com/news/2010/8/59145_space. html)
At the same time international media also reported that former Tamil Tiger rebels detained by the Sri Lankan army have been tortured and ill-treated in government camps
with no basic facilities.
ICJ says largest mass detention in the world
On September 17, 2010 the International Commission of Jurists (ICJ) said Sri Lanka has failed to adhere to international law in detaining suspected LTTE cadres. The watchdog
said the detention of nearly 8,000 rebel suspects for months without a trial is perhaps “the largest mass detention in the world”. It urged Sri Lanka’s donors and the UN to urge Colombo to improve its human rights situation. It also questioned the reasons for maintaining emergency regulations and the Preventing of Terrorism Act (PTA). The ICJ claimed there is a “legal vacuum” over the detention of former LTTE. ( “surrendees”. http://adaderana.lk/news.php?nid=9959)
Testimony before LLRC by victims of war
From September 18, Sri Lanka’s Lessons Learnt and Reconciliation Commission (LLRC) commenced sittings in the North and recorded statements from war affected persons in Kilinochchi town and later in Kandaavalai and in Mullaiththeevu. Despite claiming that the LLRC is being held in public, the government blocked BBC coverage of the hearings. This is because of government perceived phobia that journalists, both foreign and domestic are biased against it.
Many Tamils think that LLRC as another futile exercise in the art of duplicity. They think that this Commission is a ruse created merely to keep the global powers at bay and ward off international criticism. Previous Commission reports were allowed to die a natural death. The LLRC is another attempt by President Mahinda Rajapaksa to preempt the three men UN panel appointed by Ban Ki-moon. The panel was assigned to look into the modalities, applicable international standards and comparative experience with regard to accountability processes, taking into account the nature and scope of any alleged violations in Sri Lanka during the last stages of the war with the LTTE.
But, Sri Lanka claimed the UN panel is “an evil interference in the domestic affairs of Sri Lanka” and the brainchild of Ban Ki-Moon. It unleashed malicious attacks as part of an insidious propaganda war against the UN panel. Sri Lankan government Spokesman and Media and Information Minister Keheliya Rambukwella has accused the UN of having a “hidden agenda.” He released a statement which said: “The United Nations appointing of a Panel of Experts to advise the Secretary-General on accountability of activities that took place during the last phase of the war as “an unwarranted and unnecessary interference with a sovereign nation.”
Hundreds of people lined up to give their testimonies in front of LLRC, but most of them are not allowed to testify. Only a handful of witnesses were allowed to give evidence before the LLRC and others were driven away. Women with children had come with the hope of getting information about their husbands, sons and daughters who had disappeared without a trace after surrendering themselves during the last phase of the war in Vanni.
The LLRC commenced recording the statements of war affected people at its first sitting was at Kilinochchi town and later in Kandaavvalai and at Mullaiththeevu. Before leaving to Vavuniya on Monday, the LLRC officials took the opportunity to witness Mullivaaikkal and Puthumaaththalan where armed forces shelled, bombarded and killed tens of thousands of people taking shelter in bunkers, temporary tents and lines for food, using the banned cluster and phosphorous bombs. They also visited Mullaiththeevu hospital and other places which are mostly seen as ghost sites.
Agricultural officer Nadarajah Sundaramoorthy told the Commission that more than 40 to 45 pregnant mothers and babies died when they were hit by shells and aerial strikes as they waited in a queue to collect nutritional food. He said the incident occurred in Puthumathalan, where the LTTE and civilians were cornered in the final days of the conflict. He said his daughter was injured when a bullet pierced her throat.
Sundaramoorthy said that the Sri Lankan army used cluster and phosphorous bombs. As a result of using these banned bombs, civilians suffered heavy causalities. Daily, 400 to 600 persons were dying. Another 1,000 people were injured on a daily basis. He blamed the government saying that the government declared a buffer zone, and asked the civilians to stay in the buffer zone. However, after the announcement and after civilians sought shelter in this narrow strip of land, the government launched massive aerial and shelling attacks on them resulting in heavy casualties to the civilians. If the civilians were not asked to stay in the declared safety zone area, not as many civilian casualties would have occurred.
Mrs Ananthi Sasitharan testifies before LLRC
One of the prominent witnesses who gave evidence before the LLRC was Ananthi Sasitharan (40) wife of Elilan, former Trincomalee political head of the LTTE. In her testimony before the LLRC said that her husband, Mr. Elilan, and other senior LTTE officials Yogaratnam Yogi and Lawrance Thilakar, both of whom took part in negotiations earlier, and LTTE Political Wing Deputy Chief Thangkan, former Jaffna Political Head Ilamparithi, Head of Administrative Unit Poovannan, Piriyan, Theepan, Sports Wing Chief Raja and his 3 children, Kuddi and Holster Babu were among those surrendered in front of her eyes to the Sri Lankan forces under the coordination of a Catholic Priest at Vadduvaakal in Mullaiththeevu on 18 May, 2009. In addition, the list of names of missing is Poet Rathnathurai, V. Balakumar, LTTE strategist, Karikalan, Head of the Political Department, Batticaloa and Ilankumaran (Baby Subramaniam) Head of the Educational Department.
Mrs Ananthi Sasitharan further said President Rajapaksa should know the whereabouts of her husband and fellow LTTE officials who surrendered. If they have not been murdered, then the government must produce them or disclose their whereabouts. It should be mentioned the ICRC, media, INGOs, Members of Parliament and UN Agencies have been denied access to internment camps holding LTTE cadres.
Mrs.Ananthi Sasitharan interview to BBC
On September 18 (Saturday) Mrs Ananthi Sasitharan was interviewed by BBC (Tamil Oosai) following her testimony before the LLRC. She told BBC (Tamil Oosai) that she and her three daughters witnessed her husband and hundreds of other LTTE members surrendering to the Sri Lanka Army (SLA) soldiers on 18th May 2009, after the war has come to an end. “I have been trying to trace my husband and have not been successful to locate his whereabouts. I have no doubt that Sri Lanka’s president knows where my husband and others who surrendered are being held,” she told the BBC.
“If my husband has disappeared during the war, then there will be reason to think that he may have been killed during the heat of the battle, but having seen him surrender after the fighting has stopped, there is absolutely no reason for me to believe that he is dead,” Ananthi told the BBC.
When asked if she did not fear for her life [from Sri Lanka Government] after talking candidly before Sri Lanka’s commission, Ananthi said, she has never been afraid of death, and that her resolve to live has long been disappeared. She added that she will continue to her efforts to find her husband.
“All countries have betrayed us,” she told BBC (Tamil Oosai) after complaining to the LLRC that SL President should know the whereabouts of her husband and fellow LTTE officials surrendered through a Catholic Priest in Mullaiththeevu on 18 May 2009.
When asked whether she was concerned about repercussions for stating her views publicly from Vanni, the mother of three responded: “I am not afraid. I am prepared to face anything since we don’t now live with the zest for life.”
She further said that, while her three daughters were psychologically traumatised from seeing death and destruction, she is managing to bring them up as best as she can from the income from her employment.
On 19th September 2010, TamilNet published a verbatim English translation of Aananthi Sasitharan’s interview to BBC (Tamil Osai) under the heading “Elusive international justice snatches away desire to live.” (http://www.tamilnet.com/art.html?catid=79&artid=32650)
“I had complained by a letter to the Vavuniya, Colombo International Red Cross Society and in person. I had complained to Vavuniya Human Rights Commission regarding my husband, but I did not receive any reply. Several months had lapsed, but my husband’s whereabouts is still not known.
A remarkable feature of her interview is her spirit of defiance in the face of adversity and despair. She did not mince her words and always spoke in terms of collective self, as “we” and not “I.” This Eezham Tamil psyche that is seriously concerned more about the sufferings of the nation than individual miseries. Rightfully she was called “Veeraththai” by a Tamil activist!
Mrs Ananthi Sasitharan appealed to the media to bring to light her plea to the attention of world leaders and media outlets to exert pressure upon the Sri Lankan government to release her husband. Despite the pleas from people like Mrs Ananthi, international media and world diplomats have taken little attention to their pleas.
Mrs Ananthi Sasitharan said he and her three daughters witnessed her husband and hundreds of other LTTE members surrendering to the Sri Lanka Army (SLA) soldiers on May 18, 2009, after the war came to an end.
Mrs Ananthi Sasitharan, in a letter addressed to Ms. Sooka Yasmin (Executive Director) of the Foundation for Human Rights and a Member of UN Experts Panel, on September 15, 2010, wrote: “My husband Sinnathurai Sasitharan on 18.05.2009 at Vanni Mullaiththeevu District in Vadduvagal Division on the Head of Church Father Francis Xavier with many hundred Tigers surrendered to Mullaiththeevu Sri Lankan Army.
When the LLRC went to Batticaloa many Tamil civilians testified before the panel about missing relatives. Among them were wives of LTTE military spokesman Rasiah Ilantherian and Prabha head of the Tiger intelligence wing in Batticaloa. Both have not been seen since being detained by the army.
Mrs.Punitharuban Vanitha the wife of Ilantherian testimony
Mrs.Punitharuban Vanitha the wife of Ilantherian said her husband was taken away by the army on 17 May 2009, just before the Tigers suffered their final defeat. She was told, she said, that her husband would be returned after treatment for minor injuries. Mrs Vanitha told the LLRC that she has not seen her husband since then. Bobitha Prabhaharan, the wife of Prabha, also said her husband was detained in May last year and has heard nothing from him since.
Sri Lanka’s history of the past three decades has been violent and conflict-ridden. Over 150,000 have died during the last 30 years. Out of this 40,000 died during the last phase of the war by aerial bombardment and multi-barrel shelling. Whatever the Sri Lankan government may say, three decades of violent conflict has resulted in a deeply divided and polarized society. Sri Lanka might be one country geographically but remain polarized ethnic socially. The LLRC is an exercise in futility. If at all it is going to make matters worse.
Overwhelming evidence
There is overwhelming eye witness evidence that not only the Sri Lankan army committed war crimes, crimes against humanity and genocide before the war, but after the war as well. There is no denying the fact that senior cadres of the LTTE were seen inside the camps and their subsequent transfer to army detention centres. There is even photographic evidence of Balakumar and his son sitting stoically under the tree in one such detention centre.
If the Sri Lankan government says the senior cadres who surrendered in front of their wives are now not in their custody the conclusion is irresistible. They have been done to death by thugs in uniform on the orders of the defence minister. There is no other plausible reason for their forced disappearance at the hands of bloodthirsty barbarians in army uniform.
Unfortunately, the international community, human rights activists or organizations are speaking forcefully about the fate of these prisoners of war. HRW, AI and ICG are simply going through the motions of protest.
The urgent need now is for the TGTE, GTF, BTF and TAG to take concrete action in the face of overwhelming evidence to bring President Mahinda Rajapakse, Defense Secretary Gotabhaya, former Army Chief Fonseka and others before the International Criminal Justice and tried for war crimes, crimes against humanity and genocide.
If former president of Serbia Slobodan Milosevic could be put on trial for war crimes why not President Mahinda Rajapakse?
முள்ளிவாய்க்காலில் படுகொலை செய்யப்பட்ட எமது மக்களது ஈகைதான் அனைத்துலகம் எம்மைத் திரும்பிப் பார்க்க வைத்துள்ளது!
நக்கீரன்
முள்ளிவாய்க்கால் மூன்றாமாண்டினை உலகத் தமிழினம் நினைவேந்தி வரும் இவ்வேளையில் சுதந்திர தமிழீழம் நோக்கிய ஈழத்தமிழர்களின் நியாயமான போராட்டத்தினை வென்றெடுப்பதற்குரிய ஒருங்கிணைந்த செயற்பாடுகளுக்கு நாடுகடந்த தமிழீழ அரசாங்கமும் உலகத் தமிழர் பேரவையும் சில உடன்பாடுகளை எட்டியுள்ளதாக நாகதஅ இன் செயலகம் விடுத்த கூட்டறிக்கையை தேசியத்தை நேசிக்கும் தமிழர்கள் எல்லோரும் வாழ்த்தி வரவேற்பார்கள் என நினைக்கிறோம்.
ஒருங்கிணைந்த செயற்பாடுகள் குறித்து நாடு கடந்த தமிழீழ அரசாங்கத்தினதும் உலகத் தமிழர் பேரவையினதும் பிரதிநிதிகள் கடந்த 13, 14 ஆம் திகதிகளில் அமெரிக்காவின் சான்பிரான்ஸிஸ்க்கோ நகரில் ஒன்றுகூடி, பல விடயங்களை விரிவாக ஆராய்ந்ததோடு சில உடன்பாடுகளையும் எட்டியுள்ளனர் அவ்வறிக்கையில் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
இந்த ஒற்றுமைக்கு வழிவகுத்த நாகடதஅ இன் தலைமை அமைச்சர் விசுவநாதன் உருத்திரகுமாரன் மற்றும் உலகத் தமிழர் பேரவையின் தலைவர் வண. கலாநிதி எஸ்.ஜே.இம்மானுவல் அடிகள் ஆகியோர் பாராட்டுக்கு உரியவர்கள்.
முள்ளிவாய்க்கால் தமிழினப்படுகொலை நடைபெற்று முடிந்து இன்றுடன் ஆண்டுகள் நிறைவு பெற்றுள்ளன. படுகொலை செய்யப்பட்ட பல்லாயிரக்கணக்கான மக்களுக்கு இன்னும் நீதி கிடைக்கவில்லை. முள்ளிவாய்க்காலில் அரங்கேற்றப்பற்ற படுகொலை ஒரு இனப் படுகொலை என்பதைக் கூட அனைத்துலக சமூகம் ஏற்றுக்கொள்ள மறுக்கிறது.
போரினால் இடம்பெயர்ந்த மூன்றரை இலட்சம் மக்கள் இன்னமும் தங்களது சொந்த வீடுவாசல்களில் மீள்குடியமர்த்தப்படவில்லை. இடம்பெயர்ந்தோரில் 98 விழுக்காடு மக்கள் மீளக் குடியமர்த்தப்பட்டு விட்டார்கள் என்று சிங்கள அரசு சொன்னாலும் வவுனியா முட்கம்பி முகாம்களில் இருந்தவர்கள் சிறு சிறு தறப்பாள் வேய்ந்த குடில்களில் குடியமர்த்தப்பட்டுள்ளார்கள். காரணம் இந்த மக்களது காணிகளில் சிங்கள அரசு சிங்கள இராணுவத்துக்கு வேண்டிய பாரிய படைத்தளங்கள், குடியிருப்புப்கள், மருத்துவமனைகள் கட்ட கையகப்படுத்தியுள்ளது.
மதவாச்சி மன்னார் வீதியில் மடுப் பகுதியில் 60 வீடுகள் மின்சாரம், தண்ணீர் உட்பட சகல வசதிகளுடன் மக்கள் வங்கி கட்டிய 60 வீடுகள் சிங்களவர்கள் குடியமர்த்தப்பட்டுள்ளார்கள். அதே சமயம் இடம்பெயர்ந்த தமிழ் மக்கள் எந்த அடிப்படை வசதிகளின்றி தறப்பாள் கொட்டில்களில் வாழ நிர்பந்தப்படுத்தப் பட்டுள்ளார்கள்.
இது அப்பட்டமான தமிழரின் நில அபகரிப்பு நடவடிக்கையாகும். இனப்பரம்பலில் பெரிய அளவில் மாற்றத்தினை ஏற்படுத்தும் நடவடிக்கைகளில் சிங்கள அரசாங்கம் வெளிப்படையாக ஈடுபட்டுள்ளது.
வடக்கில் சிங்களக் குடியேற்றங்களை துரிதப்படுத்துவதற்கும் எளிதாக்குவதற்கும் வசதியாக மன்னார் மற்றும் வவுனியா மாவட்டங்களுக்கு சிங்கள அரசாங்க அதிபர்கள் நியமிக்கப்பட்டுள்ளார்கள். இந்த வாரம் வவுனியாவுக்கு அரசாங்க அதிபராக நியமிக்கப்பட்ட விஜயரத்தின சகலசூரியா பவுத்த தேரர்கள் மற்றும் சிங்களவர்கள் புடைசூழ தனது பதவிப் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டுள்ளார்! மன்னாரிலும் தமிழ் அரசாங்க அதிபர் மாற்றப்பட்டு எம்.கே. பந்துல கரிச்சந்திரா நியமிக்கப்பட்டுள்ளார். வடக்கில் உள்ள அய்ந்து மாவட்டங்களில் மன்னார், வவுனியா ஆகிய இரண்டு மாவட்டங்களில் சிங்களவர்கள் அரசாங்க அதிபர்களாக நியமிக்கப் பட்டுள்ளார்கள். இன்னொரு சிங்களவர் முல்லைத்தீவு உதவி அரசாங்க அதிபராக நியமிக்கப்பட்டுள்ளார். கிழக்கு மாகாணத்தில் உள்ள மூன்று மாவட்டங்களில் இரண்டு மாவட்டங்களில் (திருகோணமலை மற்றும் அம்பாரை) சிங்களவர்கள் அரசாங்க அதிபர்களாக நியமிக்கப் பட்டுள்ளார்கள். இலங்கை சுதந்திரம் பெற்ற காலம் தொட்டு திருகோணமலையில் ஒரு தமிழர் அரசாங்க அதிபராக நியமிக்கப்படவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. இதுதான் மகிந்த இராசபக்சே பறைசாற்றும் இனங்களுக்கு இடையேயான நல்லிணக்கமாகும்!
இந்த நல்லிணக்கத்தின் அறிகுறியாகத்தான் வடக்கு மாகாணத்துக்கும் கிழக்கு மாகாணத்துக்கும்
முன்னைய சிங்கள – பவுத்த ஆட்சியாளர்கள் இராணுவ மயப்படுத்தல் மற்றும் சிங்களப் மயப்படுத்தல ஆகிய இரண்டையுமே தீவிரமாக நடைமுறைப்படுத்தி வந்துள்ளனர். இப்போது வடக்கிலும் கிழக்கிலும் பவுத்த விகாரைகள், பவுத்த தூபிகள், பவுத்த சிலைகள் கேட்டுக் கேள்வியின்றி நிறுவப்பட்டு பவுத்த மயப்படுத்தப்பட்டு வருகின்றது. பாடல்பெற்ற திருக்கேதீசுரக் கோயிலில் இருந்து 200 மீட்டர் தொலைவில் இராஜமகா விகாரை கட்டப்பட்டு அதில் 1,500 கிலோ எடையுள்ள வெண்கலப் புத்தர் சிலை நிறுவப்பட்டுள்ளது.
வடக்கில் சிங்களக் குடியேற்றம் அதிவேகமாக இடம்பெற்று வருகிறது. அனுராதபுர நிருவாகத்துக்குள் இருந்த முல்லைத்தீவு மாவட்டம் மணலாறு பகுதியில் சிங்கள மக்களைப் குடியேற்றிய பின்னர் இப்பகுதிகளை உள்ளடக்கிய புதிய உதவி அரசாங்க அதிபர் அலுவலகம் ஒன்று முல்லைத்தீவு மாவட்டத்தோடு இணைக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த நடவடிக்கை மூலம் முல்லைத்தீவு மாவட்டத்தில் சிங்களவர்கள் குடியமர்த்தப் பட்டுள்ளார்கள். புதிதாக அமைக்கபட்டுள்ள உதவி அரசாங்க அதிபர் பணிமனைக்கு வெலிஓயா பிரதேசம் மட்டும் போதாத என்பதால் சில தமிழ்க் கிராமங்களும் முல்லைத்தீவின் கரைதுறைப்பற்று உதவி அரசாங்க அதிபர் பிரிவிலிருந்து பிரித்தெடுக்கப்பட்டு புதிய அலுவலகத்துடன் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது. குறிப்பாக கொக்கிளாய் கிழக்கு மேற்கு, கருநாட்டுக்கேணி, கொக்குத்தொடுவாய் கிழக்கு மேற்கு, மத்தி, வடக்கு, நித்தியக்குளம், குமுழமுனை, முந்திரிகைக்குளம், தண்ணீர்முறிப்புக்குளம், கடற்கரை எல்லைப் பிரதேசம், தென்னைமரமாவடி, டொலர் பண்ணை, கென்பண்ணை போன்ற பல பூர்வீகக் கிராமங்கள் புதிதாக அமையவுள்ள சிங்கள பிரதேச செயலகத்துடன் இணைக்கப்படவுள்ளது.
வேறுமாதிரிச் சொன்னால் 1987 இல் மணலாற்றுப் பகுதியில் கொக்குத்தொடுவாய் (3306 குடும்பங்கள்) கொக்குளாய் (1516 குடும்பங்கள்) வவுனியா வடக்கு கிராம சேவகர் பிரிவு (1342 குடும்பங்கள்) நாயாறு மற்றும் குமுழமுனை (2011 குடும்பங்கள்) என 42 ஊர்களில் வாழ்ந்த மொத்தம் 13,288 தமிழ்க் குடும்பங்கள் சிங்கள இராணுவத்தினால் 48 மணித்தியால அறிவித்தலோடு வெளியேற்றப்பட்டார்கள். இதில் 14 தமிழர்களுக்குக் கொடுக்கப்பட்ட 1400 ஏக்கர் காணியும் (கென்ட், டொலர் தோட்டங்கள்) அடங்கும். தமிழர்கள் வாழ்ந்த ஊர்களில் சிங்களவர்கள் குடியேற்றப்பட்டார்கள். அந்தப் பகுதியை வெலி ஓயா எனப் பெயரிட்டு அனுராதபுர மாவட்டத்தோடு இணைக்கப்பட்டது. இப்போது அதே நிலப்பரப்பு மீண்டும் முல்லைத்தீவு மாவட்டத்தோடு இணைக்கப்பட்டுள்ளது!
யாழ்ப்பாணக் குடாநாட்டில் வலிகாமம் வடக்கில் 23 கிராம சேவகர் பிரிவுகள் இன்னமும் இராணுவத்தின் உயர் பாதுகாப்பு வலயத்துக்குள் சிக்கியுள்ளது. அதில் வாழ்ந்த 26,281 (7,273) குடும்பங்கள் இன்னமும் முகாம்களிலும் உறவினர் வீடுகளிலும் வாழ்கிறார்கள். யாழ்ப்பாணக் குடாநாட்டில் 18 உயர் பாதுகாப்பு வலயங்கள் இருக்கின்றன. இது யாழ்ப்பாணக் குடாநாட்டின் மொத்தம் 880 சகிமீ நிலப்பரப்பில் 260 சகிமீ பரப்பளவாகும்.
2007 ஆம் ஆண்டு யூலை மாதம் நடந்த சண்டையின் போது சம்பூரில் இருந்து இடம்பெயர்ந்த 6,000 க்கும் (1,600 குடும்பங்கள்) அதிகமான இன்னமும் தெருவோரங்களில் குடிசை கட்டி வாழ்கிறார்கள். சண்டைக்கு முன்னர் இந்த மக்கள் மொத்தம் 3,500 ஏக்கர் நெற்காணி, 600 ஏக்கர் குடியிருப்புக் காணிக்குச் சொந்தக்காரர்களாவர்.
போர் முடிந்து 3 ஆண்டுகள் நிறைவெய்திய போதும் இடம்பெயர்ந்த மக்களது வாழ்வு விடியாது இருக்கிறது.
முள்ளிவாய்க்கால் போரின் போது இறந்தவர்கள் போக சரண் அடைந்த தளபதிகள், போராளிகள், பொதுமக்கள் பலர் காணாமல் போயுள்ளார்கள்.
தமிழீழ கலை பண்பாட்டுக் கழகப் பொறுப்பாளர் புதுவை இரத்தினதுரை, திருகோணமலை மாவட்ட அரசியல் துறைப் பொறுப்பாளர் எழிலன், யாழ்.மாவட்ட அரசியல் துறைப் பொறுப்பாளர் இளம்பரிதி, இராணுவப் பேச்சாளர் இளந்திரையன், கல்வித்துறை பொறுப்பாளர் இளங்குமரன், அரசியல்துறை நிர்வாகப் பொறுப்பாளர் விஜிதரன், சமர்ஆய்வு மையப் பொறுப்பாளர் யோகி, நிதித்துறையைச் சேர்ந்த லோறன்ஸ் திலகர், அரசியல் பிரிவைச் சேர்ந்த வே. பாலகுமார் உட்பட 40 க்கும் மேற்பட்ட வி.புலி உறுப்பினர்கள் காணாமல் போயுள்ளார்கள்.
முள்ளிவாய்க்கால் இனப் படுகொலையின் மூன்றாம் ஆண்டு நினைவு நாள் உலகெங்கும் அனுட்டிக்கப்படுகிறது. கனடா, ஜெர்மனி, பிரித்தானியா, பிரான்ஸ், தமிழகம் போன்ற நாடுகளில் எழுச்சியோடு நினைவு நாள் அனுட்டிக்கப்பட்டுள்ளது.
சென்ற ஆண்டை விட இம்முறை தாயகத்தில் இராணுவ நெருக்குவாரத்தின் மத்தியிலும் யாழ்ப்பாணம், வவுனியா, மட்டக்களப்பு போன்ற இடங்களில் நினைவுநாள் அனுட்டிக்கப்பட்டுள்ளது.
யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக் கழக மாணவர்கள், விரிவுரையாளர்கள் உணர்வு பூர்வமாக முள்ளிவாய்க்கால் மூன்றாம் ஆண்டு நினைவு நாளை அனுட்டித்துள்ளார்கள். அதனைப் பொறுக்காத சிங்கள இராணுவம் பல்கலைக்கழக மாணவர் ஒன்றியச் செயலாளர் எஸ்.தர்ஸானன் மீது கோழைத்தனமான தாக்குதல் ஒன்றை நடத்தி அவரது மண்டையைப் பிளந்துள்ளது. மகிந்த இராசபக்சே அரசில் தமிழர்களைக் கொலை செய்வது, தாக்கி கை, கால், மண்டையை உடைப்பதுவே நல்லிணக்கம் எனக் கருதப்படுகிறது.
தாயகத்தில் மக்களால் காட்டப்பட்ட எழுச்சி தமிழர்களை அடக்கி ஒடுக்கி அவர்களது விடுதலைத் தாகத்தை அணைத்துவிட சிங்கள – பவுத்த வெறிபிடித்த ஆட்சியாளர்களால் முடியாது என்பதையே காட்டுகிறது.
புலம்பெயர் தமிழர்கள் வெவ்வேறு அமைப்புகளில் இருந்தாலும் எதிரியோடு மோதும் போது ஒரே அணியில் நிற்க வேண்டும். வேறாக நடைபோடு ஆனால் ஒன்றாகத் தாக்கு (March separately but strike jointly) என்ற உத்தி கடைப்பிடிக்கப் படவேண்டும்.
நாடுகடந்த தமிழீழ அரசாங்கமும் உலகத் தமிழர் பேரவையும் சில உடன்பாடுகளைக் கண்டு கூட்டாக விட்டிருக்கும் அறிக்கை அதனையே காட்டிடுகிறது. இந்த ஒற்றுமையைக் கட்டிக் காத்து வளர்ப்போம்.
முள்ளிவாய்க்காலில் படுகொலை செய்யப்பட்ட மக்களது ஈகை வீண் போகக் கூடாது. அந்த ஈகை தான் அனைத்துலகம் எம்மைத் திரும்பிப் பார்க்க வைத்துள்ளது. ஒடாத மானும் போராடாத இனமும் வாழ்ந்ததில்லை. கடைசி இலக்கை எட்டு மட்டும் தொடர்ந்து போராடுவோம்!
இத்தினத்தில் முள்ளிவாய்க்கால் படுகொலையின் போதும் தமிழீழ மக்களின் விடுதலைப் போராட்டக்காலத்திலும் கொன்றொழிக்கப்பட்ட நமது மக்களை நாம் ஆழ்ந்த கவலையுடனும் வணக்கத்துடனும் பொறுப்புடனும் நினைவு கூருகின்றோம்.
அறிக்கையின் முழுவிபரம் :
முள்ளிவாய்க்கால் தமிழினப்படுகொலை நடைபெற்று முடிந்து இன்றுடன் ஆண்டுகள் மூன்றாகின்றன. இத்தினத்தில் முள்ளிவாய்க்கால் படுகொலையின் போதும் தமிழீழ மக்களின் விடுதலைப் போராட்டக்காலத்திலும் கொன்றொழிக்கப்பட்ட நமது மக்களை நாம் ஆழ்ந்த கவலையுடனும் வணக்கத்துடனும் பொறுப்புடனும் நினைவு கூருகின்றோம்.
அனைத்துலகச் சட்டங்கள் நியமங்களையெல்லாம் குழி தோண்டிப் புதைத்தவாறு பயங்கவாதத்துக்கெதிரான போர் என்ற போர்வையில் அநாகரீக முறையில் பல்லாயிரக்கணக்கான பொது மக்களை சிறிலங்கா அரசு கொடிய முறையில் கொன்றொழித்தது.
ஐக்கிய நாடுகள் சபை உள்ளடங்கலான அனைத்துலக சமூகம் இப்படுகொலைகளைத் தடுத்து நிறுத்த உருப்படியான நடவடிக்கைகள் எதனையும் எடுக்கவில்லை என்பது ஒரு வரலாற்றுப்பதிவாகியிருக்கிறது.
நமது மக்களுக்கு இழைக்கப்பட்ட கொடுமைகளுக்கு நீதி கிடைத்தாக வேண்டும். இக் குற்றங்களைப் புரிந்தவர்கள் நீதியின் முன் நிறுத்தப்பட்டுத் தண்டிக்;கப்பட வேண்டும். ஈழத் தமிழ் மக்களுக்கு நிகழ்ந்த இப் பெரும் கொடுமை உலகில் எந்த மக்களுக்கும் எதிர்காலத்தில் நிகழாது காக்கப்படவும் வேண்டும்.
இதனால் நீதி கோரும் நமது போராட்டம் ஈழத் தமிழ் மக்களுக்கானது மட்டுமல்ல. உலகின்
எந்தவொரு அரசும் மக்கள் மீது இவ்வகை மிருகத் தனமான வன்முறையினைப் பயன்படுத்துவதற்கு எல்லைகள் விதிக்கப் பட்டாக வேண்டும் என்பதற்கான போராட்டமாகவும் இது அமைகிறது.
சிறிலங்கா அரசு புரிந்த இனப்படுகொலை தொடர்பான ஏராளமான ஆதாரங்கள் எமது கைகளிலும் அனைத்துலக சமூகத்தின் கைகளிலும் இருக்கின்றன. சிறிலங்கா அரசு தன் மீதான போர்க்குற்றங்கள் தொடர்பான விசாரணைகளை ஒரு பொழுதும் உள்நாட்டில் உரியமுறையில் செய்யப்போவதில்லை,
செய்யவும் முடியாது என்பதும் அனைத்துலக சமூகம் புரிந்து கொள்ள முடியாத விடயம் அல்ல. அதே சமயத்தில், வெளியுலகம் தாமதிக்கும் ஒவ்வொரு கணமும் எமது இனத்தையும் தேசத்தையும் அழிக்கும் நடவடிக்கைளை அரசு வேகப்படுத்தி வருகிறது. இதனால் காலம் கடத்தாது, அனைத்துலக சுயாதீன விசாரணைக்கான நடவடிக்கைகளை சர்வதேச சமூகம் விரைவில் முன்னெடுக்க வேண்டும்.
இத்தனை இன்னல்களின் மத்தியிலும் சிக்கியிருக்கும் நமது மக்கள்; அங்கே கௌரவத்துடன் வாழத் துடிக்கின்றனர். அவர்களைப் பாதுகாப்பதற்கு ஒரு அனைத்துலகப் பாதுகாப்புப் பொறிமுறையை ஏற்படுத்துவதும் மிகவும் அவசியமாகிறது.
ஈழத் தாயகமும் – புலமும் – தமிழகமும் புரிந்துணர்வுடன் கூடிய செயற்திட்டங்களை முன்னெடுக்க வேண்டிய இந்த நேரத்தில் உலகத் தமிழ் மக்களினதும் உலகில் நீதிக்காய்க் குரல் தரக்கூடிய மக்கள் சமூகத்தின் ஆதரவுடனும் அவற்றினை நாம் முன்னெடுக்கும்; போது, அனைத்துலக சமூகம் நமது நீதிக்கான குரலை செவிமடுக்கும் சூழலை உருவாக்க முடியும்.
தற்போதய சிறிலங்கா அரசாங்கத்தின் அதிகார மமதையும் ஆணவப்போக்கும் அனைத்துலக சமூகத்தின் வெறுப்பினைச் சம்பாதித்து வருகின்றன. இது நமக்கு வாய்ப்பான சூழல் உருவாகும் நிலைமைகளைத் தோற்றுவித்தும் வருகிறது. அதே சமயத்தில் முள்ளிவாய்க்காலின் பின் சர்வதேச மன நிலையிலும் பார்வையிலும் அணுகு முறையிலும் மாற்றங்கள் தோன்றுகின்றன. இவைகளை எமது கவனத்திற்கொண்டு, நாம் விவேகத்துடனும் அரசியல் ஞானத்துடனும் எமக்கு ஆதாயமாக்கிச் செயற்பட வேண்டும். நமக்கிடையிலேயான புரிந்துணர்வையும் கூட்டுச் செயற்பாடுகளையும் வலுப்படுத்தவும் வேண்டும்.
இந்நோக்குடன் நாடு கடந்த தமிழீழ அரசாங்கத்தினதும் உலகத் தமிழர் பேரவையினதும் பிரதிநிதிகள் இம் மாதம் 13, 14 ஆம் திகதிகளில் அமெரிக்காவின் சான்பிரான்ஸிஸ்க்கோ நகரில் ஒன்றுகூடி, ஒருங்கிணைந்த செயற்பாடுகள் தொடர்பான பல விடயங்களை விரிவாக ஆராய்ந்ததோடு சில உடன்பாடுகளையும் எட்டியுள்ளனர் என்பதனை நமது மக்களுக்கு அறியத் தருகிறோம்.
முள்ளிவாய்க்கால் நினைவுகளுடன் நாம் முன்னெடுக்கும் நமது மூன்றாம் கட்ட விடுதலைப்பயணத்தில் இம் முயற்சி ஒரு முக்கியமான ஒரு மைல்கல்லாகும். உலகத் தமிழர் பேரவை மேற்கொண்டு பல்வேறு புலம்பெயர் தமிழமைப்புக்களுடனும் இலங்கையில் தமிழ்பேசும் மக்கள் பிரதிநிதிகளுடனும் இவ்வகை பொதுவான புரிந்துணர்வு நோக்கி செயற்படவுள்ளது. நாடு கடந்த தமிழீழ அரசாங்கம் உலகத் தமிழ் மக்களிடையே, அதுவும் குறிப்பாகத் தமிழக உறவுகளிடையேயும் மற்றும் சர்வதேச மக்கள் சமூகத்திடையேயும் தமது வலுவைத் திரட்டி வருகிறது.
முள்ளிவாய்க்கால் படுகொலைகளை நினைவுகூரும் இன்றைய தினத்திலே நமது மக்களின் விடுதலை நோக்கிய பயணம் ஓய்வின்றித் தொடரும் என்ற தெளிவான செய்தியினை நாம் கூட்டிணைந்து வெளிப்படுத்த விரும்புகிறோம்.
இவ்வாறு நாடுகடந்த தமிழீழ அரசாங்கத்தின் பிரதமர் விசுவநாதன் உருத்திரகுமாரன் மற்றும் உலகத் தமிழர் பேரவையின் தலைவர் வண. கலாநிதி எஸ்.ஜே.இம்மானுவல் அடிகள் ஆகியோரது கூட்டறிக்கையில் தெரிவித்துள்ளனர்.
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.