கூட்டமைப்பின் வெற்றியை உறுதி செய்த பேரவை!

பேரவை, முதலமைச்சர் விக்னேஸ்வரன் என்கிற தனி ஆளுமையை மாத்திரம் முன்னிறுத்தும் போதே, அதன் செயற்திறன் தமிழ் மக்களுக்குத் தெரிந்துவிட்டது. விக்னேஸ்வரனின் அரசியல் நிலைப்பாடுகளும் கருத்துகளும் நாளுக்கு நாள் மாறிக்கொண்டிருந்த போதிலும், பேரவைக்காரர்களின் கோரிக்கைகள் எதிர்பார்ப்புகளை அவர் பல தடவைகள் நிராகரித்த போதிலும், அவரிடமே தங்கியிருக்கும் சூழல் என்பது பேரவையின் படுதோல்வியாகும். அந்தப் படுதோல்வியின் நீட்சியாகவே பேரவை அமைத்த கூட்டணியின் முறிவையும் கொள்ள வேண்டும்.

தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பிலிருந்து, தான் ஓரங்கட்டப்படுகிறேன் என்று தெரிந்த போதிலும், தேர்தல் வெற்றி, ‘கூட்டமைப்பு’ என்கிற அடையாளத்தில் தங்கியிருக்கின்றது என்கிற நிலையில், சுரேஷ் பிரேமசந்திரன் கடந்த பொதுத் தேர்தல் வரையில் காத்திருந்தார். ஆனால், பொதுத் தேர்தலில் அவர் தோற்றதும், ‘இனிக் கூட்டமைப்புக்குள் இருந்தும் பயனில்லை; வேறு மார்க்கங்களை நாடியே ஆக வேண்டும்’ என்கிற நிலையில், பேரவை ஆரம்பிக்கப்பட்டதும் அதை அவர் பற்றிக்கொண்டார். தமிழ்த் தேசிய அரசியலில், கொள்கை கோட்பாட்டு அரசியல் மாத்திரமல்ல, தேர்தல் வெற்றி அரசியலும் முக்கியமானது. வெற்றிபெறுகின்றவர்களின் குரலே, அதிகமாக மக்களிடம் சென்று சேர்ந்திருக்கின்றது. தோல்வியுற்றவர்களின் குரலை, அதிக தருணங்களில் யாருமே (தமிழ் மக்களும் கூட) கண்டு கொள்வதில்லை.

அப்படியான நிலையில், சுரேஷ் பிரேமசந்திரனின், தேர்தல் வெற்றி பற்றிய எதிர்பார்ப்பையும் அது தொடர்பிலான செயற்பாடுகளையும் புறந்தள்ள முடியாது. முதலமைச்சர் விக்னேஸ்வரன் தலைமையேற்காத, புளொட் அங்கம் வகிக்காத தேர்தல் கூட்டணி, புதிய சின்னத்தில் மக்களிடம் சென்றால், வெற்றி கிடைக்காது என்கிற நிலையிலேயே, அவர் புதிய சின்னத்தைப் பெறுவது தொடர்பில் ஆர்வத்தை வெளிப்படுத்தவில்லை. அதுபோல, கடந்த சில தேர்தல்களில் தொடர் தோல்விகளைச் சந்தித்து வரும், அகில இலங்கைத் தமிழ்க் காங்கிரஸின் ‘சைக்கிள்’ சின்னத்தையும் அவர் விரும்பவில்லை.

புதிய தேர்தல் கூட்டணி பற்றிய ஆரம்ப கட்ட உரையாடல்களின் போது, பேரவை முக்கியஸ்தர் ஒருவர், “சைக்கிள் சின்னத்திலா போட்டியிடப் போகின்றீர்கள்?” என்று சுரேஷ் பிரேமசந்திரனிடம் கேட்டராம். அதற்கு அவர் “…இல்லை! தொடர்ந்து தோற்றுக்கொண்டிருக்கின்ற சின்னத்தில் பயணிப்பது எனக்கும் தொடர் தோல்விகளையே பரிசாக வழங்கும்…” என்றாராம். ஈ.பி.ஆர்.எல்.எப்.இன் ‘பூ’ சின்னத்தை அவர் முன்னிறுத்தாமல் இருப்பதற்கும், கடந்த தேர்தல்களில் ‘வீட்டு’ச் சின்னத்தில் தங்கியிருந்ததற்கும், தற்போது ‘சைக்கிள்’ வேண்டாம், தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியின் ‘உதயசூரியனுக்குள்’ சங்கமிப்போம் என்பதற்கும் தேர்தல் வெற்றி என்கிற விடயமே காரணம்.

வீரசிங்கம் ஆனந்தசங்கரியை, 2004 பொதுத் தேர்தல் முதல் தமிழ் மக்கள் புறக்கணித்துவரும் நிலையில், தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியும் தோல்வியின் கட்சியாகவே இருந்து வருகின்றது. ஆனாலும், கூட்டணியின் ‘உதயசூரியன்’ சின்னத்தை முன்னிறுத்திக்கொண்டு, முன்னோக்கி வர முடியும் என்று தமிழரசுக் கட்சியின் அதிருப்திக் குழுவும், சுரேஷும், பேரவைக்குள் இருக்கின்ற சிலரும் ஆரம்பம் முதலே நம்பி வருகின்றார்கள். அதன்போக்கிலேயே, பொதுச் சின்னம் என்கிற விடயத்தைப் புறந்தள்ளி, கஜேந்திரகுமார் பொன்னம்பலத்தையும் உதய சூரியனுக்குள் இழுக்க நினைத்தார்கள்.

ஆனால், உதய சூரியனுக்குள் சென்றும் தோல்வியைச் சந்திப்பதைக் காட்டிலும், தமது அடையாளத்தோடு தோல்வியைச் சந்திப்பது ‘கொள்கை – கோட்பாடு’ என்கிற உரையாடல் வெளியில், தன்னை முதன்நிலையில் வைத்துக் கொள்ள உதவும் என்று கஜேந்திரகுமார் கருதுகின்றார். அதனாலும், புதிய கூட்டணி முறிந்து போயிருக்கின்றது.

தற்போதைக்கு, தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு, தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியின் சின்னத்தில் வரும் அணி, பேரவையின் ஒரு தரப்பின் அனுசரணையோடு வரப்போகும் தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணி உள்ளிட்ட மூன்று தரப்புகளும் தமிழ்த் தேசிய வாக்குகளைப் பங்கிடப்போகின்றன. அதுவும் உள்ளூராட்சி மன்றத் தேர்தல்களில் வட்டார முறைமை முதன்மை பெறுகின்ற சந்தர்ப்பத்தில் கூட்டமைப்பின் வெற்றிவாய்ப்புகளை இந்த நிலை பிரகாசப்படுத்தப்போகின்றது.

பேரவை அமைக்க நினைத்த கூட்டணி முறிந்து போய், அவர்களின் செயற்திறனற்ற நிலை வெளிவந்ததால் கூட்டமைப்பு மீதான அதிருப்தி வாக்குகளும் மீளவும் கூட்டமைப்பின் பக்கமே செல்லும் வாய்ப்பும் அதிகரித்துள்ளது. கூட்டமைப்புக்குள், அதிக ஆசனங்களைப் பெறுவதிலும், உள்ளூராட்சி மன்றங்களின் தவிசாளர் பதவிகளிலும் தமிழரசுக் கட்சி கவனமாக இருக்கின்றது. இவ்வாறான நிலையில், எதிர்த்தரப்பின் குழப்பங்கள், கூட்டமைப்புக்குள் தமிழரசுக் கட்சியின் பலத்தை மேலும் அதிகரிப்பதற்கும் மறைமுகமாக உதவுகின்றன.

இந்த நிலைகளினால், கூட்டமைப்புக்கு மாற்றான ‘புதிய அணி’ என்கிற விடயமும் அது தொடர்பிலான உரையாடல்களும் இனிச் சிறிது காலத்துக்கு பெரிதாக எழாது. எழுந்தாலும், அது மக்களிடம் கவனம் பெறாது. இதற்கு, தமிழ் மக்கள் பேரவையும் அதன் முக்கியஸ்தர்களுமே பிரதான பொறுப்பை ஏற்க வேண்டும். அவர்களின் செயற்திறனற்ற நிலை என்பது, தமிழ்த் தேசிய அரசியலில் எதிர்கால நம்பிக்கைகளைச் சிதைத்துவிட்டிருக்கின்றது. ஒருவகையில் பேரவையின் இந்தச் செயற்பாடுகள், பொறுப்பற்ற தரகர்களின் நிலையை ஒத்தது.

(தமிழ்மிரர் பத்திரிகையில் (டிசம்பர் 06, 2017) வெளியான கட்டுரை)