Political Column 2014 (2)

International Community Is Hoping For A Regime Change After The Presidential Elections

November 22, 2014 | COLOMBO_TELEGRAPH

After days and weeks of dilly dallying, President Mahinda Rajapaksa has at last signed the proclamation declaring the presidential election will be held next year. “I am declaring a secret today. I have signed the proclamation calling for the election for re-election for the third time… That is democracy,” Rajapaksa said, addressing a gathering on state television.

Although President Rajapaksa signed the proclamation the exact date of the election is still to be determined. The date, as in the past, is normally fixed by astrologers and not by the Commissioner of Elections. The astrologers fix the auspices date after consulting the horoscope, the 12 planets (sun is included as a planet although it is a star) lunar phases, 27 constellations, 12 signs, 12 houses, transits, progression etc. It is a reflection on third world country politicians who foolishly rely more on distant heavenly bodies than eligible voters.

Thanks to the 18th Amendment President Rajapaksa is seeking a third term in office, two years ahead of completing his second term. He resorted to the same tactic in 2010 when he went for the elections two years in advance of his first term. The current term commenced on November 19, 2010.

After the Uva and Western Provincial Council elections Rajapaksa must have realised the fact that popular support for the United Peoples Freedom Alliance (UPFA) was on the decline. Although Uva is a traditional strong hold of the opposition United National Party (UNP), yet the election results must have jolted both the ruling party and President Rajapaksa. Compared to the Provincial Council election held in 2009, 2014 results was a definite set back for the ruling party.

In Uva Provincial Council, though the ruling UPFA remains the largest party with an overall majority of 19 seats, that is down from 25 seats in 2009. The percentages show a larger fall than the seat count. In Moneragala, one of two districts in the province the UPFA vote tumbled from 81.32% in 2009 to 58.34% in 2014. Overall the UPFA vote fell from 71.77% in 2009 to 48.79% a decline of a staggering 22.98%. The following Table shows how the government vote bank gradually shrank in terms of number of votes polled and seats secured between 2014 and 2009.

The UPFA has lost 6 seats in comparison with the number of seats it had in the last Provincial Council. Along with the two bonus seats for securing the highest number of votes in the province, the UPFA has a total of 19 seats with the total number of votes standing at 349,906. The UNP won 13 seats with their total votes numbering 274,773. The JVP has received two seats polling 36,580 votes. The Democratic Party did not win any seats in the Provincial Council.

The main opposition party, the United National Party (UNP) upped their tally from seven seats in 2009 to 13 seats in 2014. When comparing the UNP’s votes with the 2009 election, it is evident that the party has increased its share by145, 629 votes.

Much of that success was credited to the hard work of the UNP’s leader in the province, Hiran Fernando, who gave up his parliamentary seat to fight the election.

Uva Province entails two districts, Badulla and Moneragala. Moneragala is predominantly Sinhala with 95 percent Sinhala people. However, Badulla to a certain extent reflects the demographic composition of the country. 73 percent of the total population in Badulla are Sinhala and the minorities form the rest. The government managed to win only 47.37 percent of the votes in Badulla. In a presidential election the whole country will serve as one electoral unit. Therefore, the government rightly took note of the Badulla results and ethnic politics rather than the provincial results.

Uva is a particularly important province to watch because it is a microcosm of Sri Lanka as a whole. The election results suggested that the ruling UPFA’s hold is weakening. Whether it will be enough to stop a presidential election victory for the UPFA in 2015 remains to be seen.

In two provincial council elections in March this year, the UPFA vote sharply declined. In the Southern Provincial council, a UPFA heartland, their vote dropped to 58.06% from 67.88% in 2009. In the Western Province, which includes Colombo the commercial capital, their vote dropped to 53.35% from 64.73% in 2009? The following table shows Western Provincial Council results held in 2014 and 2009.

Of significance is the fact that in the recently held (March 2014) Western and Southern provincial council elections the government lost 12 and five seats respectively. Hence the haste in holding the Presidential election before popular endorsement drips to an unmanageable and dangerous level.

Colombo is a multi-ethnic, multi-cultural city. The population of Colombo is a mix of numerous ethnic groups, mainly Sinhalese, Sri Lankan Moors, and Thamils. Colombo is also the most populous city in Sri Lanka, with 642,163 people living within the city limits. In 1866 the city had a population of around 80,000. According to the census of 2001 the demographics of urban Colombo by ethnicity is as follows:

In the Western Province 46.65% voted against the government compared to 35.27% in 2009. In the Southern Province 41.47% of voters voted against the government compared to only 32.12% in 2009.

In the just concluded elections it appears that a large percentage of Thamils kept away from voting. May be out of frustration and apathy. But there is a reasonable presence of Thamils in the Western Province, Colombo District and Colombo City.

In the Western Province there are 5,821,710 people. The Sinhalese number 1,771,319 (76.69%) Muslims 450,505 (7.74%) Ceylon Thamils 335,751 (5.77%) and Hill Country Thamils 61,826 (1.17%)

Likewise in the Colombo district there are 2,309,809 people. Out of this Sinhalese number 1,771,319 (76.69%) Muslims 242,728 (10.51%) and Ceylon Thamils 231,318 (10.01%) and Hill Country Thamils 27,336 (1.18%). The following Table 3 shows demographic composition of the Western Province, the Colombo District and the Colombo City.

In the forthcoming presidential elections Thamil votes is likely to influence the out come of the results. As for Muslims more than 50% is likely to vote against the government due to the threat posed by Buddhist fundamentalists like the BBS and JHU. Muslims came under attack by BBS at several places in the south, including Beruwela. The UPFA government failed to protect the Muslims when they came under attack and their business establishments set of fire by extreme Sinhala – Buddhist hooligans.

At the 2010 presidential elections Mahinda Rajapaksa defeated Sarath Fonseka the opposition common candidate quite comfortably as following Table 4 demonstrate:

During the Northern (2013) and Eastern Provincial Council (2012) elections the Thamil National Alliance polled 353,595 (78.48%) in the North and 193,827 (30.59) in the East totalling 546,432 votes. Likewise the SLMC polled 6,761 votes in the North and 132,917 in the East totalling 139,678.

When presidential election is held in January and if Rajapaksa is pitted against a common opposition candidate he will likely lose the election. The Thamil votes and to some extent Muslim votes will tilt the balance in favour of the opposition. All that is required is a swing vote of 8 – 9 7% at the polls.

Uva Provincial Council poll shows there was a swing of 21.14 % against Mahinda Rajapaksa’s UPFA. Likewise there was a swing of 11.38 in the vote rich Western Province.

Mahinda Rajapaksa knows he is vulnerable and so his decision to hold the presidential election 2 years before his term ends. In an interview on November 19, 2014 to BBC Sadeshaya (Sinhala Service) Victor Ivan, political analyst and a senior journalist, says there is high possibility of a defeat at the presidential polls. “If the opposition fails ‘to play well’, there is a higher possibility of President Mahinda Rajapaksa being defeated at the forthcoming presidential election. He claimed that dozens of micro organisations have been established throughout the country against President Mahinda Rajapaksa.

Even if the President wins by a close margin, there is a high possibility of another government being established. That victory would weaken the President’s hands rather than strengthening them. I think its best for the President himself, the government and the country if the President loses at the Presidential election.” Speaking further, Victor Ivan said that Ven. Athuraliye Rathana Thera has taken a brave approach. ‘The Thero broke the egg. Now it is up to the opposition parties to make an omelette before the broken egg goes bad,” he said.

During the last 10 years one saw the spectacle of Opposition UNP losing close to 60 MPs to the UPFA. Now for the first time rats have started jumping from the sinking ship to the opposition. It is reported UPFA Gampaha District MP Wasantha Senanayake is to make a special statement in Parliament after cross over within days to the UNP.

Already Science and Technology Minister and JHU General Secretary Patali Champika Ranawaka and Western Provincial Council Minister Udaya Gammanpila have resigned their ministerial positions though the JHU will continue to remain with the UPFA. Earlier on Monday JHU Chairman Ven. Athuraliye Rathana Thera resigned from the Chairmanship of the Divulapitiya Divisional Development Committee which comes under the purview of the Economic Development Ministry. The former minister said the JHU was compelled to take this decision because the UPFA Government and the incumbent President had failed to fulfill the promises given to the people. The JHU seems to feel that its voter base is being eroded because of the militant Sinhala – Buddhist BBS eating into it.

These cross over(s) and resignations are bad omen for incumbent President Mahinda Rajapaksa. Though it amounts to trickle, it may trigger an exodus if government MPs think that Mahinda Rajapaksa is likely to lose the elections.

It is even rumoured that Health Minister and SLFP General Secretary Maithripala Sirisena is preparing for a cross over and thereafter probably appointed as the common candidate of the Opposition. To stop his exit he is offered the position of Prime Minister, a highly placed government source told Asian Mirror under the strict conditions of anonymity. There were multiple requests from various sections of the ruling party to appoint Maithripala Sirisena as the Prime Minister before the next presidential election – as a radical move to strengthen the party. They were of the view that D.M. Jayarathne, the present Prime Minister, was well passed the age of retirement.

A January election would come ahead of the crucial March session of the UNHRC, where the report of the International Commission of Inquiry full or partial – of the mandate probe into ‘accountability issues’ in the country will be laid on the table. The Rajapaksa campaign can count on not only their political adversaries nearer home – starting with the TNA – but also sections of the international community to come up with off-the-cuff comments that can be interpreted as against the interest of Sri Lanka and the Sinhala-Buddhist nationalist cause, nearer home.

The TNA is adopting a wait and see policy. Party leader R. Sampanthan has said the TNA will study any proposals coming from the government. So far no proposals have landed on the TNA lap. However, one can expect the Thamils to vote for the candidate endorsed by the TNA, but supporting Mahinda Rajapaksa is next to impossible. No opposition common candidate could be worse than Mahinda Rajapaksa and the latter knows he cannot count on the Thamil votes. Mahinda Rajapaksa has always depended on the vote of the Sinhala – Buddhist nationalists, but that vote bank is showing shrinkage. In the past he has deftly played the ‘Sinhala – Buddhist’ card to win elections.

Mahinda Rajapaksa is facing multiple problems nationally and internationally. Nationally there is the incumbency factor going against him. Sinhalese voters must be tired of the rising cost of living, corruption,fraud, nepotism, waste, inefficiency, domestication of the judiciary and family dictatorship. The Rajapaksa siblings have become past-masters at muscling opposition and deterring dissent through selective acts of repression. The killing of Lasantha Wickrematunge is an excellent case in point.

Internationally, in March 2015 Sri Lanka has to cope with the Report of the OHCHR Investigation on Sri Lanka. The increased intrusion into the affairs of Sri Lanka by China under the guise of development, Chinese nuclear submarines docking into Colombo. have strained the relationship between India and Sri Lanka. There is even talk of a Chinese naval base to be built at Hambantota.

It was thought that the possibility of a war crimes investigation or “accountability” could be used as leverage to encourage the Rajapaksa regime to make democratic reforms and begin to promote and protect human rights. Unfortunately, those reforms haven’t occurred and the human rights situation in Sri Lanka continues to worsen.

It is no top secret that the international community, including India, is aiming for a regime change following the Presidential elections in January, 2015. By all accounts India has lost patience with the way Sri Lanka is shabbily treating its religious and ethnic minorities.

https://www.colombotelegraph.com/index.php/international-community-is-hoping-for-a-regime-change-after-the-presidential-elections/comment-page-1/#comment-1712382

மகிந்த இராஜபக்சேயின் கொடுங்கோல் ஆட்சியை முடிவுக்குக் கொண்டு வருவதற்கான பொன்னான வாய்ப்பைத் தமிழ்மக்கள் நழுவ விடக்கூடாது!

நக்கீரன்

கல்வியின் சிறப்பைப் பற்றி அறநூல்கள் கூறுகின்றன. பதினெண் கணக்கு நூல்களில் ஒன்றான பழமொழி நாற்பது கல்வியின் சிறப்பைக் கூறுகின்றது. கற்றவர்க்குச் சென்றவிடமெல்லாம் சிறப்பு உண்டு. அறிவுடையவர் புகழ் நான்கு திசைகளிலும் சென்று பரவும். எனவே அறிவுடையவர்க்கு எந்த நாடும் அயல் நாடாகாது. அவர்களுக்கு எந்த நாடும் சொந்த நாடேயாகும். தன் சொந்த ஊரில் இருப்பது போல இருக்க முடியும். ஆதலால் வழியில் உண்பதற்கு உணவு கொண்டு செல்ல வேண்டியதில்லை.

வானில் ஆயிரம் விண்மீன்கள் மின்னுகின்றன. ஒப்பற்ற ஒரு பால் நிலா வானில் ஒளி வீசிக் கொண்டிருக்கிறது. ஆயிரம் விண்மீன்களில் ஒளி ஒன்று கூடினாலும், ஒரு நிலாப் போல் ஒளி தந்து உலகிற்குப் பயன்படாது. அறிவிலார் பலர் சேர்ந்தாலும் அறிவுடையான் ஒருவனுக்கு நிகராக மாட்டார்கள் என்ற கருத்தை விளக்கும் பழமொழிப் பாடல் இதோ:

ஆயிரவ ரானும் அறிவிலார் தொக்கக்கால்
மாயிரு ஞாலத்து மாண்(பு) ஒருவன் போல்கலார்
பாய்இருள் நீக்கும் மதியம்போல் பல்மீனும்
காய்கலா ஆகும் நிலா

பழமொழி நானூற்றில் காணப்படும் இன்னொரு பாடல் மன்னரும் மாசறக் கற்றோரும் சீர்தூக்கில் மன்னரில் மாசறக் கற்றோனே சிறந்தோன் என்கிறது.

மன்னரும் மாசறக் கற்றோரும் சீர்தூக்கில்
மன்னரில் மாசறக் கற்றோனே சிறந்தோன்!
மன்னருக்குத் தன் தேசம் அல்லால்
வேறு எங்கும் சிறப்பில்லை கற்றோர்க்கும்
சான்றோர்க்கும் சென்றவிடமெல்லாம் சிறப்பு!

அதாவது ஒரு துலாக்கோலின் இரண்டு தட்டுக்களில் ஒன்றில் அந்த நாட்டை ஆளும் மன்னரையும் மற்றொன்றில் படித்த அறிஞர் ஒருவரையும் வைத்து எடை போட்டால் படித்த அறிஞரின் தட்டுத்தான் அதிக எடைகொண்டதாக இருக்குமாம். ஏன் என்றால் மன்னருக்கு அவரது நாட்டில் மட்டுமே மதிப்பு, செல்வாக்கு, புகழ்ச்சி இவைகள் கிடைக்குமாம். வேறு எங்கு சென்றாலும் அவருக்கு அந்தச் சிறப்புக் கிடையாது. ஆனால் நல்ல குணம் படைத்த அறிஞருக்கும் நற்பண்புடைய சான்றோர் பெருமக்களுக்கும் அவர்கள் உலகின் எந்த மூலைக்குச் சென்றாலும் அவர்கள் செல்லும் இடமெல்லாம் சிறப்பு என்று அந்த பாடல் கூறுகிறது.

அண்மையில் சென்னையில்

முதலமைச்சர் கனகசபை விசுவலிங்கம் விக்னேஸ்வரன் கண்ணபிரான் நினைவுரை ஆற்றிய உரை அறிஞர்கள் மற்றும் பொதுமக்கள் மத்தியில் பலத்த வரவேற்பைப் பெற்றுள்ளது. அதையிட்டு ஈழுத்தமிழர்கள் பெருமைப்பட்டுக் கொள்ளலாம். ஈழத்தமிழர்கள் கல்வியே கருந்தனம் என்று போற்றுபவர்கள். பிச்சை புகுனிம் கற்கை நன்றே என நினைப்பவர்கள்.

முதல்வர் விக்னேஸ்வரன்

அவர்களது பூர்வீகம் மானிப்பாய். அங்குதான் அவரது பெற்றோர்கள் பிறந்தார்கள். அவரது பாட்டன் சேர். பொன்னம்பலம் அருணாசலம், பொன்னம்பலம் இராமநாதன் இருவரதும் உறவினர். முதல்வர் விக்னேஸ்வரன் கொழும்பில் பிறந்து வளர்ந்தவர். பள்ளிப்படிப்பும் கொழும்பில்தான். இருந்தும் அவர் தமிழ், ஆங்கிலம் என இரு மொழியிலும் புலமை பெற்றிருக்கிறார்.

தனது சட்டப் பட்டப்படிப்பை முடித்துக் கொண்ட அவர் 1979 இல் இலங்கை நீதித்துறையில் நீதிபதியாகச் சேர்ந்தார். பின்னர் படிப்படையாக மாவட்ட நீதிபதி, உயர் நீதிமன்ற நீதிபதி, இறுதியாக 2001 இல் உச்ச நீதிமன்ற நீதியரசராக நியமிக்கப்பட்டார். அவர் 2004 இல் ஓய்வு பெற்றார்.

ஓய்வு காலத்தில் விக்னேஸ்வரன் ஆன்மீகத்துறையில் ஈடுபட்டு வந்தார். ஆனால் விதி அவரை விடவில்லை. வடமாகாண சபைத் தேர்தலில் முதலமைச்சர் பதவிக்கு யாரை வேட்பாளாராக நிறுத்துவது என தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு சிந்தித்த போது விக்னேஸ்வரன் அவர்களை நிறுத்தலாம் என்ற எண்ணம் முளைவிட்டது. ஆனால் ஆன்மீகவாதியான விக்னேஸ்வரனை அரசியல்வாதியாக மாற்றுவது எளிதாக இருக்கவில்லை. தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் தலைவர் திரு இரா சமபந்தர் அவர்களது பலத்த அழுத்தம் காரணமாக அவர் தேர்தலில் போட்டியிட முன்வந்தார்.

ஒருவிதத்தில் பார்க்கப் போனால் ஆன்மீகத்துக்கும் அரசியலுக்கும் இடையில் உள்ள வேற்றுமையை விட ஒற்றுமைதான் அதிகமாகக் காணப்படுகிறது.

ஆன்மீகம் என்பது ஒரு மனிதனை இன்னும் அதிக பண்பட்டவனாகவும் யாருக்கும் தொல்லை தராதவனாகவும் எல்லோரிடத்தும்

நட்புப் பாராட்டுபவனாகவம் கருணை உடையவனாகவும் நிதானம் உடையவனாகவும் பொறுமை உடையவனாகவும், இன்பம் – துன்பம் எது வந்தாலும் தன் நிலையில் மாறாதவனாகவும் காரணமின்றி யாரையும் எதையும் தாமரை இலைத் தண்ணீர் போல் இந்த உலக வாழ்க்கையை வெறுக்காதவனாகவும் அதே சமயம் மனிதத்தை நேசிப்பவனாகவும் உயர்த்துவதுதான் ஆன்மீகம். சுருக்கமாகச் சொன்னால் மனிதனில் கடவுளைக் காணுவதுதான் ஆன்மீகம்.

அரசியலும் மனிதனது அடிப்படைத் தேவைகள் ஆன

உறைவிடம், உணவு, குடிதண்ணீர், கல்வி, மருந்து, கலை போன்றவற்றை நிறைவு செய்வதற்கான நெறியாகும். மக்கள் தொண்டே மகேசன் தொண்டு எனச் சொல்வார்கள். முதல்வர் விக்னேஸ்வரன் ஒரே நேரத்தில் ஆன்மீகவாதியாகவும் அரசியல்வாதியாகவும் செயல்படுகிறார். அரசியலை ஆன்மீகம் ஊடாக அணுகுகிறார்.

முதல்வர் விக்னேஸ்வரன் ‘பாதுகாப்பும் இறையாண்மையைப் பாதுகாத்தலும்’

(Safeguarding Security and Sovereignty) என்கின்ற தலைப்பில் கே.ஜி.கண்ணபிரான் நினைவுச் சொற்பொழிவு ஆற்றினார். தனது உரையில் ஈழத்தமிழர் எதிர்நோக்கும் சிக்கல்கள் பற்றி விளக்கமாக எடுத்துரைத்தார்.

வட கிழக்கில் வாழும் தமிழ் மக்கள் படும் அவலங்கள், அல்லல்கள், துன்பங்கள் பற்றித் தனது உரையில் குறிப்பிட்டார். பாதுகாப்பு மற்றும் இறையாண்மை என்கின்ற பெயரில் தமிழ்மக்களின் சுதந்திரம் அடக்குமுறைக்கு உள்ளாக்கப்பட முடியாது ‘அரசாங்கத்தின் பாதுகாப்பு’ என்பதை விட ‘மக்கள் பாதுகாப்பு’

முக்கியம் என வலியுறுத்தினார்.

திரு அ. அமிர்தலிங்கம் காலத்துக்குப் (1989) பின்னர் ஈழத்தமிழ் மக்களது அவலங்கள் பற்றி இந்திய மண்ணில் இருந்து கொண்டு தமிழ்மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட ஒரு தலைவர் பேசியது இதுவே முதற் தடவையாகும். 2009 இல் இந்திய அரசின் இராணுவ, அரசியல், புலனாய்வு

உதவியுடன் நடந்தேறிய முள்ளிவாய்க்கால் அழிவுக்குப் பின்னர் ஒரு தமிழ்த் தலைவர் பகிரங்கமாகப் பேசியதும் இதுவே முதல் தடவை. முதல்வர் விக்னேஸ்வரன் சிவில் உரிமைகளுக்கான மக்கள் ஒன்றியம் (People’s Union for Civil Liberties (PUCL) அளித்த மேடையை நன்கு பயன்படுத்திக் கொண்டார் என்றே சொல்ல வேண்டும். சிவில் உரிமைகளைப் பற்றி மட்டும் பேசாமல் தனக்குக் கிடைத்த வாய்ப்பை இந்தியாவின் சட்ட அடிப்படையிலான கடமை பற்றியும் தார்மீகப் பொறுப்புப் பற்றியும் எடுத்துரைத்தார்.

சிறிலங்காவின் அரசியல் யாப்பில் வரையப்பட்டுள்ள 13 ஆவது திருத்தச் சட்டத்தை நடைமுறைப் படுத்துவேன் எனவும் அதன்மூலம் சிறிலங்காவில் செயற்படும் தமிழ் அரசியற் கட்சிகளுடன் சமரசப் பேச்சுக்களை மேற்கொள்வேன் என்பதையும் உறுதிப்படுத்தி மே 2009 இல் சிறீலங்கா அதிபர் மகிந்த இராஜபக்சே ஐ.நா. செயலாளர் நாயகம் பான் கீ மூனுடன் இணைந்து கூட்டறிக்கை ஒன்றை வெளியிட்டதை முதல்வர் விக்னேஸ்வரன் தனது உரையின் போது மீளவும் நினைவுபடுத்தினார்.

அவரது நீண்ட உரை இந்தியாவின் மனட்சாட்சியைத் தட்டுவதாக இருந்தது.

அரசியல்

சிக்கல்களை அடக்குமுறை மூலம் தீர்க்க முடியாது. அதிகாரங்கள் இல்லாத மாகாண சபை, இராணுவத்தின் ஆட்சி இவற்றின் மூலம் நாட்டில் நிரந்தர சமாதானத்தையும் நீதியையும் நிலைநாட்ட முடியாது என்றார்.

முதல்வர் விக்னேஸ்வரன் பின்வரும்

தனது விருப்பங்களை இந்திய அரசின் கவனத்துக்குக் கொண்டுவந்தார்.

(1) வடக்குக் கிழக்கை இராணுவம் ஆக்கிரமித்துள்ளது. இராணுவமயப்படுத்தல் தொடர்ந்து நடைபெறுகிறது.

(2) திட்டமிட்ட சிங்களக் குடியேற்றங்கள் மூலம் வடக்கு கிழக்கு பகுதிகளின் குடிப்பரம்பலை மாற்ற அரசு முனைகிறது.

(3) தென்னிலங்கையில்

சிங்கள – பவுத்த மேலாண்மைக் குழுக்களின் தோற்றம் முஸ்லிம்கள் உட்பட தேசிய சிறுபான்மை மக்களுக்கு அச்சுறுத்தலாக இருக்கிறது.

(4) நீதித்துறையை அரசு தனது அடிமைபோல் நடத்துகிறது.

(5) நாட்டின் பொது வாழ்வில் தனியொரு குடும்பம் குரல்வளைப் பிடியை வைத்திருக்கிறது.

(6) நிருவாகச் சீர்குலைவு இடம்பெற்றுள்ளது.

(7) மிரட்டல் சூழல் நிலவுகிறது.

முதலமைச்சர் விக்னேஸ்வரன் சிறிலங்காவில் மக்களாட்சி முறைமையையும் சட்டத்தின் மாட்சியையும் நிலைநாட்ட இந்தியாவின் உதவி வேண்டும் எனக் கேட்டுக் கொண்டார். இவற்றை மறுசீர் படுத்த

இராஜபக்சே நடவடிக்கை எடுக்க இந்தியா வற்புறுத்த வேண்டும்.

ஜனாதிபதி மகிந்த இராஜபக்சே தனது ஒன்பது ஆண்டு கால ஆட்சியில் இரண்டு முக்கிய வெற்றிகளைப் பெற்றுள்ளார். அரசியல்

அதிகாரம் முற்றிலும் அவரது கைக்குப் போய்விட்டது. எஞ்சி அரசியல் செய்பவர்கள் அவரது தயவிலேயே செய்ய வேண்டியுள்ளது. சீனாவோடு பொருளாதார மற்றும் இராணுவ உறவுகளை வெளிப்படையாகவே வைத்திருக்கிறார். போர்க்குற்றங்கள் பற்றி ஐக்கிய நாடுகள் உரிமை பேரவை மற்றும் மேற்குலக நாடுகளது கருத்துக்கு இராஜபக்சே செவி சாய்ப்பதில்லை. இதனை அவர் மறைக்க முயற்சிப்பதும் இல்லை.

இராஜதந்திர விளைவுகளில் இருந்தும் பாரதூரமான போர்க்குற்றச் சாட்டுகள் தொடர்பான பன்னாட்டு விசாரணையில் இருந்து தப்பவும்

இந்தியா – சீனா இரண்டு நாடுகளுடனான தனது மூலோபாய இராஜதந்திர உறவைப் பயன்படுத்துகிறார். வெளிநாடுகளது அழுத்தங்களைத் தட்டிக்கழிக்க அவர் நுண்மையான சமப்படுத்தும் செயலில் ஈடுபட்டு வருகிறார். இதனால் அவரது ஆட்சியில் சட்டத்தின் மாட்சியை மீளக் கொண்டுவரலாம் என்பதற்கு சிறிதளவு நம்பிக்கையே இருக்கிறது. இந்தப் பின்னணியில் மூன்றாவது முறையும் அவர் தேர்தலில் நிற்கும் போது அவரது செல்வாக்கு கடந்த தேர்தல்கள் போல் இருந்துவிடும் எனச் சொல்ல முடியாது. இப்படிச் சொல்வதால் சனவரியில் நடைபெறும் ஜனாதிபதி தேர்தலில் அவர் வெல்ல மாட்டார் என்பது பொருளாகாது.

தேர்தலுக்கு முன்னரே தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு தனது நிலைப்பாடு பற்றி முடிவு செய்ய வேண்டிய தேவை அதற்கு இருக்கிறது.

முன்னர் 2005 இல் நடந்த தேர்தல் போலல்லாது 2010 ஆம் ஆண்டு நடந்த தேர்தலில் ததேகூ சரத் பொன்சேகாவுக்குக் கொடுத்த ஆதரவு காரணமாக இலங்கை முழுக்க தனக்கு ஆதரவு இருக்கிறது என்பதை அவரால் வெளியுலகத்துக்குச் சொல்ல முடியவில்லை. இராஜபக்சேக்கு எதிராக தமிழ்க் கட்சிகள் ஒரு தெளிவான நிலைப்பாட்டை எடுத்தால் அது அவரை எதிர்த்துப் போட்டியிடுபவருக்குப் பாதகமாக அமையலாம். எடுத்துக்காட்டாக ததேகூ ஐக்கிய தேசியக் கட்சி வேட்பாளருக்கு அல்லது ஒரு பொது வேட்பாளருக்கு ஆதரவு வழங்கினால் அதனை சிங்களவருக்கு எதிரான அச்சுறுத்தல் எனக் காட்டி இராஜபக்சே தேர்தலில் வாக்குகளை அறுவடை செய்ய வாய்ப்பு இருக்கிறது. இருந்தும் சிறீலங்காவுக்கு இன்று தேவைப்படுவது எதிர்க்கட்சிகளின் பரந்து பட்ட வலுவான ஜனநாயக எதிர்ப்பு அணியாகும். இதில் வேறு தேர்வு இருக்க முடியாது.

ஜனாதிபதி தேர்தலுக்கான அறிவிப்பு எந்த நேரமும் வெளிவரலாம். இராஜபக்சே மக்களை விட சோதிடத்தை நம்புபவர். எனவே நல்ல நாள் பார்த்து அறிவித்தல் வெளிவரலாம்.

ஜனாதிபதி தேர்தலில் யாரை ஆதரிப்பது அல்லது யாரை எதிர்ப்பது என்பதில் புலம்பெயர்ந்த தமிழர்களிடையே வழக்கம் போல் கருத்து வேற்றுமை காணப்படுகிறது. மீண்டும் வேதாளம் முருங்கை மரத்தில் ஏறின கதையாக 2005 இல் நடந்த தேர்தலைப் புறக்கணித்தது போல இப்போது நடைபெறப்போகும் தேர்தலைப் புறக்கணிக்க வேண்டும் என்ற குரல் கேட்கிறது. அரசியல் தற்கொலைக்கு இதைவிட சுலபமான வழி இருக்க முடியாது. வரலாறு சொல்லித்தரும் பாடங்களைச் செவ்வனே படியாதவர்கள்தான் ஜனாதிபதி தேர்தலைப் புறக்கணிக்குமாறு கேட்பார்கள்.

ஊவா மாகாணத் தேர்தலின் பின்னர் இராஜபக்சேயை தோற்கடிக்கலாம் என்ற நம்பிக்கை பிறந்துள்ளது. எதிர்க்கட்சிகள் ஒரு பொது வேட்பாளரை இராஜபக்சேக்கு எதிராக நிறுத்தினால் இது சாத்தியமாகும் வாய்ப்புண்டு. கருத்துக் கணிப்புக்கள் இராஜபக்சேயின் அரசியல் செல்வாக்கு சரிந்துள்ளமாகச் சொல்கின்றன.

தமிழர்களைப் பொறுத்தளவில் இராஜபக்சேயின் கொடுங்கோல் ஆட்சியை முடிவுக்குக் கொண்டு வரவேண்டும். கடந்த ஒன்பது ஆண்டுகளாக எமது மக்கள் சொல்லொணாத் துன்பங்களை அனுபவித்து வருகிறார்கள். தங்களது காணிகளை – வீடு வாசல்களை – சிங்கள இராணுவத்திடம் பறிகொடுத்துள்ளார்கள். வலிகாமம் வடக்கில் மட்டும் சுமார் 20,000 ஆயிரம் குடும்பங்களுக்குச் சொந்தமான 8,382 ஏக்கர் உறுதிக் காணியை இராணுவம் பறித்துள்ளது. இதற்காக இரக்கமற்ற இராஜபக்சே தேர்தல் மூலம் தண்டிக்கப்பட வேண்டும்.

மொத்தத்தில் மகிந்த இராஜபக்சேயின் கொடுங்கோல் ஆட்சியை முடிவுக்குக் கொண்டு வருவதற்கான பொன்னான வாய்ப்பைத் தமிழ்மக்கள் நழுவ விடக்கூடாது.

மகிந்த இராஜபக்சேக்கு எதிராக தமிழ்மக்கள் ஒருமித்து வாக்களித்தால் ஆட்சி மாற்றத்தை ஏற்படுத்தலாம்!

நக்கீரன்

http://www.tamilcnnlk.com/archives/334910.html

வெவ்வேறு கொடிகளோடு அணிவகுத்து நடைபோட்டாலும் பொது எதிரியைத் தாக்கும் போது ஒன்றாகத் தாக்குவோம்!

நக்கீரன்

ஸ்ரீலங்காவின் சனாதிபதி இராசபக்சே அமெரிக்கா வருகிறார். செப்தெம்பர் 24 ஆம் நாள் நடைபெறும் அய்.நா. அவையில் பேச இருக்கிறார். அதற்கு எதிர்ப்புத் தெரிவித்து நாடு கடந்த தமிழீழ அரசாங்கம் நியூயோர்க்கில் பாரிய ஆர்ப்பாட்டத்தை நடத்த இருக்கிறது.

இராசபக்சே நாட்டை விட்டு எங்கு சென்றாலும் அவருக்கு எதிராக தமிழ் உணர்வாளர்கள் தங்களது எதிர்ப்பை பலமான முறையில் காட்டி வருகிறார்கள். கடந்த ஓகஸ்ட் 4 ஆம் நாள் கிளஸ்கோவில் முதலாவது உலகப் போரின் நினைவாக பொதுநலவாய அமைப்பு ஒழுங்கு செய்த விளையாட்டுப் போட்டி நிகழ்ச்சிக்கு வருகை தர இருந்த இராசபக்சேக்கு நூற்றுக் கணக்கான தமிழ் உணர்வாளர்கள் எதிர்ப்புத் தெரிவித்து ஆர்ப்பாட்டங்களை நடத்தினார்கள். தாயகத்தமிழர்கள் கொல்லப்படுவது, பாலியல் வல்லுறவுக்கு உட்படுத்தப்படுவது, சித்திரவதை செய்யப்படுவது போன்றவற்றைக் கண்டிக்கும் பதாதைகளை எதிர்ப்பாளர்கள் கையில் ஏந்தியிருந்தார்கள்.

பொதுநலவாய அமைப்புக்கு ஸ்ரீலங்கா ஒரு வெட்கக் கேடு எனத் தமிழ் அமைப்புக்கள் வருணித்தன. எதிர்ப்பைக் கண்டு மிரண்டு போன மகேந்திரா இராசபக்சே பாதுகாப்புக் காரணத்தைக் காட்டித் தனது பயணத்தைக் கைவிட்டார். அது போலவே கடந்த மார்ச்சு மாதம் 10 ஆம் நாள் இலண்டனில் நடைபெற்ற பொதுநலவாய நாடுகள் நாள் நிகழ்சியையும் பிரித்தானியா வாழ் தமிழ்மக்கள் காட்டிய எதிர்ப்புக் காரணமாகக் கைவிட்டார். பொதுநலவாய நாடுகளது தலைவராக சனாதிபதி இராசபக்சே இருப்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

போர் முடிந்து 5 ஆண்டுகள் உருண்டோடி விட்டன. ஆனால் எமது மக்களின் வாழ்வு இருள் படிந்த வாழ்வாகவே இருக்கிறது. அவர்கள் சிங்கள இராணுவத்தின் நெருக்குவாரத்தின் கீழ் வாழ்கிறார்கள்.

(1) முல்லைத்தீவு மாவட்டம் புதுக்குடியிருப்பு உட்பட ஏனைய பிரதேச செயலகப்பிரிவுகளில் உள்ள எமது மக்களுக்குரித்தான குடியிருப்பு காணிகள், வயல் காணிகள், பிரதேச சபை மற்றும் பொது அமைப்புகளுக்குரிய காணிகள், குறிப்பாக புதுப்பிலவு புதுக்குடியிருப்பு சங்கத்துக்குரிய பத்து ஏக்கர் காண), மயான பூமிகள் (ஒட்டுசுட்டான்) ஆகியவற்றில் அத்துமீறிக் குடியேறியுள்ள இராணுவத்தினரை வெளியேற்றி அங்கு மீள்குடியேற அனுமதிக்குமாறு அந்தப் பகுதி மக்கள் ஆர்ப்பாட்டம் நடத்தி அரசைக் கேட்டுள்ளார்கள்.

யாழ்ப்பாண மாவட்டம் வலிகாமம் வடக்கு மற்றும் கிழக்குப் பகுதியில் 1990 ஆம் ஆண்டு இடம்பெயர்ந்த சுமார் 25,000 பேர் தொடர்ந்து தற்காலிக கொட்டில்களிலும் நலம்புரி முகாம்களிலும் வாழ்ந்து வருகிறார்கள். அவர்களுக்குச் சொந்தமான 6382 ஏக்கர் காணியை சிங்கள இராணுவம் அபகரித்துள்ளது. அபகரித்த காணிகளில் இராணுவம் முகாம்கள், இராணுவ குடியிருப்புக்கள், உல்லாச விடுதிகள், உணவகங்கள், நீச்சல் தடாகங்கள், விளையாட்டுத் திடல்கள், சனாதிபதி மாளிகை போன்றவை நிறுவப்பட்டுள்ளன. இதனால் தங்கள் சொந்த வீடு வாசல்களுக்குத் திரும்பிச் சென்று நிம்மதியாக தலைவைத்துப் படுக்கலாம் என்ற மக்களது கனவு நொருக்கப்பட்டுள்ளது.

போர் முடிந்த பின்னரும் அய்யத்தின் பேரிலும் ஏனைய குற்றச்சாட்டுகளின் பேரிலும் ஆண்டுக்கணக்காக சிறைச்சாலைகளில் வாடும் நூற்றுக் கணக்கான தமிழ் அரசியல் கைதிகள் இன்னும் விடுவிக்கப்படவில்லை. வழக்கும் இல்லை விசாரணையும் இல்லை என்ற திரிசங்கு நிலை தொடர்கிறது. சிறைச்சாலையில் கூட தமிழர்கள் நிம்மதியாக வாழக் கூடாது என்பதில் சிங்கள பேரினவாத அரசு கண்ணும் கருத்துமாக இருக்கிறது.
போர் முடிந்த கையோடு சிங்கள இராணுவத்திடம் சரணடைந்தன் வி.புலிப் போராளிகள், தளபதிகள் காணாமல் போயுள்ளார்கள். அவர்களை இராணுவம் விசாரணை என்ற பெயரில் வண்டிகளில் ஏற்றிச் சென்றதை நேரில் பார்த்த அவர்களது துணைவிமார்கள், உறவினர்கள், போராளிகள் பொதுமக்கள் இருக்கிறார்கள். ஆனால் இராணுவம் அப்படி யாரையும் தாம் பிடித்துச் செல்லவில்லை என முழுப் பூசணிக்காயை சோற்றுக்குள் மறைக்கிறது.
தமிழ்மக்கள் சிங்கள இராணுவத்தினாலும் அதன் புலனாய்வுப் பிரிவினராதும் தொடர்ந்தும் அச்சுறுத்தப்படுகிறார்கள். அவர்களது பேச்சுச் சுதந்திரம், சுதந்திரமாகக் கூடும் சுதந்திரம் மறுக்கப்பட்டு வருகிறது. மக்களது வீட்டுக் கதவுகளை இரவில் தட்டுவதும் விசாரணை என்ற போர்வையில் முகாம்களுக்கு அழைத்து குறுக்கு விசாரணை செய்வதும் தொடர்கிறது. இராணுவமும் அதன் புலனாய்வுப் பிரிவும் தமிழ்மக்களை எதிரிகள் போலவும் அந்நியர் போலவும் நடத்துகிறது. மக்கள் நாகபாம்போடு ஒரே குடிசையில் சேர்ந்து வாழுகிற மாதிரியான துன்பத்தை அனுபவித்து வருகிறார்கள்.
பல ஆண்டுகளாக கொக்கிளாய், நாயாறு மற்றும் கொக்குத்தொடுவாய் கடற்பிரதேசத்தில் கடற்றொழிலில் ஈடுபட்டுள்ள தமிழ் மீனவர்கள் தங்கள் தொழிலில் ஈடுபட முடியாமல் இருக்கிறது. காரணம் வேறு மாவட்டங்களைச் சேர்ந்த சிங்கள மீனவர்கள் இராணுவத்தின் துணையுடன் நிரந்தரமாக வீடுகளைக் கட்டியும் வலைப்பாடுகளை அமைத்தும் மீன்பிடித் தொழிலில் ஈடுபட்டு வருகிறார்கள். இதனால் தமிழ்மீனவர்களின் வாழ்வாதாரம் சிதைக்கப்பட்டு வருகிறது. முன்னைய காலங்களில் வட கிழக்கு பருவக் காற்றின் போது மட்டும் அதிகார வர்க்கத்தின் ஆசியுடன் சுமார் 72 மீனவர்கள் வரை அங்கு சென்று தற்காலிகமாத் தொழில் செய்து வந்தார்கள். ஆனால் இப்போது 250 கும் மேற்பட்ட மீனவக்குடும்பங்கள் வந்து தொழில் செய்கின்றன. அரச காணிகளிலும் தனியார் காணியில் தங்கியும் கடலில் தடை செய்யப்பட்ட வலைகளையும் படகுகளையும் பயன்படுத்தியும் தொழில் செய்து வருகிறார்கள்.
புதுக்குடியிருப்பு சந்தைக்காணிகளை இராணுவம் ஆக்கிரமித்துள்ளது. இதனால் கமக்காரர்கள் தங்களது உற்பத்திப்பொருட்களை தங்குதடையின்றி சந்தைப்படுத்த முடியாத இக்கட்டான நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டுள்ளார்கள்.
கிளிநொச்சி மாவட்டத்தில் முன்னாள் போராளிகளின் குடும்பங்கள் மீது கடத்தல், கொள்ளை, களவு, போதைப்பொருள்கள் விற்பனை எனப் பல்வேறு போலிக்குற்றச்சாட்டுகளை சுமத்தி அக்குடும்பங்களிடம் பெருந்தொகை கப்பம் பெற முயற்சிப்பதுடன், தமது பாலியல் இச்சைக்கும் உடன்படுமாறு குற்றத்தடுப்பு பிரிவினர் வற்புறுத்தி வருகின்றனர். காவல்துறையின் அடாவடித்தனத்தை எதிர்க்கும் போராளிகளின் மனைவியர் மீது விபச்சார வழக்கு பதிவு செய்து அவர்களை சிறையில் அடைத்து விடப் போவதாகவும் மிரட்டி வருகின்றனர்.
இராணுவம் நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமும் தமிழ்மக்களது பூர்வீக காணிகளை அபகரித்து வருகிறது. நிலங்களை அளவை செய்து அவற்றைக் கைப்பற்றும் முயற்சியில் ஈடுபட்டுள்ளது. இதற்குத் தோதாக யாழ்ப்பாணக் கச்சேரியில் ஒரு சிங்களவரை காணி அதிகாரியாக அரசு நியமித்துள்ளது. மன்னார் மாவட்டம் மற்றும் வவுனியா மாவட்டம் இரண்டுக்கும் சிங்களவர்கள் அரச அதிபர்களாக நியமிக்கப்பட்டுள்ளார்கள்.
வடக்கில் பவுத்தர்கள் இல்லாத இடங்களில் பவுத்த விகாரைகள், புத்தர் சிலைகள் நிறுவப்பட்டு வருகின்றன. ஏற்கனவே கிளிநொச்சி, மாதகல் போன்ற இடங்களில் பாரிய பவுத்த விகாரைகளை இராணுவம் கட்டியுள்ளது.
கன்னிகா இயற்கையாக அமைந்துள்ள 7 வெந்நீரூற்றுக் கிணறுகள் வரலாற்றுப் புகழ்வாய்ந்தவை. திருகோணமலையில் உள்ள திருக்கோணேசுவரம், இராவணன் வெட்டு, வெந்நீரூற்றுக் கிணறுகள் என்பன திருகோணமலையின் பெருமையை எடுத்துச் சொல்லும் வரலாற்றுச் சின்னங்களாகும். இந்துக்களின் புனித பூமியாக வெந்நீரூற்றுக் கிணறுகள் கருதப்பட்டன. இங்குதான் இலங்கை வேந்தன் இராவணன் தனது உடைவாளை உருவி ஏழு இடங்களில் குத்தியதாகவும் அந்த இடங்களில் இந்த வெந்நீரூற்று உருவாகியதாகவும் அய்தீகம் உண்டு. தாயாருக்கு இறுதிச் சடங்கு செய்தான் என்பது அய்தீகம். இந்த இடத்தை திருகோணமலை அரசாங்க அதிபர் தொல்பொருள் திணைக்களத்துக்குச் சொந்தமானது என்று சொல்லி கடந்த 2010 ஆம் ஆண்டு கையகப்படுத்தினார். அத்துடன் கன்னியாவின் வரலாற்றுச் சுருக்கம் எழுதப்பட்ட பலகையை திருகோணமலை அரச அதிபர் ஓய்வு பெற்ற இராணுவ தளபதி ஆர்.ரி. டி சில்வா அடாத்தாக அகற்றிக் கொண்டு போனார். தமிழ் மொழியில் எழுதப்பட்ட அந்த அறிவிப்புப் பலகை அகற்றப்பட்டு, ஆங்கிலம், சிங்களம் ஆகிய இரு மொழிகளில் மட்டுமே அறிவிப்புப் பலகை வைக்கப்பட்டுள்ளது. அத்துடன் அங்கே விநியோகிக்கப்படும் நுழைவுச் சீட்டில் அந்தப் பிரதேசம் ஒரு பெளத்தமதப் பிரதேசம் எனவும் அறியத் தரப்பட்டுள்ளது. இப்போது வெந்நீரூற்றுக்குப் பின்புறம் உள்ள சிவகங்கை ஊற்றின் ஓரமாக பவுத்த விகாரை கட்டப்பட்டுள்ளது. அதற்காக ஒரு ஏக்கர் காணி ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது.

இது தவிர, வெந்நீரூற்றுக்கு செல்லும் வகையில் புதிய பாதை அமைக்கும் பணியும் நடக்கிறது இந்துக்கள் தங்களது உறவினர்களது இறுதிச் சடங்கை நடத்த முடியாதவாறு தடுக்கப்பட்டுள்ளனர். வெந்நீரூற்றுக் கிணறுகளில் குளிப்பதென்றால் உரூபா 10 இராணுவத்தால் அறவிடப்படுகிறது. அந்த நுழைவுச் சீட்டு தனிச் சிங்களத்தில் எழுதப்பட்டுள்ளது. அந்தப் பகுதி பவுத்த மதப் பிரதேசம் என அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த வெந்நீரரூற்றுக் கிணறுகள் திருகோணமலை பட்டிணமும் சூழலும் பிரதேசத்திற்கான உள்ளூராட்சி சபையின் கட்டுப்பாட்டுக்குள் இருந்தது குறிப்பிடத்தக்கது. தமிழர்களின் சமயம், பண்பாடு, வாழ்வியல் ஆகியவற்றின் மீது இனமத வெறி பிடித்த அரசினால் தொடுக்கப்பட்ட ஆக்கிரமிப்பாக இதனை நாம் பார்க்க வேண்டும். ஆனால் அங்குள்ள இந்து மாமன்றங்கள், சைவ பீடங்கள், கோயில் முகாமைகள், பொதுமக்கள் இந்த ஆக்கிரமிப்பை எதிர்த்து உரத்த குரலில் எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கத் தவறிவிட்டன. அரசோடு ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும் ஒட்டுக் குழுக்களும் வழக்கம் போல் மவுனம் காக்கின்றன.

இலங்கை சுதந்திரம் அடைந்த பின்னர் ஆட்சிக்கு வந்த அரசுகளில் சனாதிபதி மகேந்திரா யேம்ஸ் இராசபக்சேயின் அரசே மிக மோசமான அரசாக இருக்கிறது. சனாதிபதி இராசபக்சே தனக்கு வாக்களித்த பெரும்பான்மை சிங்கள – பவுத்த மக்களது விருப்பத்தின் படியே ஆட்சி நடத்துவேன் என்று எந்த ஒளிவு மறைவின்றி மேடைகளில் பேசி வருகிறார். தனது தேர்தல் வெற்றிக்கு அவர்களே காரண கர்த்தாக்கள் எனச் சொல்லி வருகிறார். சிங்கள – பவுத்த பேரினவாத சக்திகளுக்கு அவரே தலைமை தாங்குகிறார். அதன் குறியீடாக அவரே வலம் வருகிறார்.

“இலங்கையின் பெரும்பான்மை இனத்தவர்கள் தாங்கள் சிங்கள – பவுத்தர்கள் என பெருமையுடன் சொல்ல கூடிய நிலைக்கு அல்லது துட்ட கைமுனு குறித்துப் பெருமையுடன் பேசக் கூடிய நிலைக்கு நாட்டை நாங்கள் மாற்றியுள்ளோம். அநகாரிக தர்மபால மீதும் இனவாதி என்ற முத்திரை குத்தப்பட்டது, ஆனால் அதனையும் நாங்கள் மாற்றியுள்ளோம். பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் மக்கள் தாங்களை பவுத்தர்கள் என சொல்வதற்கே தயங்கினர், நான் அவ்வாறு சொன்னவேளை பலர் என்னைக் கடிந்துகொண்டனர், யாரும் துட்ட கைமுமுனுவை நினைவுகூற விரும்பவில்லை,நாட்டிற்கு முதுகெலும்பை நாங்கள் வழங்கியுள்ளதால் இன்று மன்னர் குறித்தும் வரலாறு பற்றியும் திரைப்படங்கள் எடுக்கப்படுகின்றன. ஏனைய நாடுகளுடன் சமமாக நிற்க கூடிய பெருமித உணர்வை நாங்கள் தேசத்திற்க்கு வழங்கியுள்ளோம்” இவ்வாறு அண்மையில் கொழும்பு மாளிகாகந்தவில் சிங்கள – பவத்த இனவெறியரான அநகாரிக தர்மபாலாவின் 150 ஆவது பிறந்தநாளைக் குறிக்கும் நிகழ்வில் கலந்துகொண்டு உரையாற்றுகையிலேயே சனாதிபதி இராசபக்சே பேசியுள்ளார்.

பொபல சேனா என்ற சிங்கள – பவுத்த அடிப்படைவாத அமைப்பு இலங்கை சிங்கள தேசம் என்று ஏற்றுக் கொள்பவர்களுக்கு மட்டுமே வாக்களியுங்கள் என்று நடந்து முடிந்த ஊவா மாகாணத் தேர்தலில் பகிரங்கமாக வேண்டுகோள் விடுத்தது. இந்தப் பொது பல சேனா பாதுகாப்புச் செயலாளர் கோத்தபாய இராசபக்சேயின் ஆதரவோடும் அரவணைப்போடும் இயங்கி வருகிற அமைப்பாகும். இந்த அமைப்பே அண்மையில் பேருவளை, அளுத்கம போன்ற இடங்களில் முஸ்லிம் கடைகள், மசூதிகள் மீது தாக்குதல் நடாத்தி இருந்தது.

தமிழ்மக்களின் பிணங்களின் மீது அரசியல் வணிகம் நடத்தும் சனாதிபதி இராசபக்சேயின் சர்வாதிகார ஆட்சி முடிவுக்கு வரும் காலம் நெருங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. பவுத்த மதத்தின் பேரிலும் சனநாயகத்தின் பேரிலும் அரசியல் வியாபாரம் நடத்தும் இராசபக்சே ஆட்சி ஒரு முடிவுக்கு வந்தே தீரும். அது இயற்கையின் நியதி. அதற்கான கட்டியம் ஊவா மாகாண சபைத் தேர்தல் மூலம் காணக் கூடியதாக இருக்கிறது.

ஊவா மாகாணசபைக்கு நடந்த தேர்தலில் ஆளும் அய்க்கிய மக்கள் சுதந்திர முன்னணி 2009 ஆம் ஆண்டு நடந்த தேர்தலோடு 2014 இல் நடந்த தேர்தலில் விழுந்த வாக்குகளின் எண்ணிக்கையையும் இருக்கையின் எண்ணிக்கையையும் ஒப்பிடும் போது பாரிய சரிவைச் சந்தித்துள்ளது. 2005 ஆம் ஆண்டுக்குப் பிறகு வட மாகாணசபை நீங்கலாக ஆளும் கட்சி இந்தத் தேர்தலில்தான் இவ்வாறான சரிவைச் சந்தித்துள்ளது. கீழ்க்கண்ட அட்டவணை 2009, 2014 தேர்தல் முடிவுகளை ஒப்பிட்டுக் காட்டுகின்றன.

ஊவா மாகாண சபைத் தேர்தல்

அட்டவணை

கட்சி	2014			2009
	வாக்கு	விழுக்காடு	இருக்கை	வாக்கு	விழுக்காடு	இருக்கை
அமசுமு	349,906	51.20	19	418,906	67.79	25
அய்தேக	274,773	44.79	13	129,144	25.81	7
ஜேவிபி	36,580	6.63	2	14,639		1
மலையக மக்கள் முன்னணி			0			1

2009 தேர்தலில் ஆளும் அய்க்கிய மக்கள் சுதந்திர முன்னணி 418,906 (67.79) வாக்குகளைப் பெற்றிருந்தது. இந்தத் தேர்தலில் அது 349,906 (51.2 ) ஆக வீழ்ச்சி கண்டுள்ளது. அதாவது 69,000 வாக்குகள் குறைந்துள்ளது. இது 23.82 விழுக்காடாகும்.

அய்க்கிய தேசியக் கட்சிக்கு 274,773 (44.79 ) வாக்குகள் விழுந்துள்ளன. மொத்தம் 34 உறுப்பினர்களைக் கொண்ட ஊவா மாகாண சபையில் ஆளும் கட்சியின் உறுப்பினர் தொகை 25 இல் இருந்து 19 ஆகக் குறைந்துள்ளது. அதே சமயம் அய்க்கிய தேசியக் கட்சியின் உறுப்பினர்களின் எண்ணிக்கை 7 இல் இருந்து 13 ஆக அதிகரித்துள்ளது. மேலும் மொத்தம் 9 தேர்தல் தொகுதிகளில் ஆளும் கட்சி 3 இல் தோற்றிருக்கிறது. அய்க்கிய தேசியக் கட்சி ஹாலி – எல, வெலிமட மற்றும் பதுளையில் வென்றுள்ளது.

இந்தத் தேர்தலில் தொண்டமானின் இலங்கை தொழிலாளர் காங்கிரஸ் கட்சி ஆளும் கட்சியோடு சேர்ந்து போட்டியிட்டது. அப்படிப் போட்டியிடாதிருந்தால் ஆளும் கட்சி பதுளை மாவட்டத்தில் மண் கவ்வியிருக்கும். தோட்டத் தொழிலாளர்களது வாக்குகளே (சுமார் 70,000) தேர்தலில் ஆளும் கட்சியைக் கரை சேர்த்துள்ளது. இந்தத் தேர்தலில் 3 தமிழர்கள் வெற்றி பெற்றிருக்கிறார்கள். இதே மாவட்டத்தில் ஹரீன் பெர்னாந்து ஆகக் கூடுதல் விருப்பு வாக்குகளைப் (173993) பெற்றிருக்கிறார்.

இலங்கை முஸ்லிம் காங்கிரஸ் – அகில இலங்கை மக்கள் கட்சி கூட்டாகப் போட்டியிட்டு படுதோல்வி அடைந்தன. வெறுமனே 5,045 வாக்குகளே இந்தக் கூட்டணிக்குக் கிடைத்தன. அய்க்கிய தேசியக் கட்சியில் கேட்ட 2 முஸ்லிம் வேட்பாளர்களும் தோல்வி அடைந்தார்கள்.

சிங்கள – பவுத்தர்களது வாங்கு வங்கியை நம்பியிருக்கும் சனாதிபதி இராசபக்சேக்கு ஊவா தேர்தல் முடிவுகள் அதிர்ச்சியாக இருந்திருக்கும் என்பதில் எள்ளவும் அய்யமில்லை. . அவரது அரசியல் வாழ்க்கையின் அந்திம காலம் கிட்டிவிட்டதாக அரசியல் ஆய்வாளர்கள் நினைக்கிறார்கள்.

இந்தப் பின்னணியிலேயே சனாதிபதி இராசபக்சே அய்.நா அவையின் பொதுக் கூட்டத்தில் கலந்து கொள்ள அமெரிக்கா வருகிறார். அவரது வருகையை எதிர்த்து நாடுகடந்த தமிழீழ அரசாங்கம் பொங்கு தமிழ் ஆர்ப்பாட்ட நிகழ்ச்சியை நியூ யோர்க் இல் உள்ள அய்.நா. தலைமையகத்துக்கு முன்னால் நடத்துகிறது. இந்த பொங்குதமிழ் எழுச்சி ஆர்ப்பாட்டத்தில் பெருந்திரளாய் அணி திரளுமாறு அமைச்சர் நிமால் விநாயகமூர்த்தி அறைகூவல் விடுத்துள்ளார்.

அதே போல் மகிந்தவின் வருகைக்கு எதிரான போராட்டத்தில் சகல வேறுபாடுகளையும் கடந்து அனைத்து தமிழ் அமைப்புக்கள் பொது எதிரிக்கு எதிரான போராட்டத்திற்கு வலிமை சேர்க்குமாறு கனேடிய தமிழர் தேசிய அவை வேண்டுகோள் விடுத்துள்ளது.

இந்தப் பொங்கு தமிழ் நிகழ்ச்சியில் கனடாவில் இருந்து கலந்து கொள்பவர்களது வசதிக்காக நாடு கடந்த தமிழீழ அரசாங்கம் பேருந்து வசதிகளை செய்துள்ளது. அதே போல் கனடிய தமிழர் தேசிய மக்கள் அவையும் பேருந்து வசதிகளைச் செய்துள்ளது.

வெவ்வேறு கொடிகளோடு அணிவகுத்து நடைபோட்டாலும் பொது எதிரியைத் தாக்கும் போது ஒன்றாகத் தாக்குவோம்.

Scottish Referendum Result is a Victory for the Democratic Process of Settling National Questions

Veluppillai Thangavelu

In a hard fought referendum the “Better Together” (No Vote) Won by a Narrow Margin 55% – 45%.

The result shows the Scottish people did not want to severe their 307 years old union with Britain. By remaining in the union the people thought, thought rightly, they can have the best of both the worlds. In economic terms Scotland is a net beneficiary of the Union forged in 1707.

Had the Yes side won, Scotland would have become an independent sovereign state on March 16, 2016. And Westminster would have entered into negotiations with the Scottish government to work out the terms separation.

A former British Prime Minister James Callaghan was right on mark when he said “Scots voting for independence is like a Turkey voting for Christmas”.

The Yes lost the referendum but we must salute both sides for the dignified way they conducted the referendum. There were no violence, no rigging of votes, no impersonations and no slanging match between the opposing sides. It was a clean campaign marked by civility and a lesson for the third world countries how to conduct elections peacefully. Each side played by the rules and that is a victory for the democratic process.

What is remarkable is that people were given a chance to exercise their right to self determination by both Westminster and Holyrood. The principle of exercising the right of self of determination has become an important political tool to settle disputes among people.

What follows below was written before the results of the referendum held on September 18, 2014. Now read on…….

Recent opinion polls suggest the referendum race is neck and neck. There are four million voters – which for the first time will include 16- and 17-year-olds – to be asked a single question: “Should Scotland become an independent country?”

Previous opinion polls showed support for independence at between 25% and 35%. This week’s polls put the Yes at 51% and No at 49% thus a narrow lead in favour of independence.

Even after the Act of Union of 1707, Scotland continued to keep its distinct identity differently from the rest of Britain. It maintained its own separate education system, law and justice systems, and church and sports teams. But until the vote to set up a devolved government for Scotland in 1997, all major decisions were made by the Westminster parliament in London.

A referendum in 1979 on a devolved Scottish assembly garnered 51.6% of votes in favour, but the vote was defeated on a technicality: the low turnout meant those voting in favour constituted only 32.9% of the electorate, below the 40% bench mark. Many Yes supporters felt cheated, however, this time around there is no turnout requirement. A simple majority of 50%+ will carry the day.

Scottish people tend to dislike rightwing parties; the ruling Conservative party has only one Conservative Member in the current Westminster parliament. When Margaret Thatcher was Prime Minister she imposed a deeply unpopular poll tax in Scotland that led to riots. It was left to the current Tory leader, David Cameron to offer an apology to the people of Scotland in 2006. Yet, the Conservative Party remains deeply unpopular in Scotland.

The election of Tony Blair’s New Labour party in 1997 initiated change. The Scottish devolution referendum of 1997 was a pre-legislative referendum held in Scotland on September 11, 1997 over whether there was support for the creation of a Scottish Parliament with devolved powers, and whether the Parliament should have tax-varying powers. The referendum was a Labour manifesto commitment and was held in their first term after the 1997 election. This was the second referendum held in Scotland over the question of devolution, the first being in 1979. Turnout for the referendum was 60.4%. The prime minister confidently predicting the result would cement the union, not encourage further cracks.

However, calls for more powers have grown and following an electoral wipe-out of centrist Liberal Democrats in Scotland’s 2011 parliamentary elections the stage was set for the Scottish National Party (SNP) government committed to a referendum on a decisive break with the United Kingdom.

Not surprisingly all the major parties in Britain and based in London are opposed to the referendum. The leaders of all the three parties, British Prime Minister David Cameron, Labour Party leader Ed Miliband and Liberal Democratic chief Nick Clegg have taken time off to descend in Scotland last Wednesday to campaign not jointly but separately against the Yes side. In a show of cross-party unity, they pulled out of the weekly House of Commons question session to make a dash to Scotland. They are pleading for a united United Kingdom amidst polls suggesting once fanciful notion of Scots voting to break from Britain a real possibility. The three parities are campaigning for a No vote under the umbrella of Better Together.

Alex Salmond, leader of the SNP said the London based politicians were only in Scotland because “they are panicking” and predicted their visit will help his Yes campaign.

More than any others Prime Minister David Cameron is worried about the outcome of the referendum. He said Scottish independence would break his heart. “We desperately want you to stay; we do not want this family of nations to be ripped apart,” Cameron wrote in a column published in the Daily Mail. Naturally he does not wish to go down in history as the last Prime Minister of Great Britain. In an act best described as a sign of desperation, Cameron ordered the blue and white Scottish flag to be flown at No.10 Downing Street his official residence.

Amid the Yes campaign’s lead in the polls, the British Chancellor, George Osborne, pledged greater devolution of powers if Scots vote to stay within the union, promising “much greater” fiscal autonomy and tax raising powers. Scots would have “the best of both worlds”, Osborne promised, speaking on The Andrew Marr Show. An agreement reached by the three parties promises greater income tax-raising powers, the potential devolution of control over housing benefit, the work programme and other taxes, including air passenger duty and capital gains tax.

The lead campaigners for independence are the SNP, with its charismatic leader Alex Salmond and his deputy, Nicola Sturgeon, the most recognisable faces for many voters. The Scottish Green party, a smaller group that has two representatives in the Holyrood parliament, also backs Yes. The Yes campaign is not on party lines, yet SNP supporters are heavily involved in it.

At this point it is worth recapitulating the history Scotland and England before their union more than three centuries ago.

During the ice age Scotland was uninhabited. However, when the ice melted forests spread across Scotland and Stone Age hunters moved there. By 6,000 BC small groups of people lived in Scotland by hunting animals like red deer and seals and by gathering plants for food.

Then about 4,500 BC farming was introduced into Scotland. The early farmers continued to use stone tools and weapons and this period is called the Neolithic (new stone age). The Neolithic people used stone axes or fire to clear forests for farming and they grew wheat, barley and rye. They also bred cattle and sheep. They lived in simple stone huts with roofs of turf or thatch.

By 1,800 BC people in Scotland had learned to make bronze. The Bronze Age people continued to live in simple huts but they are famous for their stone monuments. They arranged huge stones in circles. The fact that they were able to do so indicates they lived in an organised society.

The recorded history of Scotland begins with the expansion of the Roman Empire in Britain when the Romans occupied what are now broadly England, Wales and Scotland administering it as a Roman province called Britannia. They were, however, unable to subdue the fierce tribes in the north. A massive wall was built across the island from sea to sea on demand by the Emperor Hadrian to keep these tribes from invading Britannia. Parts of this Hadrian’s Wall still stand on the Scottish border today.

The Normans conquered England in 1066, after which many Anglo-Saxons from England settled in the Lowlands of Scotland. This is when the Scots gradually adopted the English ways. Feudalism was established and the chiefs of the clans became nobles. Scottish towns began to grow, trade was increased and Scotland thrived.

In the year 1290, the heiress to the throne, Margaret, died. Sir Edward I of England claimed the right to bestow the Crown and made John de Baliol the king. When Edward sought help from John against the French, John entered into an alliance with France. This was the beginning of the 260 years that Scotland held to this so-called ‘auld alliance’ with England’s enemy.

Edward crossed the Scottish border in the year 1296, took John prisoner and proclaimed himself the King of Scotland. The Scots weren’t very impressed with the change and they rose again. They were led by Sir William Wallace. Under his leadership they managed to route the English at the Stirling Bridge in 1297 and pursued them across the border. Edward returned the following year and inflicted a disastrous defeat on the Scots at Falkirk. Wallace was imprisoned and was brutally executed.

Robert the Bruce followed in Wallace’s foot steps and fought against the English in 1314 at Bannockburn near Stirling Castle. Only in 1328 did Edward III formally recognize Scotland’s independence.

After that, James IV of Scotland married Margaret the daughter of Henry VII of England in 1503. When he died the throne went to his baby daughter, Mary Stuart.

Mary was driven out by John Knox who was a follower of John Calvin, one of the leaders of the reformation. Mary returned to Scotland, however, in the year 1561, but was captured and imprisoned. She escaped and fled to England, where Queen Elizabeth I captured her and executed her.

Mary’s son, James VI, was brought up as a Presbyterian and took over the throne of Queen Elizabeth when she died. Scotland and England were united under one single king; however, Scotland remained a separate state with its own parliament and government.

The age-old rivalry between Scotland and England ended formally in 1707 when the parliaments of both nations agreed to the Act of Union. This act merged the parliaments of the two nations and established the Kingdom of Great Britain. Eventually a new Scottish parliament was established in Edinburgh to oversee the territory of Scotland.

In the 20th Century Scotland suffered very high unemployment during the 1920s and 1930s. Traditional industries such as shipbuilding, mining, iron and steel were badly affected by depression. The Second World War brought a return to full employment and the 1950s and 1960s were years of prosperity. However recession returned in the early 1980s and early 1990s.

Nevertheless new hi-tech and service industries grew up in Scotland in the late 20th century to replace the old manufacturing ones and in 1990 Glasgow was made the Cultural Capital of Europe.

During the 20th century there was a growing nationalist movement in Scotland. The National Party of Scotland was formed in 1928. In 1934 it changed its name to the Scottish National Party. The first SNP MP was elected in 1945. In 1974 11 SNP MPs were elected. Finally in 1999 Scotland gained its own parliament. In 2011 the Scottish Nationalist Party won a majority in the Scottish Parliament. Today the population of Scotland is 5.2 million.

The former Kingdom of Scotland (until 1603) is today one of the four constituent nations which form the United Kingdom, it occupies the northern third of the island of Great Britain. The nation shares a land border to the south with England and is bounded by seas and oceans on all other sides. The country consists of a mainland area plus several island groups, including Shetland, Orkney, and the Hebrides. The following is an overview of Scotland:

The following is an overview of Scotland:

Status – Semi-autonomous part of the United Kingdom

Population – 5.2 million (2001 census) Ceylon 20.33 million (2011 census). This constitutes 8.3% of UK population.

GDP – $245 bn (2013 estimate)

GDP per capita – $45,904 (2013 estimate) (UK £22,336)

Capital – Edinburgh
Area – 78,772 km² (30,414 sq miles). This is 32% of the area of UK(Ceylon 65,610 sq km (25,332 sq mi).
Languages – English, Gaelic
Major religion – Christianity
Monetary unit – 1 pound sterling = 100 pence
Main exports – Food/drink, chemicals/petroleum products
Border country – England
Related countries – United Kingdom
Countries in the region – Faroe Islands, Iceland, Ireland, Denmark, Norway

If there is one country that is extremely worried about the outcome of the Scottish referendum that country is Canada. Canada fears a successful referendum in favour of independence might once again fuel Party Quebecor’s demand for separation. Prime Minister Stephen Harper and Foreign Minister John Baird have made statements throwing their full weight behind Britain. “We think the United Kingdom is better united as they built one of the greatest societies of the world” said Baird in an interview with CTV’s Don Martin this week. Help also came from former Bank of Canada governor who now leads the Bank of England. He discounted any possibility of Scottish nationalists’ vow to keep the UK pound in an independent Scotland.

Another country which is concerned about the Scottish referendum is Spain. Separatists in North-eastern Spain are demanding ‘independencies’ for Catalan. Catalonia regional leader Artur Mas said his government is not wavering from plans to hold a November 09 referendum in the region of 7.6 million people, even though experts say any attempt is sure to be blocked by Spain’s constitutional court.

Independence to Scotland will not be painless. Scottish people have to pay a price. Scotland would be saddled with £143 billion of debt after independence and forced to make deeper spending cuts. Extra North Sea oil revenues would only cover a third of that shortfall and leave Holyrood paying billions of pounds in “IOUs” to Westminster for debt interest payments, according to the National Institute of Economic and Social Research (NIESR). They also said that sharing the pound after independence would leave Scotland “hostage to fortune” and cause borrowing costs to increase, potentially affecting savers through a spike in mortgage payments. It paints a picture of an independent Scotland with higher taxes and lower spending than that outlined by Westminster.

Oil and gas funds between 2019 and 2041 would account for only about one third of Scotland’s inherited share of UK public debt, it said, noting that the rest of the UK’s debt burden would also increase. Scotland would have to renegotiate its entry to both NATO and the European Union.

Yet, Scottish people might decide that it is worth paying the price for since independence will put Scotland’s future in Scotland’s hands.

Countries which have broken away from union with overweening neighbours – in recent times, Slovakia from Czechoslovakia, the Baltic States from the Soviet Union reported an improved national culture, one able to be truly national and thus more self confident in their relationships with the outside world. There are counter examples – the two Slav states of Ukraine and Belarus have done badly, democratically and economically, after leaving USSR. Pakistan has not found any kind of stability after separating from India. But in a rich country with no hostile neighbours, Scotland bids fair to feel the national blood pulse faster.

Ultimately, it boils down to the question whether man lives by bread alone. If people are asked to choose between bread and freedom, they will choose freedom. History is replete with numerous examples of people choosing freedom over bread. When the Soviet Union disintegrated in the early nineties all constituent states declared independence. Not one single state opted to remain with the USSR. Poland became the first Warsaw Pact state country to break free of Soviet domination.

In a similar fashion Yugoslavia broke up into Bosnia and Herzegovina, Croatia, Kosovo, Macedonia, Montenegro, Serbia and Slovenia. Another example is Czechoslovakia that got dissolved on January 01, 1993 into Czech Republic and Slovak Socialist Republic. It is sometimes called the Velvet Divorce, a reference to the bloodless Velvet Revolution of 1989 that led to the end of the rule of the Communist Party of Czechoslovakia and the formation of a democratic government. All these states became independent under the principle of right of self-determination of people. Universal recognition of the inalienable right to self-determination was the most effective way the global community could guarantee protection of fundamental freedoms.

The creation of new nation states resulted in increase in the membership in the UNO which rose from 51 founding members in 1945 to 80 in 1956, 104 in 1961, 138 in 1971, 144 in 1975, 147 in 1976, 179 in 1992, 184 193 and 193 today. The last to join the comity of nations is South Sudan in July 2011 after voting in a UN supervised referendum.

The era of the old-fashioned nation-states is over. It is time for a world of self-determined peoples. The creation of more states based on the principle of national right of self-determination brings freedom, sovereignty, equality, self-respect, dignity and ultimately peace. (Tamil Mirror – September,2014)

Scotland Poised To Become An Independent State After September 18 Referendum

By Veluppillai Thangavelu –

The make or break referendum in Scotland is just a few days away. People of Scotland will vote on September 18 to decide whether to stay part of the United Kingdom or break the 307 years long union. Why the Scots did waited this long, almost three centuries, to conduct a referendum for separation?

Previous opinion polls showed support for independence at between 25% and 35%. This week’s polls put the Yes at 51% and No at 49% thus a narrow lead in favour of independence.

Alex Salmond, leader of the SNP said the London based politicians were only in Scotland because “they are panicking” and predicted their visit will help his “Yes” campaign.

More than any others Prime Minister David Cameron are worried about the outcome of the referendum. He said Scottish independence would break his heart. “We desperately want you to stay; we do not want this family of nations to be ripped apart,” Cameron wrote in a column published in the Daily Mail. Naturally he does not wish to go down in history as the last Prime Minister of Great Britain. In an act best described as a sign of desperation, Cameron ordered the blue and white Scottish flag to be flown at No.10 Downing Street his official residence.

The lead campaigners for independence are the SNP, with its charismatic leader Alex Salmond and his deputy, Nicola Sturgeon, the most recognisable faces for many voters. The Scottish Green party, a smaller group that has two representatives in the Holyrood parliament, also backs yes. The Yes campaign is not on party lines, yet SNP supporters are heavily involved in it.

At this point it is worth recapitulating the history Scotland and England before their union more than three centuries ago.

After that, James IV of Scotland married Margaret the daughter of Henry VII of England in 1503. When he died the throne went to his baby daughter, Mary Stuart.

Nevertheless new hi-tech and service industries grew up in Scotland in the late 20th century to replace the old manufacturing ones and in 1990 Glasgow was made the Cultural Capital of Europe.

Status – Semi-autonomous part of the United Kingdom
Population – 5.2 million (2001 census) Ceylon 20.33 million (2011 census)
Capital – Edinburgh
Area – 78,772 km² (30,414 sq miles) Ceylon 65,610 sq km (25,332 sq mi)
Languages – English, Gaelic
Major religion – Christianity
Monetary unit – 1 pound sterling = 100 pence
Main exports – Food/drink, chemicals/petroleum products
Border country – England
Related countries – United Kingdom
Countries in the region – Faroe Islands, Iceland, Ireland, Denmark, Norway

If there is one country that is extremely worried about the outcome of the Scottish referendum that country is Canada. Canada fears a successful referendum in favour of independence might once again fuel Party Quebecor’s demand for separation. Prime Minister Stephen Harper and Foreign Minister John Baird have made statements throwing their weight behind Britain. “We think the United Kingdom is better united as they built one of the greatest societies of the world” said Baird in an interview with CTV’s Don Martin this week. Help also came from former Bank of Canada governor who now leads the Bank of England. He discounted any possibility of Scottish nationalists’ vow to keep the UK pound in an independent Scotland.

Yet Scottish people might decide that it is worth paying the price for since independence will put Scotland’s future in Scotland’s hands. Countries which have broken away from union with overweening neighbours – in recent times, Slovakia from Czechoslovakia, the Baltic States from the Soviet Union reported an improved national culture, one able to be truly national and thus more self confident in their relationships with the outside world. There are counter examples – the two Slav states of Ukraine and Belarus have done badly, democratically and economically, after leaving USSR. Pakistan has not found any kind of stability after separating from India. But in a rich country with no hostile neighbours, Scotland bids fair to feel the national blood pulse faster.

The creation new nation states resulted in increase in the membership in the UNO which rose from 51 founding members in 1945 to 80 in 1956, 104 in 1961, 138 in 1971, 144 in 1975, 147 in 1976, 179 in 1992, 184 193 and 193 today. The last to join the committee of nations is South Sudan in July 2011 after voting in a UN supervised referendum.

https://www.colombotelegraph.com/index.php/scotland-poised-to-become-an-independent-state-after-september-18-referendum/

A State Belongs to the People Who Live in it and Telangana is the Latest Example

Veluppillai Thangavelu

“A moment comes, which comes but rarely in history, when we step out from the old to the new, when an age ends, and when the soul of a nation, long suppressed, finds utterance.” Jawaharlal Nehru, “Tryst With Destiny” speech celebrating Indian independence.

August 15, 1947 midnight India won its freedom from colonial rule ending nearly 350 years of British presence in India. But, freedom was not without pains. It also saw the saw the birth of the new Islamic Republic of Pakistan. When the British left, they partitioned India, creating the separate countries of India and Pakistan to accommodate religious differences between Pakistan, which has a majority Muslim population, and India which is primarily Hindu. While the Indian National Congress called for British to Quit India, in 1943 the Muslim League passed a resolution demanding the British Divide and Quit. Before British, Mughals ruled India for over 300 years.

It is still a debatable point whether the partition of these countries was a wise move by the British. The partition has not stopped conflict between India and Pakistan. Boundary issues, left unresolved by the British, have caused three wars and continuing strife between India and Pakistan. Sixty years on, the status of Kashmir remains unresolved despite a tenuous peace process between India and Pakistan. The bad blood between the two countries is largely due to the ideological divide between the Muslims and the Hindus of India. Incidentally Pakistan became world’s first Islamic Republic in 1956.

British India, which included most of present-day India, Pakistan and Bangladesh, consisted of fifteen provinces, all British possessions, ruled directly by the British in all respects, either through a Governor or a Chief Commissioner and officials appointed by the Viceroy. Existing alongside British India were 565 princely states, ruled by local hereditary rulers, who acknowledged British suzerainty but who enjoyed local autonomy. It may be recalled the British Crown assumed control of British India from the East India Company in 1857 and thereafter controlled the internal governance through a Secretary of State for India in London and a Viceroy in India.

In 1724, Nizam-ul-mulk Asif Jah (Asif Jahin Nizam dynasty) established his independence and made Hyderabad the capital of his empire in 1769. In 1799, the British signed an alliance with Nizam Asif Jah who ceded coastal Andhra and Rayalseema regions to the British. The region remained under the British and the Nizams till 1946, the year of Telangana rebellion, which was quelled by the Nizam’s Razakars (mercenaries).

The states varied greatly in size and the four largest princely states were Hyderabad, Baroda, Mysore, and Jammu and Kashmir. Following independence in 1947, the 565 princely states were given a choice of whether to either join the new Dominion of India or the newly formed state of Pakistan or to remain independent. The Nizam Osman Ali Khan of Hyderabad initially chose to join neither India nor Pakistan. He later declared Hyderabad a free, self-governing independent state but the Government of India refused to accept his independence. The Indian Army invaded his princely State on 13 September 1948 and Nizam forces were routed and he was forced to accept accession to India.

In December 1953, the States Reorganisation Commission (SRC) was appointed to form states on linguistic bases. An agreement was reached between Telangana leaders and Andhra leaders on 20 February 1956 to merge Telangana and Andhra with promises to safeguard Telangana’s interests. After reorganisation in 1956, the region of Telangana was merged with Andhra State to form Andhra Pradesh. Following the Gentlemen’s agreement, the central government established a unified Andhra Pradesh on November, 01 1956. Thus, Andhra Pradesh was the first state to be carved out (from erstwhile Madras state) on linguistic basis. It had Kurnool town (in Rayalaseema region) as its capital after the death of Potti Sriramulu who went on a 53-day fast-unto-death demanding the creation of a new state.

Since then there have been several movements to invalidate the merger of Telangana and Andhra, major ones occurring in 1969, 1972 and 2009. The movement gained momentum over decades for a new state of Telangana.

The name Telangana is derived from the word Telugu Angana, which means a place where Telugu is spoken. The Nizams (1724-1948) used the word Telangana to differentiate it from the Marathi speaking regions of their kingdom. From 230 BC to 220 AD the Satavahanas ruled this region between Krishna and Godaveri rivers. The region experienced a Golden Age, in between 1083-1203 under the reign of the Kakatiyas who established Warangal as their capital. In 1309 AD, Allaudin Khilji’s general Malik Kafur attacked Warangal which led to the decline of the Kakatiyas. The region came under the Delhi Sultanate till 1687 when Golconda (near Hyderabad) fell to Aurangzeb.

Members of Telangana Rashtra Samithi (TRS) launched an indefinite hunger-strike on November 29, 2009 demanding creation of Telangana. On December 09, 2009 the government of India announced a process for the formation of Telangana state. Following violent protests led by people in the Coastal Andhra and Rayalseema regions immediately after the announcement, and the decision was put on hold on December 23, 2009.

The Centre then constituted a five-member Committee on February 03, 2010, headed by former judge Srikrishna, to look into statehood demand. The Committee submitted its report to the Centre on December 30, 2010.

Telangana region witnessed a series of agitations like the Million March, Chalo Assembly and Sakalajanula Samme (general strike) in 2011-12 while MLAs belonging to different parties resigned from the House.

With its MPs from Telangana upping the ante, Congress made Union Home Ministry to convene an all-party meeting on December 28, 2012 to find an “amicable solution” to the crisis.

On 30 July 2013, the Congress Working Committee unanimously passed a resolution to recommend the formation of a separate Telangana state. After various stages the bill was placed in the parliament in February 2014. In February 2014, Andhra Pradesh Reorganisation Act, 2014 bill was passed by the parliament of India for the formation of Telangana state comprising ten districts from north-western Andhra Pradesh. The bill received the assent of the president and published in the gazette on 1 March 2014.

As mentioned above Telangana became the 29th state of India, consisting of the ten north-western districts of Andhra Pradesh with Hyderabad as its capital. The city of Hyderabad will continue to serve as the joint capital for Andhra Pradesh and the successor state of Telangana for a period of ten years. After the division the remaining part of Andhra will be called Seemandhra. The decision to create a Telangana state has predictably given an impetus to statehood demands in other parts of the country.

Telangana is bordered by the states of Odisha and Chhattisgarh to the north, to the west by Maharastra and Karnataka, on the south and east by Andhra Pradesh Telangana has an area of 114,840 sq.kms (44,340 sq mi), and a population of 35,286,757 (2011 census). Hyderabad, Warangal, and Nizamabad are the major cities in the state.

The following schedule shows the 29 Union states of India and 7 Union Territories, their date of establishment, capitals etc.

Indian States

No.	Name	Date of formation	Population	Area (km2)	Official language(s)	Administrative capital
1	Andhra Pradesh	1 November 1956	49,386,799	160,205	Telugu	Hyderabad
2	Arunachal Pradesh	20 February 1987	1,382,611	83,743	English	Itanagar
3	Assam	15 August 1947	31,169,272	78,550	Assamese	Dispur
4	Bihar	1 April 1936	103,804,637	99,200	Hindi	Patna
5	Chhattisgarh	1 November 2000	25,540,196	135,194	Hindi	Raipur
6	Goa	30 May 1987	1,457,723	3,702	Konkani	Panaji
7	Gujarat	1 May 1960	60,383,628	196,024	Gujarati	Gandhinagar
8	Haryana	1 November 1966	25,353,081	44,212	Hindi	Chandigarh
9	Himachal Pradesh	25 January 1971	6,856,509	55,673	Hindi	Shimla
10	Jammu and Kashmir	26 October 1947	12,548,926	222,236	Urudu	Srinagar (summer) Jammu (winter)
11	Jharkhand	15 November 2000	32,966,238	74,677	Hindi	Ranchi
12	Karnataka	1 November 1956	61,130,704	191,791	Kannada	Bangalore
13	Kerala	1 November 1956	33,387,677	38,863	Malayalam	Thiruvananthapuram
14	Madhya Pradesh	1 November 1956	72,597,565	308,252	Hindi	Bhopal
15	Maharashtra	1 May 1960	112,372,972	307,713	Marathi	Mumbai
16	Manipur	21 January 1972	2,721,756	22,347	Manipuri	Imphal
17	Meghalaya	21 January 1972	2,964,007	22,720	English	Shillong
18	Mizoram	20 February 1987	1,091,014	21,081	Mizo	Aizawl
19	Nagaland	1 December 1963	1,980,602	16,579	English	Kohima
20	Odisha (Orissa)	1 April 1936	41,947,358	155,820	Oriya	Bhubaneswar
21	Punjab	1 November 1966	27,704,236	50,362	Punjabi	Chandigarh
22	Rajasthan	1 November 1956	68,621,012	342,269	Hindi,	Jaipur
23	Sikkim	16 May 1975	607,688	7,096	Nepali	Gangtok
24	Tamil Nadu	26 January 1950	72,138,958	130,058	Tamil	Chennai
25	Telangana	2 June 2014	35,193,978	114,840	Telugu	Hyderabad
26	Tripura	21 January 1972	3,671,032	10,492	Bengali and Tripuri	Agartala
27	Uttar Pradesh	26 January 1950	199,581,477	243,286	Hindi	Lucknow
28	Uttarakhand	9 November 2000	10,116,752	53,566	Hindi	Dehradun (interim)
29	West Bengal	1 November 1956	91,347,736	88,752	Bengali	Kolkata

India’s Union Territories

No.	Name	Population	Official language	Capital	Population density	Literacy Rate(%)
1	Andaman and Nicobar Islands	379,944	English (Hindi,Tamil,Telugu)	Port Blair	46	86.27
2	Chandigarh	1,054,686	Hindi and Punjabi	Chandigarh	9,252	86.43
3	Dadra and Nagar Haveli	342,853	English (Gujarati, Hindi)	Silvassa	698	77.65
4	Daman and Diu	242,911	Gujarati, Marathi, Kongani	Daman	2169	87.07
5	Lakshadweep	64,429	English (Malayalam,Dive)	Kavaratti	2013	92.28
6	National Capital Territory of Delhi	16,753,235	Hindi (Punjabi, Urdu)	Delhi	11,297	86.34
7	Puducherry	1,244,464	French, English and Tamil; (Telugu and Malayalam)	Pondicherry	2,598	86.55

Kalvakuntla Chandrashekar Rao was elected as the first chief minister of Telangana, following elections in which the TRS party secured a majority.

The creation Telangana rubbishes the arguments that people who speak the same language, despite regional differences can’t have two states. Language is only one component that goes towards the creation of a homogeneous culture. Two groups of people could be speaking the same language, professing the same religion and yet consider themselves poles apart culturally. The people of Telangana consider themselves distinctly different from their counterparts in Andhra because of their different histories that have led to the creation of diverse cultures.

After the merger in 1956, the Telugu people of Andhra were ecstatic. For the first time after 1323, an integrated Telugu state came to be established. But people of Telangana were in for a rude shock. Their conception of Telugu state was quite different from that of the Andhra people.

Fissures began to emerge when Andhra proper began to discriminate people of Telangana as poor relations. A perception was created that bordered on arrogance that Telugu proper were superior to the local Telangana population in terms of modern education and the mores of modern life. Very soon the Andhra people were denigrating at their culture, their language and work ethics. For historical reasons the Telugu spoken in Telangana was laced with many Urudu words. Thinking of themselves as the rightful representatives of Telugu culture, the Andhra people were able to thrust their brand of Telugu as the language of the government. This was the language as spoken in the Krishna district located in the Andhra area. Though there is no standard version of Telugu, this Krishna district Telugu came to stand for the real Telugu. All other variations were considered inferior in status.

Other representations of Telangana culture are also ignored and festivals like Batukamma are not recognized as a state festival. Textbooks for schools perpetuate the Andhra culture as if there was never any Telangana culture. Nowhere has the misrepresentation of Telangana culture been more striking than in Telugu films. People of Andhra Pradesh are avid film viewers and the Telugu film industry churns out more movies every year than even Bollywood. But in these colourful extravaganzas, the hero and heroine mouth the Telugu spoken in the Andhra area. However, the villain, vamp and the comic characters speak Telangana Telugu. This despite the fact 50 per cent of the revenues grossed by Telugu productions come from the Telangana area.

Speaking about the people of Telangana, the Telugus used language that was quite derogatory, if not out right insulting. Nearly 90 percent of Telugus from Telangana are of the opinion that Andhra Telugus are cunning and business-minded whereas they believe in friendship and kinship. However, about 10 percent of Telangana people conceded that Andhra people were more enterprising.

There are certainly differences between the cultures of the people. Telangana was under feudal rule and this reflected in the extremely servile behaviour of the people who had never been allowed to think, much less take any initiative. This continued till the 1960s, much after the Nizams had gone. But in Andhra Pradesh there was no feudalism, so the attitude of people was different and they could not figure out what was wrong with the Telangana people. Paradoxically, though Telegus openly lampoons Telangana people for their laziness, yet assert that there is hardly any difference between the two. On the contrary, the Telangana people harp on the differences and highlight how different the two peoples are.

During the past 700 years Andhra Telegus and Telangana Telugus lived separately. Urdu was the language of education and official language of Telangana. Andhra and Telangana have distinctive cuisines. Semi-arid Telangana state region millet-based breads (rote) are predominant staple food, while rice and rage are popular. Many of the curries (known as okra), snacks and sweets vary in the method of preparation and differ in name, too.

The state being the leading producer of red chilli, rice and millets in India influences the liberal use of spices — making the food one of the richest and spiciest in the world. Vegetarian as well as meat and seafood (coastal areas) feature prominently in the menus. Dal (lentils), tomato and tamarind are largely used for cooking curries. Spicy and hot varieties of pickles form an important part of Telugu cuisine.

Since independence India has got split first language-wise and later due to regional and cultural differences. Though Hindi is the linqua franca in states like Uttar Pradesh, Madya Pradesh, Rajasthan, Bihar, Himachal Pradesh (January 21, 1971) Uttarankhand (November 09, 2000) Jarkhand (November 15, 2000) Chhattisgarh (November 01,2000) they have created separate states.

Modern democratic nation-states are based on the principle of the right of people to self-determination. The right to self-determination, whether as a nation-state or as a more limited state within a nation like Telangana, flow not merely from a people’s assertion of their ethnic, religious, linguistic, cultural, or any other social identity, but more from the political legitimacy of people’s right to self-determination and from universal and inalienable human rights. It is the only sensible way to forge unity, not unity from homogeneity or uniformity, in ethnic diversity.

A state belongs to the people who live in it and Telangana is the latest example. (https://www.colombotelegraph.com/index.php/a-state-belongs-to-the-people-who-live-in-it-telangana-is-the-latest-example/)

Below my answers

(1) Self-determination denotes the legal right of people to decide their own destiny in the international order. Self-determination is a core principle of international law, arising from customary international law, but also recognized as a general principle of law, and enshrined in a number of international treaties. For instance, self-determination is protected in the United Nations Charter and the International Covenant on Civil and Political Rights as a right of “all peoples.”

The scope and purpose of the principle of self-determination has evolved significantly in the 20th century. In the early 1900’s, international support grew for the right of all people to self-determination. This led to successful secessionist movements during and after WWI, WWII and laid the groundwork for decolonization in the 1960s.

Contemporary notions of self-determination usually distinguish between “internal” and “external” self-determination, suggesting that “self-determination” exists on a spectrum. Internal self-determination may refer to various political and social rights; by contrast, external self-determination refers to full legal independence/secession for the given ‘people’ from the larger politico-legal state.
(2) Before the advent of Portuguese there were 3 kingdoms in the island of Ceylon. In the Northeast Jaffna Kingdom; in the central hills the Kandyan Kingdom and (3) the Kotte Kingdom in the South. If not for the colonial conquerors these 3 kingdoms would have existed. In fact the Kandyan Sinhalese wanted 3 federal states – Kandyan, Low Country Sinhalese and Thamils.

(d) It depends what you mean by state. If it is a federal state people can continue to live where they lived. If it is an independent state the movement of people either way like Pakistan/India is possible.

Take Switzerland as an example.

It is a federal state composed of 26 cantons (until 1976: 25 cantons) with far reaching autonomy. For historical reasons, six of the 26 cantons count as half-cantons (created by splitting three originally united cantons in two autonomous halves each), so the total number of 23 cantons given in some other sources is also correct in a way. Apart from voting arithmetics in referendums and in the small chamber of parliament, the half-cantons have exactly the same status as full cantons, however.

Switzerland’s government, parliament and courts are organized on three levels:
•federal
•cantonal (based on 26 cantonal constitutions)
•communal (in a few small cantons and in some 2500 small villages reunions of all citizens are held instead of cantonal and communal parliaments; local courts are usually common to several communities)

The federal constitution in principle reserves the areas of foreign relations, the army, customs examinations and tariffs, value added taxes and the legislation on currency, measure and weight, railways and communications to the confederation. On the other hand only the cantons (and some major cities) do have armed police forces, run hospitals and universities (with the exception of two federal institutes of technology). Legislation on public schools is made by the cantons, resulting in 26 different education systems, but the public schools are actually run by the communes, much like many other public services (like water supply and garbage collection). The confederation, the cantons and the communes do collect income taxes to finances their affairs.

Switzerland with a federal constitution prospers with 4 different official languages. So why not Sri Lanka with two languages and 2 federal (3 federal states if Kandyan Sinhalese wishes) states? Since independence the Sinhalese and Thamils are fighting each other, so why not a friendly divorce. If a husband and wife always fight the answer lies in a friendly divorce. The crux of my argument is if Telangana separated from Andhra due to slight differences in the language they speak the Thamils have a solid case for self-determination due to language, cultural, religious, history and regional differences.

When British quit India, Muslims under Jinnah demanded “Quit, but before that divide India!”. Jinnah secured what he wanted – a newly minted brand new country. The Thamil leaders were foolish not to ask the British like what Jinnah demanded. They were duped by the late Rt. Hon. D.S Senanayake who gave a solemn assurance from the floor of the House on behalf of the Sinhalese that no harm would befall the Thamils by their joining the Sinhalese in working the constitution. Section 29 together with the assurance by Rt. Hon. D.S Senanayake, made the polity of the Dominion of Ceylon a conditional polity. The condition is obviously an assurance of the ethnic majority that they will not avail themselves of the numerical superiority to discriminate against the Thamils. Discrimination they did through a series of discriminatory legislation – the Indian Citizenship Act, Sinhala Only etc.

கரி ஆனந்தசங்கரியை அப்புறப்படுத்த வெளிக்கிட்டவர்கள் தமிழ்மக்களால் அப்புறப்படுத்தப் பட்டார்கள்!

நக்கீரன்

August 26, 2014

கரி ஆனந்தசங்கரி பற்றி இல்லாததையும் பொல்லாததையும் சொல்லி – அவர்மீது வாரா வாரம் சேறு அடித்து வந்த உலகத்தமிழர் ஏட்டுக்கு – அதன் ஆசிரியருக்கு – ரூச் பார்க் மக்கள் பெரிய பட்டை நாமம் போட்டுள்ளார்கள். ஏதோ தன்னைப் பெரிய அரசியல் ஞானி போல நினைத்துக் கொண்டு “இனப்படுகொலையை ஏற்காதவரை தமிழ் மக்கள் ஆதரிப்பார்களா?” என்ற கேள்வி எழுப்பி ஆனந்தசங்கரி அவரது தந்தையாரி்ன் வார்ப்பு என்ற கருத்துப்பட இரண்டு பேரது புகைப் படங்களையும் முன்பக்கத்தில் சென்றவாரம் உலகத்தமிழர் ஏடு பிரசுரித்திருந்தது. உலகத்தமிழர் வரலாற்றில் இது ஒரு கரும்புள்ளி.

உலகத்தமிழரின் கேள்விக்குத் தெளிவாகவும் தீர்க்கமாகவும் உரக்கவும் தமிழ்வாக்காளர்கள் பதில் அளித்துள்ளார்கள். ரூச் பார்க் தொகுதிக்கு நடந்த நியமனத் தேர்தலில் மக்கள் 1,400 வாக்குகளை கரி ஆனந்தசங்கரிக்கு ஆதரவாகப் போட்டு மகத்தான வெற்றியை ஈட்டிக் கொடு்த்துள்ளார்கள். இதில் 95 விழுக்காடு வாக்குகள் தமிழர்களது வாக்குகள். அவருக்கு எதிராகப் போட்டிபோட்ட அஸ்வானிக்கு 600 வாக்குகள் மட்டும் கிடைத்தது. இதில் 98 விழுக்காடு வாக்குகள் அவரது இனத்தவர்களும் இந்தியர்களும் போட்ட வாக்குகள். எஞ்சிய 2 விழுக்காடு வாக்குகள் தமிழர்களது வாக்குகளாக இருக்கலாம்.

கரி ஆனந்தசங்கரியை பொதுவாழ்வில் இருந்து அப்புறப்படுத்துங்கள் என்ற முழக்கத்தோடு பல முகமூடிகளை அணிந்து கொண்டு புறப்பட்டவர்களை இன்று மக்கள் பொதுவாழ்வில் இருந்து அப்புறப்படுத்தி விட்டார்கள். உலகத்தமிழர் சேர்த்த சுமார் 300 லிபரல் உறுப்பினர்களில் அஸ்வானிக்கு இருபது தமிழர் கூட வாக்களிக்கவில்லை. அவருக்கு விழுந்த வாக்குகள் அவரது சமூகத்தைச் சார்ந்தவர்களும் ஏனை இந்திய சமூகத்தினரும் போட்ட வாக்குகள ஆகும். மாலை 5.00 மணி அளவிலேயே கரி ஆனந்தசங்கரிதான் வெல்வார் என்று அங்கு திரண்டிருந்த வெள்ளம் போல் தமிழர் கூட்டம் பறைசாற்றியது. Vote Gary என எழுதப்பட்ட நூற்றுக்கணக்கான ரி சேட் அணிந்த தொண்டர்கள் பம்பரமாகச் சுற்றித் திரிந்தார்கள். நூற்றுக்கணக்கான விளம்பர அட்டைகள் ஆங்காங்கே வைக்கப்பட்டிருந்தன.

தேர்தல் நடந்த இடத்தில் அஸ்வானிக்கு வாக்குச் சாவடி இருக்கும் அங்கே உலகத்தமிழர் கொண்டுவந்து இறக்கிய தமிழ்வாக்காளர்கள் அலை மோதுவார்கள் என எதிர்பார்த்தால் அங்கு சாவடியே இல்லை. உலகத்தமிழர் ஏட்டின் ஆசிரியர் யானைப்படை, குதிரைப்படை, தேர்ப்படை, காலால்படை புடைசூழ, தாரை தப்பட்டை முழங்க வந்திறங்கியிருப்பார் என்று பார்த்தால் அருமையான இன்னொருவரோடு தனி மரமாக நின்று கொண்டிருந்தார். பார்க்கப் பரிதாபமாக இருந்தது. குடை நிழலிருந்து குஞ்சரம் ஊர்ந்தோர் நடை மெலிந்து அயலூர் நண்ணினும் நண்ணுவர் என்ற பழம் பாடல் நினைவுக்கு வந்தது. குஞ்சரம் என்றால் யானை. குடை நிழலில் இருந்து கொண்டு யானை மேல் அமர்ந்து பவனி வந்தோர் அவற்றை இழந்து கால் நடையாக அயலூருக்குச் செல்ல நேர்ந்தாலும் நேரலாம் என்பது பொருள்.

இதற்கு முற்றிலும் மாறாக கரி ஆனந்தசங்கரியின் வாக்குச் சாவடிப் பக்கம் தமிழ்மக்கள் கடல் அலையெனத் திரண்டிருந்தார்கள். இளையோர், முதியோர், தொண்டர்கள், ஆதரவாளர்கள், வாக்காளர் என நீக்கமற நிறைந்திருந்தார்கள். தொண்டர்கள் மட்டும் சுமார் 1000 பேர் நின்றிருந்தார்கள். திரும்பிய பக்கம் எல்லாம் நீக்கமற VOTE FOR GARY என்ற அட்டைகள், ரி சேட்டுக்கள் கண்ணில் பட்டுத் தெறித்தன. VOTE FOR ASHWANI என்ற அங்கியை அணிந்த ஒரு தமிழரையும் நான் காணவில்லை! பாவம் அந்த மனிதர். உலகத்தமிழரின் ஆதரவாளர்கள் சில நூறு வாக்குகளை ஆவது போடுவார்கள் என்று எதிர்பார்த்து ஏமாந்து போனார். அப்படி எதிர்பார்த்து உலகத்தமிழர் ஏட்டில் ஒரு முழுப்பக்க விளம்பரம் கூடக் கொடுத்திருந்தார்.

அடே எங்கப்பா! அவர்கள் ஆடிய ஆட்டம் என்ன? பாடிய பாட்டென்ன? ஓடிய ஓட்டம் என்ன? எழுதிய மொட்டைக் கடிதங்கள் என்ன? தமிழ் சமூக ஆர்வலர்கள், ரூச் பார்க் மக்கள், கரி ஆனந்தசங்கரிக்கு எதிரான கன்னை எனப் பல மொட்டைக் கடிதங்கள் வெளிவந்தன. பாவம் எல்லாமே வீண்! எல்லாமே பாழ்! அனைத்துமே கோவிந்தா! ஒரு தமிழன் தேர்தலுக்கு நிற்கும் போது அவருக்கு எதிராக இன்னொரு இனத்தைச் சார்ந்த ஒருவரை உலகத்தமிழர் ஆதரித்தால் மக்கள் ஒப்புக் கொள்வார்களா? ஏற்றுக் கொள்வார்களா? மக்கள் அப்படி என்ன மாங்காய் மடையர்களா உலகத்தமிழர் எதைச் சொன்னாலும் தலையாட்டுவதற்கு?

ஒரு காலம் இருந்தது, 90 விழுக்காடு மக்கள் ஒரே அணியில் தமிழ்த் தேசியத்தின் பக்கம் நின்றார்கள். அந்த நிலைமை இன்றில்லை. உலகத்தமிழர் எல்லோரையும் பகைத்துக் கொண்டுள்ளது. தொண்டர்களில் பாதிக்கு மேல் அவர்களோடு இல்லை. இருக்கிற தொண்டர்களையும் மொட்டைக் கடிதங்கள் போடப் பயன்படுத்துகிறார்கள். அதுவும் நள்ளிரவில் ஊர் உறங்கிய பின்னர். அதே சமயம் தங்களது பிள்ளைகளைப் பொத்தி பொத்தி வளர்க்கிறார்கள். கண்டனக் கூட்டம், ஆர்ப்பாட்டம் எதிலும் ஈடுபட விட மாட்டார்கள்.

2010 ஆம் ஆண்டு இலங்கையில் நடந்த பொதுத்தேர்தலில் திருமலையில் சம்பந்தர், யாழ்ப்பாணத்தில் மாவை, சுரேஷ் ஆகியோரைத் தோற்கடிக்கப்படுவதற்கு என்றே ஒரு கட்சி தொடங்கப்பட்டது. அதன் பெயர் தமிழ் தேசிய மக்கள் முன்னணி. கைவசம் பொன்னம்பலம் குடும்பத்குக்குச் சொந்தமான அகில இலங்கை காங்கிரஸ் கட்சியால் பலனில்லை – அதற்கு மக்கள் வாக்களிக்க மாட்டார்கள் என நன்கு அறிந்து கொண்டதால் இந்த ததேமமு உருவாக்கப்பட்டது. அதற்குப் புலம்பெயர் தமிழ் அமைப்புக்களின் தூண்டுதலும் பக்கபலமும் இருந்தது. இன்னும் சொல்லப் போனால் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பை ஓரங்கட்டிவிட்டு இந்த அமைப்புக்கள் கஜேந்திரகுமார் பொன்னம்பலத்தை தமிழ்மக்களின் தலைவராக முடிசூட்ட திட்டமிட்டன என்று கூடச் சொல்லலாம். அவருக்குப் பரிவட்டம் கட்டி, காளாஞ்சி கொடுத்து பப்பாளி மரத்தில் ஏற்றிவிட்டன. அரசியலுக்குப் புதியவரான கஜேந்திரகுமார் அந்தவலையில் சிக்குண்டார்.

கனடாவில் உலகத்தமிழர் ஏடும் சிரிஆர் வானொலியும் தமிழ் தேசிய மக்கள் முன்னணியை இரவு பகல் விழுந்து விழுந்து ஆதரித்தன. யாழ்ப்பாணத் தேர்தல் மாவட்டத்தையும் திருகோணமலைத் தேர்தல் மாவட்டத்தையும் முற்றாகப் பிடித்துவிட்டதாகப் படம் காட்டின. திருமலை ததேமமு வேட்பாளர்கள் சம்பந்தரின் கோட்டையான திருமலையைப் பிடித்துவிட்டதாகக் காற்றலையில் வந்து முழங்கினார்கள். தேர்தல் நிதியும் சேர்த்து அனுப்பப்பட்டது. முடிவு? அந்தக் கட்சி நாலாவது இடத்துக்குத் தள்ளப்பட்டது. குறைந்தபட்ச 5 விழுக்காடு வாக்குகள் கிடைக்காததால் முதல் சுற்றிலேயே வெளியேறியது. கஜேந்திரகுமார், கஜேந்திரன், பத்மினி எல்லோரும் கட்டுக்காசை இழந்தார்கள். ஆனால் அந்தத் தோல்வியில் இருந்து பாடம் எதையும் உலகத்தமிழர் வட்டாரம் படிக்கவில்லை. தொடர்ந்து மலட்டு அரசியல் – தேர்தல் புறக்கணிப்பு – நடத்தும் அந்தக் கட்சிக்கு ஆதரவு அளித்து வந்தது. ததேகூ இன் தலைவர் இரா சம்பந்தனை, எம்.ஏ. சுமந்திரனை துரோகிகள் எனத் தூற்றி எழுதும் கட்டுரைகளைத் தொடர்ந்து வெளியிட்டது. ஆனால் இரா சம்பந்தன், எம்.ஏ.சுமந்திரன் ரொறன்ரோ வரும் போது மட்டும் அவர்களைப் பின்வாசலால் சென்று சந்தித்துப் பேசுவார்கள். என்ன பேசினார்கள் என்று தெரியாது ஆனால் சந்தித்துப் பேசினார்கள்.

ஆடி அமாவாசை பார்த்து அருமையாக உலகத்தமிழர் ஆசிரியருக்கு ஞானம் வருவதும் உண்டு. “அண்ணை, எங்களிலும் பிழை இருக்கிறது நாங்களும் பிழைவிட்டு விட்டோம். நடந்ததை மறந்து விட்டுத் தொடர்ந்து எழுதுங்கள்” என்பார். அனால் அது கொஞ்ச நாட்களுக்குத்தான். வேதாளம் மறுபடியும் முருங்கை மரத்தில் ஏறிவிடும். உண்மை என்னவென்றால் இவர்கள் சுயமாகச் சிந்திப்பதில்லை. நோர்வே, இங்கிலாந்து போன்ற நாடுகளில் இன்னமும் தங்களைப் புலிகள் என்று சொல்லிக் கொள்வோர் இடும் கட்டளைப் படி நடக்கிறார்கள். இவர்களது பரமார்த்த குரு தமிழ்நெட் நடத்தும் ஜெயச்சந்திரன். சேரமான் என்ற புனைபெயரில் எழுதுபவர். தன்னை தேசத்தின் குரல் அன்டன் பாலசிங்கம் அவர்களின் வாரிசு என்று நினைப்பவர்.

சேரமான் தேர்தல்களை புறக்கணிக்க வேண்டும் – அது எந்தத் தேர்தல் என்றாலும் சரி – என்ற கருத்தியலின் தத்துவாசிரியர். மாகாணசபைத் தேர்தல் என்பது தமிழர்களது தாயகக் கனவை மறக்கடித்து மாகாணசபைக்குள் முடக்கிவிடும் சதிப்பின்னல் என மனதார நம்புபவர். வடக்கு மாகாண சபைத் தேர்தலில் பங்குபற்றுவதன் மூலம் தனது அரசியல் மரணத்தை தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு தெரிவு செய்துள்ளது என்பதை ஸ்பெய்னில் பிரபல்யம் வாய்ந்த எருமைச் சண்டையோடு உவமித்தவர். “ததேமமு மாகாணசபைத் தேர்தலை புறக்கணித்த முடிவை உற்று நோக்கும் பொழுது அதில் ஆழப் பொதிந்திருக்கும் தமிழீழத் தேசியத் தலைவர் மேதகு வே.பிரபாகரன் அவர்களின் சிந்தனையின் அர்த்தபரிமாணத்தை நாம் கண்டுகொள்ள முடியும். தலைவர் பிரபாகரன் அவர்களிடம் பூகோள அரசியல் பாடம் கற்ற மாணாக்கன் என்ற வகையில் வடக்கு மாகாண சபைத் தேர்தலை புறக்கணிப்பதற்கு கஜேந்திரகுமார் எடுத்துள்ள முடிவு தலைவரின் சிந்தனைக்கு செயல்வடிவம் கொடுக்கும் ஓர் நகர்வாக அமைந்துள்ளது எனக்கூறின் மிகையில்லை” என மார்தட்டியவர். (http://thisaikaddi.com/?p=22509)

கஜேந்திரகுமார் சொன்னது போல மாகாணசபையைத் ததேகூ புறக்கணித்திருந்தால் என்ன நடந்திருக்கும்? டக்லஸ் தேவானந்தா முதலமைச்சராக வந்திருப்பார். மகிந்த இராஜபக்சே அவரை வடக்கின் முடிசூடா மன்னன் எனப் பிரகடனப்படுத்தியிருப்பார். முன்னரே பசில் இராஜபக்சே அவரை யாழ்ப்பாணத்தின் இளவரசர் என்று பிரகடனப்படுத்தியிருந்தார். இப்படித்தான் 1994 இல் பொதுத் தேர்தலைப் புறக்கணித்ததால் 10,744 வாக்குகள் பெற்ற இபிடிபி கட்சிக்கு 9 இருக்கைகள் கிடைத்தன. இதுவே இபிடிபி கட்சியின் அரசியல் நுழைவுக்கு வழி சமைத்துக் கொடுத்தது. அத்திவாரமாக அமைந்தது.

பரமார்த்தகுருவின் இலட்சணங்கள் இவை என்றால் சீடர்கள் எப்படி உருப்படுவார்கள்?

இதே உலகத்தமிழர் வட்டாரம் 2013 ஆம் ஆண்டு கனடிய தமிழர் பேரவையின் ஆதரவில் நடந்த பெட்னா மாநாட்டைக் குழப்பினார்கள். யூலை 5 கரும்புலிகள் நினைவு நாள் என்றார்கள். பெட்னா யூலை 4, 5, இல் தான் கடந்த இரண்டு தசாப்பந்தங்களுக்கு மேலாக விழா நடத்தி வருகிறது. இருந்தும் அந்த விழா நடைபெறக் கூடாது, அதனை மக்கள் புறக்கணிக்க வேண்டும் என இரவு பகல் போராடினார்கள். ஆனால் மக்கள் புறக்கணிகச் சொன்னவர்களைப் புறக்கணித்தார்கள். விழா சிறப்பாக நடந்தேறியது.

இவற்றைப் பார்க்கும் போது உலகத்தமிழர் வட்டாரம் இந்தப் பிறப்பில் திருந்த மாட்டாது போல் தெரிகிறது. தாங்கள் பிடித்த முயலுக்கு மூன்று கால் எனத் தொடர்ந்து வாதாடுவார்கள் போல் தெரிகிறது.

மே 18, 2009 க்குப் பிறகு உலகத்தமிழர் வட்டாரம் என்ன செய்திருக்க வேண்டும்? விடுதலைப் போராட்டம் தோல்வியுற்றதற்கான காரண காரியங்களை மக்களுக்கு விளக்கி இருக்க வேண்டும். உலகத்தமிழர் ஏடு உட்பட இயக்கச் சொத்துக்களை ஒரு அறக்கட்டளையிடம் ஒப்படைத்திருக்க வேண்டும். போரினால் பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் மீள்குடியிருப்புக்கு உதவி இருக்க வேண்டும். கால் இழந்த, கை இழந்த போராளிகளுக்கு இயன்றமட்டும் உதவியிருக்க வேண்டும். ஒரு நூறு (மொத்தம் 89,000) கைம்பெண்களின் வாழ்வாதாரங்களை ஆவது மீள் கட்டியெழுப்ப உதவி செய்திருக்க வேண்டும். இதில் எதையுமே இவர்கள் செய்யவில்லை. கேட்டால் “நாங்கள் இப்போது மக்களிடம் நிதி சேகரிப்பதில்லை” எனக் கூறிக் கைவிரித்தார்கள்.

உலகத்தமிழர் வட்டாரம் எதிரியாகப் பார்ப்பது கரி ஆனந்தசங்கரியை அல்ல. அவர்கள் பார்ப்பது கனடிய தமிழர் பேரவை என்ற அமைப்பை. கனடா மக்கள் அவை கதபே யோடு ஒரு நிழல் யுத்தத்தை நடத்தி வருகிறது. இரண்டும் கனடிய மையநீரோட்ட அரசியல் களத்தில் செயல்படுகின்றன. இதனால் நான் பெரிதா நீ பெரிதா என்ற போட்டி. மற்றது கதபே குருவை மிஞ்சிய சீடனாகிவிட்டது என்ற அழுக்காறு. கதபே உலகத்தமிழர் இயக்கத்தால் உருவாக்கப்பட்டது. FACT அமைப்புத்தான் அதன் முன்னோடி. யாரோ சில லிபரல் கட்சி நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் சொன்னார்கள் என்று சொல்லி அதனை முடக்கிவிட்டுக் கனடிய தமிழர் பேரவை தொடக்கப்பட்டது. மிகுந்த ஆரவாரத்தோடு தொடக்கப்பட்ட கதபே எண்ணி எட்டுமாதங்களில் அதன் அலுவலகம் மூடப்பெற்றது. அதன் பின் அது மரணப்படுக்கையில் விழுந்தது. டன்ரன் துரைராசா அவர்கள் கனடா வந்த பின்னர்தான் அது உயிர் பெற்றது. இன்று பல நூறு உறுப்பினர்களையும் தொண்டர்களையும் குறைந்தது இரண்டு முழுநேர ஊழியர்களையும் பெரிய அலுவலகத்தையும் கொண்டு செயற்பட்டு வருகிறது.

மக்கள் அவையும் கனடிய தமிழர் பேரவையும் இரட்டைக் குழல் துப்பாக்கி போல் செயல்பட்டால் என்ன? தனித்தனியாக இருந்தாலும் எதிரியைத் தாக்கும் போதாவது ஒன்று சேர்ந்து தாக்கினால் என்ன? லெனின் ஒருமுறை சொன்னார் “தனித்தனியாக அணிவகுத்து வாருங்கள் ஆனால் (எதிரியை) ஒன்றாகத் தாக்குங்கள் (March separately but strike jointly).

கரி ஆனந்தசங்கரி இனப்படுகொலையை ஆதரிக்கவில்லை எனச் சொல்லி அவருக்கு எதிராக எந்த முகாந்திரமும் இல்லாமல் ஒரு கேவலமான பரப்புரை உலகத்தமிழர் ஏட்டினால் மேற்கொள்ளப்பட்டது அதனை மறுத்து அவ்வப்போது எழுதியுள்ளேன். தேர்தல் காலத்தில் இந்தப் புரளி மீண்டும் மீண்டும் கிளப்பப்பட்டது. கனடிய தமிழர் பேரவை சென்ற சனவரி 2014 இல் நடந்த பொங்கல் விழா தொடர்பாக கனடிய தமிழர்களின் “குரல்” என்ற நினைவு மலரை வெளியிட்டிருந்தது. அதில் கரி ஆனந்தசங்கரி ஒரு கட்டுரை எழுதியிருக்கிறார். கட்டுரையின் தலைப்பு “March 2014: Time for the UN to take decisive action on Sri Lanka” (“மார்ச் 2014: அய்நா அவை சிறீலங்கா மீது தீர்க்கமான நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டிய நேரம் இது” )என்பதே அந்தக் கட்டுரையின் தலைப்பு. சட்ட நுணுக்கத்தோடு எழுதிய அந்தக் கட்டுரையில் அவர் பின்வருமாறு எழுதியிருந்தார்:

இந்த ஆண்டு அய்.நா சபை சரியான வழியில் நடந்தால் – அது போர்க் குற்றங்கள், மானிடத்துக்கு எதிரான குற்றங்கள் மற்றும் இனப்படுகொலை பற்றி விசாரிக்க ஒரு பன்னாட்டு, சுயாதீனமான விசாரணைக் குழுவை அமைப்பதற்கான கதவைத் திறக்க வேண்டும். 2011 ஆம் ஆண்டு அய்.நா. வல்லுநர் குழு ஒரு முடிவுக்கு வந்தது. சிறீலங்காவில் போர்க் குற்றங்கள், மானிடத்துக்கு எதிரான குற்றங்கள் இடம்பெற்றிருக்கின்றன. ஆனால் அதற்கான சான்றுகள் நிரூபிக்கப்பட வேண்டும் எனக் கூறியது. பொதுமக்கள் கொல்லப்பட்டதற்கு அப்பால் அவர்கள் மீதான தாக்குதல்கள் திட்டமிட்டு மேற்கொள்ளப்பட்டன. தமிழருக்கு எதிராக அரசினால் மேற்கொள்ளப்படும் தொடர்ச்சியான இன அழிப்பு காரணமாக எதிர்காலம் இருண்டுபோய் உள்ளது. இத்தகைய தாக்குதல்கள் இலங்கைத் தீவிலுள்ள தமிழ்மக்களது அடிப்படை அடையாளங்களான மொழி மற்றும் பண்பாட்டுக்கு எதிரானவை. தமிழர்களின் பாரம்பரிய நிலத்தின் அடையாளத்தை அழிக்கும் முயற்சி அதிகரித்து வரும் இந்த நேரத்தில் பன்னாட்டு சமூகம் சிறீலங்காவில் வாழும் தமிழ் மக்களுக்கு எதிராக இனப்படுகொலை தொடர்ச்சியாக மேற்கொள்ளப்படுகிறதா என்பதை ஆராய முன்வரவேண்டும். இனப்படுகொலை ஆகட்டும், போர்க் குற்றங்கள் அல்லது மானிடத்துக்கு எதிரான குற்றங்கள் ஆகட்டும் அவை உண்மை அறியும் பணிப்பாணை கொடுக்கப்பட்ட ஒரு செவ்வையான பன்னாட்டு சுயாதீனமான விசாரணை குழு இல்லாமல் நிரூபிக்க முடியாது.

பன்னாட்டு சமூகம், குறிப்பாக அமெரிக்கா, அய்க்கிய இராச்சியம், அய்ரோப்பிய ஒன்றியம் போன்ற நாடுகளது ஆதரவை மனித உரிமை அமைப்புக்களும் அரசியல் கட்சிகளும் குறிப்பாக தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு பெற்றுக்கொண்டதால் அய்.நா. மனித உரிமை ஆணையரின் அலுவலகம் (Office of the High Commissioner for Human Rights (OHCHR) 3 வல்லுநர்கள் அடங்கிய பன்னாட்டு விசாரணைக் குழுவை நியமித்துள்ளது. இந்த ஆணைக் குழு தனது பணியை ஏற்கனவே தொடங்கிவிட்டது. இப்போது பந்து தமிழ்மக்கள் பக்கம் இருக்கிறது. இந்த விசாரணைக் குழுவின் முன் நிலத்தில் இருப்பவர்களும் புலத்தில் இருப்பவர்களும் போர்க் குற்றங்கள், மானிடத்துக்கு எதிரான குற்றங்கள் மற்றும் இனப்படுகொலை போன்ற குற்றங்களை நிரூபிக்க வலுவான சாட்சியங்களை பதிவு செய்தல் வேண்டும். இதுதான் புலம்பெயர் தமிழ் அமைப்புகளுக்கு முன்னுள்ள முக்கிய பணியாகும்.

நடந்து முடிந்த கரி ஆனந்தசங்கரியின் லிபரல் கட்சி வேட்பாளர் நியமனத் தேர்தல் வெற்றிக்கு பல காரணங்கள் உண்டு. அவையாவன:

(1) கனடிய தமிழ் சமூக மட்டத்தில் இருந்த பரந்து பட்ட ஆதரவு. அறிவுப் பிழைப்பாளர்கள், வணிகர்கள், முதியோர், இளையோர் போன்றோரது ஆதரவு.
(2) நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் போட்டியிட முன்வரும் ஒருவருக்கு இருக்க வேண்டிய தகைமைகள் – கல்வி, தொழில், நிதிவசதி, பொதுத் தொண்டு, சமூக ஈடுபாடு.
(3) அச்சு மற்றும் இலத்திரனியல் ஊடகங்களின் பரந்துபட்ட ஆதரவு. இகுருவி இணையதளம் அவரைத் துணிச்சலாகவும் வெளிப்படையாகவும் ஆதரித்தது.
(4) தொண்டர் பலம்.
(5) திட்டமிட்டு நன்கு நெறிப் படுத்தப்பட்ட தேர்தல் பரப்புரை.
(6) தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் தலைவர் இரா சம்பந்தன் அவர்களது வலுவான பரிந்துரை. வெற்றிபெற வேண்டும் என்ற வாழ்த்துக்கள்.
(7) லிபரல் கட்சியோடும் அதன் தலைவரோடும் வைத்திருக்கின்ற நெருக்கமான உறவு.
(7) உலகத்தமிழர் ஏடு எழுதிய தலையங்கம், விசர்த்தனமான விமர்சனங்கள், மொட்டைப் பிரசுரங்கள் ஆகியவை ஏற்படுத்திய எதிர்மறை விளைவு.

வேறு காரணங்களும் இருக்கலாம். இந்த நியமனத் தேர்தலோடு கதை முடிந்துவிடவில்லை. நியமனத் தேர்தலில் வெற்றி பெற 1,400 வாக்குகள் போதுமானதாக இருந்தது. ஆனால் அடுத்த ஆண்டு நடைபெறும் பொதுத் தேர்தலில் வெற்றிபெற வேண்டும் என்றால் 25,000 வாக்குகளுக்குக் குறையாது பெற வேண்டும். தொகுதியில் மொத்த வாக்காளர் எண்ணிக்கை ஒரு இலட்சத்துக்கும் மேல் இருக்கிறது.

ஒரு தேர்தலில் போட்டியிடும் ஒரு வேட்பாளர் வெற்றிபெற வேண்டும் என்றால் அவர் போட்டியிடும் கட்சிக்கு மக்கள் ஆதரவும் கட்சியின் தலைவருக்கு மக்களிடை செல்வாக்கும் இருக்க வேண்டும். ஸ்காபரோ ரூச் பார்க் தொகுதி புதிதென்றாலும் மறுசீர் அமைக்கப்படாத ஸ்காபரோ ரூச் றிவர் தொகுதி 2011 வரை லிபரல் கட்சியின் கோட்டையாக இருந்து வந்திருக்கிறது.

இவற்றின் அடிப்படையில் எதிர்வரும் பொதுத் தேர்தலில் கரி ஆனந்தசங்கரியின் வெற்றி வாய்ப்பு ஒளிமயமாக இருக்கிறது. (http://ekuruvi.com/gary-anandasangaree-aug-25-2014/ekuruviTamilNews)

சிங்கள இராணுவம் தமிழ்மக்களது காலைச் சுத்திக் கொண்ட பாம்பு! எந்த நேரமும் கடிக்கலாம்!

நக்கீரன்

இந்த மாதம் யூலை16 அன்று யாழ்ப்பாணம், காரைநகர், ஊரிக் கிராமத்தில் 11 அகவை நிரம்பிய சிறுமியொருவர் அப்பகுதியில் முகாமிட்டிருந்த கடற்படைச் சிப்பாய்களால் தொடர்ச்சியாக 12 நாட்கள் பாலியல் துன்புறுத்தலுக்கும் பாலியல் வல்லுறவுக்கும் உட்படுத்தப்பட்டார்.

காரைநகர் ஊரி கிராமத்தில் உள்ள சுந்தரமூர்த்தி நாயனார் பாடசாலைக்கு செல்லும் போது அந்தச் சிறுமி சிப்பாய்களால் வழி மடக்கப்பட்டு அருகிலுள்ள கண்டல் காட்டினுள் கொண்டு சென்று பாலியல் வல்லுறவுக்கு உட்படுத்தப்பட்டார். “வெளியில் யாருக்கேனும் ஒரு சொல் சொன்னாலும் கொலை செய்து விடுவோம்” என குறித்த சிறுமி மிரட்டப்பட்டிருந்ததால் அவர் நடந்த சம்பவத்தை பெற்றோரிடம் இருந்து மறைத்துவிட்டார். ஆனால் சிறுமி படித்துவந்த பள்ளிக் கூடம் அந்தச் சிறுமி அடுத்தடுத்து 11 நாட்கள் பள்ளிக் கூடத்துக்கு ஏன் வரவில்லை என்று பெற்றோரிடம் விசாரித்த போதுதான் தங்களது பிள்ளை பள்ளிக்கூடம் போகவில்லை என்ற உண்மை பெற்றோர்களுக்குத் தெரிய வந்தது.

அந்தச் சிறுமி பகல் நேரத்தில் கடற்படைச் சிப்பாய்களால் தடுத்து வைக்கப்பட்டு பள்ளிக்கூடம் மூடப்படும் நேரம் பார்த்து விடப்பட்ட காரணத்தால் பெற்றோர்கள் பிள்ளை பள்ளிக்கூடத்தில் இருப்பதாக நினைத்துக் கொண்டார்கள். சிறுமிக்கு ஏற்பட்ட குருதிப் பெருக்கினையடுத்து அவரை வினாவிய போதே உண்மை வெளிவந்தது. இதனை அடுத்து சிறுமி யாழ்ப்பாணம் கற்கை மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டார்.

யூலை 17 அன்று சம்பவம் இடம்பெற்ற ஊரிக்கு நேரில் சென்ற தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் நடந்தவற்றைக் கேட்டறிந்தனர். இந்த ஊரில் வாழும் மக்கள் கூலி வேலை செய்து பிழைப்பவர்கள். அடிப்படை வசதிகளின்றி வறுமையில் உழல்பவர்கள்.

ஜனாதிபதி மகிந்த இராஜபக்சே கடற்படையினர் மீது சட்ட நடவடிக்கை எதுவும் எடுக்க வேண்டாம் என்று யாழ்ப்பாணம் மூத்த காவல்துறை கண்காணிப்பாளர் R.D.P. விமலசேனாவுக்கும் ஊர்காவல்துறை துணை மேலாளர் R.K.B. செனிவிரத்தினவுக்கும் தனது நாடாளுமன்ற செயலாளர் குமாரசிறி கெட்டிகே ஊடாக கட்டளை பிறப்பித்தார்.

தொலைபேசியில் ஊர்காவல்துறை மேலாளர் செனிவிரத்தின அவர்களைத் தொடர்பு கொண்ட கெட்டிக்கே சம்பந்தப்பட்ட கடற்படை சிப்பாய்கள் கைதுசெய்யப்பட்டால் கடற்படையின் ஒழுக்கக்கேடு அம்பலம் ஆகிவிடும் என்றும் எனவே அவர்களை விடுதலை செய்யுமாறு கேட்டுக் கொண்டார்.

ஆனால் இந்தக் கட்டளையையும் மீறி 7 கடற்படைச் சிப்பாய்கள் காவல்துறையால் கைது செய்யப்பட்டு அவர்களுக்கு எதிராக “அகவை குறைந்த சிறுமியைக் கடத்தியது, தொடர் பாலியல் வல்லுறவு மேற்கொண்டது” என்ற குற்றச்சாட்டுக்கள் சுமத்தப்பட்டு யூலை 18 இல் வழக்கு பதிவு (13/2014) செய்யப்பட்டது. பாதிக்கப்பட்ட சிறுமியின் முறைப்பாட்டை அடுத்தே வழக்கு பதிவு செய்யப்பட்டது.

குறித்த சிறுமியையும் குடும்பத்தினரையும் காரைநகர் கடற்படை முகாமிற்கு அலைக்கழித்த கடற்படையினர் சம்பவத்தைப் பெரிதாக்காமல் விடும்படியும் அங்கு இருக்காமல் வேறு இடத்திற்கு மாறிச் செல்லும்படியும் இல்லாவிடில் கடுமையான பின்விளைவுகளை சந்திக்க நேரும் எனவும் மிரட்டி இருக்கிறார்கள். யூலை 18 க்கு முந்திய இரவு சிறுமியின் வீட்டுக்குச் சென்ற கடற்படை சிப்பாய் குழு ஒன்று வீட்டுக்காரருக்கு கொலை மிரட்டல் விடுத்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது.

கடத்தல் பாலியல் வல்லுறவு குற்றங்கள் சுமத்தப்பட்ட கடற்படைச் சிப்பாய்களின் பெயர்கள் பின்வருமாறு.

அஜித் குமார்
ரூபசிங்கி ஆராய்ச்சிலாகே ஷமார இன்டிகா
நடீரா டில்ஷாண் இரத்னாயக்கா
குடபலகே ஜெயவீரா
இன்டிகா குமார விதானாராய்ச்சி
இரணசிங்கி சுமித் சுபாஷ்
விக்கும் சேனகே பியசிறி திஸ்சநாயக்கா

மேற்குறிப்பிட்ட சிப்பாய்கள் காரைநகர், ஊர்காவல்துறை ஊரிக்குளம் பகுதியில் ஊர்காவல் நடவடிக்கையில் ஈடுபட்டிருந்தவர்கள். காரைநகர் கடற்படை முகாமில் நீண்ட காலம் பணி புரிந்தவர்கள்.

யூலை 18 இல் சந்தேக நபர்கள் அடையாள அணிவகுப்புக்கு தோற்றுவிக்கப்பட்டனர். சந்தேக நபர்கள் கடற்படை தொப்பி, சீருடை அணிந்திருந்தார்கள். ஆனால் பாதிக்கப்பட்ட சிறுமியால் இவர்களில் எவரையும் அடையாளம் காட்ட முடியவில்லை. இது தொடர்பாக கருத்துத் தெரிவித்த நா.உ இ. சரவணபவன் உண்மையான சந்தேகநபர்கள் அடையாள அணிவகுப்புக்கு நிறுத்தப்படவில்லை எனக் குற்றம் சாட்டினார். சந்தேக நபர்களை அடையாளம் காட்டத் தவறியதற்கு அதுவே காரணம் என்றும் சொன்னார்.

தலைமை நீதவான் சந்தேக நபர்களை காவலில் வைக்குமாறு கட்டளை பிறப்பித்தார். ஆனால் பின்னர் வழக்கறிஞர் ஒருவர் பதில் நீதவானாக நியமிக்கப்பட்டார். அவர் எல்லோரையும் உரூபா 250 மற்றும் மூன்று சரீரப் பிணையில் விடுவிக்க உத்தரவிட்டார். பாலியல் வல்லுறவு குற்றச்சாட்டு கொடிய குற்றமாகும். மேலும் 11 அகவை சிறுமியை பாலியல் வல்லுறவுக்கு உட்படுத்தப்பட்டது மிகவும் கொடிய குற்றமாகும். அப்படியிருக்க வெறுமனே உரூபா 250 பிணையில் செல்ல பதில் நீதவான் தீர்ப்பு வழங்கியுள்ளார்.

கடற்படைச் சிப்பாய்களைப் பிணையில் விட்டது சட்டத்தை கேலி செய்வதாகும். இந்த வழக்கு எப்படி முடியும் என்பதற்கான சமிக்ஞை ஆகும்.

இந்த 11 அகவை சிறுமியோடு அவரது உறவினரான இன்னொரு 9 அகவை சிறுமியும் பாலியல் வல்லுறவுக்கு உட்படுத்தப்பட்டதாகத் தெரிகிறது. ஆனால் 9 அகவைச் சிறுமியைப் பொறுத்தளவில் சட்டம் தனது கடமையைச் செய்யவில்லை.

யூலை 19 அன்று காரைநகர் மக்கள் சிறீலங்கா கடற்படைச் சிப்பாய்கள் பிணையில் விடுவித்தததை எதிர்த்து ஒரு கண்டன ஆர்ப்பாட்டத்தை யாழ்ப்பாணத்தில் நடத்தினார்கள்.

இந்தக் கண்டன ஆர்ப்பாட்டத்தில் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டணி நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் மாவை சேனாதிராசா, இ. சரவணபவன், சி. சிறீதரன், சுரேஷ் பிரேமச்சந்திரன் மற்றும் ததேமமுன்னணி இன் தலைவர் கஜேந்திரகுமார் பொன்னம்பலம் ஆகியோர் கலந்து கொண்டார்கள். ஆர்ப்பாட்டக்காரர்கள் காரைநகர் கடற்படை முகாமை உடனடியாக திரும்பப் பெறவேண்டும் என்றும் சந்தேக நபர்களுக்கு எதிராகச் சட்ட நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும் என்றும் வேண்டுகோள் விடுத்தார்கள்.

ஆனால் இராணுவப் பேச்சாளர் கோசல வருணகுலசூரியா தமிழ் அரசியல்வாதிகள் மக்களைத் தூண்டிவிட்டு இராணுவத்தை கட்டாயப்படுத்தி பின்வாங்க முயற்சிக்கிறார்கள் எனப் பதிலுக்குக் குற்றம் சாட்டினார்.

இப்போது இந்த 7 கடற்படைச் சிப்பாய்களும் காலி கடற்படை முகாமுக்கு மாற்றம் செய்யப் பட்டுள்ளார்கள். அவர்களுக்கு அளிக்கப்பட்ட ‘தண்டனை’ இது மட்டுமே. அண்மையில்தான் கடற்படைத் தளபதியாக ஜெயந்த பெரேரா பதவி நியமனம் செய்யப்பட்டார். பதவி ஏற்கும் வைபவத்தில் அவரது இரண்டு பெண்பிள்ளைகள் உடனிருந்தார்கள். ஒரு 11 அகவை சிறுமி இன்னொரு 9 அகவைச் சிறுமி ஆகியோர் மீது 11 நாட்கள் தொடர் பாலியல் வல்லுறவு மேற்கொண்டவர்களை வெறுமனே மாற்றம் செய்ததன் மூலம் கடற்படைத் தளபதி தனது பெண்பிள்ளைகளுக்கும் பெண்குலத்துக்கும் தீராத அவமானத்தைத் தேடிக் கொடுத்துள்ளார்.

1948 ஆம் ஆண்டு அய்.நாடுகளின் இனப்படுகொலை வழக்காற்றில் (Convention) குறிப்பிடப் படாவிட்டாலும் 1998 ஆம் ஆண்டளவில் பாலியல் வல்லுறவு (Rape) பன்னாட்டு சட்டதிட்டத்தில் இனப்படுகொலையாகக் (genocide) கருதப்படலாம் என்பது தெளிவாகத் தெரியவந்தது. ரூவண்டாவுக்கான பன்னாட்டு குற்றவியல் தீர்ப்பாயம் ஒரு இனத்தை அழிப்பதற்கு இனப்படுகொலை பரவலாகவும் முறையாகவும் பயன்படுத்த முடியும் எனக் கண்டறிந்தது.

இனப்படுகொலை என்பது ஒரு குறிப்பிட்ட தேசிய இனத்தை, இனத்தை, இனக்குழுமத்தை முழுதாகவோ அல்லது கூறாகவோ அழிப்பதற்கு மேற்கொள்ளப்படும் செயலாகும்.

1998 இல் நடந்த ரூவண்டாவுக்கான பன்னாட்டு குற்றவியல் தீர்ப்பாயம் வழக்குத்தொடுநர் – குற்றவாளி அகாயேசு (Prosecutor v. Akayesu.) வழக்கில் வழங்கிய தீர்ப்பு நிலைமையை மாற்றிவிட்டது.

இந்த வழக்கில் தொடக்கத்தில் இனப்படுகொலைக் குற்றம் சேர்க்கப்படவில்லை. இந்த ரூவண்டாவுக்கான பன்னாட்டு குற்றவியல் தீர்ப்பாயம் 1994 இல் பெரும்பான்மை Huto இனத்தவருக்கும் சிறுபான்மை Tulsi இனத்தவருக்கும் இடையில் இடம்பெற்ற படுகொலையை விசாரிக்கவே உருவாக்கப்பட்டது.

ஜேன் – போல் – அகாயேசு ( Jean-Paul Akayesu) Huttu இனத்தைச் சார்ந்தவர். ஓர் ஆசிரியர். தாபா என்ற நகரின் மேயராக இருந்தார். இவர் மீது இனப்படுகொலை, மானிடத்துக்கு எதிரான குற்றங்கள் மற்றும் ஜெனீவா வழக்காறுகள் மீறப்பட்டமை ஆகிய குற்றச்சாட்டுகள் சுமத்தப்பட்டன. வழக்கு விசாரணையின் போது ஒரு சாட்சி கொடுத்த வாக்குமூலத்தை அடுத்து வழக்குத்தொடுநர் இந்தக் குற்றங்களை இட்டு மேலதிக விசாரணை நடத்தப்பட வேண்டும் என்று நீதிமன்றத்தைக் கேட்டுக் கொண்டார். தேவை ஏற்படின் குற்றச்சாட்டுப் பட்டியலைத் திருத்தவேண்டி வரும் என்றும் சொன்னார். நீதிமன்றம் அனுமதி அளித்ததை அடுத்து மேலதிக சான்றுகள் வெளிவந்தன.

சாட்சி மாறி சாட்சி பாலியல்வல்லுறவு மற்றும் பாலியல் வன்முறை பரவலாகவும் முறையாகவும் பயன்படுத்தப்பட்டதற்கான சான்றுகளை முன்வைத்தார்கள்.

1998 செப்தம்பர் 2 இல் வழக்கு விசாரணை முடிவுற்றது. மூன்று நீதிபதிகள் அடங்கிய நீதிமன்றம் அகாயேசு மீதான 15 குற்றச்சாட்டுகளில் 9 குற்றச்சாட்டுகளில் அவரைக் குற்றவாளியாகக் கண்டது. அவருக்கு ஒவ்வொரு குற்றச்சாட்டுக்கும் ஆயுள்தண்டனை வழங்கப்பட்டது. அந்த மூன்று நீதிபதிகளில் நவநீதம்பிள்ளை ஒருவராவர்.

வட – கிழக்கை இராணுவமயப்படுத்தியதிற்கும் இப்படியான பாலியல் வன்முறைகளுக்கும் “நெருங்கிய தொடர்பு” இருப்பதாக யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக் கழக சட்ட விரிவுரையாளர் குமாரவடிவேல் குருபரன் தமிழ் காடியன் ஊடகத்துக்குக் கருத்துத் தெரிவித்திருக்கிறார்.

1980 களில் உருவாக்கப்பட்ட காரைநகர் கடற்படை முகாம் 2003 ஆம் ஆண்டு (அமைதி உடன்படிக்கை நடைமுறையில் இருந்த காலத்தில்) விரிவுபடுத்தப் பட்டது. பக்கத்துக் காணிகளில் வாழ்ந்த 153 குடும்பங்களுக்கு சொந்தமான 78 ஏக்கர் காணி சுவீகரிக்கப்பட்டது. இந்த முகாமுக்கு அருகில் 1 1/2 கி.மீ தூரத்தில் பாதுகாப்புக் காரணங்களுக்காக மக்கள் வாழ மறுத்தார்கள்.

2013 ஆம் ஆண்டு வவுனியா, நெடுங்கேணி என்ற ஊரில் 6 அகவை பெண்பிள்ளை ஒன்று இராணுவ சிப்பாயினால் பாலியல் வல்லுறவுக்கு உட்படுத்தப்பட்டார். சந்தேக நபர் மீது வழக்கு தொடரப்பட்டாலும் வழக்கு விசாரணைக்கு எடுத்துக் கொள்ளப்படவில்லை. அது வேண்டுமென்றே கிடப்பில் போடப்பட்டது.

ஒரு புறம் சிறீலங்காவுக்கு எதிராக சுமத்தப்பட்ட மனித உரிமை மீறல்கள், மனித உரிமைகள் தவறாகப் பயன்படுத்தல், போர்க்குற்றங்கள், மானிடத்துக்கு எதிரான குற்றங்களை அய்.நா. மனித உரிமை அலுவலகத்தால் நியமிக்கப்பட்ட மூவர் அடங்கிய பன்னாட்டு விசாரணைக் குழு விசாரித்து வருகிறது. மறுபுறம் 11 அகவை சிறுமி கடற்படை சிப்பாய்களால் பாலியல் வல்லுறவுக்கு உட்படுத்தப்பட்டுள்ளார்.

இப்படியான குற்றங்கள் இடம்பெறுவதற்கு இராணுவ ஆக்கிரமிப்பு, அவசரகாலச் சட்டங்கள், ஊடக சுதந்திரத்தை மட்டுப்படுத்தல், சட்ட ஆட்சியின் அடிப்படையைத் தகர்ப்பது, குற்றம் செய்தவர்கள் தண்டிக்கப்பட மாட்டார்கள் என்ற கோட்பாடு மற்றும் அரசியல் மயப்படுத்தப்பட்டுள்ள நீதித்துறை துணை நிற்கின்றன.

பாதுகாப்பு அமைச்சின் செயலாளர் கோத்தபாய இராஜபக்சே ஒரு நேர்காணலில் “இராணுவம் தமிழ்ப் பெண்களை பாலியல் வல்லுறவுக்கு உட்படுத்தப்படாவிட்டால்தான் நான் ஆச்சரியப்படுவேன்” (“I will be surprised if my military did not rape Tamil women”) எனக் கூறியிருக்கிறார்.

Headlines Today என்ற ஊடகத்துக்கு செவ்விகொடுத்த கோத்தபாய போர்க்காலத்தில் வன்னியில் தொண்டராகப் பணியாற்றிய தமிழ்வாணி குமார் பற்றி பின்வருமாறு குறிப்பிட்டிருந்தார்:

“இப்போது அவர் (தமிழ்வாணி குமார்) பாலியல்வல்லுறவு மற்றும் கொலைகள் என்பவை இடம்பெற்றதாக குற்றம் சாட்டியிருக்கிறார். இவரது அழகு இராணுவத்தினரை மயக்கக் கூடியது. காரணம் அவர் மற்றவர்களைவிட மிகவும் வித்தியாசமானவர்.” (Now, she [Damilvany Kumar] says that there had been all these alleged rape and murder and all these things. Now she is one person who will get attracted by soldiers, because she is so different from others.)

2014 மார்ச்சு மாதம் வரை பாதுகாப்புப் படையினரால் இழைக்கப்பட்ட 75 பாலியல்வல்லுறவு சம்பவங்களை (31 ஆண்கள், 41 பெண்கள், 18 அகவைக்கு உட்பட்ட பெடியன்கள்) மனித உரிமைக் காப்பகம் பட்டியல் இட்டுள்ளது.

(http://www.hrw.org/sites/default/files/reports/srilanka0213webwcover_ 0.pdf)

மனித உரிமை வழக்கறிஞரும் அய்.நா. வல்லுநர் குழுவில் இடம்பெற்ற யஸ்மின் சூகா சமர்ப்பித்த இன்னொரு அறிக்கை “முடிவுறாத போர்: சித்திரவதை மற்றும் பாலியல் வன்முறை” சித்திரவதைக்கும் வன்முறைக்கும் மே 2009 – மார்ச் 2014 இடையில் ஆளான 40 பேர்களது சாட்சியங்களை ஆவணப்படுத்தியுள்ளது. (Report released on 21st March 2014 titled, An Unfinished War: Torture and Sexual Violence in Sri Lanka , May 2009 – March 2014, by Yasmin Sooka. Full Report: http://www.tamilguardian.com/files/File/STOP%20report%20Yasmin%20Sooka%2021Mar2014.pdf )

போர்க் காலத்தில் பாலியல் வல்லுறவுவை ஓர் ஆயுதமாகப் பயன்படுத்திய சிங்கள இராணுவம் போர் முடிந்த பின்னரும் அதனைத் தொடர்கிறது!

சிங்கள இராணுவம் தமிழ்மக்களைப் பொறுத்தளவில் அவர்களது காலைச் சுத்திக் கொண்ட பாம்பு! எந்த நேரத்திலும் கடிக்கலாம்!

Nakkeran

Political Column 2014 (2)

International Community Is Hoping For A Regime Change After The Presidential Elections

வெவ்வேறு கொடிகளோடு அணிவகுத்து நடைபோட்டாலும் பொது எதிரியைத் தாக்கும் போது ஒன்றாகத் தாக்குவோம்!

நக்கீரன்

Scottish Referendum Result is a Victory for the Democratic Process of Settling National Questions

Veluppillai Thangavelu

Scotland Poised To Become An Independent State After September 18 Referendum

By Veluppillai Thangavelu –

கரி ஆனந்தசங்கரியை அப்புறப்படுத்த வெளிக்கிட்டவர்கள் தமிழ்மக்களால் அப்புறப்படுத்தப் பட்டார்கள்!

நக்கீரன்

August 26, 2014

http://seithy.com/breifNews.php?newsID=114182&category=TamilNews&language=tamil

Be the first to comment

Leave a Reply Cancel reply