இலங்கைக்கு ஒரு புதிய அரசியலமைப்பு தேவை!

 இலங்கைக்கு ஒரு புதிய அரசியலமைப்பு தேவை!

Rohan Edrisinha

January 23, 2016

இலங்கை 2015ஆம் ஆண்டில் பெற்றுக்கொண்ட ஜனநாயக ரீதியான ஆதாயங்களை மேலும் பலப்படுத்த வேண்டுமானால் ஸ்ரீலங்கா சுதந்திரக் கட்சியைச் சேர்ந்த ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிரிசேனவும் ஐக்கிய தேசிய கட்சியைச் சேர்ந்த பிரதமர் விக்கிரமசிங்கவும் தமக்கிடையிலான வேறுபாடுகள், பகைமைகள் மற்றும் கருத்தியல் ரீதியான வேறுபாடுகள் என்பவற்றை மறந்து மூன்றாவது குடியரசு அரசியலமைப்பை அறிமுகம் செய்துவைப்பதற்கு அவர்கள் கூட்டாக தலைமைத்துவத்தை வழங்குதல் வேண்டும். 1972 மற்றும் 1978 ஆகிய வருடங்களில் அறிமுகம் செய்து வைக்கப்பட்ட அரசியலமைப்புக்களில் காணப்படும் தவறுகளிலிருந்து படிப்பினைகளை பெற்றுக்கொள்ளும் ஒரு புதிய அரசியலைமப்பு, சர்வதேசத்தின் மிகச் சிறந்த நடைமுறைகளிலிருந்து அதற்குத் தேவையான கூறுகளை பெற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அந்த அரசியலமைப்பு, அரசியலமைப்பியலின் அடிப்படை கோட்பாடுகளுடன் பொருந்திச் செல்ல வேண்டும். நல்லாட்சி, மனித உரிமைகளின் பாதுகாப்பு, தேசிய நல்லிணக்கம் மற்றும் ஒற்றுமை என்பவற்றை அறிமுகம் செய்து வைப்பதற்கு இத்தகைய ஓர் அரசியலமைப்பு நாட்டுக்குத் தேவைப்படுகின்றது.

 எமக்கு ஒரு புதிய அரசியலமைப்பு தேவைப்படுவது ஏன்?

 முதல் இரு அரசியலமைப்புக்களும் பக்கச் சார்பானவையாக இருந்து வந்ததுடன், அவை அதியுத்தம தன்மையையும் கொண்டிருக்கவில்லை. ஒரே விதமான அடிப்படை குறைபாடுகளை அவை கொண்டிருந்தன.

 அ) அதிகாரத்தில் இருந்த கட்சியின் நோக்கு மற்றும் கருத்தியல் என்பவற்றை மேம்படுத்தும் நோக்கில் அவை வடிவமைக்கப்பட்டிருந்தன.

 ஆ) அவை பெருபான்மைவாதத்தை எதிர்பார்பத்றகுப் பதிலாக அதனை வேரூன்ற செய்தன மற்றும்

 இ) அவற்றின் முதன்மைச் செயலூக்கி அல்லது தர்க்க நியாயம் நிறைவேற்று அதிகாரம் கொண்ட ஆட்சியாளரின் சௌகரியமாகவே இருந்து வந்தது. மக்களுக்கு வலுவூட்டும் விதத்தில் அவை வடிவமைக்கப்பட்டிருக்கவில்லை.

 1972ஆம் ஆண்டின் முதலாவது குடியரசு அரசியலமைப்பு அவசியமாகவே ஐக்கிய முன்னணி அரசின் ஒரு அரசியலமைப்பாக இருந்து வந்தது. தமது சொந்த அரசியல் நிகழ்ச்சி நிரல்களை முன்னெடுத்துச் செல்வதற்கென அரசாங்கங்கள் அரசியல் அமைப்பை பயன்படுத்திக் கொள்வதற்கான ஒரு “கருவியை” அது வழங்கியதாக நீலன் திருச்செல்வம் குறிப்பிடுகின்றார். 1978ஆம் ஆண்டின் இரண்டாவது குடியரசு அரசியலமைப்பு அதன் முக்கியமான விமர்சகர்களில் ஒருவரான சானக அமரதுங்க எடுத்து விளக்கியதை போல, அதன் பிதாமகராகிய ஜே.ஆர். ஜயவர்தனவின் எதேச்சாதிகார அரசியல் சாணக்கியத்தை அறிமுகம் செய்து வைத்தது. இந்த இரு அரசியல் அமைப்புக்களும் நாடாளுமன்றத்தில் மூன்றில் இரண்டு பெரும்பான்மைகளை கொண்டிருந்த அரசாங்கங்களினால் அறிமுகம் செய்து வைக்கப்பட்டிருந்தன. அதன் காரணமாக அரசியல் கட்சிகளுக்கிடையிலும், இனக் குழுக்களுக்கிடையிலும் ஒரு கருத்தொற்றுமையை பெற்றுக் கொள்வதற்கான தேவை அவற்றுக்கு இருந்து வரவில்லை. இவ்விரு அரசியல் அமைப்புக்களும் தனியொரு நிறுவனத்திடம் அதிகாரத்தை குவியச் செய்தன (1972 அரசியல் அமைப்பின் கீழ் தேசிய அரசுப் பேரவை அல்லது நாடாளுமன்றத்தின் கைகளில் முழு அதிகாரமும் ஒன்று திரண்டிருந்தது. 1978 அரசியல் அமைப்பின் கீழ் நிறைவேற்று அதிகாரம் கொண்ட ஜனாதிபதியிடம் அதிகாரங்கள் அனைத்தும் கையளிக்கப்பட்டிருந்தன). இந்த இரு அரசியல் அமைப்புக்களும் பயனுள்ள விதத்திலான பொது மக்களின் பங்களிப்பு எவையுமில்லாத விதத்திலேயே வரைவு செய்யப்பட்டு, நிறைவேற்றி வைக்கப்பட்டன. குறைபாடுகள் ஒரே தன்மையானவையாக இருந்து வந்த போதிலும், ஒரு அரசியல் அமைப்பை மிக கடுமையாக விமர்சனம் செய்த ஒருவர் இரண்டாவது அரசியல் மூல கர்த்தாகவாக இருந்து வந்தார்.

 இலங்கை 2015ஆம் ஆண்டில் ஈட்டிக் கொண்ட ஜனநாயக ரீதியான சாதனைகளைப் பலப்படுத்திக் கொள்வதிலும், நாடு 1982 தொடக்கம் அனுபவித்து வந்த எதேச்சாதிகார ஆட்சி முறை மீண்டும் தலை தூக்குவதை தடுத்துக் கொள்வதிலும் உண்மையில் ஆர்வம் காட்டுவதாக இருந்து வந்தால், அது அதிகாரத்தை பகிர்ந்து கொள்ளும், தாக்கமான விதத்திலான பரீட்சிப்புக்கள், கட்டுப்பாடுகள் என்பவற்றை கொண்டிருப்பதுடன், மக்களுக்கு வலுவூட்டும் புதிய அரசியலமைப்பொன்றை அறிமுகம் செய்து வைத்தல் வேண்டும். அப்பொழுது மக்களால் தெரிவு செய்யப்படும் அரசியல்வாதிகள், இரு தேர்தல்களுக்கிடையிலான காலப் பிரிவின்போது மக்களுக்கு பொறுப்புக் கூறக் கூடியவர்களாக இருந்து வருவார்கள். மக்களுக்கு பதிலிறுக்கக் கூடிய வகைப் பொறுப்புடன் கூடிய ஆட்சியை ஏற்படுத்துவதற்கு பக்கச்சார்பற்ற, கருத்தொற்றுமையுடன் கூடிய ஆவணமொன்றாக ஒரு அரசியல் அமைப்பு தேவைப்படுகின்றது.

 ஒரு அரசியலமைப்பை மதிப்பீடு செய்வதற்கான அளவுகோல்

 ஓர் அரசியலமைப்பு, அரசியல் அதிகாரத்தை பயன்படுத்தி வரும் ஆட்களிடமிருந்து பொது மக்களை பாதுகாத்துக் கொள்வதனையும், மக்கள் எதிர் ஆட்சியாளர்கள் என்ற நிலையில் மக்களுக்கு வலுவூட்டுவதனையும் நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது. “விடுதலை அரசியலமைப்பு” என்ற தனது முக்கியமான நூலில் பிரீட்ரிக் ஹேக் இந்த அடிப்படை குறிக்கோளை பின்வரும் விதத்தில் எடுத்துக் காட்டியிருந்தார்:

 அரசியலமைப்பை உருவாக்கும் ஒரு கூட்டு என்ற முறையில் தமது பிரதிநிதிகளைக் கொண்டிருக்கும் சட்டவாக்க சபையின் அதிகாரங்களை நிர்ணயிப்பதற்கான பிரத்தியேக உரிமையை மக்கள் கொண்டுள்ளார்கள் என்ற விடயம், அனைத்து அதிகாரங்களும் மக்களிடமிருந்தே வருகின்றன என்ற சூத்திரத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டதாகும். ஆனால், மீண்டும் மீண்டும் இடம்பெறும் தேர்தல்களில் இது பெருமளவுக்குக் குறிப்பிடப்படுவதில்லை. அந்த வகையில், நாடாளுமன்றத்திலிருந்தும், அதேபோல, அரசாங்கத்தின் ஏனைய பிரிவுகளிலிருந்தும் தோன்றக்கூடிய தான்தோன்றித்தனமான செயல்களிலிருந்து மக்களை பாதுகாத்துக் கொள்ளும் கருவியொன்றாகவே அரசியலமைப்பு உருவாக்கப்பட்டது.

 ஒரு அரசியலமைப்பு அந்தக் குறிக்கோளை நிறைவேற்றிக் கொள்ள வேண்டுமானால், அரசியலமைப்பை உருவாக்கும் செயன்முறையில் மக்கள் முனைப்பான விதத்தில் பங்கேற்று, அதில் ஈடுபாடு கொண்டிருத்தல் வேண்டும். 1972 மற்றும் 1978 ஆகிய வருடங்களில் நிறைவேற்றப்பட்ட அரசியலமைப்புக்களில் ஆட்சியாளருக்குச் சார்பான நிறைவேற்று அதிகாரம் கொண்ட ஜனாதிபதிக்குச் சார்பான பாரபட்ச நிலைகள் காணப்பட்டன. அவை அரசியலமைப்பின் மக்களுக்கு வலுவூட்டும் அம்சங்களை புறக்கணித்திருந்தன. இந்த அரசியலமைப்புக்கள் அரசாங்கத்தினால், அரசாங்கத்திற்கென உருவாக்கப்பட்ட அரசியலமைப்புக்களாக இருந்து வந்தன. அதே தவறு 2016ஆம் ஆண்டிலும் இடம்பெறாதிருப்பதனை உறுதிப்படுத்திக் கொள்வது முக்கியமானதாகும்.

 அரசியலமைப்புவாத கோட்பாடு, ஒரு அரசியல் அமைப்பின் குறிக்கோள்கள் என்னவாக இருந்து வர வேண்டுமென்பதனை எடுத்துக் காட்டுகின்றது.

 அது சமூகத்திற்கான ஒரு அரசியல் சட்டகத்தை வழங்குதல் வேண்டும். அல்லது நாட்டின் ஆளுகைக்கான நிறுவன ரீதியான ஒரு கட்டமைப்பை வழங்குதல் வேண்டும்.
அது தனி நபரின் சுதந்திரம் மற்றும் சுயாதீனம் என்பவற்றையும், சிறுபான்மை சமூகங்களின் உரிமைகளை – இனத்துவ மற்றும் சமயச் சிறுபான்மை சமூகங்களின் மட்டுமன்றி அனைத்து சிறுபான்மை சமூகத்தவரின் உரிமைகளை – பாதுகாத்தல் வேண்டும்.
 சமூகம் ஆளப்பட வேண்டிய விழுமியங்கள் மற்றும் கோட்பாடுகள் என்பவற்றை உள்ளடக்கியதாக அது இருந்து வருதல் வேண்டும்.
 ஒரு அரசியலமைப்பு இந்த 3 குறிக்கோள்களையும் எவ்வாறு சாதித்துக் கொள்கின்றது என்ற விடயத்தின் அடிப்படையிலேயே மதிப்பிடப்படுகின்றது. இலங்கையில் அரசியலமைப்பு சீர்த்திருத்தம் தொடர்பாக இடம்பெற்று வரும் விவாதம் முழுவதுமாக முதலாவது குறிக்கோளின் மீதே கவனம் செலுத்தி வந்துள்ளது. அதாவது, நிறைவேற்று அதிகாரம் கொண்ட அமைப்பு ஜனாதிபதியாக இருந்து வர வேண்டுமா அல்லது நாடாளுமன்றமாக இருந்து வர வேண்டுமா என்ற விடயத்திலேயே அது கவனம் செலுத்தியுள்ளது. மேலும், நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்களைத் தெரிவு செய்வதற்கான தேர்தல் முறை, ஆகக் கூடிய வாக்குகளை பெறுபவர் வெற்றியீட்டும் முறையை கொண்டிருக்க வேண்டுமா அல்லது விகிதாசார முறையை கொண்டிருக்க வேண்டுமா போன்ற விடயங்களே விவாதத்திற்கு எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டிருந்தன. இவை முக்கியமான பிரச்சினைகளாக இருந்து வரும் அதேவேளையில், ஏனைய இரு குறிக்கோள்களும் முக்கியமானவை என்ற விடயத்தை நாங்கள் அங்கீகரிப்பது அவசியமாகும்.

 எமக்கு ஒரு அரசியலமைப்பு தேவைப்படுவது ஏன்? அரசியலமைப்பின் வரலாற்றை நாம் நோக்கினால், அதாவது பெரும்பான்மைவாதத்தின் மீது ஒரு கட்டுப்பாட்டை எடுத்துவரக் கூடிய ஒரு கருவியாகவே அரசியலமைப்பு நோக்கப்பட்டு வந்திருப்பதனை காண முடியும். ஜனநாயக அமைப்பொன்றில் பெரும்பான்மையின் விருப்பத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு தீர்மானங்களை மேற்கொள்வது மிக முக்கியமான கோட்பாடுகளில் ஒன்றாக இருந்து வந்துள்ளது. குறிப்பாக, மனித உரிமைகள் போன்ற ஒரு சில விடயங்கள் தொடர்பாக பெரும்பான்மை மூலம் முடிவுகளை எடுக்கும் செயன்முறை பொருத்தமற்றது என்ற விடயம் அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளது. ஏனெனில், அதன் விளைவாக ‘பெரும்பான்மை கொடுங்கோன்மை” தோன்ற முடியும். எனவே, அத்தகைய பிரச்சினைகள் பெரும்பான்மையின் மூலம் முடிவுகளை எடுக்கும் சட்ட சபையின் பரப்பெல்லைக்கு வெளியில் எடுத்து வரப்பட வேண்டும் எனவும், மக்களினால் தெரிவு செய்யப்பட்ட நாடாளுமன்றத்தின் நியாயாதிக்க எல்லையிலிருந்து அகற்றப்பட வேண்டுமென்றும், அவை அரசியலமைப்பொன்றின் பரப்பெல்லைக்குள் எடுத்து வரப்பட வேண்டும் என்றும் தீர்மானிக்கப்பட்டது. இதற்கான ஓர் உதாரணம், மக்களால் தெரிவு செய்யப்பட்ட பிரதிநிதிகளின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தும் கூட மக்களின் அடிப்படை உரிமைகளைப் பாதுகாத்துக் கொள்வதற்கென அரசியலமைப்பில் உரிமைகள் தொடர்பான சாசனமொன்றை உள்ளடக்குவதாகும். எனவே, அரசியலமைப்பு, ஒரு சில முக்கியமான விடயங்களை நாடாளுமன்றம் மற்றும் அரசாங்கத்தின் நிறைவேற்று பிரிவுகள் என்பவற்றின் கரங்களிலிருந்தும் பாதுகாத்துக் கொள்ளும் நோக்கத்துடன் உருவாக்கப்பட்டது. ஹார்வட் சட்டக் கல்லூரியின் முன்னாள் பீடாதிபதியான யூஜின் ரொஸ்டோ அதனை “பெரும்பான்மைவாதத்தை எதிர்கொள்ளும் ஆவணம்” என எடுத்து விளக்கியிருந்தார்.

 அண்மைய வருடங்களில் அரசியலமைப்பொன்றின் விழுமியங்கள், கோட்பாடுகள் மற்றும் தர நியமங்கள் என்பன எடுத்து விளக்கப்பட்டிருந்தன. உலகின் மிக முற்போக்கான அரசியலமைப்புக்களில் ஒன்றாகக் கருதப்பட்டு வரும் தென் ஆபிரிக்காவின் 1996ஆம் ஆண்டின் அரசியலமைப்பு இதற்கான ஒரு மிகச் சிறந்த உதாரணத்தை வழங்குகின்றது. அந்த அரசியலமைப்பின் உறுப்புரை 1 பின்வருமாறு பிரகடனம் செய்கின்றது: “தென் ஆபிரிக்கா பின்வரும் விழுமியங்களின் மீது உருவாக்கப்பட்ட ஒரு குடியரசாகும்”. அதன் பின்னர் அது அத்தகைய விழுமியங்களின் ஒரு பட்டியலை முன்வைக்கின்றது. அது மானிட கண்ணியம், இனவாத எதிர்ப்பு, ஆண் – பெண் பாலினப் பாகுபாடு காட்டாமை, சட்டத்தின் ஆட்சி, பல்கட்சி ஜனநாயகம், பொறுப்புக்கூறுதல், திறந்த தன்மை, மக்களுக்கு பதிலிறுத்தல் என்பவற்றை உள்ளடக்குகின்றது. உறுப்புரை 2 பின்வருமாறு குறிப்பிடுகின்றது: “அரசியலமைப்பு அதி உயர்வானதாகும். அரசியலமைப்புடன் பொருந்திச் செல்லாத அனைத்துச் சட்டங்களும் செல்லுபடியற்றவையாகும்.”

 தென் ஆபிரிக்க அரசியலமைப்பு மற்றும் இலங்கையின் அரசியலமைப்பு என்பவற்றின் முதல் இரு உறுப்புரைகளுக்கிடையில் காணப்படும் வேறுபாடு ஆச்சரியமூட்டத்தக்கதாகும். தென் ஆபிரிக்க அரசியலமைப்பு விழுமியங்கள் மற்றும் கோட்பாடுகள் என்பவற்றை எடுத்துக் காட்டுவதுடன், அவை அதி உயர்வானவை எனக் குறிப்பிடுகின்றது. இலங்கையின் அரசியலமைப்பு அதிகாரம் குறித்தும், அதிகாரத்தை பிரயோகிப்பவர் யார் என்பது குறித்தும் முழுமையாக கவனம் செலுத்துகின்றது.

 அரசியலமைப்பு உண்மையிலேயே அதி உயர்வானதாக இருந்து வருதல் வேண்டும்

 ஓர் அரசியலமைப்பு ஒரு நாட்டின் அதியுயர் சட்டமாக இருந்து வருகின்றது. ஆனால், இந்த அடிப்படை கோட்பாடும், முதன்மையான கோட்பாடும் இலங்கையில் உருவாக்கப்பட்ட அரசியலமைப்புக்களின் மூல கர்த்தாக்களினால் நிராகரிக்கப்பட்டிருந்தன. 1978ஆம் ஆண்டின் அரசியல் சட்ட அமைப்பு ஒரு அரசியலமைப்பின் அதியுயர் நிலையை புறக்கணிப்பது மட்டுமன்றி, அரசியலமைப்புடன் கூடிய ஜனநாயக நாடுகளில் முன்னொருபோதும் இருந்து வராத விதத்திலான 3 உறுப்புரைகளைக் கொண்டுள்ளது. அந்த உறுப்புரைகள் 16, 80 (3) மற்றும் 84 என்பனவாகும்.

 இலங்கை அரசியலமைப்பின் உறுப்புரை 16, தென்னாபிரிக்க அரசியலமைப்பின் உறுப்புரை 2க்கு நேர்மாறான ஒரு கூற்றினை முன்வைக்கின்றது. தற்போதைய சட்டங்கள் அனைத்தும் – எழுத்து மூலமான சட்டங்கள் மற்றும் எழுதப்படாத சட்டங்கள் அனைத்தும் – இலங்கையின் அதியுயர் சட்டமான அரசியலமைப்புக்கு முரணானவையாக இருந்து வந்தாலும் கூட, செல்லுபடியானவையாகும்.

 உறுப்புரை 80 (3), நாடாளுமன்றம் அரசியலமைப்புக்கு முரணான ஒரு சட்டத்தை உருவாக்கியுள்ளது என்ற அடிப்படையில் நாடாளுமன்றத்தினால் உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் ஒரு சட்டத்தின் ஏற்பாடுகளுக்கு மக்கள் சவால் விடுப்பதனை தடுக்கின்றது. இது இந்தியா, நேபாளம், பங்களாதேஷ், பாகிஸ்தான், தென்னாபிரிக்கா, ஐக்கிய அமெரிக்க, கனடா ஆகிய நாடுகளைச் சேர்ந்த மக்கள் கொண்டிருக்கும் ஓர் உரிமையாகும். அனைத்து அரசியலமைப்பு ரீதியான ஜனநாயகங்களும் இதனை கொண்டிருப்பதுடன், இது மக்களின் உரிமைகளைப் பாதுகாத்துக் கொள்வதற்கும், அவர்களுடைய அரசியலமைப்பின் அதியுயர் தன்மையை நிலைநிறுத்திக் கொள்வதற்கும் மிக முக்கியமாகத் தேவைப்படுகின்றது. சோல்பரி அரசியலமைப்பின் கீழ் இருந்து வந்த இந்த உரிமை, 1972ஆம் ஆண்டின் அரசியல் அமைப்பை உருவாக்கியவர்களினால் அகற்றப்பட்டதுடன், தற்போதைய அரசியலமைப்பின் கீழும் அது அவ்வாறே இருந்து வருகின்றது.

 நீங்கள் நம்பினாலும் சரி, நம்பாவிட்டாலும் சரி, இலங்கை அரசியலமைப்பின் உறுப்புரை 84, நாடாளுமன்றம் அரசியலமைப்புக்கு முரணான சட்டங்களை எவ்வாறு அறிமுகம் செய்து வைக்க முடியுமென்ற விடயம் தொடர்பாக அறிவுறுத்தல்களை வழங்குகின்றது.

 அரசியலமைப்பு அதியுயர்வானது என்ற கோட்பாடு தொடர்பாக, இலங்கையின் அரசியலமைப்புக்களை உருவாக்கியவர்கள் எத்தகைய அர்ப்பணிப்புணர்வையும் கொண்டிருக்கவில்லை என்ற விடயத்தை இந்த 3 உறுப்புரைகளும் எடுத்துக் காட்டுகின்றன. புதிய அரசியலமைப்பு சர்வதேசத்தின் மிகச் சிறந்த நடைமுறைகளுடனும், அரசியல் அமைப்பு வாதத்தின் அடிப்படை கோட்பாடுகளுடனும் பொருந்திச் செல்வதாகவும், நல்லாட்சி மற்றும் பொறுப்புக் கூறும் நிலை என்பவற்றை மேம்படுத்தக் கூடியதாகவும் இருந்து வர வேண்டுமானால், இந்த 3 உறுப்புரைகளும் புதிய அரசியலமைப்பின் பாகங்களாக இருந்து வரக்கூடாது.

 மேலே எடுத்துக் காட்டப்பட்ட மிக முக்கியமான பிரச்சினைகள் தொடர்பாக நாட்டின் பிரதான அரசியல் கட்சிகள் எத்தகைய ஒரு ஆர்வத்தையும் காட்டியிருக்கவில்லை என்ற விடயம் வியப்பூட்டுவதல்ல. இந்த உறுப்புரைகள், அரசியல்வாதிகளின் செலவில் மக்களின் அதிகாரங்களை பலப்படுத்துவதுடன், அரசாங்கத்தின் அதிகாரம் எவ்வாறு பிரயோகிக்கப்பட வேண்டுமென்பது குறித்த அரசியலமைப்பு ரீதியான நிறைவேற்றப்பட வேண்டிய நிபந்தனைகளை விதிக்கின்றது.

 அரசியலமைப்புக்கான 19ஆவது திருத்தம் 2015ஆம் ஆண்டின்போது நிறைவேற்றப்பட்ட விதம், அரசியலமைப்பு உருவாக்கச் செயன்முறையில் பொது மக்கள் தொடர்ச்சியாக பங்கேற்பதன் முக்கியத்துவத்தை எங்களுக்கு நினைவூட்டுகின்றது. 19ஆவது திருத்தத்தின் கீழ் அரசியலமைப்பு சபை உறுப்பினர்களின் உள்ளடக்கம், 17ஆவது திருத்தத்தில் இருந்ததைப் பார்க்க மிக மோசமானதாகும். பொது மக்களுடன் எத்தகைய கலந்துரையாடல்களும் மேற்கொள்ளப்படாத நிலையில் இரட்டை பிரஜா உரிமை போன்ற பல்வேறு பிரிவுகள் அதில் சேர்க்கப்பட்டிருந்தன. அவை அரசியல் ரீதியான நோக்கங்களைக் கொண்டிருந்தவையாகும். அரசாங்கத்தையும், எதிர்க்கட்சியையும் சேர்ந்த நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் எத்தகைய வெட்கமோ, குற்ற உணர்வோ இல்லாமல் மூடிய கதவுகளுக்குப் பின்னால் “அரசியல் பேரங்களில்” ஈடுபட்டிருந்தார்கள். அவ்வாறு செய்வதன் மூலம் அவர்கள் அரசியலமைப்பு உருவாக்கத்தின் முதல் கோட்பாடுகளை மீறியிருந்தார்கள். இலங்கையின் 3ஆவது குடியரசு அரசியலமைப்பு உருவாக்கச் செயன்முறையை இதே நாடாளுமன்றமே மேற்கொள்ளவுள்ளது. நாங்கள் எவ்வாறு அதனை நம்ப முடியும்?

 தற்போதைய அரசியலமைப்பு பிரச்சினைகள் தொடர்பான ஒரு சில அவதானிப்புக்கள்

 நிறைவேற்று அதிகாரம் கொண்ட ஜனாதிபதி முறை
 இலங்கையின் இரண்டாவது குடியரசு அரசியலமைப்பிலிருந்து கிடைத்த மிக முக்கியமான ஒரு படிப்பினை, முழு நாட்டினாலும் தெரிவு செய்யப்படும் ஒரு நபர் தனது சொந்த முக்கியத்துவம், சட்டபூர்வத் தன்மை மற்றும் அதிகாரம் என்பன தொடர்பான மிகை அளவிலான ஓர் எண்ணத்தை கொண்டிருக்க முடியும் என்பதாகும். 1970களின் தொடக்கத்தின்போது ஜனாதிபதி ஆட்சி முறை குறித்த விடயம் கலந்துரையாடப்பட்ட போது, டட்லி சேனாநாயக்க இந்த விடயத்தை முன்னுணர்ந்திருந்தார்:

 “ஜனாதிபதி ஆட்சி முறை ஐக்கிய அமெரிக்காவில் சாத்தியமாகியுள்ளது. ஏனெனில், அது அங்கு ஒரு விசேட வரலாறின் விளைவாகவே தோன்றியிருந்தது. அதே காரணங்களினால் அது பிரான்ஸில் சாத்தியமாகியுள்ளது. ஆனால், இலங்கையைப் பொறுத்தவரையில் அது அழிவுகரமான விளைவுகளையே எடுத்து வர முடியும். அது ஒரு சீசரிஸ பாரம்பரியத்தை உருவாக்க முடியும். அது ஒரு தலைவரின் கையில் அதிகாரங்கள் அனைத்தையும் ஒன்று குவிப்பதுடன், நாடாளுமன்றம் மற்றும் அரசியல் கட்சிகளின் கட்டமைப்பு என்பவற்றை உதாசீனம் செய்ய முடியும்.”

 மேலே குறிப்பிடப்பட்ட விதத்தில் முன்னுணர்ந்து கூறப்பட்டதை போல நிறைவேற்று அதிகாரம் கொண்ட ஜனாதிபதி முறை அது அறிமுகம் செய்து வைக்கப்பட்டது தொடக்கம் நிறைவேற்று அதிகாரத்தை போஷித்து வளர்த்து வந்திருப்பதுடன், அரச சபை, நாடாளுமன்றம் மற்றும் நீதித் துறை போன்ற ஏனைய ஜனநாயக நிறுவனங்களை உதாசீனம் செய்துள்ளது. 1982இல் இடம்பெற்றதனை போல, மக்கள் தீர்ப்பு என்ற முறைக்கூடாகத் தேர்தல்கள் மற்றும் பல்கட்சி ஜனநாயக முறைகளும் கூட உதாசீனம் செய்யப்பட்டிருந்தன. அதிகார மையம் நாடாளுமன்றத்திலிருந்து நகர்த்தப்பட்டிருந்தது. நாடாளுமன்றம் அதன் அனைத்து குறைபாடுகளுடனும், சார்பு ரீதியில் திறந்த தன்மை கொண்டதாகவும், வெளிப்படைத் தன்மை கொண்டதாகவும் இருந்து வந்தது. தெரிவு செய்யப்படாத, ஆனால், அதிகாரமிக்க ஜனாதிபதி ஆலோசகர்கள் மற்றும் அதிகாரிகள் ஆகியோரினால் சூழப்பட்டு மூடப்பட்டிருந்த ஜனாதிபதி அலுவலகத்திலும் பார்க்க நாடாளுமன்றம் சார்பு ரீதியில் சிறந்ததாக இருந்து வந்தது (குறிப்பாக ஜனாதிபதி பிரேமதாசவின் ஆட்சிக் காலத்தின்போது அமைச்சரவை அமைச்சர்களிலும் பார்க்க அதிகாரமிக்கவர்களாக இருந்து வந்த ஜனாதிபதி ஆலோசகர்கள் பொது மக்களுக்கு வகைப் பொறுப்புக் கூறுபவர்களாக இருந்து வரவில்லை).

 தேசிய ரீதியில் தெரிவு செய்யப்பட்ட “சர்வ வல்லமை பொருந்திய” ஜனாதிபதி ஒருவர், சந்திரிக்கா குமாரதுங்க மற்றும் ரணில் விக்கிரமசிங்க ஆகியோருக்கிடையில் இடம்பெற்ற குறுகிய கூட்டாட்சியின் போது அவதானிக்கப்பட்டதை போல, கூட்டு அரசாங்கம் மற்றும் அதிகாரப் பகிர்வு என்பவற்றை திரிபுபடுத்தக் கூடியவராக இருந்து வருகின்றார். ஜே.ஆர்.ஜெயவர்தனவும், அவருக்குத் துதிபாடுபவர்களும் பெரும்பாலான சந்தர்ப்பங்களில் ஜனாதிபதி ஆட்சி முறை நாட்டின் ஸ்திர நிலையை மேம்படுத்தி வருவதாகக் கூறி, அதற்குச் சார்பாக வாதிட்டு வந்துள்ளனர். இலங்கையின் பின்புலத்தை பொறுத்தவரையில், ஸ்திர நிலை என்பது, அதிகாரம் தனியொரு நபரின் கைகளில் குவிந்திருப்பதைப் பார்க்கிலும், சித்தாந்த ரீதியிலும், இனத்துவ அடிப்படையிலும் வேறுபட்ட பல அரசியல் கட்சிகளைக் கொண்ட ஒரு அரசாங்கத்தில் காணப்பட முடியும். இலங்கையின் அரசியல் கலாசாரத்தின் பின்புலத்தில் ஸ்திர நிலை என்ற சொல்லுக்கான பொருளை மிகவும் நுட்பமான விதத்தில் நாங்கள் புரிந்து கொள்வது அவசியமாகும். 1982இல் அவதானிக்கப்பட்டதைப் போல, ஸ்திர நிலை மற்றும் சர்வாதிகாரப் போக்கு என்ற பதங்களுக்கான எளிமையான வரைவிலக்கணம் மற்றும் என்பவற்றிற்கிடையில் ஒரு மெல்லிய இழை மட்டுமே இருந்து வருகிறது.

 நாடாளுமன்றத்தில் அமரக்கூடிய தேசிய ரீதியில் தெரிவு செய்யப்படும் ஒரு பிரதமர் குறித்து அரசாங்கத்தின் ஒரு சில பிரிவுகள் முன்வைத்து வரும் கருத்துகள் கவலைக்குரியதாகும். பிரதமர் நாடாளுமன்றத்தில் நம்பிக்கை வாக்கெடுப்பு மூலம் தோற்கடிக்கப்பட முடியும். ஆனால், அது மறுபுறத்தில் நாடாளுமன்ற கலைப்புக்கு வழிகோலும். ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத அளவுக்கு தனிநபரின் கைகளில் அதிகாரங்களை குவிக்கும் அடிப்படை தவறுகளை கொண்டிருக்கும் இந்த பிழையான கருத்து, 1990 களின் நடுப்பகுதியில் இஸ்ரேலில் பின்பற்றப்பட்டு தோல்வியடைந்ததுடன், பின்னர் அது கைவிடப்பட்டது.

 தேர்தல் முறை
 ஜேர்மனி, ஸ்கொட்லாந்து மற்றும் நியூசிலாந்து ஆகிய நாடுகள் பின்பற்றி வரும் தேர்தல் முறையை ஒத்த உண்மையில் கலப்பு முறையான தேர்தல் முறையை இலங்கையும் பின்பற்ற வேண்டுமென்ற விடயத்தில் 1994ஆம் ஆண்டு தேர்தலின்போது ஒரு கருத்தொற்றுமை ஏற்பட்டிருந்தது. அத்தகைய ஒரு தேர்தல் முறை எளிமையான பெரும்பான்மை முறையின் (ஆகக் கூடிய வாக்குகளை பெறும் நபர் வெற்றியீட்டும் முறை) சிறந்த பண்புக் கூறுகளையும், விகிதாசார பிரதிநிதித்துவ முறையின் அடிப்படை கோட்பாட்டினையும் கொண்டதாக இருந்து வருகின்றது. அதாவது, வெற்றியீட்டியவர் “அனைத்தையும் அபகரித்துக் கொள்ளும்” கோட்பாட்டுக்கு மாறாக, கட்சிகள் பெற்றுக் கொண்டிருக்கும் வாக்குகளின் விகிதாசாரத்தின் அடிப்படையில் நாடாளுமன்ற பிரதிநிதித்துவம் தீர்மானிக்கப்பட வேண்டுமென்பதனையே விகிதிசார பிரதிநிதித்துவ முறை எடுத்துக் காட்டுகின்றது. எளிமையான பெரும்பான்மை முறை கட்சிகளுக்கு கிடைத்திருக்கும் வாக்குகளின் எண்ணிக்கை மற்றும் நாடாளுமன்றத்தில் அவற்றுக்கு ஒதுக்கப்படும் ஆசனங்களின் எண்ணிக்கை என்பவற்றுக்கு மத்தியில் ஒரு பொருத்தமின்மையை எடுத்து வருகின்றது.

 மேலும், இந்தக் கலப்பு தேர்தல் முறை மக்கள் எளிதில் புரிந்துக் கொள்ளக் கூடியதாக இருப்பதுடன், அது இலகுவானதாகவும் உள்ளது. அது பெண்களின் பிரதிநிதித்துவத்தைக் (இலங்கை நாடாளுமன்றம் தென்னாசியாவில் ஆகக் குறைந்தளவிலான பெண்களின் பிரதிநிதித்துவம்) கொண்டுள்ளது என்ற முக்கியமான விடயத்தின் அடிப்படையில் பெண்களின் பிரதிநிதித்துவத்தை உள்ளடக்கப்படுவதனை உறுதிப்படுத்திக் கொள்வதற்குத் தேவையான பொறிமுறைகளையும் கொண்டுள்ளது. மேலும், நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் ஒரு பக்கத்திலிருந்து மறு பக்கத்திற்கு தாவுவதனை தடுத்துக் கொள்வதற்கும் அது உதவ முடியும். மேலும், இந்தக் கலப்பு தேர்தல் முறை, நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் தமது கட்சித் தலைமைத்துவத்திலிருந்து ஓரளவுக்கு சுதந்திரத்தை கொண்டிருப்பதனையும் உறுதிப்படுத்த முடியும்.

 அரசியல் அமைப்புக்கான உத்தேச 20ஆவது திருத்தம் இந்த அம்சங்கள் அனைத்து தொடர்பாகவும் குறைபாடுகளை கொண்டிருந்தது. எனவே, அது முற்றாக புறமொதுக்கப்படுதல் வேண்டும். சட்டத்தரணிகளாலும் கூட புரிந்து கொள்ள முடியாத ஒன்றாக அது இருந்து வந்தது. பெரிய அரசியல் கட்சிகளுக்கு அனுகூலமான விதத்தில் அது உருவாக்கப்பட்டிருந்ததுடன், எளிமையான பெரும்பான்மை முறை மற்றும் விகிதாசார பிரதிநிதித்துவம் என்பவற்றுக்கிடையிலான ஒரு பொருத்தமான கலவையை வழங்குவதற்கும் அது தவறியிருந்தது. ஏனெனில், அது விகிதாசார பிரதிநிதித்துவதற்குப் பதிலாக எளிமையான பெரும்பான்மை முறைக்கு சாதகமானதாக இருந்து வந்தது.

 உரிமைகள் சாசனம்
 இலங்கையின் உரிமைகள் சாசனம் சர்வதேச ஒழுங்குகள் மற்றும் தரநியமங்கள் என்பவற்றிலும் பார்க்க குறைந்த மட்டத்திலேயே இருந்து வருகின்றது. எடுத்து விளக்கப்பட்டிருக்கும் உரிமைகள் தொடர்பாக அடிப்படை குறைபாடுகள் காணப்படுகின்றன. கட்டுப்படுத்துதல், வரையறை செய்தல் பிரிவு, அரசியல் பிரிவுகள் அத்தகைய உரிமைகளை கட்டுப்படுத்துவதனை இலகுவாக்குகின்றது.

 அ) உரிமைகள் மற்றும் அவற்றின் வீச்செல்லை என்பன குறைந்தபட்சம் மனித உரிமைகள் தொடர்பான சர்வதேச சமவாயங்களுடன் பொருந்திச் செல்லுதல் வேண்டும்.

 ஆ) கட்டுப்படுத்துதல் அல்லது வரையறை செய்யும் பிரிவு (உறுப்புரை 15), சீர்த்தூக்கிப் பார்த்தல் மற்றும் விகிதாசார நிலை என்பவற்றைக் கொண்ட எத்தகைய அளவுகோல்களும் இல்லாத விதத்தில் நிறைவேற்று அதிகாரம் கொண்ட ஜனாதிபதி மற்றும் நாடாளுமன்றம் ஆகிய தரப்புக்கள் கட்டுப்பாடுகளை விதிக்கக் கூடிய சாத்தியப்பாட்டுடன் கூடிய விதத்தில் வரையப்பட்டுள்ளது. பல வருட காலம் இந்தக் குறைப்பாடு சுட்டிக்காட்டப்பட்டிருந்தது. 1990களின் தொடக்கத்தின் போது ஜனாதிபதி பிரேமதாசவினால் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்த அனைத்துக் கட்சி மாநாடு கலந்தாராய்வுகளிலும் இது எடுத்துக் காட்டப்பட்டிருந்தது.

 இ) முதலாவது மற்றும் இரண்டாவது குடியரசு அரசியலமைப்புக்கள் இரண்டும் உரிமைகள் சாசனம் மற்றும் தற்போதைய அரசியலமைப்பின் உறுப்புரை 16 என்பவற்றுடன் இணங்கிச் செல்லாத சட்டங்களையும் கூட செல்லுபடியாக்கும் ஒரு சில ஏற்பாடுகளை கொண்டிருந்தன. அரசியலமைப்புவாதத்தின் முதலாவது கோட்பாடுகளுடன் இணங்கிச் செல்லாத இந்த முரண்படும் அம்சம் அகற்றப்படுதல் வேண்டும்.

 ஈ) நிறைவேற்று அதிகாரத் தரப்பினாலும் மற்றும் நிர்வாக தரப்பினராலும் உரிமைகள் மீறப்படும் சந்தர்ப்பத்தில் தாக்கல் செய்யப்படும் அடிப்படை உரிமைகள் தொடர்பான விண்ணப்பம் உச்ச நீதிமன்றத்தில் தாக்கல் செய்யப்பட வேண்டுமென்ற ஏற்பாட்டினைக் கொண்டிருக்கும் (உறுப்புரை 126), நீதியை அணுகுதல் மற்றும் சட்டத்தின் ஆட்சி ஆகிய கோட்பாடுகளுக்கு முரணானதாக இருந்து வருகின்றது. கொழும்புக்கு வெளியில் வாழ்ந்து வரும் நபர்கள் இந்த நீதிமன்றத்தின் நியாயாதிக்க எல்லையைப் பயன்படுத்துவதில் சிரமங்களை எதிர்கொண்டு வருகின்றனர். இந்த ஏற்பாடு, உச்ச நீதிமன்றம் நாட்டின் இறுதி மேன்முறையீட்டு நீதிமன்றம் என்ற முறையில் வகித்து வரும் பாத்திரத்தை உதாசீனம் செய்கின்றது. அதாவது, உச்ச நீதிமன்றம் விடயங்களிலும் பார்க்க சட்டம் தொடர்பான கேள்விகளை கவனத்தில் எடுக்க வேண்டுமென எதிர்பார்க்கப்படுகின்றது. மேலும், அது நீதித்துறையின் ஒரு முக்கியமான ஒரு துறையில் மேன் முறையீடு செய்யும் ஒரு வாய்ப்பினை வழங்காத முரண்பாட்டினையும் உருவாக்கின்றது. அது சட்டத்தின் ஆட்சியை மீறும் ஒரு செயலாகக் கருதப்பட முடியும். மாகாண உயர் நீதிமன்றங்களில் அடிப்படை உரிமை விண்ணப்பங்களை சமர்ப்பிப்பதற்கு அனுமதியளித்தல், அத்தகைய பலவீனங்களை போக்குவது மட்டுமன்றி, மனித உரிமைகள் பெரும்போக்குப்படுத்தப்படுவதற்கு உதவ முடியும்.

 நீதித்துறை மற்றும் ஏனைய நீதி நிறுவனங்கள் என்பவற்றின் சுயாதீனம்
 நீதித் துறையின் சுதந்திரத்தை பாதுகாப்பதற்கான தற்போதைய அரசியலமைப்பு ஏற்பாடுகள், குறிப்பாக ஒழுக்காற்று கட்டுப்பாடு மற்றும் மேன் முறையீட்டு நீதிமன்றங்களின் நீதிபதிகளை நீக்குதல் என்பன தொடர்பாக மேலும் பலப்படுத்துதல் வேண்டும். எவ்வாறிருப்பினும், கடந்த 20 வருட காலத்திற்கும் மேலாக மிக முக்கியமான நிறுவனத்தின் மீது ஏற்படுத்தப்பட்டிருக்கும் சேதம், இந்த நிறுவனத்தின் நற்பெயர் மற்றும் நம்பகத் தன்மை என்பவற்றை மீள ஸ்தாபிப்பதற்கு அரசியலமைப்பு சீர்த்திருத்தத்திலும் பார்க்க மேலும் பட விடயங்கள் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டுமென்பதனை எடுத்துக் காட்டுகின்றது.

 நம்பகத் தன்மை குறைந்திருக்கும் மற்றொரு நிறுவனம் சட்டமா அதிபர் திணைக்களமாகும். அது குறிப்பாக சட்ட வரைவுகள் அரசியலமைப்புடன் இணங்கிச் செல்பவையா என்பதனை மீளாய்வு செய்யும் அதன் பாத்திரத்தையும், அரசின் செயல்பாடுகளின் அரசியலமைப்பு பொருத்தப்பாடு குறித்து அரசுக்கு ஆலோசனை வழங்கும் பாத்திரத்தையும் வகிப்பதற்கு தகுதியற்றது என்பதனை நிரூபித்துக் காட்டியுள்ளது. உண்மையிலேயே சட்டமா அதிபர் திணைக்களம் அரசியலமைப்பை பாதுகாத்து, அரசியலமைப்புக்கு முரணான சட்டங்களையும், செயல்களையும் நியாயப்படுத்தி வரும் ஒரு நிறுவனமாக நோக்கப்படுகின்றது. பொதுமக்களின் முன்முயற்சிக்கு ஊடாக நீதிமன்றங்களினால் சட்டவாக்கங்களின் அரசியலமைப்பு ரீதியான பொருத்தப்பாடு தொடர்பான மீளாய்வு முறையை மீண்டும் அறிமுகம் செய்து வைப்பதானது, அரசியலமைப்பின் அதியுயர் தன்மையைப் பாதுகாப்பது மட்டுமன்றி, இத்துறை தொடர்பான தனது செயலாற்றுகையை விருத்தி செய்து கொள்வதற்கு சட்ட மா அதிபர் திணைக்களத்துக்கு ஒரு தூண்டுகோலாகவும் இருந்து வர முடியும்.

 அதிகார பகிர்வு
 அரசியலமைப்பின் 13ஆவது திருத்தத்தின் கீழ் மாகாணங்களுக்கு மேற்கொள்ளப்பட்ட அதிகார பகிர்வு பலவீனமானதாக இருந்து வருவதுடன், வலுவற்றதாகவுமுள்ளது. அதன் காரணமாக மத்திய அரசாங்கம் அதனை பொருட்படுத்தாதிருக்கும் ஒரு நிலையும் காணப்படுகின்றது. இந்த அரசியலமைப்பு திருத்தத்தின் முக்கியமான ஏற்பாடுகள் அது அறிமுகம் செய்து வைக்கப்பட்டு 28 வருடங்கள் கடந்த பின்னரும் கூட இன்னமும் அமுல் செய்யப்படாதிருந்து வருகின்றன. எமது அரசியலமைப்பு அதியுயர்வானதா என்ற கேள்வியை மீண்டும் எழுப்புகின்றது. நாடெங்கிலும் மாகாண சபைகள், முதல் அமைச்சர்கள், மாகாண அமைச்சரவைகள் ஆகிய தரப்பினர் இந்தப் பலவீனங்களை அனுபவித்து வந்துள்ளார்கள். பகிர்ந்தளிக்கப்பட வேண்டிய விடயங்கள் தொடர்பாக, மத்திய அரசாங்கம் அதன் அதிகாரத்தை புறக்கணித்தல் அல்லது மீள பெற்றுக் கொள்ளுதல் என்ற நிலைமை இல்லாத விதத்தில், மாகாண சபைகள் அத்தகைய அதிகாரங்களை பிரயோகிப்பதற்கான வாய்ப்பினைக் கொண்டிருப்பது முக்கியமாகும். ஆனால், 1987இன் பின்னர் பல சந்தர்ப்பங்களில் மத்திய அரசாங்கத்தினால் அந்த அதிகாரங்கள் அபகரிக்கப்பட்டுள்ளன. அல்லது திரும்ப பெறப்பட்டுள்ளன. நாட்டின் ஒற்றுமை மற்றும் பிராந்திய ஒருமைப்பாடு என்பன தொடர்பாக எவையேனும் அச்சுறுத்தல்கள் இருப்பின், அவற்றை தாக்கமான விதத்தில் எதிர்கொள்வதற்கான மத்திய அரசாங்கத்தின் அதிகாரங்கள், எனது அபிப்பிராயத்தை பொறுத்தவரையில் அரசியலமைப்பில் ஏற்கனவே இருந்து வருகின்றன. அவற்றைத் தக்க வைத்துக் கொள்ளப்படுதல் வேண்டும்.

 தமிழீழ விடுதலைப் புலிகள் இயக்கத்தின் தோல்வியை அடுத்து போருக்கான மூல காரணங்கள் கவனத்தில் எடுக்கப்பட்டு, அதிகாரத்தை உண்மையாக பகிர்ந்தளிக்கும் செயல்முறையும், அதிகாரப் பகிர்வும் மிக முக்கியமான கூறுகளாக இருந்து வருகின்றன. ஜனவரி மற்றும் ஆகஸ்ட் தேர்தல்களில் தமிழ் மக்கள் ஒரு மிதவாத நிலைப்பாட்டிலிருந்து தமது வாக்குகளை அளித்துள்ளார்கள் என்ற விடயத்தை அங்கீகரிப்பதும் மிக முக்கியமாகும். மேலும், தமிழ் மக்கள் தமிழ்த் தேசியவாத கட்சிகள் மற்றும் குழுக்கள் என்பவற்றை அத்தேர்தலில் நிராகரித்திருந்தார்கள். அதிகாரப் பகிர்வு மற்றும் சமத்துவம் தொடர்பான நியாயமான கோரிக்கைகளுக்கு போதியளவில் எதிர்வினையாற்றத் தவறினால் அது தமிழ்த் தீவிரவாத சக்திகளை பலப்படுத்த முடியும்.

 அரசியலமைப்பின் 13ஆவது திருத்தத்தில் காணப்படும் பலவீனங்களை போக்குவதன் மூலம் மாகாணங்களுக்கு உண்மையில் அதிகாரங்கள் பகிர்ந்தளிக்கப்பட வேண்டும் என்ற நியாயமான கோரிக்கைகளுக்கு செவிமடுப்பது, சிங்களவர்கள், தமிழர்கள், முஸ்லிம்கள் மற்றும் ஏனைய சமூகத்தினர் ஆகியோருக்கு மத்தியில் நம்பிக்கையையும், நல்லெண்ணத்தையும் கட்டியெழுப்புவதற்கான ஒரு சிறந்த வழியாக இருந்து வருகின்றது. உண்மையான அதிகார பகிர்வுக்கூடாக அந்த நல்லெண்ணத்தை உருவாக்குவது, நாட்டின் ஐக்கியம் மற்றும் பிராந்திய ஒருமைப்பாடு என்பன எதிர்கொண்டு வரும் அச்சறுத்தல்களுக்கான மிகச் சிறந்த ஓர் உத்தரவாதமாக உள்ளது.

 ஒரு புதிய அரசியல் யாப்பு எவ்வாறு நிறைவேற்றப்பட வேண்டும்? செயன்முறை சவால்

 அண்மைய வாரங்களில், அரசியலமைப்பு சீர்திருத்த செயன்முறை தொடர்பான ஒரு விவாதம் இடம்பெற்று வந்துள்ளது. தற்போதைய அரசியலமைப்பில் (உறுப்புரை 82 மற்றும் 83) எடுத்துக் காட்டப்பட்டிருக்கும் விதத்தில், அரசியலமைப்பில் ஒரு சீர்திருத்தச் செயன்முறையை முன்னெடுக்கப் போவதனை அரசாங்கம் மிகத் தெளிவாக எடுத்துக் காட்டியுள்ளது. புதிய அரசியலமைப்பு நாடாளுமன்றத்தில் மூன்றில் இரண்டு பெரும்பான்மை வாக்குகளினால் நிறைவேற்றப்படுதல் வேண்டும். அதன் பின்னர் அந்த அரசியலமைப்பு தேசிய சர்வஜன வாக்கெடுப்பொன்றின் மூலம் மக்களின் ஒப்புதலைப் பெறுதல் வேண்டும்.

 மேலே எடுத்து விளக்கப்பட்டவாறு ஒரு அரசியலமைப்புக்கான தர்க்க நியாயத்தின் பின்புலத்தில், ஓர் அரசியலமைப்பை வரைவு செய்து, நிறைவேற்றும் பொறுப்பினை நாடாளுமன்றத்திடம், நாடாளுமன்ற அரசியல் அமைப்பின் ஒரு படைப்பாக இருந்து வருவதுடன், அது அரசியல் அமைப்புக்கு அல்லது ஒரு தெரிவுக் குழுவிடம் ஒப்படைப்பது இலட்சியபூர்வமான ஒரு செயலாக மாட்டாது. நாடாளுமன்றம் அரசியலமைப்பின் ஒரு சிருஷ்டியாக இருந்து வருவதுடன், அது அரசியலமைப்புக்கு கீழ்ப்படிவதாக இருந்து வருதல் வேண்டும். அதாவது, அரசியலமைப்பு மக்களின் விருப்பினைப் பிரதிபலிக்கும் ஒரு கருவியாக இருந்து வருவதுடன், அது அரசியல்வாதிகளிடமிருந்து மக்களை பாதுகாத்து, அவர்களுக்கு வலுவூட்டல் வேண்டும். பொது மக்களின் முனைப்பான தாக்கமான பங்கேற்பு இல்லாத விதத்தில் ஒரு நாடாளுமன்ற குழு அரசியலமைப்பை வடிவமைப்பது மிக மோசமான நலன்களின் மோதல் நிலைமையை எடுத்து வர முடியும். அரசியலமைப்பு உருவாக்கத்தின் போது மிகவும் விரிவான அனைத்து தரப்பினரையும் உள்ளடக்கிக் கொள்ளும் ஒரு அணுகுமுறை பின்பற்றப்பட வேண்டிய தேவை இருந்து வருகின்றது என்ற விடயத்தை நன்கு உணர்ந்திருக்கும் தென்னாபிரிக்கா மற்றும் நேபாளம் ஒரு சில நாடுகளில் ஒரு புதிய அரசியலமைப்பை தயாரிப்பதற்கென அனைத்து தரப்பினரையும் உள்ளடக்கும் ஒரு அரசியல் அமைப்புச் சபையை தேர்ந்தெடுத்தல் போன்ற விசேட வழிமுறைகள் பின்பற்றப்பட்டுள்ளன. ஒரு அரசியல் அமைப்புச் சபை, ஒரு புதிய அரசியலமைப்பை தயாரித்து, அதனை நிறைவேற்றிக் கொள்வதற்கான அதிகாரங்களைக் கொண்டுள்ளது. இலங்கையை பொறுத்தவரையில் அரசியல் அமைப்புக்கு அத்தகைய ஒரு செயன்முறைக்கு ஆதரவளிப்பதற்கு மக்களின் ஆணை இல்லாத நிலையில் அந்த பொருள் இலங்கைக்கு கிடைக்கவில்லை. மேலும், நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் அரசியல் யாப்புகளை தயாரித்தல் தொடர்பான கோட்பாட்டு ரீதியான முரண்பாடுகள் ஒருபுறுமிருக்க, நடைமுறை நிலைமைகள் மற்றும் அரசியல் யதார்த்தங்கள் என்பன நாடாளுமன்றம் அரசியலமைப்பு உருவாக்கச் செயன்முறைக்கு தலைமைத்துவம் வழங்க வேண்டும் என்ற தேவையை எடுத்து வருகின்றன. இந்நாடாளுமன்றம் மக்களால் தெரிவு செய்யப்பட்டிருக்கும் பிரதிநிதிகளை கொண்டிருக்கும் நிலையில் எதிர்பார்ப்பு காணப்படுகின்றது. அவர்கள் அவ்விதம் செய்யும் பொழுது அரசியலமைப்புக்களை உருவாக்குவதுடன், சம்பந்தப்பட்ட விசேட பொறுப்புக்களை புரிந்து கொள்வார்கள் என்றும், தமது சாதாரண நாடாளுமன்ற கடமைகளிலும் பார்க்க, அவற்றை மேலாக புரிந்து கொள்வார்கள் என்றும் எம்மால் எதிர்பார்க்க முடியும்.

 எனவே, அரசியல் அமைப்பு உருவாக்கச் செயன்முறையில் பொதுமக்களின் தாக்கமான பங்கேற்புக்கு ஏற்பாடு செய்யக் கூடிய விதத்திலான ஒரு செயன்முறையை அரசாங்கம் முன்வைத்துள்ளது. நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் அரசியலமைப்பு உருவாக்கச் செயன்முறையின் போது தமது விசேட பொறுப்பினை உணர்ந்து கொள்ளும் விதத்தில் செயற்படுவதனையும், அதேநேரத்தில் தற்போதைய அரசியலமைப்பை திருத்துதல் மற்றும் ரத்து செய்தல் என்பன தொடர்பான ஒழுங்குமுறைகளை மேற்கொள்வதனை உறுதிப்படுத்துவதற்கும் அரசாங்கம் நடவடிக்கை எடுத்துள்ளது. நாடாளுமன்றம் ஒரு அரசியல் அமைப்புச் சபையாக (அதற்கென உருவாக்கப்பட்ட ஒரு சபையாக அல்ல) அமர்வுகளை நடத்தி, ஒரு புதிய அரசியலமைப்பின் சாராம்சத்தில் முழுமையாக கவனம் செலுத்த வேண்டுமென உத்தேசிக்கப்பட்டுள்ளது. பொதுமக்களின் உச்ச மட்ட பரிசீலனை, பங்கேற்பு என்பவற்றுக்கு வசதி செய்து கொடுக்கும் விதத்தில் இந்தக் கலந்தாராய்வுகள் முன்னெடுக்கப்படுதல் வேண்டும். அதனையடுத்து, அரசியல் அமைப்புச் சபை அரசியலமைப்பின் வரைவினை நாடாளுமன்றத்துக்கு சமர்ப்பிக்கும். நாடாளுமன்றம் மூன்றில் இரண்டு பெரும்பான்மை வாக்குகளுடன் அதனை நிறைவேற்றும். இது இவ்வாறு இடம்பெற்றால், அதனையடுத்து அரசியலமைப்பின் வரைவுக்கு மக்களின் ஒப்புதலைப் பெற்றுக் கொள்வதற்கென ஒரு சர்வஜன வாக்கெடுப்பு நடத்தப்படும்.

 மேலே குறிப்பிடப்பட்ட செயன்முறைக்கு ஒரு சில எதிர்க்கட்சி அரசியல் தலைவர்கள் எதிர்ப்புத் தெரிவித்திருக்கும் விடயம் கவலைக்குரியதாகும். ஒரு மாற்றுவழியை முன்வைக்காது, அவர்கள் தமது எதிர்ப்பை தெரிவித்துள்ளார்கள். இவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் 1978ஆம் ஆண்டின் அரசியலமைப்பு உருவாக்கப்பட்டது தொடக்கம் அதனை எதிர்த்து வந்தவர்கள் ஆவார்கள். மேலும், அவர்கள் அரசியலமைப்பு ரத்து செய்யப்பட்டு, அதற்கு பதிலாக ஒரு புதிய அரசியல் அமைப்பு தேவை என்ற விடயத்தை முன்னர் சுட்டிக்காட்டியுள்ளார்கள். அரசாங்கம் உத்தேசித்திருக்கும் அரசியலமைப்பு உருவாக்க செயன்முறை குறித்து சந்தேகங்கள் இருந்து வந்தால் மேலே எடுத்து விளக்கப்பட்ட அரசியல் அமைப்பு உருவாக்க முதன்மை கோட்பாடுகளுடன் பொருந்திச் செல்லக் கூடிய மிகச் சிறந்த மாற்று வழிகளை முன் கொண்டு வருவது அவர்களது பொறுப்பாக இருந்து வருகின்றது.

 அடிப்படையான அரசியலமைப்பு விழுமியங்கள் மற்றும் கோட்பாடுகள் என்பவற்றை பாதுகாத்துக் கொள்ளும் பொருட்டு இந்திய உச்ச நீதிமன்றத்தினால் உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் அடிப்படை பண்புக்கூறுகள் கோட்பாடு இலங்கைக்கும் பொருந்தக்கூடியது என்ற வாதம் நகைப்புக்குரியதாகும். இந்திய அரசியலமைப்பு அனைத்து தரப்பினரையும் உள்ளடக்கும் ஒரு அரசியல் ஜனநாயகத்தை உருவாக்கும் செயன்முறையாக அரசியலமைப்பின் சபையொன்றின் மூலம் இந்திய சுதந்திரத்தையடுத்து உருவாக்கப்பட்டது. இந்திய அரசியல் அமைப்பானது, அச்சந்தர்ப்பத்தில் ஆட்சியிலிருந்த கட்சிக்கு சேவகம் செய்யும் நோக்கத்துடன் உருவாக்கப்பட்ட பக்கச்சார்பான ஓர் ஆவணம் அல்ல. அது கட்சி அரசியலுக்கு அப்பால் நிற்கும் ஓர் உயர் நிலை ஆவணமாக இருந்து வருவதுடன், பெருமளவுக்கு கருத்தொற்றுமையுடன் உருவாக்கப்பட்ட ஒரு ஆவணமாகவும் உள்ளது. அத்தகைய ஒரு பின்புலத்திலேயே அரசியல்வாதிகளிடமிருந்து மக்களையும், அவர்களது அரசியலமைப்பையும் பாதுகாத்துக் கொள்ளும் நோக்கத்திற்கென அடிப்படை கட்டமைப்பு கோட்பாடு என்ற அமைப்பை இந்திய உச்ச நீதிமன்றம் உருவாக்கியது. இந்த அடிப்படை கட்டமைப்பு கோட்பாட்டினை பக்கச்சார்பான அடிப்படைகளில் குறைபாடுகளுடன் கூடிய ஜே.ஆர்.ஜெயவர்தனவின் ஐக்கிய தேசிய கட்சியின் நலன்களை பிரதிபலிக்கும் ஒரு அரசியலமைப்புடன் பொருத்திப் பார்ப்பது எந்த வகையிலும் பொருத்தமான ஒரு செயலாக இருந்து வர முடியாது. மேலும், இலங்கையில் அக்கருத்தை ஆதரிப்பவர்கள், இந்தக் கோட்பாட்டின் அடிப்படை நியாயத்தை சரிவரப் புரிந்து கொள்ளவில்லை என்பதனையும் அது காட்டுகின்றது.

 முடிவுரை

 அரசியலமைப்புவாதத்தின் முதன்மை கோட்பாடுகளுடன் பொருந்திச் செல்வதுடன், இத்தகைய பண்புக் கூறுகளையும் உள்ளடக்கக் கூடிய ஒரு அரசியலமைப்பு ஜனாதிபதியும் அவரது கட்சியும், பிரதமரும் அவரது கட்சியும், எதிர்கட்சித் தலைவரும் அவரது கட்சியும் இணைந்து செயற்பட்டு, சிறுபான்மை கட்சிகளின் ஆதரவையும், மக்கள் விடுதலை முன்னணியின் ஆதரவையும் பெற்றுக்கொண்டால் மட்டுமே நிறைவேற்றிக் கொள்ள முடியும். இந்தக் கட்சிகள் மற்றும் சக்திகள் என்பன அடுத்து வரும் சில மாதங்களில் கருத்து வேறுபாடுகளையும், பகைமைகளையும் கொண்டிருக்கும் என்பது தவிர்க்க முடியாததாகும். எவ்வாறிருப்பினும், அரசியலமைப்பு உருவாக்க செயன்முறைக்கு தலைமைத்துவத்தை வழங்கும் மிக முக்கியமான பொறுப்பை ஏற்கும் விடயம் தொடர்பாக அக்கட்சிகளும், குழுக்களும் தமக்கிடையில் இருக்கும் வித்தியாசங்களை மறந்து, செயற்பட வேண்டிய தேவையுள்ளது. இது புதிய அரசியலமைப்பு நடைமுறைச் சௌகரியத்திற்கென மேற்கொள்ளப்பட்ட ஒரு அரசியல் செயற்பாடாக இருந்து வராதிருப்பதனை உறுதிப்படுத்திக் கொள்வதற்கும், கடந்த காலத்தின் படிப்பினைகளிலிருந்து கற்றுக் கொள்வதற்கான ஒரு உண்மையான வாய்ப்பாக இருந்து வருவதனையும் உறுதிப்படுத்திக் கொள்ளும் பொருட்டு பொது மக்களுக்கு அறிவூட்டுதல் மற்றும் அவர்களுடன் இணைந்து செயற்படுதல் என்பவற்றுடன் கூடிய செயன்முறையுடன் இணைந்து இது முன்னெடுக்கப்படுதல் வேண்டும். மேலும், அரசியலமைப்பு உருவாக்கம், ஜனநாயகம் என்பவற்றை பலப்படுத்துவதற்கும், பல்வேறு அரசியல், இனத்துவம் மற்றும் சமயக் குழுக்களுக்கிடையில் பரந்துபட்ட ஒரு கருத்தொற்றுமையை கொண்டிருக்கக் கூடிய சமூக குழுக்களை உருவாக்குவதற்கும் இது அவசியமாக உள்ளது. 2016ஆம் ஆண்டில் ஆரம்பிக்கப்படவிருக்கும் அரசியலமைப்பு மாற்ற செயன்முறை 1995 – 2000 அரசியலமைப்புச் செயன்முறை எதிர்கொண்ட அதே தலைவிதியை எதிர்கொள்ளக் கூடாது. அச்சந்தர்ப்பத்தில் எதிர்க்கட்சியாக இருந்த ஐக்கிய தேசிய கட்சி பொறுப்பற்ற விதத்தில் நடந்து கொண்டதுடன், இச்செயன்முறைக்கு தாக்கமான விதத்தில் ஊறுவிளைவித்தது. எமது அரசியல்வாதிகள் அரசியலமைப்புடன் ‘பகிடி விடுவதனை’ நிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும். உண்மையிலேயே பக்கச்சார்ப்பற்ற, கருத்தொற்றுமையுடன் கூடிய உச்சமட்ட சட்டமாக இருந்து வரக்கூடிய ஒரு புதிய அரசியலமைப்பு இலங்கைக்குத் தேவையாக உள்ளது.

 (முற்றும்)

இக்கட்டுரையின் ஆங்கில வடிவம் ‘கிரவுண்விவ்ஸ்’ தளத்தில் The Need For a New Constitution For Sri Lanka என்ற தலைப்பில் வௌியாகியுள்ளது.

———————————————————————————————————————————-

  Chapter 13 | The Need for a New Constitution for Sri Lanka

Rohan Edrisinha

If Sri Lanka is to consolidate the democratic gains of 2015, it is vital that President Sirisena’s Sri Lanka Freedom Party (SLFP) and Prime Minister Wickremesinghe’s United National Party (UNP), overcome their differences, rivalries and ideological differences and jointly provide leadership to introduce a Third Republican Constitution. A new constitution that learns from the mistakes of the 1972 and 1978 Constitutions, adapts features from international best practices and is compatible with basic principles of constitutionalism, is vital for the introduction of good governance, the protection of human rights, and national reconciliation and unity.

Why do we need a new Constitution?

The first two republican constitutions were partisan, were not supreme, and suffered from the same basic flaws: they were designed to promote the political vision and ideology of the party in power; they entrenched, rather than countered, majoritarianism; and they were designed with the convenience of the executive, rather than the empowerment of the People, as their primary motivation or rationale.

The First Republican Constitution of 1972 was essentially a United Front Constitution which introduced what Neelan Tiruchelvam has called the ‘instrumental’ use of constitutions by governments to further their own political agendas. The Second Republican Constitution of 1978 was instrumental in introducing what its most credible critic, Chanaka Amaratunga, described as the authoritarian and realpolitik vision of its principal architect, J.R. Jayewardene. Both constitutions were introduced by governments that possessed two-thirds majorities in Parliament, thereby removing the need for consensus across the political and ethnic divide. Both constitutions concentrated power in a single institution (the National State Assembly under the 1972 Constitution and the office of the Executive President under the 1978 Constitution). Both were drafted and adopted with little meaningful public participation. Despite the fundamental flaws being the same, the most vocal critics of one were the principal architects of the other.

If Sri Lanka is serious about consolidating the democratic achievements of 2015, and preventing a return of the authoritarianism of a kind experienced in the country since 1982, it must introduce a new constitution that divides power, promotes effective checks and balances, and empowers the people so that their elected politicians remain accountable to them between elections. A new constitution that is a non-partisan, consensus document is essential for responsive and accountable governance.

The Criteria for Evaluating a Constitution

A constitution is meant to protect the people from those who exercise political power and empower the people vis-à-vis the rulers. Friedrich Hayek in his seminal work, The Constitution of Liberty, highlighted this fundamental objective as follows:

“The formula that all power derives from the people referred not so much to the recurrent election of representatives as to the fact that the people, organised as a constitution-making body, had the exclusive right to determine the powers of the representative legislature. The constitution was thus conceived as a protection of the people against all arbitrary action, on the part of the legislative as well as the other branches of government.”[1]

If a constitution is to achieve such an objective, the people have to be actively engaged and involved in the constitution-making process. The pro-ruler and pro-executive convenience biases of the 1972 and 1978 Constitutions, which undermined their people empowerment features, existed because these constitutions were designed by the government, for the government, and of the government. It is vital that the same mistake is not repeated in 2016. The theory of constitutionalism highlights what the objectives of a constitution should be.

1. It should provide a political frame for society or the institutional architecture for the governance of the country.
2. It should protect the freedom and autonomy of the individual and the rights of minorities – all minorities, not just ethnic and religious minorities.
3. It should enshrine values and principles by which the society should be governed.

A constitution is assessed on the basis of how it achieves these three objectives. In Sri Lanka the constitutional reform debate has tended to focus almost exclusively on the first objective: the debate on whether the executive should be presidential or parliamentary; the electoral system for electing members to the legislature, should it be first-past-the-post or based on proportional representation etc. While these are significant issues, it is important to recognise the significance of the other two objectives.

Why do we need a constitution? If one looks to constitutional history one sees that the raison d’être for a constitution was to act as a check on majoritarianism. While it was recognised that in a democracy, decision-making by determining what the majority desired was an important working principle, it was also recognised that in relation to some matters, particularly those dealing with human rights, majoritarian decision-making was not appropriate as it would result in what John Stuart Mill called ‘the tyranny of the majority.’ It was decided that such issues should then be taken outside the scope of the majoritarian decision-making power of the legislature, removed from the jurisdiction of the elected Parliament and placed within the scope of a supreme constitution. An example would be inserting a bill of rights into the constitution to protect basic fundamental rights even from the reach of the elected representatives of the people. A constitution was therefore conceived to protect certain important matters from the reach of the legislative and executive branches of government. It was conceived in the words of Eugene Rostow, a former Dean of Harvard Law School, as a ‘counter-majoritarian document.’

In recent years, the norm-setting aspect of a constitution – its values and principles – has been highlighted. The 1996 Constitution of South Africa, which is still seen as one of the most progressive constitutions in the world, offers an excellent example. Article 1 of the constitution declares that ‘South Africa is a republic founded on the following values’ and then lists a series of them. These include human dignity. non-racialism, non-sexism, the rule of law; multi-party democracy, accountability, openness, and responsiveness. Article 2 declares ‘The Constitution is supreme. All law inconsistent with it is void.’ The contrast between the first two articles of the South African constitution and the Sri Lankan constitution is striking. The former highlights values and principles and their supremacy. The latter is obsessed with power and who exercises power.

The Constitution must really be Supreme

A constitution is the supreme law of the land. But even this basic and to many obvious first principles have been rejected by the drafters of Sri Lanka’s autochthonous constitutions. The 1978 Constitution contains three provisions that not only undermine the supremacy of the constitution but are unparalleled in constitutional democracies. These are Articles 16, 80(3) and 84 of the constitution. Article 16 basically states the opposite of Article 2 of the South African constitution. It declares that all existing law, written and unwritten, is valid even if it is inconsistent with the supreme law, the constitution. Article 80(3) prevents the people from challenging provisions in laws that have been enacted by the legislature on the ground that the legislature has enacted an unconstitutional law. This is a right that the people in India, Nepal, Bangladesh, Pakistan, South Africa, the USA, Canada, and all constitutional democracies have, and is a vital safeguard for the people in protecting their rights and upholding the supremacy of their constitution. This right, which existed under the Soulbury Constitution, was done away with by the framers of the 1972 Constitution and continued under the present constitution. Article 84, believe it or not, instructs Parliament how it can introduce unconstitutional laws.

These three provisions are instructive in demonstrating the (lack of) commitment of Sri Lanka’s constitutional framers to the principle of the supremacy of the constitution. If the new constitution is to be compatible with international best practices and basic principles of constitutionalism, and promote good governance and accountability, these three provisions should not be part of the new constitution.

It is not surprising that the main political parties have demonstrated little if any interest in the important issues highlighted above. These issues strengthen the powers of the people at the expense of the politicians and impose constitutionally mandated qualifications on how governmental power is exercised. The manner in which the Nineteenth Amendment to the Constitution was adopted in 2015 reminds us of the importance of continuous public engagement in the constitution-making process. The composition of the Constitutional Council under the Nineteenth Amendment is worse than under the Seventeenth Amendment. Various clauses such as those on dual citizenship were inserted without any public consultation and were politically motivated. The Members of Parliament, both from government and opposition, engaged in a process of closed-door political wheeler-dealing without any sense of shame or guilt that in so doing they were violating the first principles of constitution-making. Can this same Parliament be trusted with the task of leading the Third Republican Constitution making process?

Some Observations on Current Constitutional Issues

The Executive

An important lesson from the experience of the Second Republican Constitution is that a person elected by the whole country tends to have an exaggerated notion of his/her own importance, legitimacy, and authority. This was foreseen by Dudley Senanayake who opposed presidential when it was discussed in the early 1970s:

“The Presidential system has worked in the United States where it was the result of a special historic situation. It works in France for similar reasons. But for Ceylon, it would be disastrous. It would create a tradition of Caesarism. It would concentrate power in a leader and undermine Parliament and the structure of political parties.”[2]

As predicted, the executive presidency has, since its introduction, fostered authoritarianism, undermined other democratic institutions such as the Cabinet of Ministers, Parliament, and the judiciary, and through the device of the referendum – as was seen in 1982 – even elections and multiparty democracy. The locus of power shifted from Parliament, which, with all its shortcomings, was at least relatively open and transparent, to a closed Presidential Secretariat with unelected and powerful presidential advisors and officials. Presidential advisors who were often more powerful than Cabinet Ministers (especially during the Premadasa Presidency), were not accountable to the public.

An ‘overmighty’ nationally elected President also subverts coalition government and power-sharing as was seen in the brief period of co-habitation between Chandrika Kumaratunga and Ranil Wickremesinghe.[3] J.R. Jayewardene and his admirers often defended the presidential system as promoting stability. In the Sri Lankan context, stability could mean a government consisting of several political parties across the ideological and ethnic divide, rather than the concentration of power in a single individual. There needs to be a more nuanced understanding of the meaning of stability in the context of Sri Lanka’s political culture, for, as was seen since 1982, there is a fine line between a simplistic definition of stability and authoritarianism.

It is a matter of concern that some elements in the government are promoting the idea of a nationally elected Prime Minister who will sit in Parliament. The Prime Minister can be defeated on a vote of confidence in Parliament, but this will in turn, cause Parliament to be dissolved. This ill-conceived idea which retains the basic flaws of concentrating an unacceptable degree of power in a single person was tried unsuccessfully in Israel in the mid-1990s and subsequently abandoned.

The Electoral System

There was a consensus at the elections in 1994 that Sri Lanka should opt for a genuinely mixed system (Mixed Member Proportional or MMP) similar to that practised in Germany, New Zealand, and now Scotland. Such a system combines the best features of the simple plurality system (first-past-the-post) and the cardinal principle of proportional representation that representation in Parliament should be in proportion to the votes received by parties rather than the ‘winner takes all’ principle that creates a mismatch between votes received by parties and the seats allocated in Parliament.[4]

The mixed system is also easy for the people to understand, easy to administer, can include mechanisms to ensure inclusion and women’s representation (an important consideration given that the Sri Lankan legislature has the lowest women’s representation in South Asia), and can be designed to prevent floor-crossing while ensuring that Members of Parliament also possess a degree of independence from their party leadership.

The Twentieth Amendment proposed but eventually aborted in 2015 was flawed in all these respects and should be completely discarded. It was incomprehensible even to lawyers, was designed to favour larger political parties to the disadvantage of smaller parties, and failed to provide an appropriate mix between the simple plurality system and proportional representation as it favoured the former at the expense of the latter.

The Bill of Rights

Sri Lanka’s bill of rights falls short of international norms and standards. The basic flaws are with respect to the rights enumerated, the restriction/limitation clause that makes it too easy for the political branches to curtail such rights, and with respect to their scope and enforcement.[5] The following improvements must be made in designing the bill of rights of a Third Republican Constitution:

1. The rights and their scope need to at least be compatible with the international covenants on human rights.
2. The restriction or limitation clause (Article 15) is drafted in a manner that makes it possible for the executive and legislature to impose restrictions with no criteria of objectivity and proportionality. This weakness has been highlighted for many years including during the deliberations of the All Party Conference convened by President Premadasa in the early 1990s.
3. The First and Second Republican Constitutions both contained provisions that validated laws even though they were inconsistent with the bill of rights and the constitution (Article 16 of the present constitution). This anomalous feature that is inconsistent with the first principles of constitutionalism should be removed.
4. The provision that requires a fundamental rights application for violations by executive and administrative action to be filed in the Supreme Court (Article 126) is inconsistent with principles of access to justice and the rule of law. Persons living outside Colombo find it difficult to invoke the jurisdiction of the court and this provision undermines the role of the Supreme Court as the final appellate court of the country which is expected to deal with questions of law rather than fact. It also creates the anomaly of providing for no appeal in an important area of jurisprudence which could amount to a violation of the rule of law. Allowing fundamental rights applications to be made in Provincial High Courts will not only address such weaknesses but also help to mainstream human rights among the judiciary and the legal community at a broader level.

The Independence of the Judiciary and Other Legal Institutions

The present constitutional provisions protecting the independence of the judiciary should be strengthened particularly with respect to the disciplinary control and removal of appellate court judges. However, the damage done to this important institution over the past twenty years, in particular, means that it will need more than constitutional reform to restore the institution’s integrity and credibility.

Another institution that lacks credibility is the Attorney General’s Department. It has proved particularly incompetent in its role as a reviewer of the constitutionality of draft legislation and advising the state on the constitutional propriety of its actions. Indeed it is seen as an institution that defends and seeks to justify unconstitutional laws and actions. The reintroduction of constitutional review of legislation by the courts through the initiative of the public will not only protect the supremacy of the constitution but also serve as an incentive for the Attorney General’s Department to improve its performance in this area.

Devolution of Power in a Unitary State

The devolution of power to the provinces under the Thirteenth Amendment to the Constitution is weak, fragile, and therefore can be undermined by the centre. Significant provisions of the amendment remain unimplemented nearly 30 years after its introduction, which again raises the question of whether our constitution is supreme. There is something fundamentally wrong with a constitution that enables the executive to disregard constitutional provisions it views as inconvenient, and which provides no remedy for the people to ensure constitutional compliance. The shortcomings of the Thirteenth Amendment have been experienced by Provincial Councils, Chief Ministers, and Boards of Ministers throughout the country.[6] With respect to the subjects that are to be devolved, it is vital that the Provincial Councils have the power to exercise such powers without the centre undermining or reclaiming such powers as it has often done since 1987. The powers of the centre to respond effectively to any threats to the unity and territorial integrity of the country, which in my view, already exist in the constitution, should be retained.

It is vital that following the defeat of the LTTE the roots causes of the conflict are addressed, and power-sharing and genuine devolution of power are important components of such a response. It is important to recognise that the Tamil people voted for moderation at the January and August 2015 elections, rejected Tamil hard-line nationalist parties and groups and that a failure to respond adequately to reasonable demands for devolution and equality will ultimately strengthen the forces of Tamil extremism. Addressing the reasonable demands for genuine and secure devolution of power to the provinces by overcoming the weaknesses in the Thirteenth Amendment is the best way to generate trust and goodwill among the Sinhalese, Tamils, Muslims, and other communities in the country. Creating such inclusivity and national reconciliation through genuine power-sharing is the best guarantee against threats to the unity and territorial integrity of the country.

The most difficult challenge for the framers of the Third Republican Constitution is how to deal with the provision entrenched in the constitution that declares Sri Lanka to be a unitary state. Is it possible to grant enhanced and effective devolved power to the provinces within the framework of a unitary state? It is important to remember that when the Thirteenth Amendment was introduced in 1987, several petitioners challenged the Bill on the grounds that the devolution to Provincial Councils envisaged under the amendment violated the unitary character of the constitution. The Supreme Court in a 5-4 split decision held that it did not, with the majority referring to the various provisions in the amendment that effectively ensured the dominance of the centre over the provinces.[7] The minority held that the powers devolved to the provinces were sufficient to undermine the unitary principle. Given the divided opinion on the court, it is possible to argue that what was introduced under the Thirteenth Amendment amounted to ‘maximum devolution within a unitary state.’ How then does one strengthen devolution, introduce ‘Thirteenth Amendment Plus’ that has been the minimum demand of the Tamil political leadership as well as minority groups in general, since 1995, that was proposed by the All Party Representative Committee (APRC)[8] and supported at various times both by the Rajapaksa regime and the present one, within the confines of the unitary state?

There are three reasons why, in my view, the term ‘unitary’ should be removed from the Third Republican Constitution. They are (1) Historical; (2) Conceptual; and (3) Jurisprudential.

• Historical Reasons

The political context in which the unitary label was introduced in the First Republican Constitution cannot be ignored. The Federal Party which had since the early 1950s emerged as the main representative of the Tamil people had on two occasions negotiated with Prime Ministers of Ceylon and agreed to political arrangements that fell short of a federal model.[9] On both occasions, the Prime Ministers had to renege on their commitments due to pressure from within their own parties and from the main opposition political party at the time.  At the time of the 1970 general election, some individuals and groups had begun to question the moderate, democratic, and Gandhian approach of the leader of the Federal Party, S.J.V. Chelvanayakam, which had produced few results, and contested the Federal Party on a separatist platform. Chelvanayakam’s response was to call upon the Tamil people to reject separation while affirming his and the party’s commitment to a federal and united Ceylon. The Federal Party was swept to power and the separatist candidates fared so badly that they lost their deposits.[10]

When the United Front government established a Constituent Assembly to draft and adopt a new, autochthonous, republican constitution through a process that was extra-constitutional, the Federal Party agreed to support the process and participate in the assembly. However, then followed a decision that certainly with the benefit of hindsight, must be the most insensitive, short-sighted decision that had the most adverse long-term consequences for national reconciliation and unity in post-independence Ceylon/Sri Lanka. The United Front government and its Minister of Constitutional Affairs, Colvin R. de Silva proposed in Basic Resolution No.2 that the new constitution should contain a clause that declared that ‘Sri Lanka is a unitary state.’ This was a move that was completely unnecessary as the Soulbury Constitution contained no such provision but was undoubtedly unitary in character.[11] Viewed in the context of the politics of the time and the general election result in particular, the initiative was both provocative and humiliating for the Federal Party. Several Federal Party leaders appealed to the Minister to withdraw the proposal, but given that the United Front government possessed a two-thirds majority in Parliament due to the distortions created by the simple plurality electoral system that existed at the time, Minister de Silva and his colleagues saw no reason to compromise. It should be noted also that the process leading to the adoption of the First Republican Constitution began the trend of governments in power drafting constitutions to enshrine and facilitate their political and ideological agendas and also to suit the convenience of the executive. However, for the purposes of this chapter, it is clear that the introduction of the unitary label in the constitution was a particular affront to the moderate Tamil political leadership and the Tamil people who had overwhelmingly endorsed them at the recent elections. This historical context cannot be ignored.[12]

• Conceptual Reasons

The term ‘unitary’ is traditionally defined as the habitual exercise of political power by one, central authority. Its Latin root unus – one – is significant. Power may be decentralised or devolved within a unitary constitution, but this is granted or given by the central authority and therefore can be taken back by that authority unilaterally (Note the root unus, again.) The power granted to the decentralised authority is therefore relatively insecure. As C.F. Strong has observed, “It does not mean the absence of subsidiary law making bodies, but it does mean that they exist and can be abolished at the discretion of the central authority.”[13]

Given the traditional definition of the term unitary outlined above, the question that arises is whether power that is secure, guaranteed, and effective can be devolved within the framework of a unitary state. The practice or implementation of the Thirteenth Amendment or maximum devolution within a unitary state supports the argument that devolution is vulnerable in such a context.[14]

• Jurisprudential Reasons

The recent jurisprudence of the Si Lankan Supreme Court has provided a clear answer to the question posed above. The most unequivocal of its decisions is the case of Solaimuthu Rasu v Superintendent, Stafford Estate, Ragala (2013)[15] where all three judges of the court, Mohan Peiris CJ, Sripavan J, and Eva Wanasundera J, wrote separate concurring opinions, a rather uncommon practice in the Sri Lankan Supreme Court.[16] The case dealt with the interpretation of the provisions of the Thirteenth Amendment dealing with land, one of the contentious issues when the Thirteenth Amendment was negotiated and drafted with Indian facilitation. The Supreme Court had to decide whether the Court of Appeal had erred in holding that the Provincial High Court had jurisdiction to hear cases dealing with the dispossession or alienation of state lands. The Court held that the alienation of state land remained a central government responsibility. Peiris CJ used controversial and unconvincing approaches to interpretation to justify his position that the intention of the framers of the Thirteenth Amendment was to retain central control over state land. In In re the Thirteenth Amendment (1987) Wanasundera J cited a famous quotation from Lord Denning warning against a literal approach to interpretation and justifying filling in the gaps in the text to make sense of the enactment rather than “opening it up to destructive analysis,” and then made the startling observation that “as such” the Thirteenth Amendment should be interpreted to “never pave the way (sic) to the destruction of any sort.”  Both judges adopted questionable approaches to interpretation and the citation of authority to support their view that under the Thirteenth Amendment, institutions of the centre retained overriding control over the subject of land.

Both judges, however, buttressed these arguments by referring to the term ‘unitary’ and its traditional definition, which had been cited by Sharvananda CJ in the majority decision in the Thirteenth Amendment judgment. Peiris CJ referred in this context to the power structure and power relationships under the Thirteenth Amendment. He stated that the term unitary implied the dominance of the centre and the subsidiary nature of the provincial councils. Wanasundera J took the view that there could be no conflict between the centre and the provinces under a unitary constitution, as the centre would always prevail in such situations.

In many of the constitutional cases dealing with the Thirteenth Amendment in the first ten years after its adoption, the Supreme Court displayed some sensitivity to the concept of devolution of power and the text of the amendment to ensure that the Provincial Councils and their representatives possessed a reasonable degree of power and autonomy. There was hardly any reference to the term ‘unitary’ and references instead to the linkages between provincial institutions and democracy, accountability, and participatory democracy. In the past ten years, however, the Supreme Court has displayed a lack of empathy for such values and the attitude of the court in the Solaimuthu Rasu Case is a culmination of a process of increasing support for the political branches’ attempts to undermine the devolution of power to the provinces. While this may be part of a larger trend of the judiciary under pliant Chief Justices being willingly co-opted by the executive, the jurisprudence of the Court which follows the traditional conceptual understanding of the term ‘unitary’ supports the argument that there can be no effective devolution of power within the framework of a unitary state as traditionally defined.

This will therefore be the most difficult challenge faced by the Constitutional Assembly. The term unitary should never have been introduced into the constitution and must be removed in order to ensure ‘Thirteenth Amendment Plus’ or meaningful devolution of power. This however will only be possible if the opposition adopts a responsible approach to the constitution-making project, and allows a rational debate on the pros and cons of retaining the unitary label in the new constitution. There are problems relating to myths and misconceptions about the term, accentuated by issues of language and translation. Since the Sinhala terms for ‘united’ (eksath) and ‘unitary’ (ekeeya) are often used interchangeably, many Sinhalese believe that for a country to be united it has to be ‘ekeeya.’ If these issues can be discussed reasonably openly and an informed debate takes place on the limitations in the Thirteenth Amendment (led ideally by the Chief Ministers of all provinces and from all political backgrounds who have experienced the frustrations of trying to implement the amendment), and on the meaning of the term unitary and why deleting it from the constitution does not necessarily have any implications for the unity and territorial integrity of the country and indeed could promote unity by facilitating a durable political and constitutional settlement, then there is a chance that the Third Republican constitution will lay the foundation for a new social contract that promotes equality, dignity, and responsive governance.

How should a new Constitution be adopted? Challenges of Process

The resolution requiring Parliament to sit as a Constitutional Assembly to deliberate on the new constitution was finally adopted unanimously after a long delay.[17] The delay was unnecessary and was caused by the opposition trying to insert into a resolution that was essentially about the process, matters relating to substance. Another strange feature of the debate on the resolution was that several opposition leaders who took the lead in criticising the 1978 Constitution at the time of its adoption and subsequently, became the main opponents of the process to adopt a ‘new’ constitution.[18]

From the outset, the government made it absolutely clear that it intended to follow the procedure for constitutional reform spelt out in the existing constitution (Articles 82 and 83). Parliament would have to pass the new constitution with a two-thirds majority vote and thereafter the constitution would have to be approved by the people at a national referendum.

Given the rationale for a constitution outlined above, it is far from ideal for Parliament or a Select Committee of Parliament to draft and adopt a constitution. Parliament is a creature of the constitution and subordinate to the constitution, which is expected to reflect the will of the sovereign people and protect and empower the people from the politicians. A committee of Parliament designing a constitution without active and effective public engagement will involve a serious conflict of interest. In some countries which have been mindful of the need for a broader and more inclusive approach to constitution-making such as South Africa and Nepal, special measures, such as the election of an inclusive Constituent Assembly to draft and adopt a new constitution, were adopted to ensure that the sui generis character of constitution-making was recognised. A Constituent Assembly has constitutive powers to draft and adopt a new constitution. Such an option was not available in Sri Lanka as there was no mandate sought from the people to support such an extra-constitutional process. Furthermore, notwithstanding the theoretical anomalies with respect to parliamentarians drafting constitutions, practical considerations and political realities require that Parliament, which consists of the elected representatives of the people, provide leadership in the constitution-making process. One can only hope that they recognise the special responsibilities involved in constitution-making as opposed to their normal legislative functions.

The draft resolution, therefore, outlined a process that sought to provide for effective public engagement in the constitution-making process, ensure that Members of Parliament recognised their special responsibility when participating in the constitution-making process, while also following the amendment and repeal procedures in the existing constitution. It provided that Parliament should sit as a Constitutional Assembly (not a Constituent Assembly) to focus exclusively on deliberation on the substance of a new constitution in a manner that facilitates maximum public scrutiny and engagement. The fact that the deliberations of the Constitutional Assembly will be recorded in Hansard and therefore made available to the public will help to overcome a basic flaw in the 1995-2000 constitution-making process where the deliberations of the Select Committee of Parliament were shielded from public scrutiny.[19]

The Constitutional Assembly will then present the draft constitution to Parliament so that Parliament can adopt the constitution with a two-thirds majority vote. If this is done then the draft constitution will be presented to the people for their approval in a national referendum. In the circumstances, the process proposed in the resolution was fair.

The argument made by some opposition leaders and commentators that the basic features doctrine developed by the Indian Supreme Court to protect core constitutional values and principles is applicable in Sri Lanka is ludicrous. The Indian constitution was adopted after an inclusive and democratic process of constitution-making by a Constituent Assembly soon after independence. The Indian constitution was not a partisan document designed to serve the party in power at the time. It stands above party politics, is supreme, and remains broadly a consensus document. It was in such a context that the Indian Supreme Court developed the basic structure doctrine to protect the people and their constitution from their politicians. Applying the basic structure doctrine to a partisan, fundamentally flawed constitution that reflected the interests of J.R. Jayewardene’s United National Party would be utterly inappropriate and demonstrates a lack of appreciation of the fundamental rationale for the doctrine on the part of its Sri Lankan proponents.

It is also vital that the lessons of the Nineteenth Amendment be learned. The manner in which the amendment was finally adopted was unacceptable. The final version that was passed was very different from what was initially proposed to the public. Various backroom deals were negotiated by politicians in Parliament without public engagement and participation. It was not surprising therefore that the provisions relating to the composition, powers, and functions of the Constitutional Council, or the provisions relating to a ‘national government,’ reflected the interests of the politicians rather than the people. One can only hope that the procedure adopted by the resolution will prevent such a process from being repeated and ensure a culture of justification and accountability on the part of the members of the Constitutional Assembly and Parliament.

Conclusion

A new constitution that is compatible with the first principles of constitutionalism and which includes the values, principles, and substantive features outlined above can only be adopted if the President, the Prime Minister, and the Leader of the Opposition work together, and also harness the support of other sections of the opposition, minority parties, and the Janatha Vimukthi Peramuna (JVP). These parties and forces will inevitably have differences and rivalries in the next few months. They must resolve, however, to transcend such divisions with respect to the vital responsibility of providing leadership to the constitution-making process. This must coincide with a process of public education and engagement to ensure that the new constitution is not just a political deal of convenience, but rather, a genuine attempt to learn the lessons of the past, consolidate constitutionalism and democracy, and forge a new social contact that has a broad consensus among the various political, ethnic, and religious groups in the country. The process of constitutional change that commenced in 2015 and will continue in 2016 must not suffer the same fate as the process of 1995-2000 when the then opposition UNP behaved irresponsibly and effectively sabotaged the reform process. Our politicians must stop ‘monkeying’ with the Constitution. Sri Lanka deserves a new constitution that is truly a non-partisan, consensus, supreme law that protects and empowers its people: a constitution drafted by ‘reason and choice’ rather than ‘accident and force.’[20]

[1] F.A. Hayek, (1972) The Constitution of Liberty (Chicago: Chicago University Press): p.178.

[2] Dudley Senanayake and Colvin R. de Silva were the two most persuasive critics of the presidential system when it was discussed in the early 1970s in Ceylon. See also for academic critiques essays by Amaratunga and Chandra R. de Silva in C. Amaratunga (1989) Ideas for Constitutional Reform (Colombo: Council for Liberal Democracy).

[3] C.R. de Silva, ‘The Overnight Executive? A Liberal Viewpoint’ in Amaratunga (1989): pp.313-326; C.R. de Silva, ‘The Overmighty Executive Reconsidered’ in A. Welikala (Ed.) (2015) Reforming Sri Lankan Presidentialism: Provenance, Problems and Prospects, Vols. 1 & 2 (Colombo: Centre for Policy Alternatives): Ch.26.

[4] See R. Edrisinha & A. Welikala (Eds.) (2008) The Electoral Reform Debate in Sri Lanka (Colombo: Centre for Policy Alternatives).

[5] See Centre for Policy Alternatives (2008) GSP+ and Sri Lanka: Economic, Labour, and Human Rights Issues (Colombo: Centre for Policy Alternatives).

[6] See R. Edrisinha & A. Welikala (Eds.) (2008) Essays on Federalism in Sri Lanka (Colombo: Centre for Policy Alternatives).

[7] See In Re the Thirteenth Amendment to the Constitution (1987) 2 SLR 312.

[8] Rohan Edrisinha, Mario Gomez, V.T. Thamilmaran & Asanga Welikala (Eds.) (2009) Power Sharing in Sri Lanka: Political and Constitutional Documents 1926 – 2008 (Colombo & Berlin: Centre for Policy Alternatives): Ch.37.

[9] Ibid: Chs.9, 10.

[10] A.J. Wilson (1988) The Break-Up of Sri Lanka: The Sinhalese-Tamil Conflict (London: Hurst): Ch.5.

[11] N. Jayawickrama, ‘Reflections on the Making and Content of the 1972 Constitution: An Insider’s Perspective’ in A. Welikala (Ed.) (2012) The Sri Lankan Republic at 40: Reflections on Constitutional History, Theory and Practice (Colombo: Centre for Policy Alternatives): Ch.1.

[12] See Edrisinha et al (2008) for more information on the history of the conflict in Ceylon/Sri Lanka and attempts to resolve the conflict through political and constitutional means.

[13] C.F. Strong (1963) A History of Modern Political Constitutions (New York: Puttnam’s).

[14] Cf. N. Walker, ‘Beyond the Unitary Conception of the United Kingdom Constitution’ in Welikala (2012): Ch.11; A. Welikala, ‘The Sri Lankan Conception of the Unitary State: Theory, Practice and History’ in A. Amarasingham & D. Bass (Eds.) (2016) Sri Lanka: The Struggle for Peace in the Aftermath of War (London: Hurst).

[15] S.C. Appeal 21/2013, Supreme Court Minutes 26^th September 2013. Judgment of Peiris CJ is available at: https://www.colombotelegraph.com/wp-content/uploads/2013/09/Supreme-Court-29-09.pdf.  Judgment of Sripavan J available at: http://www.supremecourt.lk/images/documents/sc_appeal_21_13sc.pdf

✎ EditSign. Judgment of Wanasundera J available at: http://www.supremecourt.lk/images/documents/sc_appeal_21_13w.pdf

✎ EditSign (all last accessed 21st March 2016).

[16] The difference in approach and emphasis among the three opinions is striking and revealing.

[17] Resolution of Parliament, 9^th March 2015, available at: http://www.parliament.lk/en/news-en/view/1160 (last accessed 14^th March 2015)

[18] Dinesh Gunewardena and Vasudeva Nanayakkara are 2 MPs who were leading and persuasive critics of the Second Republican Constitution of 1978 who were part of the Opposition group that were reluctant to support a resolution calling for the adoption of a new Constitution.

[19] Draft Resolution, Prime Minister’s Office, available at: http://www.pmoffice.gov.lk/download/Constitutional%20Reform%20-%20Resolution%20E%2020151117.pdf (last accessed 21^st March 2016).

[20] A. Hamilton, Federalist No.1 in C. Rossiter & C.R. Kesler (Eds.) (1999) The Federalist Papers (New York: Mentor).

Chapter 13 | The Need for a New Constitution for Sri Lanka