1983 யை விட 2013 இல் தமிழ் – சிங்கள இனத்துக்கும் இடையிலான இடைவெளி மேலும் அதிகரித்துள்ளது!
நக்கீரன்
கருப்பு யூலை அரங்கேற்றப்பட்டு 30 ஆண்டுகள் உருண்டோடி விட்டன. ஆனால் எமது எமது மக்களின் ஆல்லல்கள், அவலங்கள் தொடர்கின்றன. அதன் வடுக்கள், வலிகள் ஒரு முடிவுக்கு வருவதாக இல்லை. ஆண்டில் உள்ள எல்லா மாதங்களுமே இன்று கருப்பு மாதங்களாகி விட்டன.
ஈழப் போர் 4 முடிந்து நான்கு ஆண்டுகளுக்கு மேலாகியும் விடியலுக்கான அறிகுறிகள் தொடுவானத்துக்கு அப்பாலும் காண முடியவில்லை.
கருப்பு யூலையை இனக் கலவரம் என்று பலர் அழைக்கிறார்கள். இது தவறான சொல்லாட்சி ஆகும். காரணம் கலவரம் என்றால் சிங்களவரும் தமிழரும் மோதிக் கொண்டார்கள், சண்டை பிடித்தார்கள் எனப் பொருள்படும். ஆனால் கருப்பு யூலை ஆயுதம் கையில் இல்லாத தமிழர்களை ஆயுதபாணிகளான சிங்களக் காடையர்கள் தாக்கி இனப் படுகொலை செய்த மாதமாகும்.
கருப்பு யூலை இனப்படுகொலை என்பது யாழ்ப்பாணத்தில் 13 படையினர் வி.புலிகளால் கொல்லப்பட்டதற்கு சிங்களவர்களால் மேற்கொள்ளப்பட்ட எதிர்வினை எனச் சொல்லப்பட்டாலும் இந்தப் படுகொலை முன்கூட்டியே நன்கு திட்டமிட்டு நிறைவேற்றப்பட்ட வெறியாட்டம் ஆகும். சிங்களக் காடையர்கள் இலங்கை முழுதும் வீதிகளில் இறங்கி தமிழர்களை ஆயுதங்களால் தாக்கிக் கொன்றார்கள். அவர்களது சொத்துக்களை தீயிட்டுக் கொளுத்தினார்கள். அல்லது கொள்ளை அடித்தார்கள்.
தேர்தல் இடாப்புகளைக் கையில் வைத்துக் கொண்டு மஞ்சள் அங்கி அணிந்த பவுத்த பிக்குகள் தமிழர்களது வீடுகளையும் அங்காடிகளையும் இனம் காட்ட சிங்களக் காடையர்கள் அவற்றை சூறையாடிவிட்டுக் கொளுத்தினார்கள்.
அதிவுயர் பாதுகாப்பு வெலிக்கடைச் சிறையில் அடைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த மொத்தம் 53 தமிழ் அரசியல் கைதிகள் சக சிங்களக் கைதிகளால் குத்தியும் வெட்டியும் படுகொலை செய்யப்பட்டனர். இப்படுகொலையைச் செய்த எவரும் இதுவரையில் நீதிமன்ற்த்தில் நிறுத்தப்பட்டு தண்டிக்கப்படவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது
இப்படுகொலை நிகழ்வானது ஒரே வாரத்தில் ஆனால் வெவ்வேறு நாட்களில் நடைபெற்றது. முதலாவது படுகொலை யூலை 23, 1983 அன்று 35 தமிழ்க் கைதிகள் கொல்லப்பட்டனர். இரண்டாவது படுகொலை இரண்டு நாட்களின் பின்னர் யூலை 28 இல் இடம்பெற்றது. இதில் 18 பேர் வெட்டிக் கொல்லப்பட்டனர்.
புலம் பெயர்ந்த தமிழர்கள் இந்த இனப்படுகொலையை நினைவு கூறுவதன் நோக்கத்தை நன்கு புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
இந்த இனப் படுகொலை திட்டமிட்டு அரங்கேற்றப்பட்டதையும் அப்படியான இனப் படுகொலை 1983 க்குப் பின்னரும் தொடர்கிறது என்பதை நாம் கனடிய சமூகத்தின் கவனத்துக்குக் கொண்டு வரவேண்டும். ஸ்ரீலங்கா அரச பயங்கரவாதத்தின் பாசீச முகத்தை அவர்களுக்குத் தோலுரித்திக் காட்ட வேண்டும்.
1983 கருப்பு யூலையின் போது கொலை, வெட்டு, தீ வைப்பு, கத்திக் குத்து இடம்பெற்றன. கொலைக்கு கத்திகள், பொல்லுகள், துப்பாக்கிகள், வெடிபொருட்கள் பயன்படுத்தப்பட்டன. நானூற்றுக்கும் – 3000 க்கும் இடையிலான மக்கள் கொல்லப்பட்டார்கள். இருபத்தாயிரம் மக்கள் காயப்பட்டார்கள்.
கறுப்பு யூலை படுகொலையே சிங்கள – தமிழ் மக்கள் இடையிலான இனச் சிக்கல் ஆயுதப் போராட்டமாக மாறக் காரணமானதாகப் பார்க்கப்படுகின்றது.
1983 இனக் கலவரத்தின் போது சிங்களக் காடையர்களாலும் சிங்களப் படையினராலும் நடத்தப்பட்ட கொலைவெறி ஆட்டத்துக்கு அஞ்சி தமிழ்நாட்டுக்கு அகதிகளாக ஓடித் தஞ்சம் அடைந்தவர்கள் இன்றும் நாடு திரும்ப முடியாது அகதி முகாம்களில் வாழ்கிறார்கள். நாடு திரும்பி தங்கள் சொந்த வீடுவாசல்களில் மீள்குடியமருவதற்கு வேண்டிய சூழலை உருவாக்கிக் கொடுக்க சிறீலங்கா அரசு மறுத்துவருகிறது. அவர்களைப் பற்றி சிறிதேனும் அக்கறை காட்டுவதாக இல்லை.
கனடாவிற்கு ஓடிவந்து அரசியல் தஞ்சம் புகுந்தவர்களில் பலர் இன்று தாங்கள் பிறந்த மண்ணையும் மக்களையும் வேகமாக மறந்து வருகிறார்கள். சிலர் மறந்தே விட்டார்கள். அங்கே எமது உடன்பிறப்புக்கள் ஒரு நேர உணவுக்கு அல்லாடும் போது இங்கே கனடியத் தமிழர்கள் ஆடம்பரத் திருமணங்கள், பிறந்தநாள் கொண்டாட்டங்கள், தேர், திருவிழா போன்றவற்றில் பணத்தைப் பல்லாயிரக் கணக்கில் செலவழித்துப் பாடுபட்டு உழைத்த பணத்தை வறிதே வீணாக்குகிறார்கள். இன்னும் சிலர் மலிவான பொழுது போக்குக்காக மிகுந்த பொருட் செலவில் திரைப்பட நடிகர்கள், நடிகைகள், பாடகர்களை வரவழைத்து தமிழர்களது பணம் கொள்ளை போக வழி சமைக்கிறார்கள்.
தமிழரின் தாயகமான வட கிழக்கில் 89,000 கும் மேலான குடும்பத் தலைவனை இழந்த தாய்மார்கள் வறுமைக் கோட்டின் கீழ் வாழ்ந்து வருகிறார்கள். தாயை அல்லது தந்தையை அல்லது தாய் தந்தை இருவரையும் இழந்த பிள்ளைகள் ஆயிரக் கணக்கில் வட- தென் தமிழீழத்தில் இருக்கிறார்கள். இவர்களில் ஒரு சிறு பகுதியினரை மட்டும் தொண்டு நிறுவனங்கள் சாரதா இல்லம், அன்பு இல்லம், செஞ்சோலை, விபுலானந்தர் இல்லம், குருகுலம், காந்தி நிலையம் போன்ற இல்லங்களில் வைத்துக் காப்பாற்றி வருகிறது.
கொடை உள்ளம் படைத்த கனடிய தமிழர்கள் கைம்பெண்களின் மறுவாழ்வுக்கும் சிறார்களின் பராமரிப்புக்கும் பொருள் உதவி செய்து வருகிறார்கள்.
போரினால் இடம் பெயர்ந்த மக்களில் அண்ணளவாக 93,000 பேர் இன்னமும் மீள் குடியமர்த்தப்படவில்லை.
யாழ்ப்பாணக் குடாநாட்ட்டில் மட்டும் 44 ஆயிரத்து 559 பேர் தொடர்ந்தும் அகதி வாழ்க்கையை வாழ்ந்து வருவதாக இடம்பெயர்ந்தோர் நலன்புரி அமைப்புக்கள் தகவல் வெளியிட்டுள்ளன. இவர்கள் அனைவரும் 12 ஆயிரத்து 459 குடும்பங்களை சேர்ந்தவர்களாவர். இவர்களில் பெரும்பாலானோர் 53 நலன்புரி நிலையங்களினிலும் உறவினர் நண்பர்கள் வீடுகளிலும் அடைக்கலம் புகுந்துள்ளனர்.
வலிகாமம் வடக்கு மற்றும் வலிகாமம் கிழக்கில் மட்டும் 1990 இல் இராணுவத்தினால் வெளியேற்றப்பட்ட தென்மூலை, வடமூலை, கரம்பக்கடவை, குடியிருப்பு, மாரிசிட்டி, வசாவிளான் சந்தி, தோலக்கட்டி போன்ற கிராமங்கள் உட்பட சுமார் 28 கிராமசேவகர் பிரிவுகள் தொடர்ந்தும் இராணுவத்தினரின் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வைக்கப்பட்டிருக்கின்றது. வெளியேற்றப்பட்டட மக்கள் தனியார் நிலங்களில் உள்ள நலன்புரி நிலையங்களில் அகதி வாழ்வு வாழ்ந்து வருகின்றனர். மொத்தம் 7,800 குடும்பங்களைக் கொண்ட 29,000 பேர் பாதிக்கப்பட்டுள்ளார்கள்.
இந்தக் கிராமங்களில் இருந்த தமிழ்மக்களது வீடுகள் பாதுகாப்புப் படையினரால் புல் டோஸர் கொண்டு தரைமட்ட மாக்கப்பட்டுள்ளன.
மரத்தாலை விழுந்தவனை மாடேறி மிதித்த கதையாக வலிகாமம் வடக்கில் 6,381 ஏக்கர் 38.97 பரப்பு (மொத்தம் 1, 021, 52 பரப்பு) நிலப் பரப்பை சுவீகரிப்பதற்கு காணி சட்டம் பிரிவு 2 இன் கீழ் முழுஅளவிலான நடவடிக்கைகளையும் மேற்கொண்டு வருகின்றது. அரசு துரித நடவடிக்கை எடுத்து வருகிறது. மக்களின் கடும் எதிர்ப்பையும் பொருட்படுத்தாமல் இதற்கான நடவடிக்கைகள் தீவிரப் படுத்தப்பட்டுள்ளன.
சுவீகரிக்கப்படுவதாக அறிவிக்கப்பட்டுள்ள 25.8 சதுர கிலோமீற்றர் நிலப்பரப்பு, கொழும்பு நகரத்தின் மூன்றில் இரண்டு பகுதிக்கு ஒப்பானது!
இராணுவத்தின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ள காணிகளில் இராணுவம் இராணுவக் குடியிருப்புக்கள், உல்லாச விடுதிகள், ஹோட்டல்கள், விகாரைகள், golf விளையாட்டுத் திடல் போன்றவற்றை நிறுவியுள்ளது.
அவற்றை தென்னிலங்கை சிங்கள உல்லாசப் பயணிகள் சென்று தரிசித்துப் போகிறார்கள்.
வலிகாமம் வடக்கு சீராவலை பகுதியில் உள்ள 15 ஏக்கர் காணியை இராணுவத்தினர் ஆக்கிரமித்து 513 ஆவது பாரிய படைமுகாம் அமைக்கும் நடவடிக்கையில் ஈடுபட்டு வருகின்றனர்.
சுவீகரிக்கப்பட உள்ள நிலப்பரப்பு உப உணவுப் பயிர்களின் உற்பத்திக்கு மிகச் சிறந்த நிலமாகும். இந்தப் பகுதி மக்கள் கடந்த காலங்களில் தமது நிலத்தில் பயிர் செய்ததன் மூலம் மாதாந்தம் கணிசமான வருவாயைப் பெற்று வந்தனர். இப்போது இராணுவம் காய், கறித் தோட்டச் செய்கையில் ஈடுபட்டு அதில் வரும் காய், கறிகளை தமிழர்களுக்கு விற்று இலாபம் ஈட்டுகிறது.
இதே பகுதியில்தான் மிகச் சிறந்த மயிலட்டி மீன்பிடிக் கிராமம் அமைந்துள்ளது. கடந்த 23 ஆண்டு காலமாக அவர்களது வருமானம் தடுக்கப் பட்டுள்ளது. அவர்களது சொத்துக்களைத் தனது கட்டுப்பாட்டில் எடுத்திருக்கும் அரசு அவர்களுக்கு வாடகைகூடக் கொடுக்க வில்லை.
காணி அபகரிப்புக்கு எதிராக இராணுவ அச்சுறுத்தல், கெடுபிடி, நெருக்குவாரம் போன்றவற்றின் மத்தியிலும் மக்கள் ஆர்ப்பாட்டங்களையும் வாழ்வாதாரப் போராட்டங்களையும் மக்கள் செய்தார்கள். உண்ணா நோன்பு இருந்தார்கள். ஆனால் அரசு அவற்றைக் கண்டு கொள்ளவில்லை. அரசு காணிகளைச் சுவீகரிப்பதில்தான் தீவிரமாக இருக்கிறது.
சிங்கள இனவாத அரசுக்குப் பல்லக்குத் தூக்கும் தமிழ் அடிவருடிகளும் கைக்கூலிகளும் தமிழர்களது வீடுவாசல்கள் பறிபோவதைக் கண்டு கொள்ளவே இல்லை.
நாடாளும் சனாதிபதி மகிந்த இராபச்சே வெந்த புண்ணில் வேல் பாய்ச்சுகிறார். போரில் வெற்றி பெற்ற மிதப்பில் இருந்து இன்னமும் மீளாத அவர் காணி, காவல்துளற அதிகாரங்கள் யாருக்கு தேவை என கேள்வி எழுப்புகிறார்.
“பயங்கரவாதத்தின் கொடூரத்தை, தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளின் அடக்குமுறைக்கு உள்ளானவர்களே நன்கு அறிவார்கள். ஏனைய மாகாணங்களில் சொகுசு வாழ்க்கை வாழ்ந்தவர்களுக்கு இது பற்றி தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.
வடக்கு கிழக்கு மக்கள் காணி, காவல்துறை அதிகாரங்களையோ அல்லது தனி இராச்சியத்தையோ கோரவில்லை. மக்கள், அரசாங்கத்தினால் நாட்டு மக்களுக்கு ஆற்றப்பட வேண்டிய சேவை ஆற்றப்படுகின்றதா என்பதனையே கருத்திற் கொண்டனர், காணி காவல்துறை அதிகாரங்கள் பற்றிக் கவலைப்பட்டதில்லை. மக்களின் வாழ்க்கையை கேள்விக்குரியாக்கிய மோசமான வரலாற்றுக்கு இந்த அரசாங்கம் முற்றுப்புள்ளி வைத்தது. பயங்கரவாதத்தை இல்லாதொழித்ததனைப் போன்றே, பொருளாதார பின்னடைவுகளிலிருந்தும் நாட்டை மீட்டெடுக்க நடவடிக்கை எடுக்கப்படும்” என ரம்புக்கன்ஓய பிரதேசத்தில் நடைபெற்ற நிகழ்வு ஒன்றில் கலந்து கொண்ட போது மகிந்த இராசபக்சே குறிப்பிட்டுள்ளார்.
மகிந்த இராசபக்சே எந்த உலிகில் இருக்கிறார் என்பது புரியவில்லை. தமிழ்மக்கள் வரலாற்றில் முன் எப்போதும் இல்லாத ஒரு இராணுவ கொடுங்கோல் ஆட்சியில் அகப்பட்டு மூச்சுவிட முடியாத நெருக்கடிக்குள் வாழ்கிறார்கள். புலிகள் அல்ல பயங்கரவாதிகள் சிங்கள இராணுவமே தம்மீது பயங்கரவாதத்தை கட்டவிழ்த்துவிடுவதாக தமிழ்மக்கள் சொல்கிறார்கள். அவர்களது அடிப்படை சுதந்திரங்கள் பறிக்கப்பட்டு அடிமைகளாக நடத்தப்படுவதாக எண்ணுகிறார்கள்.
இந்த அழகில் வட மாகாண சபைத் தேர்தலின் போது ஆளும் கட்சிக்கு வாக்களிக்குமாறு மகிந்த இராசபக்சே எந்த முகத்துடன் தமிழ்மக்களைக் கேட்கப் போகிறார்?
கடல் மடை திறந்த சிங்களக் குடியேற்றத்துக்கா?
பவுத்தர்கள் வாழா இடங்களில் பவுத்த விகாரைகள், பவுத்த கோயில்கள், புத்தர் சிலைகள், இராணுவக் குடியிருப்புக்களை நிறுவியதற்கா?
மொத்தம் உள்ள 20 இராணுவப் படைப் பிரிவுகளில் 15 இராணுவப் பிரிவுகளை யாழ்ப்பாணக் குடாநாட்டில் மட்டும் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருப்பதற்கா?
அண்ணளவாக 1,000 அரசியல் கைதிகளை பூசா, கொழும்பு, அனுராதபுரம், வவுனியா போன்ற சிறைகளில் ஆண்டுக்கணக்காக பூட்டி வைத்து அழகு பார்ப்பதற்குக் கைமாறாகவா?
காணாமல் போனவர்கள் காணமல் போனவர்கள்தான் அவர்களைப் பற்றிப் பேசிப் பயனில்லை என்ற ஆணவப் பேச்சுக்கா?
எழிலன், யோகி, பாலகுமார், கவிஞர் இரத்தினதுரை, திலகர், பேபி சுப்பிரமணியன் உட்பட சுமார் 50 பேர் மே 18, 2009 இல் இராணுவத்தால் பேருந்துகளில் பிடித்துப் போகப்பட்டார்கள். அவர்கள் என்ன ஆனார்கள்? எங்கிருக்கிறார்கள்? இல்லை கொல்லப்பட்டார்களா?
தமிழ் வாக்காளர்கள் கேட்கிறார்கள் இதற்கு என்ன பதில்?
மகிந்த இராசபக்சேயின் வாயை அடைப்பதற்கு ஒரே வழி அவரது கட்சியையும் அவருக்குத் துணைபோகும் இபிடிபி இரண்டையும் தேர்தலில் தோற்கடிப்பதுதான். அதன் மூலம் ஆளும் கட்சிக்கு தகுந்த பாடம் படிப்பிக்க வேண்டும். மானமுள்ள தமிழ்மக்கள் இதனைச் செய்து காட்ட வேண்டும்.
முள்ளிவாய்க்கால் இனப்படுகொலைக்குப் பின்னர் புலம்பெயர் தமிழர்கள் பற்றிய சிங்கள அரசின் அச்சம் பல மடங்கு அதிகரித்துள்ளது. நாடு கடந்த தமிழீழ அரசு, உலகத் தமிழர் பேரவை போன்ற அமைப்புக்கள் இன்றைய ஆட்சியாளர்களது தூக்கத்தை கலைத்துவருகின்றன. அதனால் இந்த அமைப்புளுக்கு எதிரான பரப்புரையை சிறிலங்கா அரசு முடுக்கிவிட்டுள்ளது. கோடிக் கணக்கான பணத்தைப் பொதுமக்கள் தொடர்பு அமைப்புக்களுக்குக் (Public Relations firms) கொடுத்து புலம்பெயர் தமிழர்களுக்கு எதிரான பரப்புரையை சிறீலங்கா அரசு செய்கிறது.
வி.புலிகள் தோற்கடிக்கப்பட்டாலும் அவர்களை ஆதரிக்கும் தமிழர் அமைப்புக்களையும் தடைசெய்ய வேண்டும் அல்லது அவர்களது நடவடிக்கைகளைக் கட்டுப்படுத்த வேண்டும் என்று சிறிலங்கா இனவாத அரசு மேற்குலக நாடுகளின் காலில் விழாத குறையாகக் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொண்டு இருக்கிறது.
தமிழர்கள் சிங்களவர்களோடு ஒரே நாட்டில் கூடி வாழ முடியாது என்ற நிலைமை 1983 யை விட 2013 இல் பலமடங்கு அதிகரித்துள்ளது. இரு இனத்துக்கும் இடையிலான இடைவெளி மேலும் அதிகரித்துள்ளது. இந்த யதார்த்தத்தை பன்னாட்டு சமூகம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
வன்னியில் தங்கள் வீடுவாசல்களை மீள் குடியமர்த்தப்பட்டவர்களில் பலர் அவர்களது சொந்தக் காணிகளில் மீள் குடியமர்த்தப்படவில்லை. ஒரு ஏக்கர் காணிக்குப் பதில் கால் ஏக்கர் காணிகள் பலவிடங்களில் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன.
கருப்பு யூலையை நாம் நினைவு கூரும் இந்நாளில் ஒடுக்குமுறைக்கும் அடக்கு முறைக்கும் உள்ளாகி துன்பப்படும் எமது மக்களுக்கு உருப்படியாக சிறு உதவியையாவது செய்திட சூளுரைத்துக் கொள்ள வேண்டும். அப்படிச் செய்யாவிட்டால் கருப்பு யூலை வெறும் பேச்சுக் கச்சேரியாக வெறும் சடங்காக இருந்து விடும்.
எல்லா மாதங்களும் கருப்பு மாதங்களாகி விட்ட நிலையில் எமது மண்ணும் மக்களும் விடுதலை பெற்று வளமோடு வாழக் கைகொடுப்போம்!
எமது மக்கள் சுதந்திரமாகவும் நிம்மதியாகவும் பாதுகாப்பாகவும் வாழவேண்டும் என்றால் எமது மண் விடுதலை பெற வேண்டும்
நக்கீரன்
இந்த ஆண்டு 28 ஆவது கருப்பு யூலை நினைவு ஆண்டாகும். தமிழ் மக்களைப் பொறுத்தளவில் கருப்பு யூலை தமிழர்களைப் பூண்டோடு அழிக்கச் சிங்கள – பவுத்த பேரினவாதிகள் திட்டமிட்டு மேற்கொண்ட இனப் படுகொலை (genocide) ஆகும். இனப்படுகொலைக்கு பன்னாட்டு சட்டத்தில் சொல்லப்பட்ட வரைவிலக்கணம் 1983 கருப்பு யூலைக்கு முற்றிலும் பொருந்தும்.
கருப்பு யூலை தமிழ்மக்களின் ஆழ்மனதில் ஆணி அடித்தது போல் மாறாத காயத்தையும் தீராத வடுவையும் ஏற்படுத்தியுள்ளது. அதனை எத்தனை ஊழி சென்றாலும் யாராலும் அழிக்க முடியாது. ஆயிரக்கணக்கான தமிழ்மக்கள் நாடு முழுதும் சுட்டும் வெட்டியும் படுகொலை செய்யப்பட்டார்கள்.
அதிவுயர் பாதுகாப்பு வெலிக்கடைச் சிறையில் அடைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த மொத்தம் 53 தமிழ் அரசியல் கைதிகள் சக சிங்களக் கைதிகளால் குத்தியும் வெட்டியும் படுகொலை செய்யப்பட்டனர். இப்படுகொலையைச் செய்த எவரும் இதுவரையில் நீதிமன்ற்த்தில் நிறுத்தப்பட்டு தண்டிக்கப்படவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது
இப்படுகொலை நிகழ்வானது ஒரே வாரத்தில் ஆனால் வெவ்வேறு நாட்களில் நடைபெற்றது. முதலாவது படுகொலை யூலை 23, 1983 அன்று 35 தமிழ்க் கைதிகள் கொல்லப்பட்டனர். இரண்டாவது படுகொலை இரண்டு நாட்களின் பின்னர் யூலை 28 இல் இடம்பெற்றது. இதில் 18 பேர் வெட்டிக் கொல்லப்பட்டனர்.
கருப்பு யூலை சிங்கள இனத்தையும் தமிழ் இனத்தையும் மனத்தினால், காயத்தினால், வாக்கினால் ஒன்று சேராதபடி நிரந்தரமாகப் பிரித்து வைத்து விட்டது. 1983 ஆம் ஆண்டோடு ஒப்பிடும் போது சிங்கள இனத்துக்கும் தமிழ் இனத்துக்கும் இடையில் உள்ள இடைவெளி – குறிப்பாக முள்ளிவாய்க்காலுக்குப் பின்னர் – ஆழ்கடல் போல் இன்று பல மடங்கு அதிகரித்துள்ளது.
யூலை, 1983 இனப்படுகொலை மூலம் தமிழர்களை நாட்டைவிட்டுத் துரத்த வேண்டும் என்பது அன்றைய ஜெயவர்த்தன அரசின் குறிக்கோளாக இருந்தது. தமிழர்களை நாட்டை விட்டுத் துரத்துவதன் மூலம் அவர்களது எண்ணிக்கையைக் குறைத்துத் தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டத்தை ஒடுக்கிவிடலாம் என ஜெயவர்த்தனா கணக்குப் போட்டார். ஆன காரணத்தினால் தமிழர்கள் தொகை தொகையாக இலங்கையை விட்டு வெளியேறுவதை அவர் உள்ளுர வரவேற்றார். அன்றைய சிங்கள – பவுத்த இனவாதிகளது எண்ணமும் அதுவாகவே இருந்தது.
நல்ல காலமாக தமிழ்மக்கள் எல்லோரும் ஒட்டுமொத்தமாக நாட்டை விட்டுத் தப்பி ஓடவில்லை. ஓடியிருந்தால் ஜெயவர்த்தனாவின் குறிக்கோள் தன்பாட்டில் நிறைவேறியிருக்கும். இனச் சிக்கல் தானாகவே தீர்ந்திருக்கும்.
ஜெயவர்த்தனா போட்ட கணக்குக்கு எதிர்மாறாக புலம் பெயர்ந்த தமிழர்கள் வெளியில் இருந்தவாறு விடுதலைப் போராட்டத்திற்குத் தோள் கொடுத்தார்கள். இன்று புலம்பெயர்ந்த தமிழர்கள் சிங்கள – பவுத்த இனவாதிகளுக்குத் தொண்டையில் சிக்கிய முள்போல் இருக்கிறார்கள்.
முள்ளிவாய்க்கால் இனப்படுகொலைக்குப் பின்னர் புலம்பெயர் தமிழர்கள் பற்றிய சிங்கள அரசின் அச்சம் பல மடங்கு அதிகரித்துள்ளது. நாடு கடந்த தமிழீழ அரசு, உலகத் தமிழர் பேரவை போன்ற அமைப்புக்கள் இன்றைய ஆட்சியாளர்களது தூக்கத்தை கலைத்துவருகின்றன. அதனால் இந்த அமைப்புளுக்கு எதிரான பரப்புரையை சிறிலங்கா அரசு முடுக்கிவிட்டுள்ளது. கோடிக் கணக்கான பணத்தைப் பொதுமக்கள் தொடர்பு அமைப்புக்களுக்குக் (Public Relations firms) கொடுத்து புலம்பெயர் தமிழர்களுக்கு எதிரான பரப்புரையை சிறிலங்கா அரசு செய்கிறது.
வி.புலிகள் தோற்கடிக்கப்பட்டாலும் அவர்களை ஆதரிக்கும் தமிழர் அமைப்புக்களையும் தடைசெய்ய வேண்டும் அல்லது அவர்களது நடவடிக்கைகளைக் கட்டுப்படுத்த வேண்டும் என்று சிறிலங்கா இனவாத அரசு மேற்குலக நாடுகளின் காலில் விழாத குறையாகக் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொண்டு இருக்கிறது. அதில் அவர்கள் பேரளவு வெற்றியும் பெற்றிருக்கிறார்கள். வி.புலி ஆதரவாள ஆதரவாளர்கள் புலிகளுக்கு நிதி சேகரித்தார்கள் என்ற குற்றச்சாட்டில் பல நாடுகளில் கைது செய்யப்பட்டு சிறையில் அடைக்கப்பட்டுள்ளார்கள்.
புலம்பெயர்ந்த தமிழர்கள் எல்லோருமே தமிழ்த் தேசியத்தை நேசிக்கிறார்கள் வெளியில் இருந்து கொண்டு தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டத்துக்குத் தோள் கொடுக்கிறார்கள் என்று சொல்ல முடியாது. கணிசமான தொகையினர் தாயக மண்ணையும் அங்கு அல்லல்பட்டு அழுது கண்ணீர் விடும் மக்களையும் மறந்துவிட்டார்கள்.
புலி பிடித்துக்கொண்டு போய் கட்டி வைத்துப் பணம் கேட்டு சித்திரவதை செய்தார்கள். அதற்குப் பயந்து ஓடி வந்துவிட்டேன் என்று ‘கதை” எழுதி குடியுரிமை பெற்றவர்களும் நாட்டை மறந்துவிட்டார்கள்.
“நாங்கள் தமிழ்க் கனேடியர்கள் அல்ல. நாங்கள் கனேடியர்கள். கனடிய எல்லையிலேயே போராட்டம், விடுதலை, தாயகம், தேசியம், தன்னுரிமை எல்லாவற்றையும் மூட்டை கட்டி வைத்துவிட்டு வந்துவிட்டோம்” என்று சொல்பவர்களும் இருக்கிறார்கள்.
இன்னும் சிலர் “நாங்கள் நாட்டை விட்டு ஓடிவந்திராவிட்டால் இத்தறுதி செத்துப் புதைத்த இடத்திலும் புல்லும் முளைத்திருக்கும், நல்ல காலம் தப்பி வந்துவிட்டோம். புதிய வாழ்வு ஒன்றைத் தொடங்க வாய்ப்பளித்த கனடாவுக்குத்தான் நன்றி சொல்ல வேண்டும்” எனக் கூறுகிறார்கள். இதனை மனதுக்குள் சொல்லிக் கொண்டால் பருவாயில்லை. வெட்கமோ துக்கமோ இல்லாது காற்றலையில் வந்து சொல்கிறார்கள்.
ஜெயவர்த்தனாவின் பின் ஆட்சிக் கட்டில் ஏறிய சிங்கள – பவுத்த இனவாதிகளின் குறிக்கோளும் தமிழர்களைக் கொல்வதின் மூலம் அவர்களது எண்ணிக்கையை குறைப்பதுதான். பல விதத்தில் அவரையும் இவர்கள் மிஞ்சிவிட்டார்கள். அமைதிக்கான போர் என்ற முழக்கத்தோடு சனாதிபதி சந்திரிகா குமாரதுங்கா 1995 இல் வடக்கில் பாரிய படை நடவஎக்கைகளை மேற்கொண்டார். தமிழ்மக்களுக்கு எதிராகக் கொடிய போரை முடுக்கிவிட்டார்.
யாழ்ப்பாணக் குடாநாட்டைக் கைப்பற்றி சிங்கக் கொடியை சந்திரிகா குமாரதுங்கா பறக்கவிட்டார். தமிழ்மக்கள் ஆயிரக்கணக்கில் கொல்லப்பட்டார்கள். இலட்சக் கணக்கில் வீடு வாசல்களை இழந்து இடம் பெயர்ந்து ஏதிலியானார்கள்.
இப்போது ஆட்சித்தலைவர் மகிந்தா இராசபக்சே ஜே.ஆர். ஜெயவர்த்தனாவையே “நல்லவன்” ஆக்கிவிட்டார். “ஜே.ஆர். ஜெயவர்த்தனா பருவாயில்லை” என்று சொல்ல வைத்துவிட்டார்.
1983 யூலை மாத இனப் படுகொலையில் 3,000 தமிழ் மக்கள் கொல்லப்பட்டார்கள். இன்று முள்ளிவாய்க்கால் இறுதிப் போருக்கு முன்னும் பின்னும் சிங்களப் படையினால் கொல்லப்பட்ட தமிழர்களின் எண்ணிக்கை 70,000 இருக்கும் என்று சொல்கிறார்கள். வெள்ளை வானுக்குப் பயந்து நூற்றுக் கணக்கான தமிழ் வணிகர்கள், ஊடகவியலாளர்கள் நாட்டை விட்டே வெளியேறி விட்டார்கள். 2005 – 2010 காலப்பகுதியில் 34 ஊடகவியலாளர்கள் கொல்லப்பட்டுள்ளார்கள். இதில் தமிழர்கள் 30, சிங்களவர் 3, முஸ்லிம் ஒருவர்.
கருப்பு யூலை இனப் படுகொலைக்கு இரண்டு கிழமைகளுக்கு முன்னர் இலண்டனில் இருந்து வெளியாகும் Daily TelegraphDaily (யூலை 11, 1983) ஜே.ஆர். ஜெயவர்த்தனாவை நேர்காணல்கண்டு ஒரு செய்தியை வெளியிட்டது.
“I am not worried about the opinion of the Tamil people.. now we cannot think of them, not about their lives or their opinion … Really if I starve the Tamils out, the Sinhala people will be happy.”
“நான் தமிழ்மக்கள் என்ன நினைக்கிறார்கள் என்பது பற்றிக் கவலைப் படவில்லை. அவர்கள் பற்றி நாம் இப்போது சிந்திதுப் பார்க்க முடியாது. அவர்களது உயிர்கள் பற்றியோ நினைப்புப் பற்றியோ……… சொல்லப்போனால் நான் தமிழர்களைப் பட்டினி போட்டால் சிங்கள மக்கள் மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைவார்கள்.”
கருப்பு யூலை இனப் படுகொலை தொடங்கி 5 நாள்கள் மட்டும் ஆட்சித் தலைவர் ஜெயவர்த்தனா வெளியில் தலைகாட்டவே இல்லை. பின்னர் தொலைக்காட்சியில் தோன்றிய போது அவர் தமிழ் மக்களை விளித்து ஒரு ஆறுதல் வார்த்தை கூடச் சொல்லவில்லை. மாறாக வெந்த புண்ணில் வேலைப் பாய்ச்சுவது போல் பேசினார். “சிங்கள மக்களது கோரிக்கைகளையும் அவர்களது தேசிய மரியாதையையும் ஏற்றுக் கொள்ளும் காலம் வந்து விட்டது” (“the time had come to accede to the clamour and the national respect of the Sinhalese people” ) என ஜெயவர்த்தனா மார் தட்டினார்.
ஜெயவர்த்தனாவின் மனப்பான்மை இன்றும் தொடர்கிறது. மகிந்தா இராசபக்சே ஜெயவர்த்னாவைப் போலவே தமிழ்மக்களுக்குத் தாயகம் என்று ஒன்றில்லை, தமிழர்கள் ஒரு தேசிய இனம் அல்ல, தமிழர்களுக்கு தன்னாட்சி உரிமை கிடையாது, அரசியல் சட்டத்தின் 13 ஆவது திருத்தத்தின் கீழ்த்தானும் தீர்வு இல்லை என்கிறார். அனைத்துக் கட்சிக் குழுவின் அறிக்கையை குப்பைக் கூடைக்குள் எறிந்துவிட்ட மகிந்த இராசபக்சே இப்போது பழையபடி வேதாளம் முருங்கை மரத்தில ஏறியது போல இனச் சிக்கலைத் தீர்க்க நாடாளுமன்றத் தெரிவுக் குழுவொன்றை அமைக்கப் போவதாக அறிவித்துள்ளார். இது காலத்தை இழுத்தடிக்கும் முயற்சியாகும்.
இன்று யாழ்ப்பாணக் குடாநாடு இனவாத வெறிபிடித்த இராணுவத்தின் இரும்புப் பிடியில் சிக்குண்டு இருக்கிறது. அங்கு நிரந்திரமாக நிறுத்தப்பட்டுள்ள 50,000 இராணுவத்தினரின் ஆட்சியே நடைபெறுகிறது. தமிழ் அரச ஊழியர்களுக்கு இராணுவதளபதியே கட்டளை பிறப்பிக்கிறார். நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்களை சாதாரண இராணுவ சிப்பாய்கள் தாக்குகிறார்கள். இராணுவத்தின் விருப்பு வெறுப்பின் படியே அங்கு யாரும் எதையும் செய்ய முடியும். அங்கு சனநாயகம், சுதந்திரம், இயல்பு வாழ்க்கை என்பதெல்லாம் மருந்துக்கும் கிடையாது.
முள்ளிவாய்க்கால் இறுதிப் போரில் மட்டுமல்ல அதற்குப் பின்னரும் சரண் அடைந்த வி.புலித் தளபதிகளும் போராளிகளும் இராணுவத்தினால் சித்திரவதை செய்யப்பட்டு படுகொலை செய்யப்பட்டுள்ளார்கள்.
இராணுவ புலனாய்வுப் பிரிவு மக்களது ஒவ்வொரு அசைவையும் வேவு பார்க்கிறது. இராணுவ விதானைமார் எல்லா ஊர்களுக்கும் நியமிக்கப்பட்டுள்ளார்கள். விளையாட்டுப் போட்டியா? கோயில் திருவிழாவா? திருமண வீடா? எதுவானாலும் இராணுவத்திடம் முன் அனுமதி பெறவேண்டும். இராணுவ தளபதிகளுக்கு அழைப்பிதழ் அனுப்ப வேண்டும். வருகிற இராணுவ தளபதிகளுக்கு பூரண கும்ப மாலை மரியாதை செய்யப்பட வேண்டும்.
வட – கிழக்கில் மக்களுக்கு மறுவாழ்வு அளிக்க வல்ல அரசசார்பற்ற நிறுவனங்களுக்கு மகிந்த இராசபக்சே தடை போட்டுள்ளார். வடக்கிலும் கிழக்கிலும் இயங்கிய செஞ்சிலுவைச் சங்கக் கிளைகளும் ஏதிலிகளுக்கான அய்யன்னா முகவர் நிறுவனத்தின் (UN Refugee Agency – UNHCR) கிளைகளும் மூடப்பட்டுள்ளன. தானும் தின்னாது மாட்டையும் தின்னவிடாத வைக்கல் பட்டடை நாய்போல் மகிந்த இராசபக்சே நடந்து கொள்கிறார்.
வடக்கில் இடம்பெயர்ந்த மக்களின் மறுவாழ்வுக்கு நிதியில்லை எனக் கைவிரிக்கும் மகிந்த இராசபக்சே அரசு இராணுவ தலைமையகம் கட்ட ரூபா 20 பில்லியனை (ரூபா 2,000 கோடி) ஒதுக்கியுள்ளது.
வடக்கும் கிழக்கும் தமிழர்களின் பாரம்பரிய பூமி என்ற கோட்பாட்டை ஒழிக்க வேண்டும் என்பதற்காக உலகிலே மிக உயரமான 522 அடி புத்தர் சிலையை வவுனியாவில் அமைக்க திட்டமிடப்பட்டுள்ளது. விடுதலைப் புலிகளுக்கு எதிரான போரில் பங்கேற்ற சிறிலங்காப் படையினரைப் போற்றிக் கவுரவிக்கும் முகமாகவே இந்தப் புத்தர்சிலை அமைக்கப்படவுள்ளது. இந்தப் புத்தர் சிலை அமைக்கும் திட்டத்துக்கு 1000 மில்லியன் (ரூபா 10,000 கோடி) செலவிடப்படவுள்ளதாக தொல்பொருள் திணைக்களப் பணிப்பாளர் சேனாரத் திசநாயக்கா அறிவித்துள்ளார்.
இப்படியான பவுத்த மயப்படுத்தல் ஏற்கனவே இராணுவ – சிங்கள மயப்படுத்தப்படும் திட்டமிட்ட முயற்சியின் நீட்சியாகும்.
வடக்கு – கிழக்கில் வாழும் தமிழ் மக்களது உயிர் உடைமை இரண்டுக்கும் எள்ளளவும் பாதுகாப்பு இல்லை என்ற அவல நிலைமையே தொடர்கிறது.
இருபத்து எட்டு ஆண்டுகள் கழிந்தும் கருப்பு யூலை இனப் படுகொலைகள் தொடர்கிறது. ஒவ்வொரு மாதமும் கருப்பு யூலைகள் ஆகிவிட்டன. கருப்பு யூலைகள் ஒழிய வேண்டும் என்றால் – எமது மக்கள் சுதந்திரமாகவும் நிம்மதியாகவும் பாதுகாப்பாகவும் வாழவேண்டும் என்றால் – எமது மண் விடுதலை பெற வேண்டும். கருப்பு யூலை சொல்லித் தரும் பாடம் அதுதான். (யூலை 22, 2011)
யூலை 23, 2004
ரொறன்ரோ
எல்லா மாதங்களும் கருப்பு மாதங்களாகி விட்ட நிலையில் எமது மண்ணும் மக்களும் விடுதலை பெற்று வளமோடு வாழக் கைகொடுப்போம்!
கருப்பு யூலை பெயருக்கு ஒப்பவே தமிழர்களது வரலாற்றில் ஒரு கரி நாள் ஆகும். அதன் வடுக்கள் மாறாது இன்றும் இருந்து வருகிறது. அது மட்டுமல்ல கருப்பு யூலைகள் இன்றும் தொடர்கின்றன. ஆண்டில் உள்ள எல்லா மாதங்களுமே இன்று கருப்பு மாதங்களாகி விட்டன.
கருப்பு யூலையை இனக் கலவரம் என்று பலர் அழைக்கிறார்கள். இது தவறான சொல்லாட்சி ஆகும். காரணம் கலவரம் என்றால் சிங்களவரும் தமிழரும் மோதிக் கொண்டார்கள், சண்டை பிடித்தார்கள் எனப் பொருள்படும். ஆனால் கருப்பு யூலை ஆயுதம் கையில் இல்லாத தமிழர்களை ஆயுதபாணிகளான சிங்களக் காடையர்கள் தாக்கி இனப் படுகொலை செய்த மாதமாகும்.
கருப்பு யூலை இனப்படுகொலை என்பது யாழ்ப்பாணத்தில் 13 படையினர் வி.புலிகளால் கொல்லப்பட்டதற்கு எதிராக சிங்களவர்கள் தாமாகவே வீதியில் இறங்கி தமிழர்களைத் தாக்கி அவர்களது சொத்துக்களை அழித்தார்கள் என்றில்லை. கருப்பு யூலை இனப்படுகொலை என்பது சிங்கள இனவாத அரசாலும் சிங்கள இனவாதிகளினாலும் முன்கூட்டியே நன்கு திட்டமிட்டு நிறைவேற்றப்பட்ட வெறியாட்டம் ஆகும். தேர்தல் இடாப்புகளைக் கையில் வைத்துக் கொண்டு மஞ்சள் அங்கி அணிந்த பவுத்த பிக்குகள் தமிழர்களது வீடுகளையும் அங்காடிகளையும் இனம் காட்ட சிங்களக் காடையர்கள் அவற்றை சூறையாடிவிட்டுக் கொளுத்தினார்கள்.
புலம் பெயர்ந்த தமிழர்கள் இந்த இனப்படுகொலையை நினைவு கூறுவதன் நோக்கத்தை நன்கு புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
இந்த இனப் படுகொலை திட்டமிட்டு அரங்கேற்றப்பட்டதையும் அப்படியான இனப் படுகொலை இன்றும் தொடர்கிறது என்பதை நாம் கனடிய சமூகத்தின் கவனத்துக்குக் கொண்டு வரவேண்டும். ஸ்ரீலங்கா அரச பயங்கரவாதத்தின் கோர முகத்தை அவர்களுக்குத் தோலுரித்திக் காட்ட வேண்டும்.
கருப்பு யூலை கனடாவுக்கு நன்றி சொல்கின்ற நாளல்ல. நமக்கு கனடா அரசியல் அடைக்கலம் கொடுக்காவிட்டால் எங்களில் பலர் உயிரோடு இருந்திருக்க மாட்டோம் என்று சொல்வது நாட்டைவிட்டு ஓடாமல் தங்கள் மண்ணைக் காக்க அங்கு களத்தில் நிற்பவர்களை அவமதிப்பதாகும். மறைந்த சிறந்த இராணுவ ஆய்வாளரும் பத்திரிகையாளருமான சிவராம் சிறந்த வழக்கறிஞரும் அரசியல் வாதியுமான குமார் பொன்னம்பலம் போன்றவர்கள் தங்களது உயிருக்கு ஆபத்து இருப்பதை நன்கு உணர்ந்தும் நாட்டை விட்டு வெளிநாடு சென்று வாழ மறுத்த நாட்டுப் பற்றாளர்கள். மறுத்த காரணத்தால் அதற்கான விலையைக் கொடுத்தவர்கள். நான் இறந்தால் எனது உடல் நான் பிறந்த மண்ணிலேயே விதைக்கப்பட வேண்டும் என்று சூளுரைத்த ஆயுதம் தாங்காத போராளி சிவராம் ஆவர்.
இன்று கூட திருகோணமலையில் வாழந்த தமிழ்மக்கள் சிங்களக் காடையர்களாலும் சிங்களப் படையினராலும் நடத்தப்படும் கொலைவெறி ஆட்டத்துக்கு அஞ்சி பெருமளவில் தமிழ்நாட்டுக்கு அகதிகளாக ஓடி தஞ்சம் அடைந்துள்ளார்கள். அவர்களது துன்பம் துயரம் அவலம் எங்களுக்குப் புரிகிறது. ஆனால் வி.புலிகள் திருகோணமலை மக்களை தாங்கள் பிறந்து வளர்ந்த ஊர்களில் இருந்து ஓட வேண்டாம் என்று கேட்டுள்ளார்கள். காரணம் அப்படி ஓடினால் சிங்கள இனவாத அரசு தமிழர்களைத் துரத்தி விட்டு திருகோணமலையை சிங்கள மயப்படுத்தப் போடும் சதித் திட்டத்துக்கு நாமே உடந்தையாக இருந்துவிடுவோம். தமிழர்கள் கைவிட்டுச் செல்லும் வீடு வளவு காணி ஆகியவற்றில் சிங்களவர்கள் அரச யந்திரத்தின் ஆதரவோடு எளிதாகக் குடியேறி விடுவார்கள். முன்னரும் இம்மாதிரியான குடியேற்றங்கள் நடந்துள்ளன.
கனடாவிற்கு ஓடிவந்து அரசியல் தஞ்சம் புகுந்தவர்களில் பலர் இன்று தாங்கள் பிறந்த மண்ணையும் மக்களையும் வேகமாக மறந்து வருகிறார்கள். சிலர் மறந்தே விட்டார்கள். அங்கே எமது உடன்பிறப்புக்கள் ஒரு நேர உணவுக்கு அல்லாடும் போது இங்கே கனடியத் தமிழர்கள் ஆடம்பரத் திருமணங்கள், பிறந்தநாள் கொண்டாட்டங்கள், தேர், திருவிழா போன்றவற்றில் பணத்தைப் பல்லாயிரக் கணக்கில் செலவழித்துப் பாடுபட்டு உழைத்த பணத்தை வறிதே வீணாக்குகிறார்கள். இன்னும் சிலர் மலிவான பொழுது போக்குக்காக மிகுந்த பொருட் செலவில் திரைப்பட நடிகர்கள், நடிகைகள், பாடகர்களை வரவழைத்து தமிழர்களது பணம் கொள்ளை போக வழி சமைக்கிறார்கள்.
தமிழீழத்தில் 25,000 கும் மேலான குடும்பத் தலைவனை இழந்த தாய்மார்கள் வறுமைக் கோட்டின் கீழ் வாழ்ந்து வருகிறார்கள். தாயை அல்லது தந்தையை அல்லது தாய் தந்தை இருவரையும் இழந்த பிள்ளைகள் ஆயிரக் கணக்கில் வட- தென் தமிழீழத்தில் இருக்கிறார்கள். இவர்களில் சுமார் 3,000 குழந்தைகளை தமிழர் புனர்வாழ்வுக் கழகம் அன்பு இல்லம், விபுலானந்தர் இல்லம், குருகுலம், காந்தி நிலையம் போன்ற 18 சிறுவர் இல்லங்களில் வைத்துக் காப்பாற்றி வருகிறது.
கொடை உள்ளம் படைத்த கனடிய தமிழர்கள் மாதம் 26 டொலர்கள் அன்பளிப்பாகக் கொடுத்து 500 குழந்தைகளைக் காப்பாற்றி வருகிறார்கள். தொடக்கத்தில் இந்த எண்ணிக்கை 1,000 ஆக இருந்தது. இப்போது அது 500 ஆகக் குறைந்துவிட்டது. இங்கு வாழும் மூன்று இலட்சம் கனடிய தமிழர்கள் மனம் வைத்தால் 2,000 குழந்தைகளையாவது காப்பாற்ற முடியும். அப்படிச் செய்யும் அறத்தைவிட வேறு சிறந்த அறம் உலகில் இருக்க முடியாது. இந்தத் திட்டத்தை தமிழர் புனர்வாழ்வுக் கழகம் அடுத்த மாதம் மீண்டும் புதுப்பிக்க இருக்கிறது. இங்கு இயங்கும் ஒவ்வொரு ஊர்ச்சங்கமும் ஒவ்வொரு கோயிலும் தலைக்குக் குறைந்தது பத்துக் குழந்தைகளைக் கையேற்றாலே ஆயிரம் குழந்தைகளுக்கு வாழ்வு கொடுத்து விடலாம்.
கருப்பு யூலையை நாம் நினைவு கூரும் இந்நாளில் ஒடுக்குமுறைக்கும் அடக்கு முறைக்கும் உள்ளாகி துன்பப்படும் எமது மக்களுக்கு உருப்படியாக சிறு உதவியையாவது செய்திட சூளுரைத்துக் கொள்ள வேண்டும். அப்படிச் செய்யாவிட்டால் கருப்பு யூலை வெறும் பேச்சுக் கச்சேரியாக வெறும் சடங்காக இருந்து விடும்.
எல்லா மாதங்களும் கருப்பு மாதங்களாகி விட்ட நிலையில் எமது மண்ணும் மக்களும் விடுதலை பெற்று வளமோடு வாழக் கைகொடுப்போம்!
-30-
THAMIL CREATIVE WRITERS ASSOCIATION
July 22, 2006
Toronto
Press Release
Only an independent Thamil Eelam will free our people from the hegemonic and barbaric rule of Sinhalese!
Twenty three (23) years ago on July 24, 1983 Sinhalese mobs executed an orgy of violence that surpassed all other previous pogroms. The pogrom commenced following the mass funeral of 13 Sinhalese soldiers killed in an ambush on the previous day in Jaffna by members of the Liberation Tigers of Thamil Eelam (LTTE). In a deliberate attempt to inflame racial passions the GOSL gave wide publicity to the killings by televising, broadcasting and publishing the news. On the contrary the reprisal killings in execution style of 51 innocent Thamils in Jaffna on July 14 by the army went unreported.
In Colombo, Sinhalese thugs armed with electoral lists and led by Buddhist monks in yellow robes burnt and looted Thamil homes, business and industrial establishments under the very nose of the armed forces. Thamil civilians were hunted down like dogs and killed. Children were thrown into burning cauldron of tar barrels. Clouds of smoke from burning Thamil homes blackened Colombo skies and soon the violence spread to other cities and towns. The orgy of violence continued till August 03, 1983.
The Government claimed that the attack on Tamil civilians was a spontaneous backlash by ordinary Sinhalese, but the scale and intensity of the killing sprees belied that claim. Some Sinhalese did risk their lives to save Tamil neighbors and friends from the marauding mobs, but the overwhelming majority did not.
Nothing was heard from President JR Jayewardene for 5 days into the pogrom and when he appeared on television he rubbed salt into the wounds. There was no apology to the victims of the violence from the head of state. Jayewardene brazenly justified the orgy of violence by declaring that the attacks were “not a product of urban mobs but a mass movement of the generality of the Sinhalese people” and that “the time had come to accede to the clamour and the national respect of the Sinhalese people.”
The 11 days of unmitigated violence propelled Sri Lanka into an era of war and destruction that has lasted for 23 years, costing further 65,000 lives or more and leaving the economy in tatters.
About 3,000 (official estimates 358) lives were lost and more than a 100,000 (75 per cent of them from Colombo) were rendered homeless and ended up in refugee camps. More than 100,000 fled to neighboring India as refugees. Several thousands more fled the country seeking refuge in the West, including Canada. In sheer scale and intensity the Black July pogrom surpassed all previous pogroms in 1956, 1958, 1977 and 1979.
Black July 83 saw the parting of the ways irrevocably of the Sinhalese and the Thamils politically and psychologically. Since then, the relationship between the Thamils and the Sinhalese has remained antagonistic and the divide between them have widened and not diminished. The one positive outcome of the Black July pogrom is the rise of Thamil militancy and Thamil nationalism and the thirst for an independent Thamil Eelam.
Canada has not helped a wee bit in ending the ethnic conflict and promoting peace in Sri Lanka. The listing of the LTTE as a terrorist organization has only helped the Sri Lankan government to “cash in” on the “terrorist” label and kill and maim more Thamils than before.
A foreign army is occupying a part of the land of our forefathers. Our kith and kin living under occupation are getting killed, raped and maimed by the Sinhala army. Even those who seek the refuge of churches are attacked and killed.
There is a way to end pogroms like Black July 83 permanently. It is to help transform the de facto state of Thamil Eelam into a de jure state! Only an independent Thamil Eelam will free our people from the hegemonic and barbaric rule of Sinhalese and allow them to live in peace, security and dignity. On this Black July 83 anniversary let us all double our efforts towards this noble goal.
-30-
1983 Anti-Tamil riots and militarization of the ethnic conflict
Kethesh Loganathan
The period immediately following the elections to the District Development Councils (DDCs) in June 1981 witnessed the further development of Tamil militant organizations – particularly the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE), the People’s Liberation Organization of Tamil Eelam (LTTE), and the Tamil Eelam Liberation Organization (TELO). In addition the Eelam Revolutionary Organizers (EROS), whose founder-leaders were based in London, split resulting in the formation of the Eelam People’s Revolutionary Liberation Front (EPRLF). All of the above organizations, which were to play a key role in the parallel processes of militarization of the ethnic conflict as well as those of negotiations mediated by the Government of India, had succeeded in establishing areas of influences in Tamil Nadu by the late 70s.
The most telling evidence of the role of Tamil Nadu as an external sanctuary was the shoot-out at Pondy Bazar, a congested shopping area in the heart of Madras City, in May 1982, between the leaders of LTTE and PLOTE – Vellupillai Prabhakaran and Uma Maheswaran respectively. Both were arrested and later released on conditional bail. The ‘sanctuary’, then, included important Tamil Nadu politicians, with New Delhi keeping a watchful eye. It was also believed that Indian Intelligence, the Research and Analysis Wing (RAW), maintained contacts with the various Tamil militant organizations with the objective of keeping all options open.
In the meantime, back home, the activities of the Tamil militant organizations were no longer confined to attacks on security personnel, bank robberies and assassination of Tamil politicians belonging to the UNP and SLFP. It began to turn inward. Internecine conflicts and lamp post killings of ‘anti-social elements’ were on the increase. The Saturday Review, an English weekly coming out from Jaffna, cautioned against the above tendencies in the following words, which later turned out to be eerily prophetic: ‘The truth is that there is a new underground force in the making. an underground force without ideals, which if allowed unchecked could even bring about a state of civil strife in Jaffna and plunge the whole peninsula in chaos’.
Yet another development during this period was the widening chasm between the TULF and the militant groups which openly opposed the decision by the TULF to contest the local elections scheduled for May 1983. Further, UNP candidates were threatened and some assassinated. On April 29th, three candidates of the UNP were gunned down by the LTTE. On May 8th, at a public meeting of the TULF, Amirthalingam’s vehicle was spirited away and the crowds ordered to disperse. A call for the boycott of the local elections was issued. And, unlike the DDC Elections of 1981, when more than 80% of the electorate had polled, this time more than 80% of the people decided to stay at home.
The response by the State was ambivalent. On the one hand there was a certain degree of glee in Colombo over the internecine conflict between PLOTE and LTTE and the humiliation being meted out to the TULF by the militant organizations. On the other, activities by the militant organizations were beginning to take their toll – not so much in terms of numbers – but on the morale and credibility of the Government. Five years had lapsed since the passage of the Prevention of Terrorism Act (PTA) with hardly any signs of terrorism abating. On the contrary, there were increasing signs of legitimate dissent in the Tamil areas, manifest in public protests, demonstrations and hartals. The feeling of impotence by the State was compensated by greater repression against the civilian population.
The following excerpts from an interview given by Major General Tissa Weeratunga, Army Chief of Staff, to David Selbourne, an academic-cum-journalist who spent a considerable period of time in mid-1982 touring the troubled North-East, reveals the growing frustration in the ranks of the security forces: ‘We are not on top … ln Jaffna. they say that a whole truck-load of troops goes out to buy a tube of toothpaste. or a box of matches … They choose the time and place. We can only be reactive’.
On May 18 1983, after an ambush on an army convoy in Jaffna. reinforcements went on the rampage in key residential and commercial centres of Jaffna, resorting to arson and looting. Similarly on June 1st, Vavuniya Town was set ablaze, following an ambush on Air Force personnel. In the midst of growing anarchy in the ranks of the security forces. combined with conscious punitive actions against Tamil civilians, the Tamil militant organizations benefited through growing adverse international opinion against the government and support from amongst those affected. The policy of ‘terrorising into submission’ was not quite working – it only led to charges of ‘State terrorism’.
Further, the attack on Tamil students, branded as subversives and sympathizers of the ‘Tigers’ by sections of the Sinhalese students at Peradeniya University on May 11th and 12th was yet another indicator of worse things to follow. The most ominous manifestation of the carnage that was soon to follow could be found in an interview given by President Jayewardene to Ian Ward of the London Daily Telegraph. To quote: ‘I have tried to be effective for some time but cannot. I am not worried about the opinion of the Jaffna people now … Now we cannot think of them, not about their lives or of their opinion about us’.
The ‘final solution’, or at least an attempt at it, came in the wake of an ambush on an army convoy by the LTTE in Jaffna on July 23rd 1983. What followed was a carnage unprecedented in the sequels of anti-Tamil riots commencing in 1958. And all that the Head of State. President J. R. Jayewardene could do was to announce to the Nation that legislation would be brought before Parliament to bar political parties that espouse separation from entering the Legislature and to deprive members of such parties of their civic rights: ‘We are very sorry that this step should be taken. But I cannot see, and my Government cannot see, any other way by which we can appease the natural desire and request of the Sinhala people to prevent the country being divided, and to see that those who speak for division are not able to do so legally.’
While this was aimed at the TULF. the message was clearly one of justification rather than remorse, diversion rather than acceptance. Further, the organized nature of the anti-Tamil pogrom, which could not have taken place without an element of State-sponsorship, was attributed to the ‘Left’ who were tagged with the label ‘Naxalites’. In private it seemed that J R Jayewardene was ‘disconcerted by the tragic events of the previous few days’.
Notwithstanding his official or personal views and sentiments. the Sixth Amendment to the Constitution was enacted. The amendment was passed by Parliament on 4th August 1983. It basically required any person holding elected office to take an oath affirming/swearing that he/she would not directly or indirectly, in or outside Sri Lanka, support, espouse, promote, finance, encourage or advocate the establishment of a separate state within the territory of Sri Lanka. By this act the TULF ceased to be in Parliament while the Tamil politico-military organizations could not care less.
Following the anti-Tamil pogrom of July 1983, which led to the exodus of Sri Lankan Tamil refugees to Tamil Nadu and emotive demonstrations of cross-border ethnic affiliations, the involvement of India was, in a way, pre-destined. In addition, it was also clear that Delhi was far from pleased with Colombo’s increasing closeness with countries like the USA, UK, China and Pakistan in relation to security concerns. As Prof S D Muni explains, the attempts by President Jayewardene to canvass support from these countries was perceived by Delhi as an attempt to ‘isolate India in the region by facilitating the strategic presence of the forces inimical to India’s perceived security interests … Mrs Gandhi in her telephone conversation with President Jayewardene on 5 August also strongly disapproved of Sri Lanka seeking external military support’.
At the political and diplomatic level, the first initiative by Indira Gandhi, after urging the western bloc to assume a ‘hands off’ policy, was to send her Foreign Minister, Narasimha Rao, with a message to President J R Jayewardene on 28th July. It is now common knowledge that the message delivered to J R Jayewardene went beyond diplomatic niceties. Curiously, the worst carnage took place the following day, on 29th July on ‘Black Friday’, when scores of Tamils were set on fire following rumours that ‘Tigers’ had infiltrated the city.
Following a stern message from the Indian Prime Minister, the President sent his brother H W Jayewardene, a reputed lawyer, to New Delhi. A message was conveyed that the Sri Lankan Government had intended holding a round table conference to resolve the ethnic conflict, but had been unable to proceed in view of the TULF’s decision not to partake in the proposed conference. The proposals that the Government had intended placing before the Conference were:
* Full implementation of the DDC laws
* The use of Tamil as a national language as provided in the constitution.
* A dialogue on amnesty, provided violence is abandoned.
* Discontinuing the active use of the armed forces in Jaffna once terrorist violence stops.
* Repeal of the Prevention of Terrorism Act
Prime Minister Indira Gandhi’s Statement in Parliament, as regards the situation in Sri Lanka, as well as the visit to New Delhi by H W Jayewardene, combined diplomacy with a veiled expression of intent. While reaffirming that India stood for the unity and integrity of Sri Lanka, Mrs Indira Gandhi announced that she was establishing a ‘Sri Lanka Relief Fund’ and called on ‘fellow citizens. including those living abroad, to contribute generously to the fund and thereby express their anguish and sympathy for the unfortunate victims of this senseless violence in a tangible and positive manner’.
As regards the proposals that President J R Jayewardene had intended placing before the round table conference, which never took place, Mrs Indira Gandhi stated: ‘I expressed my view that these proposals may not meet the aspirations of the Tamil minority. Mr Jayewardene told me that the Sri Lankan government is willing to consider any other proposals which would give the Tamil minority their due share in the affairs of their country within the framework of a united Sri Lanka.
I gave my view that discussion between the Government and the Tamil community on this broader basis would be useful and that a solution has to be sought at the conference table. I offered our good offices in whatever manner that may be needed. Mr Jayewardene expressed his appreciation of this offer made in the context of the traditional friendly ties between our countries. He later informed me that his President welcomes the offer.’
It was evident that Prime Minister Mrs Gandhi’s offer to mediate was an offer that could hardly be refused by President Jayewardene. This was despite a growing anti-Indian wave in the South and J R Jayewardene’s own aversion to the ‘big brother’, in this case the ‘big sister’.
The diplomatic initiative was to soon follow. G Parthasarathy or GP, as he was known in Delhi circles, was a retired diplomat and a well-known educationist. He arrived in Colombo on 25th August for discussions with President Jayewardene. His mandate was to initiate and mediate a dialogue on a political settlement between the TULF and the Sri Lankan Government.
Interestingly enough, the LTTE expressed its own reservations about any diplomatic initiative. According to a report by the Weekend Sun, a spokesman of the LTTE in Madras had asserted in a speech in Madras that: ‘The fight for Eelam will be by bullets and not by words across the table. For this we are raising a national liberation army and we need Indian help. But right now the Indian government is riding the wrong horse. It has created a serious diplomatic blunder.’ The reference was clearly to the pride of place given to the TULF in the diplomatic initiatives.
Between August and December of 1983 Parthasarathy had a series of discussions with President Jayewardene and other Sri Lankan Government officials. He similarly held discussions with leaders and representatives of political parties. Intense discussions took place with the TULF in Colombo and in New Delhi with a certain amount of publicity. However GP also held discussions with leaders and representatives of the Tamil politico-military, in particular PLOTE and EPRLF, in order to ascertain their views and opinions. 13 Such meetings were at the unofficial level and often in the wee hours of the morning at his residence. Contrary to the impression in Colombo where Parthasarathy was seen as a Brahmin -Tamil and therefore suspect, he was actually stressing the need for moderation and reconciliation.
On the other hand, a mandate had also been given to RAW, India’s external intelligence service, to sustain the resistance capacity of the Tamil militant organizations as part of ‘India’s double-track strategy of talking while pressurizing through the arming of the Tamil militants’. Further, RAW had to ensure that Tamil militants organizations did not find other ‘patrons’ inimical to India’s interests, or strengthen themselves to the extent of making their secessionist demand a reality. The division of Sri Lanka and its repercussions in India, through Tamil Nadu, was clearly something that India wanted to avoid.
The presence of training camps in India was exposed when an Indian fortnightly, India Today, in its issue of 31st March 1984, gave details of the location of various training camps in Tamil Nadu. Although some of the locations mentioned were erroneous, the gist of the article could not be disputed. This issue was promptly taken up for discussion in the Sri Lankan Parliament. Prime Minister Premadasa declared: ‘We stand by all what we have said in this House, that is, that there are training camps on Indian soil and Indian territory. I repeat it once again. It is for the Government of India to take note of it and take suitable action. I make this statement on behalf of the Government of Sri Lanka … India cannot bully Sri Lanka. We may be a small country but we have our self-respect and we will stand up to any challenge.’
It was evident that Delhi’s multi-linear agenda was beginning to spill over. The slip was beginning to show. And this provided Colombo with the pretext to seek the military support of the Western bloc and neighbouring countries in the region, (ie, Washington-London-Pretoria-Tel Aviv-Islamabad-Beijing). The opening-up of the Special Interests Section of Israel In Colombo, in return for the services of Israel’s intelligence agencies, Mossad and Shin Beth, and Sri Lanka’s support for Britain on the Falklands crisis at the United Nations, as a gesture of goodwill for the military assistance and training facilities provided by Britain, overtly or covertly, were clear instances of a rupture in Sri Lanka’s foreign policy orientation and its previous adherence to strategic alliances within the framework of the Non-Aligned Movement (NAM). It was also a clear manifestation of Sri Lanka being sucked into the geo-politics of the region, with extra-regional implications.
India’s involvement, similarly, began to keep pace with developments at the geo-political level, as well as with developments within Sri Lanka that had a direct bearing on the Tamil Question and cross-border affiliations.
The All Party Conference (APC) met on 10th January 1984, following the initiatives by Parthasarathy. Prior to that, on 21st December 1983, President Jayewardene summoned a meeting of 8 political parties to consider the question of holding an All Party Conference on ‘the daily growing problems of the country in regard to ethnic affairs and terrorism’. Although at that meeting it was decided that the TULF, NSSP and the JVP be invited, the latter two were excluded since they stood ‘proscribed’.
The Political Parties which eventually participated included the United National Party (UNP), Sri Lanka Freedom Party (SLFP), Communist Party (CPSL), Lanka Sama Samaja Party (LSSP), Mahajana Eksath Peramuna (MEP), All Ceylon Tamil Congress (ACTC), Ceylon Workers Congress (CWC), Democratic Workers Congress (DWC) and the Tamil United Liberation Front (TULF). In addition, a decision was taken to widen the participants to include a medley of Buddhist, Hindu, Christian and Muslim religious organizations. (The Island – July 13, 2008)
Monday, 18 July 2011 00:00
By Gamini Akmeemana
In July 1983, I was working in a Middle Eastern country. When I heard about the anti-Tamil riots in Sri Lanka, I was aware of a catastrophe, even though I was too politically immature then to grasp the full nature of the tragedy and its implications for Sri Lanka in the years to come.
My sympathies for the victims were heartfelt and deep. In 1983, though, I was a very naïve, well-meaning Sinhala Buddhist young man who believed that a limited war could contain the LTTE, and that the government was now fully awake to the ugly reality of communal violence and would make sure it would not happen again by offering the Tamils a satisfactory political deal.
Twenty eight years later, I know better. Let’s not start another round of blame games.
Whatever terrorists do, governments are duty bound to protect their citizens. What I failed to realise back then was that the government shouldn’t have let Black July happen in the first place. After returning home in 1984, I remember telling a Tamil tenant in my neighbourhood how bad I felt about the whole thing. He didn’t even smile. Giving me a blank look, he quickly disappeared indoors.
I felt puzzled then by his behaviour, though now I know that, in his place, I would have done exactly the same thing. But I belonged to the majority, brought up with centrist, conservative political views, well-meaning but complacent, and hardly in a position to put myself in the lot of a persecuted minority, of someone who has had a family member hacked to death and the house burnt down by a ranting mob.
Now I know better. Even though I was never politically connected to any group that could even be remotely called subversive, and lived in the relative safety of central Colombo during the dark years of the 1987-90 terror and disappearances, I learnt then what it was like to be caught up helplessly between warring factions bent on annihilating each other, what it was like to have a friend abducted and disappeared by a death squad (who turned out to be policemen working for presidential security). I learned the hard way that the locked doors of your own house provided no safety if someone has your name in their list purely by mistake as part of a personal vendetta.
There was a period of relative complacency in the 1990s, when Chandrika Kumaratunge became president, vowing to deliver peace and prosperity. Now we all know better.
Especially over the past six years, I have again lived with that lurking fear in the guts, mainly because of my profession of journalism because the grey areas which always existed in freedom of expression have become so murky as to be unfathomable. Being a member of the majority is no longer an insurance policy against wanton personal destruction at the hands of others. That has been my political education over the past thirty years. You are safe as long as you toe the line, but only just so.
When I returned to my home in Colombo Eight in 1984, Borella town and its environs still bore many scars of July 1983. There were gutted houses and buildings along Cotta Road and many of the narrow lanes with whimsical names from the colonial days. The biggest scar was the gutted BCC building with its stricken clock facing Borella town centre. This building was one of the first to be torched by the mob heading from the General Cemetary (or Kanatta, where the cremation of thirteen soldiers killed by the
LTTE in Jaffna sparked off the riots (in reality, not a spontaneous burst of anger but a well-planned ‘pogrom’ involving several top ministers to rid Colombo of its Tamils) towards Maradana through Borella town. The clock bore mute testimony to the tragic hour for many years. Incredibly, no one thought of removing it right into the newmillennium, until the building was finally repainted a few years ago and the old scar of the stricken clock finally removed.
I think that is a perfect symbol of the majority’s insensitivity towards the horrible events of July 1983, of our inability to learn lasting lessons from it. Of the millions who passed Borella town in the intervening years, I wonder how many knew what that clock signified. The symptoms of the malaise are evident when you talk to long-time residents and shop keepers of Borella. Talking to me, none of them has ever mentioned this horrific event, let alone express any regrets.
Then there is the Borella bus stand, another eyesore in an irritatingly bland town without any pretensions to culture (the Punchi theatre down Cotta Road looks like a happy accident). Shared uneasily between the private bus mafia and the decadent state bus service, this rundown bus passenger terminal was the infamous venue of a famous photograph taken in July 1983 – that of a naked Tamil man sitting on the cement step leading to it, covering his face with both hands, while a smiling Sinhala patriot is about to kick him viciously.
This is a remarkable photograph because, as far as I know, no other such bleak photographic evidence of man’s inhumanity to man during Black July exists. Pictures only showed gutted buildings and vehicles. This is because photographers themselves were prime targets of the mobs, and inconspicuous devices such as mobile phone cameras were unknown. This black and white photo was taken in fading light with a flash gun.The man who took it was Chandragupta Amarasinghe, an obscure photographer working for the Communist Party newspaper Aththa at the time.
No one seems to remember him today. Though his photograph has been reprinted many times (though not in the mainstream media), I have never seen him given credit in print.I remember him as a young man with a scraggly beard who went in slippers, carrying his battered old SLR camera in a ragged cloth bag. It may he his sorry appearance which spared him the mob’s wrath. No one knows his wherabouts today, but his unique, brave photograph is as powerful in its own way as Francisco Goya’s famous painting of Napoleon’s soldiers executing Spanish civilians in Madrid or any of those photographs from the days of civil rights struggles in the US or apartheid in South Africa.
But can we be sure that this dark history won’t repeat itself?
July ’83: Telling it like it was
March 7, 2013, 12:00 pm
I am in total accord with Anne Abayasekara’s splendid rebuttal (The Island of March 4) of P. S. Mahawatte’s argument that July ’83 was not a pre-planned attack but a spontaneous outburst caused by emotions unleashed at the funeral of the soldiers at Kanatte. AA has mentioned only a few details – very telling details indeed – in support of her rebuttal, but they suffice because over the years many very telling details have been brought out pointing inexorably to the fact that July ’83 was a pogrom carefully orchestrated at the level of the state.
In addition, AA has now brought out significant new details about the role of the press at that time. It reacted to the horrors of ’83 with a thunderous silence. Why? She states that she had a weekly column then in the Sunday Times, the Editor of which (Rita Sebastian) warned her that she should make no reference to the horrors that had been taking place. It is easy to make plausible guesses about the reasons. There could have been a dictat from the state enjoining silence, or common sense told media personnel that speaking out would transform them also into human bonfires. Surely, the plight of the media is not quite so parlous today.
I have long held that July’83 was the apogee of the state terrorism unleashed by the 1977 government. But, who in the state, were responsible? It appears from a detail brought out by AA – of which I have been hitherto unaware – that Premadasa has to be exonerated. According to AA he had said in August 1983 that the country had suffered “a crisis of civilization” in July that year. That prompted AA to write an article on the subject, which was published in the Sun together with what she calls “a worthy and courageous indictment” by Professor Palihawardana. So, not all were guilty, and some of the people stood out admirably. The details about them are worth reiterating, as I am doing here, because they provide hope for the future. One tends to forget newspaper material very quickly.
There are two particular reasons why I am writing this letter. One is that I believe that there will never be full ethnic reconciliation until there is a proper reckoning over July ’83. Unless those responsible are identified the notion of collective Sinhalese guilt will always linger in the Tamil psyche, and that will stand in the way of full ethnic reconciliation. The Sharvananda Commission did an excellent job but it was not provided – I must say inexcusably not provided – the means and the time to do its job fully and properly.
The second particular reason is the obvious relevance July ’83 has to the situation prevailing today in our ethnic relations. It is clear that the Government does not want a recurrence of July ’83. But the anti-Muslim hate campaign and incidents continue. The police play the role of passive spectators, and the Government does nothing about that. Therefore, unlike in July ’83, the responsibility of the Government for the present situation is quite clear. However, as I pointed out in a recent article on the Muslim factor in our politics, all our Governments since 1975 have refused to effectively counter anti-Muslim action. That is a horrible fact pointing to a horrible reality: the Sri Lankan State itself is racist.
Izeth Hussain
Izethhussain@gmail.com
Thousands of People were Slaughtered
JULY EVENTS
The events of July 1983 are poignant for the entire Tamil population around the world. Between July 24 and 29, Tamils were systematically targeted with violence in Colombo and many other parts of Sri Lanka.
Sri Lankan Governments officials categorized the violence as uncontrollable race riots instigated by the killing of 13 Sinhala soldiers on the night of July 23. However, history and the course of events during Black July illustrate the Sri Lankan Government’s undeniable involvement in the genocidal acts against Tamils.
July 24 (Day 1): At 1 o’clock in the morning of July 24, the army rounded up hundreds of Tamils in Trincomalee, Mannar, and Vavuniya in the Northeast who had fled the anti-Tamil riots of 1977 and 1981. These Tamils were forcibly taken and left without possessions in the central hills.
Before the riots broke out in Colombo, the army in Jaffna went on rampage killing 51 innocent Tamil civilians. In Trincomalee, similar violence broke out as members of the Navy randomly shot at civilians and burnt down Tamil property.
In the evening in Colombo, the state funeral was being organized for the soldiers. Thousands of people arrived at the cemetery but the bodies failed to appear. After waiting several hours, much of the crowd objecting the burial in Kanatte and demanded the bodies to be returned to the next of kin. As the large crowd began to leave the grave, a new group of people (identified as government gangs) entered the Borella junction and raised anti–Tamil cries. As the anti-government cry subsided and anti-Tamil cries became dominant, arson and murdering of Tamils broke out.
July 25 (Day 2): After the midnight lull, mobs were led by people with voter registration lists in hand torched Tamil homes, looted and destroyed Tamil businesses. All traffic was searched, and any Tamils found were killed, maimed, or burned alive. Cyril Matthew, Minister of Industries, was witnessed directly pinpointing shops to be burned down.
Many policemen were deployed throughout the city; however, they tacitly stood and watched on. Witnesses recall lorry loads of armed troops leisurely waving to looters who waved greetings back. Curfew was only declared by the President late in afternoon after the worst was over. However, the violence continued unabated. Tens of thousands of Tamils who were homeless, sought refugee in schools and places of worship.
In Welikade prison, 35 Tamil political prisoners who were awaiting trail under the Prevention of Terrorism Act, were massacred by Sinhalese prisoners with the complicity of jail guards using spikes, clubs and iron rods.
The violence spread rapidly throughout the country, engulfing towns like Gampaha, Kalutara, Kandy, Matale, Nuwara Eliya and Trincomalee. One town was completely wiped out – the Indian Tamil town of Kandapola, near Nuwara Eliya.
July 26 (Day 3): Government imposed a strict censorship of media reporting on the anti-Tamil violence. Word spread of Sri Lanka’s state of disorder as eye witness accounts and photographs taken by returning tourists illustrated the scale of violence. They described how Tamil motorists were dragged out of their vehicles and hacked to pieces while others were drenched with petrol and set alight in full view of the security forces. The International Airport in Colombo was closed.
July 27 (Day 4): 17 more prisoners at Welikade Prison were hacked to death just two days after the prison massacre. The surviving 36 prisoners are transferred to other prisons. Rioting continued and the curfew is extended. Witnesses of the violence reported that charred corpses of Tamil victims lined the streets of Colombo, some mutilated with X’s.
July 28 (Day 5): President J.R. Jayewardene addressed the nation for the first time since the anti-Tamil pogroms, only to fan the flames of anti-Tamil sentiments by stating that anyone who advocated for separatism would lose all their “civic rights”. He states, “….the time has now come to accede to the clamour and natural request of the Sinhala people to prevent the country from being divided.” Vigilantes set up make-shift roadblocks in villages across the island, searched cars and buses for Tamil passengers. In one incident, a Sinhalese mob burnt to death about 20 Tamils on a minibus as European tourists look on in horror.
July 29 (Day 6): Tamils in Colombo began evacuating by cargo ship to the Northern city of Jaffna. Hundreds more internally displaced persons waited anxiously for the next cargo ship to transport them to Jaffna.
July 30 (Day 7): Violence began to dissipate. There was an extreme food shortage in Colombo and across the island as a result of the week long violence.
Post-Riots: Tamils fearing persecution, flee their homeland for Western countries. Tamils began to seek refugee in places such as Canada, Europe, Australia and the U.S. Canada introduced a “Special Measures” program for Sri Lanka allowing family members of those affected by the Anti-Tamil pogroms to join relatives already in Canada. (http://www.blackjuly83.com/EventsofBlackJuly.htm)
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.