யாழ் மருத்துவமனைப் படுகொலை: குருதியால் நனைந்த புனிதப் பணி – ஒரு துயரத்தின் நினைவு

இன்று, ஈழத் தமிழர்களின் வரலாற்றில் மிக இருண்ட நாட்களில் ஒன்றின் நினைவு தினம். மருத்துவமனை என்பது நோயுற்றோருக்கும், காயம்பட்டோருக்கும் அடைக்கலம் தரும் ஒரு புனிதமான இடம். போர்க்களத்தில் கூட அது ஒரு சரணாலயமாகவே பார்க்கப்பட வேண்டும் என்பது சர்வதேச விதி. ஆனால், 1987 ஆம் ஆண்டு, அக்டோபர் 21 மற்றும் 22 ஆம் திகதிகளில், அந்தப் புனிதமான இடமே ஒரு கொலைக்களமாக மாற்றப்பட்டது. உயிர் காக்கும் பணியில் இருந்த மருத்துவர்களும், தாதியர்களும், பணியாளர்களும், உயிர் காக்க அங்குத் தஞ்சமடைந்திருந்த நோயாளிகளும், பொதுமக்களும் இந்திய அமைதிப்படையினரால் ஈவிரக்கமின்றி சுட்டுக் கொல்லப்பட்ட அந்தத் துயரத்தின் வடு இன்றும் ஆறாமல் உயிர்ப்புடன் இருக்கிறது.

போரின் பின்னணி: ‘ஒப்பரேசன் பவன்’

1987 ஆம் ஆண்டு, ‘ஒப்பரேசன் பவன்’ என்ற பெயரில் இந்திய அமைதிப்படை, விடுதலைப் புலிகளிடமிருந்து யாழ்ப்பாணத்தைக் கைப்பற்றும் நோக்கில் ஒரு பாரிய இராணுவ நடவடிக்கையை மேற்கொண்டிருந்தது. யாழ் குடாநாடு முழுவதும் எறிகணை வீச்சுகளாலும், துப்பாக்கிச் சூடுகளாலும் அதிர்ந்துகொண்டிருந்தது. மக்கள் உயிரைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டு பாதுகாப்பான இடங்களைத் தேடி ஓடிக்கொண்டிருந்தனர். அக்காலத்தில், யாழ் போதனா வைத்தியசாலையே குண்டுவீச்சுகளில் காயமடைந்தவர்களுக்கும், நோயுற்றவர்களுக்கும், பாதுகாப்புத் தேடிய நூற்றுக்கணக்கான பொதுமக்களுக்கும் ஒரே அடைக்கலமாக விளங்கியது. மருத்துவர்களும், தாதியர்களும் தமது உயிரைப் பணயம் வைத்து, ஓய்வின்றி அங்குச் சேவையாற்றிக் கொண்டிருந்தனர்.

அந்தக் கொடிய நாள்: அக்டோபர் 21, 1987

அக்டோபர் 21 ஆம் தேதி காலை, வைத்தியசாலைக்குள் விடுதலைப் புலிகள் ஊடுருவியிருப்பதாக இந்திய அமைதிப்படைக்கு சேவகம் செய்த தரப்பினர் கொடுத்த தவறான தகவலின் அடிப்படையில், இந்திய அமைதிப்படையினர் மருத்துவமனை வளாகத்தைச் சுற்றி வளைத்தனர். எந்தவித முன்னறிவிப்புமின்றி, மருத்துவமனை கட்டிடங்களை நோக்கித் துப்பாக்கிச் சன்னங்கள் மழையெனப் பொழியப்பட்டன. மருத்துவமனையின் வெளிநோயாளர் பிரிவு, கதிரியக்கப் பிரிவு மற்றும் பல கட்டிடங்கள் தாக்குதலுக்கு உள்ளாயின.

உள்ளே, உயிரைக் காக்கப் போராடிக்கொண்டிருந்த மருத்துவ ஊழியர்களும், நோயாளிகளும் செய்வதறியாது திகைத்தனர். படுக்கைகளுக்குக் கீழும், மேசைகளுக்குப் பின்னாலும் பதுங்கிக்கொண்டு உயிர்தப்ப முயன்றனர். ஆனால், இந்தியப் படையினர் மருத்துவமனைக்குள் நுழைந்து, கண்ணில் கண்டவர்களையெல்லாம் சுட்டுத் தள்ளினர்.

தனது பணியை முடித்துவிட்டு வீடு திரும்பிய மருத்துவர் ஏ. சிவபாதசுந்தரம், மீண்டும் மருத்துவமனை க்கு அவசர அழைப்பு வந்ததால் திரும்பியபோது வழியிலேயே சுட்டுக் கொல்லப்பட்டார்.

பணியில் இருந்த மருத்துவர்களான கே. பரிமேலழகர், கணேசரத்தினம், மற்றும் மூன்று தாதியர்கள் உட்பட பல மருத்துவ ஊழியர்கள் தமது கடமையைச் செய்து கொண்டிருக்கும்போதே இரக்கமின்றி கொல்லப்பட்டனர்.

மருத்துவமனையில் தங்கியிருந்த நோயாளிகள், அவர்களைப் பராமரித்த உறவினர்கள், பாதுகாப்புத் தேடி அங்கே தஞ்சமடைந்திருந்த பொதுமக்கள் எனப் பலரும் இந்தப் படுகொலைக்கு இலக்காயினர்.

தாக்குதல் அடுத்த நாளான அக்டோபர் 22 அன்றும் தொடர்ந்தது. அன்று காலையில் வெள்ளைக் கொடியுடன் வெளியே வர முயன்ற ஊழியர்களும் சுடப்பட்டனர். சுமார் 36 மணி நேரத்திற்கும் மேலாக, அந்த உயிர் காக்கும் ஆலயம், மரண ஓலங்கள் நிறைந்த ஒரு மரணக் குழியாக உறைந்து போயிருந்தது.

அழிவின் சுவடுகள்: ஆறாத வடு

தாக்குதல் முடிவுக்கு வந்தபோது, மருத்துவமனை வளாகம் முழுவதும் இரத்தமும், சிதறிய உடல்களுமாகக் காட்சியளித்தது. சுமார் 70 பேர், இதில் மருத்துவர்கள், தாதியர்கள், மருந்தாளர்கள், மற்றும் நோயாளிகளும் அடங்குவர், இந்தப் படுகொலையில் கொல்லப்பட்டதாகப் பதிவுகள் கூறுகின்றன. சர்வதேச மனிதாபிமானச் சட்டங்கள் அப்பட்டமாக மீறப்பட்டதன் கோரச் சின்னமாக இந்த நிகழ்வு வரலாற்றில் பதிவானது.

இந்த நாள், திட்டமிட்ட ஒரு படுகொலையின் நினைவு தினம் மட்டுமல்ல. அது, போரின் உச்சகட்டத்திலும், மரணத்தின் வாயிலிலும் நின்று, மனிதாபிமானத்தையும், தமது தொழில் தர்மத்தையும் உயிரென மதிப்பவர்களுக்கு நேர்ந்த துரோகத்தின் நினைவு தினம். தங்கள் உயிரைக் கொடுத்து, பல உயிர்களைக் காக்க முயன்ற அந்த மருத்துவ ஊழியர்களின் தியாகத்தை நினைவுகூரும் ஒரு புனித நாள்.

இன்று, அந்தத் தியாகிகளின் நினைவாக யாழ்ப்பாணத்திலும், உலகெங்கிலும் வாழும் தமிழர்கள் மெழுகுவர்த்திகளை ஏற்றி, மலர் தூவி அஞ்சலி செலுத்துகின்றனர். அந்த வைத்தியசாலையின் சுவர்களில் படிந்த குருதிக் கறை, ஒருபோதும் அழிக்க முடியாத ஒரு வரலாற்றுச் சாட்சியமாக நின்று, நீதிக்காக அமைதியாகக் குரல் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறது.