Vanni: British Rule and Changes in Livelihoods

வன்னி: பிரித்தானிய ஆதிக்கமும் வாழ்வியல் மாற்றங்களும்

Sinnakuddy Thasan

இத்தொகுப்பு, பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் கீழ் வன்னிப் பகுதியின் நிர்வாகம் மற்றும் சமூக மாற்றங்கள் குறித்த வரலாற்றுப் பதிவுகளைக் கொண்டுள்ளது

. இது ஆங்கிலேயர் ஆட்சியில் வன்னியின் நிர்வாக அமைப்பு, வரி விதிப்புகள், வர்த்தக நடவடிக்கைகள், மற்றும் பண்டாரவன்னியன் போன்ற உள்ளூர் தலைவர்களின் கலகங்கள் பற்றி விவரிக்கிறது. மேலும், குளங்கள் உடைந்து விவசாயம் பாதிக்கப் பட்டதாலும், கொள்ளைக்காரர்களின் அட்டகாசத்தாலும் ஏற்பட்ட வறுமை நிலை, மற்றும் மக்களின் துயரங்கள் பற்றியும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. அரசாங்கத்தின் முயற்சிகள், வறுமையைப் போக்க எடுக்கப்பட்ட நடவடிக்கைகள், கல்வி மற்றும் விவசாய மேம்பாட்டுத் திட்டங்கள் பற்றிய தகவல்களும் இதில் அடங்கும். இறுதியில், வன்னிப் பகுதியின் நிர்வாகப் பிரிவுகளில் ஏற்பட்ட மாற்றங்கள் மற்றும் முக்கிய அதிகாரிகளின் பங்களிப்புகள் சுருக்கமாக விவரிக்கப்பட்டுள்ளன.

ஆரம்பகால நிர்வாகம் மற்றும் அதிகாரிகள்:

ஆங்கில அரசாட்சியின் தொடக்கத்தில், வன்னி ஆட்சி சிலகாலம் யாழ்ப்பாணக் கலக்டரின் கீழும் சிலகாலம் திருக்கோணமலைக் கலக்டரின் கீழும் இருந்தது.

இந்திய ஒளமில்தார்களால் வன்னி நடத்தப்பட்டது. அவர்களில் சுப்பபோக்கி முதலியார் என்பவர் மக்களுக்கு இடுக்கண் செய்ததுமன்றிச் சிறு குற்றங்களுக்குக் கடுந்தண்டமும் விதித்து வந்தார்.

இந்திய உத்தியோகத்தர் திருப்பி அனுப்பப்பட்ட பின்பு, பறங்கிகளே அவ்வுத்தியோகத்தில் இருந்தனர்.

கி.பி. 1801 தொடக்கம் 1805 வரை ஏபிரகாம் எவாட் பத்தோலமியுஸ் என்பவர் ஒளமில்தாராயிருந்தார்.

1806 ல் வன்னி யாழ்ப்பாணக் கலக்டரின் கீழ் இருந்தது.

1807 ல் முல்லைத்தீவு, வவனியாப் பகுதிகளைக் கொண்ட வன்னியை மாகாணமாக்கி, முல்லைத்தீவில் கச்சேரி வைத்து, கௌரவ ஜோர்ஜ் ரேணர் முதல் வருமான ஏசண்டராகவும், பின்பு 1808 ஜூலையில் கலக்டராகவும் நியமிக்கப்பட்டார்.

ரேணருக்குக் கீழ், பூவரசங்குளத்தில் (பின்பு அன்னதேவன் மடுவில்) ஒரு பறங்கி றெசிடென்ற்றும், நான்கு பறங்கி அதிகாரங்களும் (பூவரசங்குளம், வனிய விளாங்குளம், பனங்காமம், அன்னதேவன் மடு), பதினாறு பற்றுக்களாகப் பிரிக்கப்பட்டு ஒவ்வொரு பற்றுக்கும் ஒரு முதலியாரும் நியமிக்கப்பட்டனர்.

முதலியார்களுக்குக் கீழ் லாஸ்கொறீன் பட்டாளத் தலைவராகிய போர்மந்த முதலியார், மேயொறால், உடையார், விதானை, அடப்பனார், பட்டங்கட்டி முதலிய தலைமைக்காரரும் இருந்தனர்.

1808 டிசெம்பர் 1 முதல் அதிகார உத்தியோகம் நீக்கப்பட்டது. அதன்பின் முதலியார்களே இக்கடமைகளைப் பார்த்து வந்தனர். அவர்களே வன்னியரென்று அழைக்கப்பட்டனர்.

1813 ஜனவரியில் எஜீக்கியல் டேலிட் வோயிற் வன்னிக் கலக்டரானார்.

1815 மே மாதத்தில் ஜோன் கோடன் போர்ப்ஸ் கலக்டரானார்.

1818 மே 1 அன்று அரசினர் வன்னி நாடு தனி கலெக்டரின் கீழிருப்பதை நீக்கி, அதை மன்னார், யாழ்ப்பாணம், திருக்கோணமலை ஆகியவற்றுடன் பிரித்துச் சேர்த்தனர்.

1833 ல் திருக்கோணமலைக்குச் சேர்ந்த எட்டுப் பற்றுக்களையும் பிரித்து, உடையாவூரையுங் கிழக்கு மூலை வடக்கையும் மன்னாருடன் சேர்த்து, மிகுதியான பற்றுக்கள் ஆறையும் யாழ்ப்பாணத்திற்குச் சேர்ந்த புதுக்குடியிருப்பையும் வன்னிப் பெரும்பகுதி ஆக்கி, வடமாகாணத்தின் ஒரு பிரிவாக யாழ்ப்பாண ஏசண்டராகிய டயிக் அவர்களின் ஆளுகையில் விடப்பட்டன.

எட்மன்ட் வூட் முல்லைத்தீவுப் பகுதிக்கு நீதவானாக நியமிக்கப்பட்டார்.

1845 ஜனவரி 1 முதல் குற்றவிசாரணைக் கோடுகள் மாற்றப்பட்டு, ஹென்றி போல் வன்னிப்பகுதி உதவி ஏசண்டராகவும், றிக்குவெஸ்ற் கோடு, பொலிஸ் கோடு நீதிபதியாகவும் நியமிக்கப்பட்டார்.

1854 நவம்பர் 16 முதல் 30 வரை கொழும்பு முத்துக்குமாரசுவாமி முல்லைத்தீவில் உதவி ஏசண்டராக இருந்தார்.

1876 ல் வன்னி இரண்டு பெரும்பகுதிகளாகப் பிரிக்கப்பட்டு முல்லைத்தீவுக்கு ஒரு உதவி ஏசண்டரும், வவனியாவுக்கு வேறொருவரும் நியமிக்கப்பட்டனர். ஆனால், 1883 ஏப்ரல் 1 அன்று அவை மீண்டும் ஒன்றாக்கப்பட்டன.

வரிகள் மற்றும் வருவாய்:

கி.பி. 1802 ல் பூணாரவரி (தங்க வெள்ளி நகைகள் அணிபவர்களுக்கு வருடம் 2 இறைசால்) வன்னியில் அறவிடப்பட்டது. 1806 ல் இவ்வரி மூலம் 2959 இறைசால் கிடைத்தன. 1808 ல் கலக்டரின் கேள்விப்படி பூணார வரி நீக்கப்பட்டது.

1808 ல் மக்கள் உப்பு வரியையும் நீக்கும்படி கேட்டனர்.

கர்ணல் பார்புற் யாழ்ப்பாணக் கலக்டராயிருந்த காலத்தில், “பிரயாணவரி” (ஊடுபோக்கு நிலையங்களாற் செல்லும் ஒவ்வொரு பிரயாணியும் ஒவ்வொரு பணம்) விதிக்கப்பட்டது. இவ்வரியினால் வருடம் 45 இறைசாலுக்கு மேற் கிடைக்கவில்லை. இவ் வரி 1816 ல் நீக்கப்பட்டது.

1806 ல் மீன்வரி அறவிடப்பட்டது.

1808 ல் அடுத்த வருட உப்பு வியாபாரக்குத்தகை 410 இறைசாலாகவும், சாராயக் குத்தகை 305 இறைசாலாகவும் விற்கப்பட்டன.

1811 ல் கடைவரி (தானியங்களுக்கு 2%, மற்ற சாமான்களுக்கு 3%), எல்லைப்புற வரி (ஒரு மாகாணத்திலிருந்து மறு மாகாணத்திற்கு அல்லது கண்டியரசன் தேசங்களுக்குக் கொண்டு போகும் சாமான்களுக்கு 10%, 1812 ல் 5% ஆக்கப்பட்டது), ஆடம்பரச் சடங்குவரி, யானை பிடித்து விற்கும் உத்தரவுச் சீட்டு வரி என்பன நியமிக்கப்பட்டன.

கடைவரி 1813 ல் நீக்கப்பட்டது.

1812 ல் சாயவேர் வரி நியமிக்கப்பட்டது, ஆனால் வன்னியின் சாயவேர் விலையிற் குறைவானதாலும், குத்துவோர் அங்கில்லாததாலும் அறவிடப்படவில்லை.

ஊழியம் பணவரியாக அறவிடப்படவில்லை, ஊழியமாகவே செய்விக்கப்பட்டது.

1849 ல் நியமிக்கப்பட்ட பகிரங்க வீதி வரி (தலைவரி) வன்னிக்கும் மன்னாருக்கும் 1 சிலின் 6 பென்சாக விதித்து, 1871-ல் ரூபா. 1-25 ஆக்கப்பட்டது.

நெல் வாயிதா வருவாயில் ரேணர் காலத்தில் 2% கலக்டருக்கு கொடுக்கப்பட்டது.

சிறு தானிய வரி 1890 டிசெம்பரிலும், நெல்வாயிதா 1892 முடிலிலும் நீக்கப்பட்டன. ஸேர் பொன். இராமநாதன் இதில் விசேடமாக முயற்சியெடுத்து அனுகூலமடையச் செய்தார்.

தற்போது வன்னி அரசிறை வருவாய் பிரதானமாகக் கள்ளுச் சாராயக் குத்தகையினாலும், முடிக்குரிய காணி விற்பனவினாலும், முத்திரை விற்பனவினாலுமே கிடைக்கின்றது.

பண்டாரவன்னியன் கலகங்களும் அதன் விளைவுகளும்:

கி.பி. 1803 ல் ஆங்கிலேயருக்குங் கண்டியரசனுக்கும் போர் நிகழ்ந்தபோது, நுவரகளாவிப் பண்டாரவன்னியன் ஆங்கிலேயரை இலங்கையில் நின்றுந் தொலைத்துப் போடுவதாகச் சபதங் கூறி, கொட்டியாரத்தையும் முல்லைத் தீவையும் பிடித்தான்.

முல்லைத்தீவுக் கோட்டையிற் காவலாயிருந்த கப்பித்தானுஞ் சிப்பாயிகளும் யாழ்ப்பாணத்திற்கு ஓடினார்கள்.

பண்டாரவன்னியன் யானையிறவுப் பக்கத்து மூன்று கோட்டைகளையுந் தனதாக்கினான்.

திருக்கோணமலை, யாழ்ப்பாணம், மன்னார் ஆகிய மூவிடங்களிலுமிருந்து மூன்று சிப்பாயிப் பட்டாளங்கள் போய்க் கோட்டைகளைக் கைப்பற்றினதுமன்றிப், பண்டாரவன்னியனையும் அவனுடன் சென்ற வீரர்களையும் ஒக்டோபர் 31 முல்லைத் கக்சில மடுவிற் சந்தித்தபோது, பண்டாரவன்னியன் தப்பியோடினான். ஏனையோரில் 46 பேர் கைதிகளானதோடு அவனுடைய படைத் தலைவர்களும் ஆங்கிலேயர் கைப்பட்டன.

அவனுக்கு உதவியாயிருந்த குமாரசிங்க முதலியார் தூக்கிலிட்டுக் கொல்லப்பட்டார்.

1809 ல் பண்டாரவன்னியன் மீண்டும் கலகம் விளைக்கத் தொடங்கினான். 1810 மே மாதத்தில் கிழக்கு மூலை தெற்கிலுள்ள கிராமமொன்றிற் புகுந்து வீடுகளைக் கொள்ளையடித்து, ஊரவர்களிற் சிலரையும் கொன்றான்.

வன்னியர் கலகம் அமைதியுற்றாலும், நெடுங்காலமாக நடந்த கலகங்களினாலும், பலமுறைகளிற் பெய்த பெருமழையினாலும் உடைந்த குளங்களைத் திருத்தாத படியினாலும், காட்டுக் காய்ச்சலினாலும் நெல்வேளாண்மை அழிந்து விட்டதால், நாட்டில் வறுமையதிகரித்தது.

பண்டாரவன்னியனைச் சேர்ந்தவர்கள் கள்வராகவுங் கொள்ளைக்காரராகவுந் திரிந்தனர். அவர்கள் கிராமங்களிலுஞ் சிற்றூர்களிலும் நுழைந்து ஆடுமாடுகளைக் கவர்ந்தும், அகப்படும் பொருள்களைக் கொள்ளையடித்தும், பெண்களையும் பிள்ளைகளையும் பிடித்துத் தூரதேசங்களுக்குக் கொண்டு போய் அடிமைகளாக விற்றும் பல நிட்டூரங்களைச் செய்து வந்தனர்.

இதனால் அநேக கிராமங்கள் குடியற்றழிந்தன. நாடுகள் யாவுங் காடுகளாகி யானைகளுந் துஷ்ட மிருகங்களும் மிகுந்த இடமாயின.

பொருளாதாரம் மற்றும் மக்கள் நலன்:

குடிசனங்கள் மிகவும் வறுமைப்பட்டிருந்தபடியாலும், யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து சனங்கள் குடியேறுவதற்காகவும், ரேணர் என்னும் கலக்டர் பாக்கு, கோப்பி, மிளகு, எள்ளு, பருத்தி, மெழுகு, தேங்காய், கொப்பறா, தேங்காய் எண்ணெய் முதலிய சாமான்களுக்கு எவ்வித வரியும் இருக்கக்கூடாதென்றும், தபால் வரியையும், காணி வழக்கு முத்திரை வரியையும் நீக்கிவிடவேண்டுமென்றும் அரசினர்க்கு விண்ணப் பித்து பல இடுக்கண்களைத் தீர்த்து வைத்தார்.

நீதிபதியும் கோட்டுத்தியோகத்தரும் சுற்றுப் பிரயாணஞ் செய்யும் செலவுக்காக மாத்திரம் ஒவ்வொரு சிவில் வழக்குக்கும் ஒரு பணம் அறவிடப்படவேண்டுமென்றும், விண்ணப்பங்கள் தமிழில் எழுதவேண்டுமென்றும் அவர் பரிந்துரைத்தார்.

வேளாண்மையை விருத்தி செய்வதற்குச் சகாயமாகச் சனங்களுக்கு விதை நெல்லு வாங்கவும், குளங்களைத் திருத்தவும் அரசாட்சியாரால் முற்பணம் கொடுக்கும்படி செய்வித்தனர்.

வாங்கிய பணத்தையேனும் அதன் வட்டியையேனும் கொடுக்க முடியாதவர்களிட மிருந்து வட்டி அறவிடக்கூடாதென்றுஞ் சிலரிடம் முதலும் அறவிடக்கூடாதென்றும் ரேணர் அரசாட்சியாரிடம் உத்தரவு பெற்றார்.

1848 ல் டயிக் ஏசண்டர் இந்தியாவி லிருந்து குடிசனங்களை வருவித்துக் குளங்களுக் கருகே குடியேற்ற வேண்டுமென்று கேட்டார், ஆனால் அரசாட்சியார் அதைப்பற்றி எதுவும் செய்யவில்லை.

யாழ்ப்பாணத்தில் உப்புச் சுருங்கிய செலவிற் சேமித்துக் கொள்ள முடிந்ததால், 1866-க்குப் பின் வன்னியிற் பட்டு வந்த உப்பு உற்பத்தி அழிக்கப்பட்டது.

களவுப் பொருள் வியாபாரத்தைத் தொலைப்பதற்கு, 1879 ல் முல்லைத்தீவு துறைமுகமாக்கப்பட்டது. இத்துறைமுகத்தில் ஏற்றுமதி செய்யும் பொருள்களில் நாலில் மூன்று பங்காகிய கருவாடு வருடா வருடம் ஒரு லட்சம் ரூபா பெறுமதியாகும். இத்தொகையில் ஊரவர்களுக்குக் கிடைப்பதில்லை.

வடமத்திய வீதியிலே கள்வர்களின் கொடுமை நெடுங்காலமாகக் குறையவேயில்லை. இக்கள்வர் பல முறைகளிலும் யாழ்ப்பாணக் கிராமங்களிலும் நுழைந்து கொள்ளைகொண்டு மீளுவதுண்டு.

சனங்களுக்குப் போக்குத்தடை செய்யும் யானைகளை ஒழிப்பதற்கு அரசாட்சியாரால் பல உபாயங்கள் கையாளப்பட்டன. ஆனால், வன்னியைச் சனசஞ்சாரமற்ற காடாக்கும் காட்டுக் காய்ச்சலைத் தொலைப்பதற்கோ எவ்வித உபாயங்களும் கையாளப்பட்டதாகத் தெரியவில்லை.

1887 லும் 1888 லும் பருத்தி விளைவிப்பதற்கு அரசாட்சியாரின் கேள்விப்படி துவைனம் ஏசண்டர் முயற்சி எடுத்தும் பஞ்சுவிலை குறைந்தபடியால் பருத்தி வேளாண்மை தலையெடுக்கவில்லை.

1892 ல் வவனியாவில் ஒரு விவசாயப் பயிற்சித் தோட்டம் வைத்து நடத்துவதற்கு அரசாட்சியார் ரூபா 1,000 கொடுக்க சம்மதித்தனர்.

1898 ல் பயிற்சித் தோட்டத்தில் பயனில்லையெனக் கண்டு கைவிட்டு, வவனியாவிலும் கனகராயன் குளத்திலும் பழவகைத் தோட்டம் வைத்து நடத்துதல் பயனுடைத்தாகுமென்று ஏசண்டர் கேட்டார்.

சமூக மற்றும் கலாச்சார மாற்றங்கள்:

ஜோன் கோடன் போர்ப்ஸ் கலக்டராயிருந்த காலத்தில், வன்னிக்கும் யாழ்ப்பாணத்திற் போல தோம்பு எழுத முயற்சி பண்ணினார்.

வழக்குக்களைப் பஞ்சாயத்தில் தீர்க்கவும் இந்துமத கலியாணங்களைப் பதிவு செய்யவும் வழிகள் எடுத்தனர்.

வன்னித் தலைவர் மரபைச் சேர்ந்த பொன்னார் வன்னிச்சியென்னும் பெண் 1848 ம் ஆண்டில் வண்ணார்பண்ணையில் தன்புராதனமான இல்லமொன்றில் வசித்து வந்தனள்.

வன்னியர் மரபினராகிய பல்லோர் வடமறாட்சி, தென்மறாட்சி, வலிகாமம் முதலிய பகுதிகளில் இன்றும் வசிக்கின்றார்கள்.