Sri Lanka: from promises to results

Jehan Perera 

 07 May, 2025

THE local government elections in Sri Lanka, long delayed and much anticipated, are shaping up to be a landmark political event. These elections were originally due in 2023 but were postponed by the previous government of president Ranil Wickremesinghe. The government of the day even defied a Supreme Court ruling mandating that elections should be held without delay. They may have feared that a defeat would erode that government’s already weak legitimacy, with the president having assumed office through a parliamentary vote rather than a direct electoral mandate after the mass protests that forced the previous president and his government to resign. The outcome of the local government elections that are taking place now will be especially important to the NPP government as it is being accused by its critics of non-delivery of election promises.

The examples cited are failure to bring opposition leaders accused of large-scale corruption and impunity to book, failure to halt corruption in government departments where corruption is known to be deep-rooted, failure to find the culprits behind the Easter bombing and failure to repeal draconian laws such as the Prevention of Terrorism Act. In the former war zones of the north and the east, there is also a feeling that the government is dragging its feet on resolving the problem of missing persons, those imprisoned without trial for long periods and the return of land taken over by the military. But more recently, a new issue has entered the scene, with the government stating that a total of nearly 6,000 acres of land in the northern province will be declared as state land if no claims regarding private ownership are received within three months.

The declaration on land to be taken over in three months is seen as an unsympathetic action by the government with an unrealistic time frame when the land in question has been held for more than 30 years under military occupation and to which people had no access. Further, the unclaimed land to be designated as ‘state land’ raises questions about the motive of the circular. It has undermined the government’s election campaign in the north and the east. High-level visits by the president, the prime minister and cabinet ministers to these regions during a local government campaign were unprecedented. This outreach has signalled both political intent and strategic calculation as a win here would confirm the government’s cross-ethnic appeal by offering a credible vision of inclusive development and reconciliation. It also aims to show the international community that Sri Lanka’s unity is not merely imposed from above but affirmed democratically from below.

Economic incentives

IN THE north and the east, the government faces resistance from Tamil nationalist parties. Many of these parties have taken a hardline position, urging voters not to support the ruling coalition under any circumstances. In some cases, they have gone so far as to encourage tactical voting for rival Tamil parties to block any ruling party gains. These parties argue that the government has failed to deliver on key issues, such as justice for missing persons, the return of the military-occupied land, the release of long-term Tamil prisoners and protection against Buddhist encroachment on historically Tamil and Muslim land. They make the point that while economic development is important, it cannot substitute for genuine political autonomy and self-determination. The failure of the government to resolve a land issue in the north, where a Buddhist temple has been put up on private land, has been highlighted as reflecting the government’s deference to majority ethnic sentiment.

The problem for the Tamil political parties is that these same parties are fractured, divided by personal rivalries and an inability to form a united front. They continue to base their appeal on Tamil nationalism, without offering concrete proposals for governance or development. This lack of unity and positive agenda may open the door for the ruling party to present itself as a credible alternative, particularly to younger and economically disenfranchised voters. Generational shifts are also at play. A younger electorate, less interested in the narratives of the past, may be more open to evaluating candidates based on performance, transparency and opportunity — criteria that favour the ruling party’s approach. Its mayoral candidate for Jaffna is a highly regarded and young university academic with a planning background who has presented a five-year plan for the development of Jaffna.

There is also a pragmatic calculation that voters may make that electing ruling party candidates to local councils could result in greater access to state funds and faster infrastructure development. President Dissanayake has already stated that government support for local bodies will depend on their transparency and efficiency, an implicit suggestion that opposition-led councils may face greater scrutiny and funding delays. The president’s remarks that the government will find it more difficult to pass funds to local government authorities that are under opposition control has been heavily criticised by opposition parties as an unfair election ploy. But it would also cause voters to think twice before voting for the opposition.

Broader vision

THE government’s Marxist-oriented political ideology would tend to see reconciliation in terms of structural equity and economic justice. It will also not be focused on ethno-religious identity which is to be seen in its advocacy for a unified state where all citizens are treated equally. If the government wins in the north and the east, it will strengthen its case that its approach to reconciliation grounded in equity rather than ethnicity has received a democratic endorsement. But this will not negate the need to address issues like land restitution and transitional justice issues of dealing with the past violations of human rights and truth-seeking, accountability and reparations in regard to them. A victory would allow the government to act with greater confidence on these fronts, including possibly holding the long-postponed provincial council elections.

As the government is facing international pressure especially from India but also from the western countries to hold the long postponed provincial council elections, a government victory in the local government elections may speed up the provincial council elections. The provincial councils were once seen as the pathway to greater autonomy; their restoration could help to assuage Tamil concerns, especially if paired with initiating a broader dialogue on power-sharing mechanisms that do not rely solely on the 13th amendment framework. The government will wish to capitalise on the winning momentum of the present. Past governments have either lacked the will, the legitimacy, or the coordination across government tiers to push through meaningful change.

Obtaining the goodwill of the international community, especially those countries with which Sri Lanka does a lot of economic trade and obtains aid, India and the EU being prominent amongst them, could make holding the provincial council elections without further delay a political imperative. If the government is successful in those elections as well, it will have control of all three tiers of government which would give it an unprecedented opportunity to use its two-thirds majority in parliament to change the laws and constitution to remake the country and deliver the system change that the people elected it to bring about. A strong performance will reaffirm the government’s mandate and enable it to move from promises to results, which it will need to do soon as mandates need to be worked at to be long lasting.

New Age | Sri Lanka: from promises to results

——————————————————————————————————————-

Opportunity for the government to confirm its commitment to reconciliation

by Jehan Perera

2025/04/29

Minister Herath at UNHRC

The international system, built at the end of two world wars, was designed with the aspiration of preserving global peace, promoting justice, and ensuring stability through a Rules-Based International Order. Institutions such as the United Nations, the UN Covenants on Human Rights and the United Nations Human Rights Council formed the backbone of this system. They served as crucial platforms for upholding human rights norms and international law. Despite its many imperfections, this system remains important for small countries like Sri Lanka, offering some measure of protection against the pressures of great power politics. However, this international order has not been free from criticism. The selective application of international norms, particularly by powerful Western states, has weakened its legitimacy over time.

The practice of double standards, with swift action in some conflicts like Ukraine but inaction in others like Palestine has created a credibility gap, particularly among non-Western countries. Nevertheless, the core ideals underpinning the UN system such as justice, equality, and peace remain worthy of striving towards, especially for countries like Sri Lanka seeking to consolidate national reconciliation and sustainable development. Sri Lanka’s post-war engagement with the UNHRC highlights the tensions between sovereignty and accountability. Following the end of its three-decade civil war in 2009, Sri Lanka faced multiple UNHRC resolutions calling for transitional justice, accountability for human rights abuses, and political reforms. In 2015, under Resolution 30/1, Sri Lanka co-sponsored a landmark commitment to implement a comprehensive transitional justice framework, including truth-seeking, reparations, and institutional reforms.

However, the implementation of these pledges has been slow and uneven. By 2019, Sri Lanka formally withdrew its support for UNHRC Resolution 30/1, citing concerns over sovereignty and external interference. This has led to a deepening cycle with more demanding UNHRC resolutions being passed at regular intervals, broadening the scope of international scrutiny to the satisfaction of the minority, while resistance to it grows in the majority community. The recent Resolution 51/1 of 2022 reflects this trend, with a wider range of recommendations including setting up of an external monitoring mechanism in Geneva. Sri Lanka today stands at a critical juncture. A new government, unburdened by direct involvement in past violations and committed to principles of equality and inclusive governance, now holds office. This provides an unprecedented opportunity to break free from the cycle of resolutions and negative international attention that have affected the country’s image.

KEEPING GSP+

The NPP government has emphasised its commitment to treating all citizens equally, regardless of ethnicity, religion, or region. This commitment corresponds with the spirit of the UN system, which seeks not to punish but to promote positive change. It is therefore in Sri Lanka’s national interest to approach the UNHRC not as an adversary, but as a partner in a shared journey toward justice and reconciliation. Sri Lanka must also approach this engagement with an understanding of the shortcomings of the present international system. The West’s selective enforcement of human rights norms has bred distrust. Sri Lanka’s legitimate concerns about double standards are valid, particularly when one compares the Western response to Russia’s invasion of Ukraine with the muted responses to the plight of Palestinians or interventions in Libya and Iraq.

However, pointing to hypocrisy does not absolve Sri Lanka of its own obligations. Indeed, the more credible and consistent Sri Lanka is in upholding human rights at home, the stronger its moral position becomes in calling for a fairer and more equitable international order. Engaging with the UN system from a position of integrity will also strengthen Sri Lanka’s international partnerships, preserve crucial economic benefits such as GSP Plus with the European Union, and promote much-needed foreign investment and tourism. The continuation of GSP Plus is contingent upon Sri Lanka’s adherence to 27 international conventions relating to human rights, labour rights, environmental standards, and good governance. The upcoming visit of an EU monitoring mission is a vital opportunity for Sri Lanka to demonstrate its commitment to these standards. It needs to be kept in mind that Sri Lanka lost GSP Plus in 2010 due to concerns over human rights violations. Although it was regained in 2017, doubts were raised again in 2021, when the European Parliament called for its reassessment, citing the continued existence and use of the Prevention of Terrorism Act (PTA) and broader concerns about rule of law.

The government needs to treat the GSP Plus obligations with the same seriousness that it applies to its commitments to the International Monetary Fund. Prior to the elections, the NPP pledged to repeal the PTA if it came to power. There are some cases reported from the east where trespass of forest had been stated as offences and legal action filed under the PTA in courts which had been dragging for years, awaiting instructions from the Attorney General which do not come perhaps due to over-work. But the price paid by those detained under this draconian law is unbearably high. The repeal or substantial reform of the PTA is urgent, not only to meet human rights standards but also to reassure the EU of Sri Lanka’s sincerity. The government has set up a committee to prepare new legislation. The government needs to present the visiting EU delegation with a credible and transparent roadmap for reform, backed by concrete actions rather than promises. Demonstrating goodwill at this juncture will not only preserve GSP Plus but also strengthen Sri Lanka’s hand in future trade negotiations and diplomatic engagements.

INTERNATIONAL PARTNERSHIP

The government’s recent emphasis on good governance, economic recovery, and anti-corruption is a positive foundation. But as experience shows, economic reform alone is insufficient. Political reforms, especially those that address the grievances of minority communities and uphold human rights, are equally critical to national stability and prosperity. There is a recent tendency of the state to ignore these in reality and announce that there is no minority or majority as all are citizens, but which is seen by the minorities as sweeping many issues under the carpet.

Examples give are the appointment of large number of persons from the majority community to the council of Eastern University whose faculty is mainly from the minority communities or the failure to have minority representation in many high level state committees. Neglecting these dimensions risks perpetuating internal divisions and giving ammunition to external critics. The government’s political will needs to extend beyond economic management to genuine national reconciliation. Instead of being seen as a burden, meeting the EU’s GSP Plus obligations and those of UNHRC Resolution 51/1 can be viewed as providing a roadmap.

The task before the government is to select key areas where tangible progress can be made within the current political and institutional context, demonstrating good faith and building international confidence. Several recommendations within Resolution 51/1 can be realistically implemented without compromising national sovereignty. Advancing the search for truth and providing reparations to victims of the conflict, repealing the Prevention of Terrorism Act, revitalising devolution both by empowering the elected provincial councils, reducing the arbitrary powers of the governors, as well as through holding long-delayed elections are all feasible and impactful measures. The return of occupied lands, compensation for victims, and the inclusion of minority communities in governance at all levels are also steps that are achievable within Sri Lanka’s constitutional framework and political reality. Crucially, while engaging with these UNHRC recommendations, the government needs to also articulate its own vision of reconciliation and justice. Rather than appearing as if it is merely responding to external pressure, the government should proactively frame its efforts as part of a homegrown agenda for national renewal. Doing so would preserve national dignity while demonstrating international responsibility.

The NPP government is unburdened by complicity in past abuses and propelled by a mandate for change. It has a rare window of opportunity. By moving decisively to implement assurances given in the past to the EU to safeguard GSP Plus and engaging sincerely with the UNHRC, Sri Lanka can finally extricate itself from the cycle of international censure and chart a new path based on reconciliation and international partnership. As the erosion of the international rules-based order continues and big power rivalries intensify, smaller states like Sri Lanka need to secure their positions through partnerships and multilateral engagement. In a transactional world, in which nothing is given for free but everything is based on give and take, trust matters more than ever. By demonstrating its commitment to human rights, reconciliation, and inclusive governance, not only to satisfy the international community but also for better governance and to develop trust internally, Sri Lanka can strengthen its hand internationally and secure a more stable and prosperous future.

https://island.lk/opportunity-for-govt-to-confirm-its-commitment-to-reconciliation

—————————————————————————————————————–

வடக்கு, கிழக்கில் உள்ளூராட்சி தேர்தல் முடிவுகளை அரசாங்கம் எவ்வாறு நோக்க வேண்டும்?

கலாநிதி ஜெகான் பெரேரா

08 May, 2025

நீண்டகாலமாக தாமதிக்கப்பட்ட – பெரிதும் எதிர்பார்க்கப்பட்ட உள்ளூராட்சி தேர்தல்கள் அண்மைக்காலத்தில் நாம் கண்டிராத அளவுக்கு அரசாங்க அதிகார துஷ்பிரயோகங்கள் இல்லாமல் முடிவடைந்தன. முன்னைய அரசாங்கங்களினால் முன்னைய தேர்தல்களின்போது செய்யப்பட்டதைப் போன்ற பெருமளவிலான துஷ்பிரயோகங்கள் இல்லாமல் இந்த தேர்தல்கள் நடைபெற்றதாக தேர்தல் கண்காணிப்பு அமைப்புகள் கூறியிருக்கின்றன.

ஆளும் தேசிய மக்கள் சக்தி பிரதான எதிர்க்கட்சி பெற்ற வாக்குகளின் இரண்டு மடங்கையும் விட கூடுதலான வாக்குகளைப் பெற்றிருக்கிறது.

ஆனால், கடந்த வருடத்தைய இரு தேசிய தேர்தல்களிலும் வடக்கு, கிழக்கில் அதற்கு கிடைத்ததைப் போன்ற வலிமையான ஆதரவை இந்த தடவை பெறமுடியவில்லை.

தேர்தல் வாக்குறுதிகளை நிறைவேற்றவில்லை என்ற குற்றச்சாட்டுகளுக்கு உள்ளாகியிருப்பதால் தேசிய மக்கள்  சக்தி அரசாங்கத்துக்கு உள்ளூராட்சி தேர்தல்களின் முடிவுகள் விசேட முக்கியத்துவம் வாயந்தவையாக இருக்கும்.

பெருமளவிலான ஊழல் முறைகேடுகளில் ஈடுபட்டதாக குற்றம் சாட்டப்பபட்ட எதிர்க்கட்சிகளின் தலைவர்களை சட்டத்தின் முன்னிறுத்தத் தவறியமை, ஊழல் ஆழமாக வேர்விட்டிருக்கின்ற அரசாங்க திணைக்களங்களில் ஊழலை தடுத்து நிறுத்தத் தவறியமை, ஈஸ்டர் ஞாயிறு குண்டுத் தாக்குதல்களின் சூத்திரதாரிகளை கண்டுபிடிக்கத் தவறியமை மற்றும் பயங்கரவாத தடைச்சட்டம் போன்ற கொடுமையான சட்டங்களை இரத்துச் செய்யத் தவறியமை உதாரணங்களாகக் கூறப்படுகின்றன.

வடக்கு,கிழக்கில் முன்னாள் போர் வலயங்களில் காணாமல் போனோர் மற்றும் விசாரணை எதுவுமின்றி நீண்டகாலமாக தடுப்புக்காவலில் வைக்கப்பட்டிருப்பவர்களின் பிரச்சினைகளுக்கு தீர்வுகளைக் காண்பதற்கும் இராணுவத்தினால் அபகரிக்கப்பட்ட காணிகளை அவற்றின் சட்டரீதியான உரிமையாளர்களுக்கு திருப்பிக் கையளிப்பதற்கும் அரசாங்கம் காலத்தைக் கடத்திக்கொண்டு போகின்றது என்ற உணர்வு மக்கள் மத்தியில் இருக்கிறது.

மிகவும் அண்மையில் புதிய ஒரு பிரச்சினை கிளம்பியிருக்கிறது. அதாவது மூன்று மாதகாலத்தில்  தனியாரினால் உரிமை கோரப்படாத பட்சத்தில் வடமாகாணத்தில் சுமார் 6000 ஏக்கர் நிலங்கள்  அரச நிலம் என்று பிரகடனப்படுத்தப்படும் என்று அரசாங்கம் வர்த்தமானி மூலம் அறிவித்திருக்கிறது.

மூன்று மாதகாலத்தில் அந்த நிலங்கள் அரசாங்கத்தினால் பொறுப்பேற்கப்படும் என்ற அறிவிப்பு நடைமுறைச் சாத்தியமற்ற காலக்கெடுவுடன் அரசாங்கத்தினால் முன்னெடுக்கப்படும் ஒரு இரக்கமற்ற செயலாக நோக்கப்படுகிறது.

ஏனென்றால், அந்த நிலங்கள் 30 வருடங்களுக்கும் அதிகமான காலமாக இராணுவ ஆக்கிரமிப்பின் கீழ் இருந்தவை என்பதுடன் மக்களால் அங்கு செல்லக்கூடியதாக இருக்கவுமில்லை. மேலும், உரிமை கோரப்படாத நிலங்கள்  அரச நிலங்களாக்கப்படும் என்ற அறிவிப்பு வர்த்தமானியின் நோக்கம் குறித்து கேள்விகளை எழுப்புகிறது.

இது வடக்கு, கிழக்கில் அரசாங்கத்தின் தேர்தல் பிரசாரங்களை பெரிதும் பாதித்திருக்கக்கூடியதும் சாத்தியம். முன்னொருபோதும் இல்லாத வகையில் அந்த பிராந்தியங்களில்  உள்ளூராட்சி தேர்தல் பிரசாரங்களுக்காக ஜனாதிபதி, பிரதமர் மற்றும் கபினெட் அமைச்சர்களின் உயர்மட்ட விஜயங்கள் இடம்பெற்றன. ஆனால், மக்களின் வாக்குகளைப் பெறுவதற்கு அவை போதுமானதாக இருக்கவில்லை.

பொருளாதார ஊக்குவிப்புகள் 

தமிழ்க்கட்சிகள் பிளவுபட்டிருந்ததுடன் தலைவர்களுக்கு இடையிலான ஆளுமைப் போட்டிகள் காரணமாக  ஐக்கிய முன்னணி ஒன்றை அமைக்க முடியாமல் போனதால் கடந்த வருடம் நவம்பரில் நடைபெற்ற பாராளுமன்ற தேர்தலில் அவற்றினால் தமிழ் மக்களின் போதுமான  ஆதரவைப் பெறமுடியவில்லை.

இந்த கட்சிகளிடம் ஐக்கியமும் நேர்மறையான நிகழ்ச்சித்திட்டமும் இல்லாமல் இருந்த சூழ்நிலை ஆளும் கட்சி தன்னை  ஒரு நம்பகமான  மாற்று அரசியல் சக்தியாக குறிப்பாக, இளைஞர்கள் மற்றும் பொருளாதார ரீதியில் பின்தங்கிய  மக்களுக்கு காண்பிப்பதற்கு வாய்ப்பை ஏற்படுத்தியது. தலைமுறை இடைவெளியும் ஒரு காரணியாக இருந்திருக்கக்கூடும்.

கடந்தகால அரசியல் கதையாடல்களில் பெருமளவுக்கு  அக்கறையில்லாத இளம் வாக்காளர்கள்,  வேட்பாளர்களை அவர்களின் செயற்திறமை, வெளிப்படைத்தன்மை மற்றும் வாய்ப்புக்களின் அடிப்படையில் மதிப்பிடக்கூடியவர்களாக இருந்தார்கள்.

அதனால் ஆளும் கட்சியின் அணுகுமுறையை அவர்கள் விரும்பியிருக்கக்கூடும். அதன் விளைவாக, ஆளும் கட்சி முன்னென்றும் இல்லாத வகையில் வடக்கு, கிழக்கு மாகாணங்களின் சகல மாவட்டங்களிலும் ( மட்டக்களப்பு மாவட்டம் தவிர) பெரும்பான்மையான ஆசனங்களைப் பெற்றது.

ஆனால், பல்வேறு காரணங்களின் நிமித்தம் அந்த மாவட்டங்களில் உள்ளூராட்சி தேர்தல்களில் ஆளும் கட்சியினால் அதே ஆதரவை தக்கவைக்க முடியவில்லை.

முக்கியமான பிரச்சினைகளில் அரசாங்கம் அளித்த வாக்குறுதிகளை நிறைவேற்றவில்லை என்பதைச் சுட்டிக்காட்டி  இந்த தடவை உள்ளூராட்சி தேர்தல்களில் தமிழ் அரசியல் கட்சிகளினால் மக்களின் நம்பிக்கையை வென்றெடுப்பதற்கு பிரசாரத்தை செய்யக்கூடியதாக இருந்தது.

காணாமல் போருக்கான நீதி, இராணுவ ஆக்கிரமிப்பில் இருக்கும் காணிகளை உரிமையாளர்களுக்கு திருப்பிக் கையளித்தல், நீண்டகாலமாக தடுத்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் கைதிகளை விடுதலை செய்தல், வரலாற்று ரீதியாக தமிழர்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் சொந்தமாவையாக இருந்துவரும் நிலங்களை பௌத்த ஊடுருவலில் இருந்து பாதுகாத்தல் ஆகியவை முக்கிய பிரச்சினைகளாகும்.

பொருளாதார அபிவிருத்தி முக்கியமானது என்கிற அதேவேளை, மெய்யான அரசியல் சுயாட்சிக்கும் சுயநிர்ணய உரிமைக்கும்   அது பதிலீடாக அமையாது என்று தமிழ்க்கட்சிகள் மக்களுக்கு கூறின.

வடக்கில் தனியாருக்கு சொந்தமான காணியில் பௌத்த விகாரை ஒன்று நிர்மாணிக்கப்பட்டது தொடர்பான காணிப்பிரச்சினை ஒன்றை தீர்த்து வைப்பதற்கு தவறியமையை பெரும்பான்மையின உணர்வுகளுக்கு மாத்திரம் அரசாங்கம் மதிப்புக் கொடுக்கிறது என்பதன் பிரதிபலிப்பாக அவை சுட்டிக்காட்டன.

மேலும், வடக்கு,கிழக்கில் இருந்து கடந்த பொதுத் தேர்தலில் ஆளும் கட்சியில் இருந்து தெரிவான பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களின் கடந்த நான்கு மாதகால செயற்பாடுகள் மக்கள் மத்தியில் அதிருப்தியை ஏற்படுத்தியிருக்கின்றன. பாராளுமன்றத்தில் அவர்கள் இருக்கிறார்கள் என்பதே தெரியாமல் இருக்கிறது.

தமிழ்ப் பகுதிகளிலும் கூட அவர்கள் பெரிதாக பேசுவதில்லை. தங்களது செயற்பாடுகள் மூலமாக அவர்கள் தங்களை தெரிவுசெய்த மக்களை கவரவில்லை.

அவர்கள் அரசியலில் அனுபவம் இலாலாதவர்களாக இருப்பதுடன் ஆளும்கட்சிக்குள் ‘ உள்வீட்டுக்காரர்களாகவும்’ இல்லை. அதனால் அவர்களினால் எதிர்க்கட்சிகளைச் சேர்ந்த அனுபவம் வாய்ந்த பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களுக்கு நிகரானவர்களாகவும் செயற்பட முடியவில்லை.

சகல குடிமக்களையும் சமத்துவமாக நடத்துவது என்ற அரசாங்கத்தின் நிலைப்பாட்டை மக்களுக்கு விளக்கிக் கூறக்கூடிய  அல்லது நியாயப்படுத்தக்கூடிய நிலையிலும் அவர்கள் இல்லை.

இனத்துவ அடிப்படையில் அதிகாரப் பகிர்வுக்கான தேவையைக் குறைக்கக்கூடிய பொருளாதார அபிவிருத்தி மீது அரசாங்கம் கவனத்தைக் குவித்திருக்கிறது என்பதையும் மக்களுக்கு விளக்க அவர்களால் முடியவில்லை.

பரந்த நோக்கு 

அரசாங்கத்தின் மார்க்சிய அடிப்படையிலான அரசியல் கோட்பாடு நல்லிணக்கத்தை கட்டமைப்பு ரீதியிலான சமத்துவம்  மற்றும் பொருளாதார நீதியின் வழியிலேயே நோக்க முற்படும். இன, மத அடையாளத்தின் மீது அது கவனத்தைச் செலுத்தாது. ஆனால்,இவை  வடக்கு, கிழக்கில் வாழும் தமிழ் மக்களினதும் முஸ்லிம் மக்களினதும் நீண்டகாலக் கோரிக்கைகளாக இருந்து வருகின்றன.

பொதுத்தேர்தலில் வடக்கு, கிழக்கில்  செய்துகாட்டியதைப் போன்று உள்ளூராட்சி தேர்தல்களிலும் அரசாங்கம் மக்கள் ஆதரவு அதற்கு இருப்பதை  வெளிக்காட்டியிருந்தால், இனத்துவ அடிப்படையில் அன்றி சமத்துவத்தின் அடிப்படையில் நல்லிணக்கத்தை ஏற்படுத்தும் அதன் அணுகுமுறைக்கு ஜனநாயக ரீதியிலான ஒரு அங்கீகாரம் கிடைத்திருக்கிறது என்று  வலுவான முறையில் நியாயப்படுத்தக் கூடியதாக இருந்திருக்கும். 

ஆனால், அரசாங்கத்துக்கு அத்தகைய ஒரு இரண்டாவது ஆணை அங்கு கிடைக்கவில்லை. பல்லின – பன்முக அடிப்படையில் தீர்மானங்களை மேற்கொள்ளும் செயன்முறையாக அன்றி மத்தியமயப்படுத்தப்பட்ட செயன்முறையை முன்னெடுக்கும் அரசாங்கத்தின் பரீட்சார்த்தம் தமிழ் முஸ்லிம் மக்களினால் ஏற்றுக்கொள்ளப்படவில்லை.

நீண்டகாலமாக ஒத்திவைக்கப்பட்டிருக்கும் மாகாணசபை தேர்தல்களை நடத்துமாறு விசேடமாக இந்தியாவிடம் இருந்து மாத்திரமல்ல மேற்குலக நாடுகளிடம் இருந்தும் அரசாங்கம் தற்போது சர்வதேச நெருக்குதலுக்கு உள்ளாகியிருக்கிறது.

மாகாணசபை தேர்தல்களை விரைவாக நடத்த வேண்டிய தேவை அரசாங்கத்துக்கு இருக்கிறது. மாகாண சபைகள் ஒரு காலத்தில் பெருமளவு சுயாட்சிக்கான பாதையாக நோக்கப்பட்டன.

தேர்தல்களை நடத்தி மக்களினால் தெரிவுசெய்யப்படும் பிரதிநிதிகளின் ஊடாக  மாகாணசபைகளை மீண்டும் செயற்பட வைத்து – அரசியலமைப்புக்கான 13 வது திருத்தத்தின் கட்டமைப்பில் மாத்திரம் தங்கியிராமல் அதிகாரப்பகிர்வு தொடர்பான பரந்தளவிலான பேச்சுவார்த்தைகளை முன்னெடுப்பதன் மூலம் தமிழ் மக்களின் கரிசனைகளை தீர்க்கக்கூடியதாக இருக்கும்.

வடக்கு, கிழககு மாகாணங்களில் உள்ளூராட்சி தேர்தல்களின் முடிவுகளை  அரசாங்கம், தமிழ், முஸ்லிம் அரசியல் கட்சிகளை எதிரிகளாக அல்லது போட்டிக்குரியவையாக நோக்காமல் கூட்டுப் பங்காண்மையுடன் பணியாற்றுவதற்கு   விடுக்கப்பட்ட  அழைப்பாக நோக்கவேண்டியது அவசியமாகும்.

பெரும்பான்மையினத்தவர்கள் மத்தியில் வலிமையான ஒரு ஆதரவுத்தளம் தனக்கு தொடர்ந்தும் இருக்கிறது என்பதை அரசாங்கம் நிரூபித்திருக்கிறது.

நாட்டை மாற்றியமைப்பதற்கும் முறைமை மாற்றத்தைச் செய்வதற்கும் சட்டங்களையும் அரசியலமைப்பையும் மாற்றுவதற்கு அரசாங்கத்துக்கு பாராளுமன்றத்தில் மூன்றில் இரண்டுக்கும் அதிகமான பெரும்பான்மைப் பலம் இருக்கிறது.

தேசிய கலந்தாலோசைனைகள்  மற்றும் பேச்சுவார்த்தைகளுக்கு பிறகு ஏனைய அரசியல் கட்சிகளின் ஆதரவைப் பெற்று அத்தகைய மாற்றங்களை அரசாங்கம் எந்தளவுக்கு கொண்டுவருகிறதோ அந்தளவுக்கு அந்த மாற்றங்கள் நிலைபேறானவையாக இருக்கும்.

உள்ளூராட்சி தேர்தல்களின் முடிவுகளுக்கு பிறகு அரசாங்கம் வாக்குறுதிகளில் இருந்து பயன்விளைவுகளை காட்டுவதை நோக்கி நகர வேண்டியதும் மக்கள் வழங்கிய ஆணையின் பிரகாரம் அதை விரைவாகச் செய்யவேண்டியதும் அவசியமாகும்.

வடக்கு, கிழக்கில் உள்ளூராட்சி தேர்தல் முடிவுகளை அரசாங்கம் எவ்வாறு நோக்க வேண்டும்? | Virakesari.lk