இலங்கையில் ஜேவிபி கிளர்ச்சிகள் (1971 மற்றும் 1987-1989) பற்றிய பகுப்பாய்வு

இலங்கையில் ஜேவிபி கிளர்ச்சிகள் (1971 மற்றும் 1987-1989) பற்றிய பகுப்பாய்வு

Sinnakuddy Thasan

1970கள் மற்றும் 1980களில் இலங்கையில் நடந்த இரண்டு ஜேவிபி கிளர்ச்சிகள் தொடர்பான முக்கிய கருப்பொருள்கள் மற்றும் முக்கியமான உண்மைகளை கோடிட்டுக் காட்டுகிறது. இது சமூக-அரசியல் சூழல், கிளர்ச்சிகளின் தன்மை, அரசாங்கத்தின் பதில் நடவடிக்கை மற்றும் இலங்கை சமூகத்தில் ஏற்பட்ட நீண்டகால தாக்கத்தை எடுத்துக்காட்டுகிறது.

**1. முதல் கிளர்ச்சியின் (1971) சமூக-அரசியல் சூழல் மற்றும் தோற்றம்:**

* **சுதந்திரத்திற்குப் பிந்தைய ஏமாற்றம்:**

சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு, மக்கள் தொகையில் கணிசமான பகுதியினர், குறிப்பாக இளைஞர்கள் மற்றும் கிராமப்புற விவசாயிகள், முன்னேற்றத்தின் பலன்களிலிருந்து விலக்கப்பட்டதாக உணர்ந்தனர். 1948க்கும் 1970க்கும் இடையில் மக்கள் தொகை கிட்டத்தட்ட இரு மடங்கானது, மூன்றில் இரண்டு பங்கு 35 வயதுக்குட்பட்டவர்கள். இந்த வளர்ந்து வரும் இளைஞர் சமுதாயம், விவசாயிகள் மத்தியில் “நிலமின்மை, கடன், வறட்சி மற்றும் வெள்ளம்” போன்ற பிரச்சினைகளையும், அதிகரித்த கல்வி இருந்தபோதிலும் “அவர்களுக்கு வேலை இல்லாமை” போன்ற சிக்கல்களையும் எதிர்கொண்டது.

* **ரோஹண விஜேவீர மற்றும் ஜேவிபியின் எழுச்சி:**

சோவியத் யூனியனிலிருந்து மாவோயிசப் போக்குகளுக்காக வெளியேற்றப்பட்ட மருத்துவ மாணவரான ரோஹண விஜேவீர, ஜேவிபியை நிறுவினார். இந்த அமைப்பு, வேலையற்ற பட்டதாரிகள், ஊழலால் விரக்தியடைந்த இளம் பௌத்த துறவிகள் மற்றும் நிறுவப்பட்ட இடதுசாரி இயக்கங்களால் புறக்கணிக்கப்பட்டதாக உணர்ந்த தாழ்ந்த சாதியினரை ஈர்க்கும் வகையில் “கிராமப்புற அடிப்படையிலான புரட்சியை” போதித்தது.

* **கொள்கை:**

ஜேவிபியின் சித்தாந்தம் மார்க்சியம் மற்றும் “கடுமையான சிங்கள தேசியவாதத்தின்” ஒரு “விசித்திரமான” கலவையாக இருந்தது. மற்ற அரசியல் இயக்கங்களைப் போலல்லாமல், அதன் தலைமை உயரடுக்கிலிருந்து வரவில்லை, மேலும் அதன் ஆதரவுத் தளம் பெருமளவில் கிராமப்புறமாக இருந்தது. விஜேவீர “பழைய ஒழுங்கு அனைத்தையும் துடைத்தெறிந்து சமூக சமத்துவத்தை நிலைநாட்ட” இலக்கு கொண்டிருந்தார்.

* **1971 எழுச்சிக்கான தூண்டுதல்:**

ஏப்ரல் 5, 1971 அன்று, ஜேவிபி தனது முதல் கிளர்ச்சியைத் தொடங்கியது. “அனுபவமற்றவர்கள் மற்றும் மோசமாகப் பயிற்றுவிக்கப்பட்டவர்கள், கத்திகள், துப்பாக்கிகள் மற்றும் மொலோடோவ் காக்டெய்ல்களுடன் ஆயுதம் ஏந்தியிருந்த போதிலும்,” அவர்கள் ஆரம்பத்தில் அரசாங்கத்தை திணறடித்தனர் மேலும் “நாட்டின் தெற்கு மற்றும் மத்திய பகுதிகளில் முழுப் பகுதிகளையும் கைப்பற்றி வைத்திருக்க முடிந்தது.”

**2. அரசாங்கத்தின் பதில் மற்றும் முதல் கிளர்ச்சியை நசுக்குதல்:**

* **அரசின் ஆரம்ப பலவீனம்:**

இலங்கையின் இராணுவத்திற்கு “இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பின்னர் போர் அனுபவம் இல்லை” மேலும் இந்தியாவிடமிருந்து உதவி கோர வேண்டியிருந்தது. இந்திய கடற்படைப் படகுகள் கடற்கரையில் ரோந்து சென்றன, ஹெலிகாப்டர்கள் எதிர்த் தாக்குதலுக்கு ஆதரவளித்தன.

* **சர்வதேச ஈடுபாடு:**

இது “முற்றிலும் உள்நாட்டு விவகாரம்” என்று இலங்கை அரசாங்கம் வலியுறுத்திய போதிலும், பனிப்போரின் இரு தரப்பினருடனும் இணைந்த பல்வேறு நாடுகள் அரசாங்கத்திற்கு ஆதரவை வழங்கின. இதில் அமெரிக்கா, செக்கோஸ்லோவாக்கியா, ஆஸ்திரேலியா, எகிப்து, யூகோஸ்லாவியா மற்றும் பாகிஸ்தான் ஆகியவை அடங்கும். குறிப்பாக, சீனா கூட “இந்த துணிச்சலான சிறிய கம்யூனிஸ்ட் கிளர்ச்சியை நிராகரித்து உடனடியாக இலங்கை அரசாங்கத்திற்கு உதவியது.”

* **கொடுமையான அடக்குமுறை:**

பிரதமர், கிளர்ச்சியை அடக்க பாதுகாப்புப் படைகளுக்கு “தேவையான எந்த வழிகளையும்” பயன்படுத்த அனுமதித்தார். இதன் விளைவாக “முப்பத்தைந்தாயிரம் முதல் நாற்பதாயிரம் வரையிலான இளம் ஆண்களும் பெண்களும்… ஒரு வருடத்திற்கும் மேலாக விசாரணை இன்றி” தடுத்து வைக்கப்பட்டனர். அதன் பின்விளைவுகளை மூலம் நடுங்க வைக்கும் வகையில் விவரிக்கிறது: “சடலங்கள் எல்லா இடங்களிலும் சாலையோரங்களில் தலைகள் குத்தப்பட்ட நிலையில் அல்லது இன்று சுற்றுலாப் பயணிகள் ஓய்வெடுக்கும் அதே வெள்ளை கடற்கரைகளில் தோன்ற ஆரம்பித்தன.”

* **சட்டவிரோத படுகொலைகள் மற்றும் காணாமல் போதல்கள்:**

இராணுவம் மற்றும் காவல்துறை “தங்கள் குழந்தைகள் கைது செய்யப்பட்டனர் அல்லது கொல்லப்பட்டனர் என்று குடும்பங்களுக்குத் தெரிவிக்காமல் கூட சடலங்களை அகற்றுவதற்கு அனுமதிக்கப்பட்டனர்,” இது “10 முதல் 15,000 பேர் வரை,” பெரும்பாலும் இளம் சிங்களவர்கள் காணாமல் போவதற்கு வழிவகுத்தது. நியூயார்க் டைம்ஸ் “நூற்றுக்கணக்கான இளம் ஆண்களின் மற்றும் பெண்களின் உடல்கள் கொழும்புக்கு அருகிலுள்ள ஆற்றில் மிதந்து செல்வதாகவும்” படையினரால் எரிக்கப்படுவதாகவும் செய்தி வெளியிட்டது.

* **மறுப்பு மற்றும் மறதி:**

அரசாங்கம் அட்டூழியங்களை மறுத்தது, உலகளாவிய கவனம் மற்ற முக்கிய நிகழ்வுகளுக்குத் திரும்பியது. மூலம் ஒரு தொடர்ச்சியான “பெரும் மறதியை” எடுத்துக்காட்டுகிறது, அங்கு “ஒரு நினைவுச் சின்னம், வழக்கு அல்லது விசாரணை கூட இல்லாமல் சமூகத்தின் முழுப் பிரிவுகளும் மறைந்து போகக்கூடும்.”

**3. இரண்டாவது ஜேவிபி கிளர்ச்சி (1987-1989):**

* **தீர்க்கப்படாத பிரச்சினைகள்:**

முதல் கிளர்ச்சியைத் தூண்டிய அடிப்படைப் பிரச்சினைகள் “சிறிதும் குறையவில்லை” மேலும் “15 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு” இன்னும் அதிக தீவிரத்துடன் மீண்டும் தோன்றின. அரசாங்கம் “மேலும் மேலும் சர்வாதிகாரமாக” மாறியது.

* **விஜேவீரவின் மறு எழுச்சி மற்றும் மாறும் சித்தாந்தம்:** விஜேவீர சிறையிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்டு 1982 தேர்தலில் போட்டியிட்டார், இருப்பினும் மோசமான முடிவுகளுடன். ஜேவிபி அதன் கடுமையான மார்க்சிய மூலங்களிலிருந்து விலகி, “மேலும் தேசியவாத” மற்றும் “விசித்திரமான சித்தாந்தத்தை” நோக்கி நகர்ந்திருந்தது. விஜேவீர “சிங்கள தேசத்தை காலனித்துவத்திற்கு முந்தைய பொற்காலத்திற்கு” திரும்பக் கொண்டுவருவதாக உறுதியளித்தார், இரண்டு மாடிகளுக்கு மேல் உள்ள கட்டிடங்களை இடிப்பது போன்ற தீவிரக் கொள்கைகளை ஆதரித்தார்.

* **வளர்ந்து வரும் ஆதரவு:**

1987 இன் இறுதியில், “தெற்கின் கிட்டத்தட்ட பாதி பகுதி அவர்கள் பின்னால் இருந்தது,” மேலும் ஜேவிபி 1971 ஐ விட “மிகவும் சிறப்பாகத் தயாராக” இருந்தது.

* **தூண்டுதல்: இந்திய அமைதி காக்கும் படை:**

1987 இல் வடக்கில் ஒரு இந்திய அமைதி காக்கும் படையின் வருகை (தமிழ் கிளர்ச்சியில் தலையிடுவதற்காக), இரண்டாவது ஜேவிபி எழுச்சியைத் தூண்டிய “பொறி” ஆனது. இந்த ஒப்பந்தம் இலங்கை இறையாண்மையின் மீதான மீறலாகக் கருதப்பட்டது.

* **பயங்கரவாத அலை:**

1971 இன் படிப்படியான அதிகரிப்பைப் போலல்லாமல், இரண்டாவது கிளர்ச்சி “பேரழிவின் பெரும் அலையாக” இருந்தது. ஜேவிபி படுகொலைகளின் “இரவு நேரத் திட்டத்தை” பயன்படுத்தியது, “70 க்கும் மேற்பட்ட பாராளுமன்ற உறுப்பினர்கள் மற்றும் அரசியல் செயல்பாட்டாளர்கள்,” நிர்வாகிகள், காவல்துறை, வீரர்கள், ஆளும் கட்சி உறுப்பினர்கள் மற்றும் மூத்த துறவிகளைக் கூட குறிவைத்தது. 1988 இல், அவர்கள் ஒரு முக்கிய திரைப்பட நட்சத்திரத்தையும் ஒரு முற்போக்குக் கட்சியின் தலைவரையும் படுகொலை செய்தனர். அவர்கள் சாதாரண குடிமக்களுக்கு எதிரான வன்முறை மூலம் பொது வேலைநிறுத்தங்களையும் அமல்படுத்தினர். “சராசரியாக ஒவ்வொரு இரவும் 25 பேர் படுகொலை செய்யப்பட்டனர்,” ஒரு நாள் உச்சகட்டமாக “200 பேர் கொல்லப்பட்டனர்.”

* **ஊடுருவல் மற்றும் முடக்கம்:**

ஜேவிபி “அரசாங்க சிவில் சேவை மற்றும் பாதுகாப்புப் படைகளுக்குள்” ஆழமாக “ஊடுருவியிருந்தது,” அவர்களை அடையாளம் காண்பது கடினமாக்கியது. அவர்களின் நடவடிக்கைகள் “பொருளாதாரத்தை முடக்கின,” வேலைநிறுத்தங்கள் மற்றும் ஜேவிபி தெற்கில் உள்ள பகுதிகளைக் கைப்பற்றியது.

* **அரசு எதிர்-பயங்கரவாதம்:**

இந்தியர்கள் வடக்கில் கவனம் செலுத்திய நிலையில், இலங்கை இராணுவம், “அரசு ஆதரவு துணை ராணுவக் குழுக்களால்” ஆதரிக்கப்பட்டு, ஒரு கொடூரமான எதிர்-தாக்குதலைத் தொடங்கியது. ஜனாதிபதி, “நாம் அவர்களை மனிதர்களாக நடத்த முடியாது” என்று கூறினார். “பீஷணகாலய அல்லது பெரும் அச்சத்தின் காலம்” என்று அறியப்பட்ட இந்தக் காலகட்டத்தில், மரணதண்டனைகள், காணாமல் போதல்கள் மற்றும் கும்பல் கொலைகள், பெரும்பாலும் இரவில் நடந்தன. ஜேவிபியின் முக்கிய ஆதரவுத் தளமான பல்கலைக்கழக மாணவர்கள் குறிவைக்கப்பட்டனர், பல்கலைக்கழகங்கள் மூன்று ஆண்டுகளுக்கு மூடப்பட்டன. “ஜன்னல்கள் இல்லாத வெள்ளை வான்களில் மக்கள் இழுத்துச் செல்லப்பட்டனர், அவை பிரபலமற்றதாகவும் திகிலூட்டுவதாகவும் மாறின.

“

* **கொலைகளின் அளவு:**

“கிளர்ச்சியின் போது 8,000 க்கும் மேற்பட்ட பொதுமக்கள் கொல்லப்படுவார்கள்,” நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட அரசியல்வாதிகள் மற்றும் 62 கல்வியாளர்களுடன். கொடுமை தீவிரமாக இருந்தது, “குழந்தைகள் நிறைந்த வகுப்பறைகள் சுடப்பட்டன அல்லது வெட்டிக் கொல்லப்பட்டன,” மேலும் உடல்கள் பகிரங்கமாகக் காட்சிப்படுத்தப்பட்டன. ஜூலை 1989 வாக்கில், எதிர்-கொலைகள் “ஒரு நாளைக்கு ஆயிரம் உயிர்கள் வரை” எட்டின

.

* **சர்வதேச புறக்கணிப்பு:**

வன்முறையின் அளவு இருந்தபோதிலும், சர்வதேச கவனம் வடக்கின் நிலைமை மற்றும் பிற உலகளாவிய நிகழ்வுகளில் நிலைத்திருந்தது. “தங்கள் அரசாங்கத்தால் கொல்லப்பட்ட ஆயிரக்கணக்கான சிங்கள இளைஞர்களைப் பற்றி கவலைப்பட யாரும் இல்லை.”

**4. இரண்டாவது கிளர்ச்சியின் முடிவு மற்றும் நீண்டகால தாக்கம்:**

* **விஜேவீரவின் பிடிப்பு மற்றும் மரணம்:**

1989 இல், விஜேவீர பிடிக்கப்பட்டார், விசாரிக்கப்பட்டார், தொலைக்காட்சியில் முறையீடு செய்யும்படி கட்டாயப்படுத்தப்பட்டார், பின்னர் “தப்பிக்க முயன்றபோது சுட்டுக் கொல்லப்பட்டார்.”

* **பாரிய உயிரிழப்புகள் மற்றும் தண்டனையின்மை:**

மொத்த இறப்பு எண்ணிக்கை மதிப்பீடுகள் “குறைந்தபட்சம் முப்பதாயிரம் முதல் அதிகபட்சம் அறுபதாயிரம் வரை” உள்ளன, பெரும்பான்மையானவர்கள் சந்தேகத்தின் பேரில் விசாரணை இன்றி கொல்லப்பட்ட இளம் குடிமக்கள். முக்கியமாக, “யாரும் ஒருபோதும் கணக்குக் காட்டப்படவில்லை.”

* **பொறுப்புக்கூறல் மற்றும் நல்லிணக்கமின்மை:**

“உண்மை மற்றும் நல்லிணக்க ஆணைக்குழு” எதுவும் இல்லை, மேலும் பயங்கரவாதத்திற்குப் பொறுப்பானவர்கள் மீது “நடைமுறையில் பூஜ்ஜிய வழக்குகள்” மட்டுமே இருந்தன. “நினைவுச்சின்னம் இல்லை, மக்கள் அதைப் பற்றி பேசுவதில்லை.” காணாமல் போதல்களுடன் தொடர்புடைய “வெள்ளை வான்கள்” ஒரு சக்திவாய்ந்த சின்னமாக நீடிக்கின்றன

.

* **ஜேவிபியின் மாற்றம்:**

அதன் வன்முறை கடந்த காலத்தைப் பொருட்படுத்தாமல், ஜேவிபி இலங்கையில் ஒரு அரசியல் சக்தியாக உள்ளது, ஒரு தீவிரவாதக் குழுவிலிருந்து ஒரு “தீவிர தேசியவாத கட்சியாக” வளர்ந்து, இப்போது “வெளிப்படைத்தன்மை மற்றும் தூய்மையான அரசாங்கத்திற்காக” பிரச்சாரம் செய்கிறது.

* **தீர்க்கப்படாத அதிர்ச்சி மற்றும் வன்முறை:**

கார்டன் வெயிஸின் கூற்றுப்படி, கிளர்ச்சிகள் “இலங்கையைப் பற்றிய ஒரு இருண்ட உண்மையை” வெளிப்படுத்துகின்றன, அங்கு “சமூகக் கட்டமைப்பு” “தீர்க்கப்படாத வன்முறையின் பதற்றத்தில் மூடப்பட்டுள்ளது.” “மறப்பதற்கான முயற்சியால் பிறந்த ஒரு கூட்டு அக்கறையின்மையால் பூசப்பட்ட ஒரு பரவலான குற்ற உணர்வு” உள்ளது. தண்டிக்கப்படாத குற்றவாளிகளும் பாதிக்கப்பட்டவர்களின் குடும்பங்களும் தொடர்ந்து இணைந்து வாழ்கின்றனர்

.

* **எதிர்கால மோதலுக்கான முன்னறிவிப்பு:**

ஜேவிபி கிளர்ச்சிகள், எவ்வளவு கொடூரமாக இருந்தபோதிலும், இன்னும் பெரிய மற்றும் பேரழிவுகரமான இலங்கை உள்நாட்டுப் போருக்கு ஒரு முன்னோடியாக இருந்தன என்பதை மூலம் முடிவில் குறிப்பிடுகிறது, மேலும் பின்னர் அந்த மோதலில் குறிப்பிடத்தக்க பங்கு வகிக்கும் மஹிந்த ராஜபக்ஷவை அறிமுகப்படுத்துகிறது.

இந்த சுருக்கம், ஜேவிபி கிளர்ச்சிகளின் சோகமான வரலாற்றை முன்னிலைப்படுத்துகிறது, அவற்றைத் தூண்டிய ஆழமான சமூக-பொருளாதார மற்றும் அரசியல் குறைகளை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது, அரசின் பதிலின் கொடூரமான தன்மை, மற்றும் இலங்கை சமூகத்தைத் தொடர்ந்து பாதிக்கும் தண்டனையின்மை மற்றும் தீர்க்கப்படாத அதிர்ச்சியின் நீடித்த மரபு ஆகியவற்றை வலியுறுத்துகிறது.

புகைப்படம் – 1971 ஜேவிபி (சேகுவரா) கிளர்ச்சியின் பொழுது கைது செய்யப்பட்டவர்கள்